1.   Bij de controle van goede hygiënische praktijken in inrichtingen wordt door de bevoegde autoriteiten nagegaan of de exploitanten van levensmiddelenbedrijven die producten van dierlijke oorsprong hanteren de procedures voortdurend en naar behoren toepassen met betrekking tot ten minste het volgende:

2.   Bij de controle van op risicoanalyse en kritische controlepunten (HACCP) gebaseerde procedures, die zijn vastgelegd in artikel 5 van Verordening (EG) nr. 852/2004, wordt door de bevoegde autoriteiten nagegaan of de exploitanten van levensmiddelenbedrijven die producten van dierlijke oorsprong hanteren dergelijke procedures voortdurend en naar behoren toepassen.

3.   Meer in het bijzonder wordt nagegaan of de procedures, voor zover mogelijk, de garantie bieden dat producten van dierlijke oorsprong:

4.   Indien een exploitant van een levensmiddelenbedrijf overeenkomstig artikel 5, lid 5, van Verordening (EG) nr. 852/2004 gebruikmaakt van procedures uit gidsen voor de toepassing van HACCP-beginselen, wordt bij de controles nagegaan of die gidsen correct gebruikt worden.

5.   Bij de uitvoering van audittaken zorgen de bevoegde autoriteiten er vooral voor dat:

1.   De aard en de frequentie van de audittaken met betrekking tot individuele inrichtingen hangen af van het beoordeelde risico. De bevoegde autoriteiten beoordelen daartoe regelmatig:

2.   Indien exploitanten van levensmiddelenbedrijven die deel uitmaken van de voedselketen aanvullende maatregelen nemen om de voedselveiligheid te waarborgen, via geïntegreerde of particuliere controlesystemen, certificaten van onafhankelijke derden, of andere middelen, en deze maatregelen gedocumenteerd zijn en de betrokken dieren duidelijk identificeerbaar zijn, kunnen bevoegde autoriteiten met dergelijke maatregelen rekening houden bij de uitvoering van inspectietaken voor de evaluatie van goede hygiënische praktijken en de HACCP-procedures.

1.   De bevoegde autoriteiten voeren audits uit overeenkomstig de in de artikelen 3 en 4 vastgelegde voorschriften voor audits en daarnaast toetsen zij, bij de uitvoering van een audit in inrichtingen die vers vlees hanteren, of de exploitanten van levensmiddelenbedrijven voortdurend hun eigen procedures naleven met betrekking tot het inzamelen, vervoeren, opslaan en hanteren van vers vlees en het gebruiken of verwijderen van dierlijke bijproducten, met inbegrip van gespecificeerd risicomateriaal, waarvoor de exploitant van het levensmiddelenbedrijf verantwoordelijk is.

2.   Bij audits in slachthuizen toetsen de bevoegde autoriteiten de evaluatie van de informatie over de voedselketen, die is vastgelegd in bijlage II, sectie III, bij Verordening (EG) nr. 853/2004.

3.   Bij de audits van de op de HACCP gebaseerde procedures controleren bevoegde autoriteiten dat naar behoren rekening wordt gehouden met de in bijlage II, sectie II, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 vastgestelde procedures en dat de procedures van de exploitanten van levensmiddelenbedrijven, voor zover mogelijk, waarborgen dat vers vlees:

1.   De bevoegde autoriteiten informeren de exploitant van het levensmiddelenbedrijf van herkomst inzake de minimale informatie over de voedselketen die overeenkomstig bijlage II, sectie III, van Verordening (EG) nr. 853/2004 aan de aan de exploitant van een slachthuis moet worden verstrekt.

2.   De bevoegde autoriteiten voeren de benodigde controle van documenten uit om na te gaan dat:

3.   Indien dieren naar een slachthuis in een andere lidstaat worden verzonden, werken de bevoegde autoriteiten van het bedrijf van herkomst en de slachtplaats samen om ervoor te zorgen dat de door de exploitant van het levensmiddelenbedrijf van herkomst verstrekte informatie over de voedselketen, gemakkelijk kan worden geraadpleegd door de exploitant van het slachthuis die deze informatie ontvangt.

1.   De officiële dierenarts toetst de resultaten van de controles en evaluaties van de door de exploitant van het slachthuis verstrekte informatie over de voedselketen overeenkomstig bijlage II, sectie III, bij Verordening (EG) nr. 853/2004. De officiële dierenarts houdt bij de uitvoering van de ante-mortem- en post-mortemkeuringen rekening met deze controles en evaluaties, en met andere relevante informatie uit de documenten van het bedrijf van herkomst van de dieren.

2.   Bij de uitvoering van ante-mortem- en post-mortemkeuringen houdt de officiële dierenarts rekening met de overeenkomstig artikel 29 van Uitvoeringsverordening (EU) 2019/628 van de Commissie (38) voorziene officiële certificaten, en met eventuele verklaringen van dierenartsen die officiële controles uitvoeren of die de primaire productie controleren.

3.   In geval van noodslachting van als landbouwhuisdier gehouden hoefdieren buiten het slachthuis onderzoekt de officiële dierenarts de overeenkomstig artikel 29 van Uitvoeringsverordening (EU) 2019/628 van de Commissie voorziene officiële certificatie die is afgegeven door de officiële dierenarts die de ante-mortemkeuring heeft uitgevoerd overeenkomstig bijlage III, sectie I, hoofdstuk VI, punt 6, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 en door de exploitant van een levensmiddelenbedrijf verstrekte andere relevante informatie.

4.   In geval van grof vrij wild onderzoekt de officiële dierenarts in de wildbewerkingsinrichting de verklaring die het gedode dier vergezelt en houdt hij rekening met deze verklaring, die overeenkomstig bijlage III, sectie IV, hoofdstuk II, punt 4, onder a), bij Verordening (EG) nr. 853/2004 door een gekwalificeerd persoon wordt afgegeven.

1.   Alle dieren worden voor de slachting aan een ante-mortemkeuring onderworpen. De keuring kan evenwel worden beperkt tot een representatief monster van vogels van elk koppel en een representatief monster van lagomorfen van elk bedrijf van herkomst van lagomorfen.

2.   De ante-mortemkeuring vindt plaats binnen 24 uur nadat de dieren in het slachthuis aankomen en minder dan 24 uur voor de slachting. De officiële dierenarts kan te allen tijde een aanvullende ante-mortemkeuring eisen.

3.   Op basis van de ante-mortemkeuringen wordt geconstateerd of er ten aanzien van het gekeurde dier tekenen zijn die wijzen op:

4.   Bij de ante-mortemkeuring wordt nagegaan of de exploitant van een levensmiddelenbedrijf voldoet aan de verplichting om te waarborgen dat de dieren een schone huid, pels of vacht hebben, om elk onaanvaardbaar risico op verontreiniging van het verse vlees tijdens de slachting te voorkomen.

5.   De officiële dierenarts voert een klinisch onderzoek uit op alle dieren die de exploitant van het levensmiddelenbedrijf, of een officiële assistent, eventueel apart heeft gezet voor een grondige ante-mortemkeuring.

6.   Indien de ante-mortemkeuring in het bedrijf van herkomst wordt uitgevoerd overeenkomstig artikel 5 van Gedelegeerde Verordening (EU) 2019/624, voert de officiële dierenarts in het slachthuis de ante-mortemkeuring uit indien en in de mate waarin zulks is voorgeschreven.

1.   Overeenkomstig de in bijlage III, sectie IV, hoofdstuk II, punt 4, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 vastgestelde afwijking, worden de karkassen en het slachtafval aan een post-mortemkeuring onderworpen, die:

2.   De bevoegde autoriteiten kunnen verlangen dat de exploitant van een levensmiddelenbedrijf speciale technische voorzieningen en voldoende ruimte biedt om slachtafval te controleren.

3.   De bevoegde autoriteiten:

4.   De snelheid van de slachtlijn en het aantal voor de keuring beschikbare personeelsleden zijn voldoende om een degelijke keuring mogelijk te maken.

1.   In afwijking van artikel 12, lid 1, mogen de bevoegde autoriteiten toestaan dat, indien zowel de officiële dierenarts als de officiële assistent afwezig zijn tijdens de slachting en uitslachting in de wildbewerkingsinrichting of het slachthuis, de post-mortemkeuring wordt vertraagd met een periode van 24 uur vanaf de slachting of de aankomst in de wildbewerkingsinrichting, mits:

2.   De bevoegde autoriteiten mogen de onder a), i) en ii), vastgestelde grenswaarden verhogen, indien zij ervoor zorgen dat de afwijking wordt toegepast in de kleinste slachthuizen en wildbewerkingsinrichtingen die aan de definitie van een slachthuis met geringe capaciteit of wildbewerkingsinrichting met geringe capaciteit voldoen, en mits de gezamenlijke jaarproductie van deze inrichtingen niet meer bedraagt dan 5 % van de totale in de lidstaat geproduceerde hoeveelheid vers vlees:

In dat geval melden de bevoegde autoriteiten deze afwijking en het ondersteunend bewijs overeenkomstig de in Richtlijn (EU) 2015/1535 van het Europees Parlement en de Raad (39) vastgestelde procedure;

3.   Voor de toepassing van lid 1, onder a), i), worden de in artikel 17, lid 6, van Verordening (EG) nr. 1099/2009 vastgelegde omrekeningsgetallen gebruikt. In het geval van schapen, geiten en kleine (< 100 kg levend gewicht) Cervidae wordt echter een omrekeningsgetal van 0,05 grootvee-eenheden gebruikt, en in het geval van ander grof vrij wild wordt een omrekeningsgetal van 0,2 grootvee-eenheden gebruikt.

1.   Aanvullende onderzoeken, zoals palpatie en insnijding van delen van het karkas en het slachtafval, en laboratoriumtests, worden indien nodig verricht teneinde:

2.   Bij de post-mortemkeuringen worden de nodige voorzorgsmaatregelen genomen om verontreiniging van vers vlees ten gevolge van het palperen, het versnijden of het maken van insnijdingen tot een minimum te beperken.

1.   De voorschriften in dit artikel zijn bovenop de voorschriften in de artikelen 12 en 14 van toepassing.

2.   De officiële dierenarts eist dat de karkassen van als landbouwhuisdier gehouden eenhoevigen, runderen van meer dan acht maanden oud en als landbouwhuisdier gehouden varkens van meer dan vijf weken oud, voor de post-mortemkeuring in de lengte langs de ruggengraat in tweeën gesneden zijn.

3.   Indien dat voor de post-mortemkeuring noodzakelijk is, kan de officiële dierenarts verlangen dat een kop of karkas in de lengte wordt doorgesneden. Om rekening te houden met bijzondere eetgewoonten, technologische ontwikkelingen of bijzondere sanitaire omstandigheden, kan de officiële dierenarts echter toestaan dat karkassen van als landbouwhuisdier gehouden eenhoevigen, van runderen van meer dan acht maanden oud, en van varkens van meer dan vijf weken oud, voor post-mortemkeuring worden aangeboden zonder in tweeën gesneden te zijn.

4.   In slachthuizen met geringe capaciteit of in wildbewerkingsinrichtingen met geringe capaciteit waarin minder dan 1 000 grootvee-eenheden per jaar worden geslacht of verwerkt, mag de officiële dierenarts om gezondheidsredenen toestaan dat karkassen van volwassen als landbouwhuisdier gehouden eenhoevigen, volwassen runderen en volwassen grof vrij wild voor de post-mortemkeuring in vieren worden gedeeld.

1.   De karkassen en het slachtafval van de volgende runderen worden aan de in lid 2 vastgelegde standaardprocedures voor de post-mortemkeuring onderworpen:

2.   De procedures voor de post-mortemkeuring behelzen ten minste een visueel onderzoek van het volgende:

3.   Indien er overeenkomstig artikel 24 elementen zijn die wijzen op een mogelijk risico voor de menselijke gezondheid, de diergezondheid of het dierenwelzijn, verricht de officiële dierenarts de volgende procedures voor de post-mortemkeuring, waarbij gebruik wordt gemaakt van insnijding en palpatie van het karkas en het slachtafval:

1.   Karkassen en slachtafval van runderen, met uitzondering van de in artikel 18, lid 1, bedoelde runderen, worden bij de post-mortemkeuring aan de volgende procedures onderworpen:

2.   Indien er overeenkomstig artikel 24 elementen zijn die wijzen op een mogelijk risico voor de menselijke gezondheid, de diergezondheid of het dierenwelzijn, verricht de officiële dierenarts de volgende procedures voor de post-mortemkeuring, waarbij gebruik wordt gemaakt van insnijding en palpatie van het karkas en het slachtafval:

1.   Karkassen en slachtafval van schapen waarvan de blijvende snijtanden niet zijn doorgebroken of die jonger zijn dan twaalf maanden, en geiten jonger dan zes maanden, worden tijdens de post-mortemkeuring aan de volgende standaardprocedures onderworpen:

2.   Indien er overeenkomstig artikel 24 elementen zijn die wijzen op een mogelijk risico voor de menselijke gezondheid, de diergezondheid of het dierenwelzijn, verricht de officiële dierenarts de volgende procedures voor de post-mortemkeuring, waarbij gebruik wordt gemaakt van insnijding en palpatie van het karkas en het slachtafval:

1.   Karkassen en slachtafval van schapen waarvan de blijvende snijtanden zijn doorgebroken of die ten minste twaalf maanden oud zijn, en geiten die ten minste zes maanden oud zijn, worden tijdens de post-mortemkeuring aan de volgende standaardprocedures onderworpen:

2.   Indien er overeenkomstig artikel 24 elementen zijn die wijzen op een mogelijk risico voor de menselijke gezondheid, de diergezondheid of het dierenwelzijn, verricht de officiële dierenarts de volgende procedures voor de post-mortemkeuring, waarbij gebruik wordt gemaakt van insnijding en palpatie van het karkas en het slachtafval:

1.   Karkassen en slachtafval van als landbouwhuisdier gehouden eenhoevigen worden tijdens de post-mortemkeuring aan de volgende standaardprocedures onderworpen:

2.   Indien er overeenkomstig artikel 24 elementen zijn die wijzen op een mogelijk risico voor de menselijke gezondheid, de diergezondheid of het dierenwelzijn, verricht de officiële dierenarts de volgende procedures voor de post-mortemkeuring, waarbij gebruik wordt gemaakt van insnijding en palpatie van het karkas en het slachtafval:

1.   Karkassen en slachtafval van als landbouwhuisdier gehouden varkens worden tijdens de post-mortemkeuring aan de volgende standaardprocedures onderworpen:

2.   Indien er overeenkomstig artikel 24 elementen zijn die wijzen op een mogelijk risico voor de menselijke gezondheid, de diergezondheid of het dierenwelzijn, verricht de officiële dierenarts de volgende procedures voor de post-mortemkeuring, waarbij gebruik wordt gemaakt van insnijding en palpatie van het karkas en het slachtafval:

1.   Al het pluimvee wordt aan een post-mortemkeuring onderworpen, waarbij het personeel van een slachthuis bijstand kan verlenen overeenkomstig artikel 18, lid 3, van Verordening (EU) 2017/625. De officiële dierenarts of de officiële assistent voert overeenkomstig artikel 18, lid 2, onder c), van die verordening de volgende controles persoonlijk uit:

2.   In afwijking van lid 1 mogen de bevoegde autoriteiten besluiten dat alleen een representatief monster van pluimvee van elk koppel aan een post-mortemkeuring wordt onderworpen indien:

3.   In het geval van pluimvee dat is gekweekt voor de productie van foie gras en pluimvee waarvan de verwijdering van de ingewanden is uitgesteld en dat overeenkomstig bijlage III, sectie II, hoofdstuk VI, punten 8 en 9, bij Verordening (EG) nr. 853/2004, is verkregen op het bedrijf van herkomst, vindt de post-mortemkeuring plaats in de uitsnijderij, waar dergelijke karkassen rechtstreeks naartoe worden vervoerd vanaf het bedrijf van herkomst.

1.   De volgende procedures voor de post-mortemkeuring zijn van toepassing op gekweekt wild:

2.   Indien de dieren buiten het slachthuis zijn geslacht, controleert de officiële dierenarts van het slachthuis het certificaat.

1.   De officiële dierenarts gaat na dat niet-gevild grof vrij wild dat vanuit het grondgebied van een andere lidstaat naar de wildverwerkingsinrichting wordt vervoerd, vergezeld gaat van een gezondheidscertificaat volgens het model in de bijlage bij Verordening (EU) nr. 636/2014, of de verklaring(en) overeenkomstig bijlage III, sectie IV, hoofdstuk II, punt 8, onder b), bij Verordening (EG) nr. 853/2004. De officiële dierenarts houdt rekening met de inhoud van dat certificaat of die verklaring(en).

2.   De post-mortemkeuring door de officiële dierenarts omvat:

3.   Indien de officiële dierenarts dat verlangt, worden de wervelkolom en de kop in de lengte gespleten.

4.   In geval van klein vrij wild dat niet onmiddellijk na het doden van de ingewanden is ontdaan, onderwerpt de officiële dierenarts een representatief monster van dieren van dezelfde herkomst aan een post-mortemkeuring. Indien hij daarbij een op de mens overdraagbare ziekte, dan wel een van de in lid 2, onder e), genoemde verschijnselen constateert, verricht de officiële dierenarts aanvullende onderzoeken bij de hele partij teneinde te kunnen bepalen of de hele partij voor menselijke consumptie ongeschikt moet worden verklaard, dan wel of ieder karkas afzonderlijk moet worden gekeurd.

5.   De officiële dierenarts kan de relevante delen van de dieren verder uitsnijden en onderzoeken om een definitieve diagnose te kunnen stellen. Indien aan de hand van de praktische regelingen in lid 2 geen beoordeling kan plaatsvinden, wordt verder onderzoek verricht in een laboratorium.

6.   In aanvulling op de in artikel 45 bedoelde gevallen, wordt vlees waarbij tijdens de post-mortemkeuring een of meer van de in lid 2, onder e), genoemde verschijnselen zijn geconstateerd, ongeschikt voor menselijke consumptie verklaard.

1.   In aanvulling op de voorschriften van Verordening (EG) nr. 999/2001 betreffende de uit te voeren officiële controles met betrekking tot TSE's, controleert de officiële dierenarts het verwijderen, afscheiden en, indien nodig, het merken van gespecificeerd risicomateriaal, ook overeenkomstig de in artikel 8, lid 1, van die verordening en in artikel 12 van Verordening (EG) nr. 1069/2009 vastgelegde voorschriften inzake dierlijke bijproducten.

2.   De officiële dierenarts waarborgt dat de exploitant van het levensmiddelenbedrijf de nodige maatregelen treft om te voorkomen dat vlees bij het slachten, met inbegrip van het verdoven, door gespecificeerd risicomateriaal wordt verontreinigd. Hieronder valt de verwijdering van gespecificeerd risicomateriaal.

1.   De in de artikelen 18, 19 en 23 beschreven procedures voor de post-mortemkeuring zijn de minimumvoorschriften voor het onderzoek naar cysticercose bij runderen en Suidae (als landbouwhuisdier gehouden varkens, gekweekt wild en vrij wild). In geval van de in artikel 19 bedoelde runderen mogen de bevoegde autoriteiten besluiten dat de kauwspieren bij de post-mortemkeuring niet hoeven te worden geïncideerd indien:

2.   Met cysticercus besmet vlees wordt ongeschikt voor menselijke consumptie verklaard. Indien het dier niet volledig met cysticercus besmet is, mogen niet-besmette delen na een koudebehandeling evenwel geschikt voor menselijke consumptie worden verklaard.

1.   Karkassen van Suidae, eenhoevigen en andere voor Trichinella vatbare diersoorten worden op Trichinella onderzocht overeenkomstig Verordening (EU) 2015/1375, tenzij een van de in artikel 3 van die verordening genoemde afwijkingen van toepassing is.

2.   Vlees van met trichinen besmette dieren wordt ongeschikt voor menselijke consumptie verklaard.

1.   Vers vlees van eenhoevigen wordt alleen op de markt gebracht wanneer het afkomstig is van eenhoevigen die gedurende ten minste 90 dagen voor de slachtdatum zijn gehouden in een lidstaat of in een derde land of regio daarvan waaruit eenhoevigen in de Unie mogen worden ingevoerd.

2.   In geval van eenhoevigen afkomstig uit een lidstaat of uit derde landen en regio's daarvan die niet voldoen aan de criteria voor een land dat vrij is van kwade droes van de Wereldorganisatie voor diergezondheid, worden de eenhoevigen op kwade droes gecontroleerd middels een zorgvuldig onderzoek van de slijmvliezen van de luchtpijp, het strottenhoofd, de neusholten, de sinussen en de vertakkingen ervan, nadat de kop overlangs doormidden is gespleten en de scheidingswand in de neus is weggesneden.

3.   Vlees van eenhoevigen die aan kwade droes lijden wordt ongeschikt voor menselijke consumptie verklaard.

1.   Indien dieren positief of onduidelijk op tuberculine reageren, of wanneer er andere gronden zijn om besmetting te vermoeden, worden zij afzonderlijk van de andere dieren geslacht, waarbij voorzorgsmaatregelen worden genomen om het gevaar van verontreiniging voor andere karkassen, de slachtlijn en het slachthuispersoneel te voorkomen.

2.   Al het vlees van dieren waarbij de post-mortemkeuring plaatselijke, op tuberculoïde laesies lijkende laesies aan het licht heeft gebracht in een aantal organen of in een aantal delen van het karkas, wordt ongeschikt voor menselijke consumptie verklaard. Wanneer een tuberculoïde laesie echter wordt aangetroffen in de lymfklieren van slechts een orgaan of in een deel van het karkas, hoeven alleen het aangetaste orgaan of deel van het karkas en de bijbehorende lymfklieren ongeschikt voor menselijke consumptie te worden verklaard.

1.   Indien dieren positief of onduidelijk op een brucellosetest reageren, of wanneer er andere gronden zijn om besmetting te vermoeden, worden zij afzonderlijk van de andere dieren geslacht, waarbij voorzorgsmaatregelen worden genomen om het gevaar van verontreiniging voor andere karkassen, de slachtlijn en het slachthuispersoneel te voorkomen.

2.   Vlees van dieren waarbij de post-mortemkeuring laesies aan het licht heeft gebracht die wijzen op acute brucellose, wordt ongeschikt voor menselijke consumptie verklaard. In geval van dieren die positief of onduidelijk op een brucellosetest reageren, worden de uier, de voortplantingsorganen en het bloed ongeschikt voor menselijke consumptie verklaard, ook als dergelijke laesie niet wordt aangetroffen.

1.   De bevoegde autoriteiten zien erop toe dat de exploitanten van levensmiddelenbedrijven bijlage I, hoofdstuk 2, punten 2.1.3, 2.1.4 en 2.1.5, bij Verordening (EG) nr. 2073/2005 correct uitvoeren door een of meer van de volgende maatregelen toe te passen:

2.   Indien de exploitant van een levensmiddelenbedrijf het proceshygiënecriterium herhaaldelijk niet naleeft, eisen de bevoegde autoriteiten dat de exploitant een actieplan indient en zien zij nauw toe op de resultaten van dat actieplan.

3.   Over het totale aantal monsters en het aantal positieve monsters voor salmonella wordt in voorkomend geval verslag uitgebracht overeenkomstig artikel 9, lid 1, van Richtlijn 2003/99/EG, waarbij een onderscheid wordt gemaakt tussen de overeenkomstig lid 1, onder a), b) en c), van dit artikel genomen monsters.

1.   De bevoegde autoriteiten zien erop toe dat de exploitanten van levensmiddelenbedrijven bijlage I, hoofdstuk 2, punt 2.1.9 (proceshygiënecriteria voor Campylobacter op karkassen van vleeskuikens), bij Verordening (EG) nr. 2073/2005 correct uitvoeren door een of meer van de volgende maatregelen toe te passen:

2.   Indien de exploitant van een levensmiddelenbedrijf het proceshygiënecriterium herhaaldelijk niet naleeft, eisen de bevoegde autoriteiten dat de exploitant een actieplan indient en zien zij nauw toe op de resultaten van dat actieplan.

3.   Over het totale aantal monsters en het aantal monsters voor Campylobacter met meer dan 1 000 kve/g wordt in voorkomend geval verslag uitgebracht overeenkomstig, artikel 9, lid 1, van Richtlijn 2003/99/EG, waarbij een onderscheid wordt gemaakt tussen de monsters genomen overeenkomstig lid 1, onder a) en b), van dit artikel.

1.   Bij de uitvoering van laboratoriumtests overeenkomstig artikel 18, lid 2, onder d), ii) en iv), van Verordening (EU) 2017/625 waarborgt de officiële dierenarts dat monsters, indien zij worden genomen, geïdentificeerd, behandeld en naar het juiste laboratorium worden gezonden in het kader van:

2.   De officiële dierenarts zorgt voor de uitvoering van eventuele aanvullende laboratoriumtests die noodzakelijk worden geacht om te voldoen aan de in artikel 18, lid 2, van Verordening (EU) 2017/625 vermelde verplichtingen.

1.   De officiële dierenarts registreert de resultaten van de overeenkomstig de artikelen 7 tot en met 38 uitgevoerde officiële controles en evalueert deze.

2.   De officiële dierenarts neemt de volgende maatregelen indien bij de inspectie een voor de gezondheid van mens of dier schadelijke ziekte of aandoening dan wel inbreuken op het dierenwelzijn worden vastgesteld:

3.   De bevoegde autoriteiten voeren de resultaten van officiële controles in relevante databanken in, indien de verzameling van dergelijke informatie tenminste vereist is uit hoofde van artikel 4 van Richtlijn 2003/99/EG, artikel 8 van Richtlijn 64/432/EEG van de Raad (41) en bijlage III bij Richtlijn 2007/43/EG.

4.   Indien de officiële dierenarts bij de verrichting van een ante-mortem-, post-mortemkeuring of enige andere officiële controle een vermoeden krijgt van de aanwezigheid van een dierziekte waarvoor in Verordening (EU) 2016/429 veterinairrechtelijke voorschriften zijn vastgesteld, stelt hij de bevoegde autoriteit daarvan in kennis. De officiële dierenarts en de bevoegde autoriteiten nemen binnen hun respectieve bevoegdheidsgebieden de nodige maatregelen en voorzorgen om de mogelijke verspreiding van de ziekteverwekker te voorkomen.

5.   De officiële dierenarts kan het modeldocument in bijlage I gebruiken om het bedrijf van herkomst waar de dieren voor de slachting werden gehouden in kennis te stellen van de relevante resultaten van ante- en post-mortemkeuringen.

6.   Indien de dieren op een bedrijf van herkomst in een andere lidstaat werden gehouden, geven de bevoegde autoriteiten van de lidstaat waarin zij zijn geslacht de relevante resultaten van de ante- en post-mortemkeuringen door aan de bevoegde autoriteiten in de lidstaat van herkomst. Zij vullen het modeldocument in bijlage I in de officiële talen van de beide betrokken lidstaten in, of in een tussen beide lidstaten overeengekomen taal.

1.   De officiële dierenarts waarborgt dat de dieren niet worden geslacht tenzij de exploitant van het slachthuis de relevante informatie over de voedselketen heeft gekregen, gecontroleerd en geëvalueerd overeenkomstig artikel 9, lid 2, onder a) en b).

2.   In afwijking van lid 1 mag de officiële dierenarts toestaan dat dieren in het slachthuis worden geslacht indien de relevante informatie over de voedselketen ontbreekt. In dergelijke gevallen wordt de informatie verstrekt voordat het vlees geschikt voor menselijke consumptie wordt verklaard en worden de karkassen en het bijbehorende slachtafval in afwachting van die verklaring apart van het overige vlees opgeslagen.

3.   Indien de relevante informatie over de voedselketen niet binnen 24 uur na aankomst van het dier in het slachthuis beschikbaar is, wordt al het vlees van het dier ongeschikt verklaard voor menselijke consumptie. Indien het dier nog niet geslacht is, wordt het gescheiden van andere dieren gedood, waarbij alle noodzakelijke voorzorgsmaatregelen ter bescherming van de gezondheid van mens en dier worden genomen.

1.   De officiële dierenarts ziet erop toe dat de exploitant van het slachthuis geen dieren voor de slacht aanvaardt indien uit de informatie over de voedselketen of uit eventuele andere begeleidende verslagen, documenten of gegevens blijkt dat:

2.   Indien de dieren zich reeds in het slachthuis bevinden, worden zij afzonderlijk gedood en ongeschikt voor menselijke consumptie verklaard, waarbij de eventueel noodzakelijke voorzorgsmaatregelen ter bescherming van de gezondheid van mens en dier worden genomen. Indien de officiële dierenarts dat nodig acht, worden op het bedrijf van herkomst officiële controles uitgevoerd.

1.   De bevoegde autoriteiten nemen passende maatregelen als zij vaststellen dat de begeleidende verslagen, documenten en andere gegevens niet overeenstemmen met de feitelijke situatie op het bedrijf van herkomst, of met de feitelijke toestand van de dieren, of gericht zijn op bewuste misleiding van de officiële dierenarts.

2.   De bevoegde autoriteiten nemen maatregelen ten aanzien van de voor het bedrijf van herkomst van de dieren verantwoordelijke exploitant van het levensmiddelenbedrijf, of andere betrokkenen, waaronder de exploitant van het slachthuis. Deze maatregelen kunnen met name bestaan uit aanvullende controles. De voor het bedrijf van herkomst verantwoordelijke exploitant van het levensmiddelenbedrijf of eventuele andere betrokkenen dragen de kosten van dergelijke aanvullende controles.

1.   De officiële dierenarts ziet erop toe dat de exploitant van het levensmiddelenbedrijf zijn verplichting uit hoofde van bijlage III, sectie I, hoofdstuk IV, punt 3, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 nakomt en waarborgt dat dieren die voor menselijke consumptie mogen worden geslacht naar behoren worden geïdentificeerd. De officiële dierenarts waarborgt dat dieren die niet kunnen worden geïdentificeerd, afzonderlijk worden gedood en ongeschikt voor menselijke consumptie worden verklaard. Indien de officiële dierenarts dat nodig acht, worden op het bedrijf van herkomst officiële controles uitgevoerd.

2.   De officiële dierenarts waarborgt dat dieren met een onaanvaardbaar risico op verontreiniging van het vlees tijdens de slachting, zoals vastgesteld in artikel 11, lid 4, niet voor menselijke consumptie worden geslacht, tenzij zij voordien worden schoongemaakt.

3.   De officiële dierenarts zorgt ervoor dat dieren niet voor menselijke consumptie worden geslacht wanneer zij aan een ziekte of aandoening lijden die kan worden overgedragen op dieren of mensen die met het vlees in contact komen of het vlees eten, wanneer zij in het algemeen klinische symptomen van systemische ziekten of sterke vermagering vertonen, of wanneer zij andere aandoeningen vertonen die het vlees ongeschikt voor menselijke consumptie maken. Deze dieren worden afzonderlijk gedood, waarbij ervoor wordt gezorgd dat andere dieren of karkassen niet besmet raken, en worden ongeschikt voor menselijke consumptie verklaard.

4.   De officiële dierenarts stelt de slacht uit bij dieren waarbij een ziekte of aandoening wordt vermoed die negatieve gevolgen kan hebben voor de gezondheid van mens of dier. Dergelijke dieren ondergaan een grondige ante-mortemkeuring door de officiële dierenarts om een diagnose te kunnen stellen. De officiële dierenarts kan bovendien besluiten dat monsters en laboratoriumonderzoek noodzakelijk zijn als aanvulling op een post-mortemkeuring. Indien noodzakelijk ter voorkoming van verontreiniging van ander vlees, worden de dieren afzonderlijk of aan het einde van het normale slachtproces geslacht, waarbij alle noodzakelijke voorzorgsmaatregelen moeten worden genomen.

5.   De officiële dierenarts waarborgt dat dieren waarin meer residuen van verboden of niet toegestane farmacologisch werkzame stoffen, verboden stoffen of residuen van toegestane farmacologisch werkzame stoffen, bestrijdingsmiddelen of verontreinigingen dan de in de wetgeving van de Unie vastgestelde gehalten worden aangetroffen, worden behandeld in overeenstemming met de artikelen 16 tot en met 19 van Richtlijn 96/23/EG.

6.   De officiële dierenarts bepaalt de wijze waarop dieren onder zijn/haar rechtstreekse toezicht behandeld worden in het kader van een bijzonder programma voor de bestrijding of de uitroeiing van een bepaalde ziekte, bijvoorbeeld brucellose of tuberculose, of van zoönoseverwekkers zoals salmonella. De bevoegde autoriteiten bepalen de voorwaarden waaronder deze dieren geslacht kunnen worden. Met deze voorwaarden wordt beoogd de besmetting van andere dieren en van het vlees van andere dieren tot een minimum te beperken.

Dieren die voor de slacht bij het slachthuis worden aangeboden, worden daar in de regel geslacht. In uitzonderlijke omstandigheden, bijvoorbeeld als de slachtinstallatie ernstig ontregeld raakt, kan de officiële dierenarts echter rechtstreeks vervoer naar een ander slachthuis toestaan.

Indien bij een ante-mortemkeuring op het bedrijf van herkomst wordt vastgesteld dat niet aan de voorschriften wordt voldaan en dat dit leidt tot een risico voor de diergezondheid, de menselijke gezondheid of het dierenwelzijn, mag de officiële dierenarts niet toestaan dat de dieren naar het slachthuis worden vervoerd en zijn de desbetreffende maatregelen inzake de mededeling van de keuringsresultaten overeenkomstig artikel 39, lid 2, onder b), i) en iii) van toepassing.

1.   In gevallen waarin niet wordt voldaan aan de in de artikelen 3 tot en met 9 en de artikelen 14 tot en met 17, 19 en 22 van Verordening (EG) nr. 1099/2009 van de Raad vastgelegde voorschriften inzake de bescherming van dieren bij het slachten of doden, ziet de officiële dierenarts erop toe dat de exploitant van het levensmiddelenbedrijf onmiddellijk de nodige corrigerende maatregelen neemt om soortgelijke problemen in de toekomst te voorkomen.

2.   De officiële dierenarts volgt een evenredige en getrapte aanpak voor de handhaving, van het geven van instructies tot het vertragen of stilleggen van de productie, afhankelijk van de aard en de ernst van het probleem.

3.   Zo nodig stelt de officiële dierenarts andere bevoegde autoriteiten op de hoogte van problemen in verband met welzijn.

4.   Indien de officiële dierenarts vaststelt dat de in Verordening (EG) nr. 1/2005 vastgelegde voorschriften inzake de bescherming van dieren tijdens het vervoer niet worden nageleefd, neemt de officiële dierenarts de noodzakelijke maatregelen overeenkomstig de desbetreffende wetgeving van de Unie.

5.   Indien een officiële assistent de controles op het dierenwelzijn uitvoert en uit deze controles blijkt dat de voorschriften inzake de bescherming van dieren niet worden nageleefd, stelt de officiële assistent de officiële dierenarts daar onmiddellijk van op de hoogte. Indien noodzakelijk in spoedeisende gevallen, neemt de officiële assistent de nodige maatregelen als genoemd in de leden 1 tot en met 4 in afwachting van de komst van de officiële dierenarts.

1.   De bevoegde autoriteiten kunnen de exploitant van een levensmiddelenbedrijf opdragen onmiddellijk corrigerende maatregelen te nemen, met inbegrip van een vermindering van de snelheid van het slachten, indien dit in de volgende gevallen door de aanwezige ambtenaar noodzakelijk wordt geacht:

2.   In dergelijke gevallen verscherpen de bevoegde autoriteiten de keuringen totdat de exploitant van een levensmiddelenbedrijf het proces naar hun oordeel weer onder controle heeft.

1.   De officiële dierenarts houdt toezicht op de gezondheidsmerken en het gebruik van de merken.

2.   De officiële dierenarts waarborgt met name dat:

3.   De bevoegde autoriteiten waarborgen dat de praktische regelingen voor het gezondheidsmerk overeenkomstig bijlage II worden toegepast.

4.   De bevoegde autoriteiten waarborgen dat het vlees van niet gevild vrij wild niet wordt voorzien van een gezondheidsmerk, totdat het, nadat het dier in een wildverwerkingsinrichting is gevild, een post-mortemkeuring heeft ondergaan en geschikt is verklaard voor menselijke consumptie.

1.   De officiële dierenarts ziet erop toe dat de in bijlage III, sectie IX, hoofdstuk I, deel I, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 vastgelegde gezondheidsvoorschriften voor de productie van rauwe melk en colostrum worden nageleefd. De officiële dierenarts controleert met name:

2.   De in lid 1 bedoelde officiële controles kunnen plaatsvinden in het kader van de veterinaire controles uit hoofde van bepalingen van de Unie inzake de diergezondheid, de menselijke gezondheid of het dierenwelzijn.

3.   Indien er redenen zijn om aan te nemen dat niet aan de in lid 1 bedoelde gezondheidsvoorschriften wordt voldaan, controleert de officiële dierenarts de algemene gezondheidstoestand van de dieren.

4.   Melk- en colostrumproductiebedrijven worden door de bevoegde autoriteiten aan officiële controles onderworpen om na te gaan of de in bijlage III, sectie IX, hoofdstuk I, deel II, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 vastgelegde hygiënevoorschriften worden nageleefd. Deze controles kunnen inspecties omvatten en het toezicht op door beroepsorganisaties verrichte controles. Als blijkt dat de hygiëne te wensen over laat, zien de bevoegde autoriteiten erop toe dat de nodige stappen worden genomen om de situatie te corrigeren.

1.   In geval van rauwe melk en colostrum houdt de bevoegde autoriteit toezicht op de controles die worden verricht overeenkomstig bijlage III, sectie IX, hoofdstuk I, deel III, bij Verordening (EG) nr. 853/2004. Indien tests worden uitgevoerd, gebruiken de bevoegde autoriteiten de in bijlage III bij deze verordening vastgelegde analytische methoden om na te gaan of de in bijlage III, sectie IX, hoofdstuk I, deel III, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 vermelde grenswaarden voor rauwe melk en colostrum worden overschreden.

2.   Indien de exploitant van het productiebedrijf de situatie niet heeft gecorrigeerd binnen drie maanden nadat de bevoegde autoriteiten voor het eerst op de hoogte zijn gesteld van de niet-naleving van de criteria voor het kiemgetal en/of het aantal somatische cellen voor rauwe melk en colostrum, zien de bevoegde autoriteiten erop toe dat:

Deze opschorting of deze voorschriften van de bevoegde autoriteiten blijven van kracht totdat de exploitant van het levensmiddelenbedrijf heeft aangetoond dat de rauwe melk en het colostrum weer aan de criteria voldoen.

3.   De bevoegde autoriteiten gebruiken de in bijlage III bij deze verordening vastgelegde analytische methoden om na te gaan of het in bijlage III, sectie IX, hoofdstuk II, deel II, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 bedoelde pasteurisatieproces voor zuivelproducten correct wordt toegepast.

1.   De bevoegde autoriteiten stellen de plaats en de grenzen van de door hen ingedeelde productie- en heruitzettingsgebieden vast overeenkomstig artikel 18, lid 6, van Verordening (EU) 2017/625. Indien nodig kunnen zij dit doen in samenwerking met de exploitant van het levensmiddelenbedrijf.

2.   De bevoegde autoriteiten delen de productiegebieden waar zij het oogsten van levende tweekleppige weekdieren toestaan in gebieden van klasse A, klasse B en klasse C in, op basis van de mate van fecale verontreiniging. Indien nodig kunnen zij dit doen in samenwerking met de exploitant van het levensmiddelenbedrijf.

3.   Om de productiegebieden in te delen, stellen de bevoegde autoriteiten een herbeoordelingstermijn vast waarin in elk productie- en heruitzettingsgebied monsters kunnen worden genomen om te bepalen of de in de artikelen 53, 54 en 55 genoemde normen worden nageleefd.

1.   De bevoegde autoriteiten kunnen gebieden waar levende tweekleppige weekdieren mogen worden verzameld voor directe menselijke consumptie indelen in klasse A.

2.   Levende tweekleppige weekdieren uit deze gebieden die in de handel worden gebracht voldoen aan de in bijlage III, sectie VII, hoofdstuk V, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 vastgestelde gezondheidsnormen voor levende tweekleppige weekdieren.

3.   Bij 80 % van de tijdens de herbeoordelingstermijn genomen monsters van levende tweekleppige weekdieren uit gebieden van klasse A mag niet meer dan 230 E. coli per 100 g vlees en schelpvocht worden gevonden.

4.   De resterende 20 % van de monsters mag niet meer dan 700 E. coli per 100 g vlees en schelpvocht bevatten.

5.   Bij de beoordeling van de resultaten voor de vastgestelde herbeoordelingstermijn voor de handhaving van een gebied van klasse A kunnen de bevoegde autoriteiten, aan de hand van een op een onderzoek gebaseerde risicobeoordeling, besluiten om een afwijkend resultaat dat de grenswaarde van 700 E. coli per 100 g vlees en schelpvocht overschrijdt, buiten beschouwing te laten.

1.   De bevoegde autoriteiten kunnen de gebieden waar levende tweekleppige weekdieren pas mogen worden verzameld en in de handel gebracht na behandeling in een zuiveringscentrum of na heruitzetting voor menselijke consumptie om aan de in artikel 53 bedoelde gezondheidsnormen te voldoen, indelen in klasse B.

2.   Bij 90 % van de levende tweekleppige weekdieren uit gebieden van klasse B mag niet meer dan 4 600E. coli per 100 g vlees en schelpvocht worden gevonden.

3.   De resterende 10 % van de monsters mag niet meer dan 46 000E. coli per 100 g vlees en schelpvocht bevatten.

1.   De bevoegde autoriteiten kunnen de gebieden waar levende tweekleppige weekdieren pas mogen worden verzameld en in de handel gebracht na langdurige heruitzetting om aan de in artikel 53 bedoelde gezondheidsnormen te voldoen, indelen in klasse C.

2.   Levende tweekleppige weekdieren uit gebieden van klasse C mogen niet meer dan 46 000E. coli per 100 g vlees en schelpvocht bevatten.

1.   Voordat zij een productiegebied of een heruitzettingsgebied indelen, voeren de bevoegde autoriteiten een sanitair onderzoek uit dat het volgende behelst:

2.   De bevoegde autoriteiten voeren in alle ingedeelde productie- en heruitzettingsgebieden een sanitair onderzoek uit dat aan de in lid 1 vastgelegde voorschriften voldoet, tenzij dit al eerder is uitgevoerd.

3.   De bevoegde autoriteiten kunnen door andere officiële instanties of exploitanten van levensmiddelenbedrijven worden gesteund onder de door de bevoegde autoriteiten vastgestelde voorwaarden met betrekking tot de uitvoering van dit onderzoek.

1.   De bevoegde autoriteiten gebruiken de in bijlage V vastgelegde analytische methoden om erop toe te zien dat de in bijlage III, sectie VII, hoofdstuk V, punt 2, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 vermelde grenswaarden worden nageleefd en, zo nodig, om na te gaan of exploitanten van levensmiddelenbedrijven deze methoden naleven. In voorkomend geval gebruiken exploitanten van levensmiddelenbedrijven deze methoden.

2.   Overeenkomstig artikel 4 van Richtlijn 2010/63/EU wordt waar mogelijk, in plaats van een procedure als gedefinieerd in artikel 3, punt 1, van die richtlijn, een wetenschappelijk verantwoorde methode of beproevingsstrategie gebruikt zonder levende dieren.

3.   Overeenkomstig artikel 4 van Richtlijn 2010/63/EU moet bij het gebruik van biologische methoden rekening worden gehouden met de beginselen van vervanging, verfijning en vermindering.

1.   Voor de uitvoering van de onder b), c) en d), van artikel 59 voorziene controles stellen de bevoegde autoriteiten bemonsteringsplannen op om dergelijke controles op regelmatige tijdstippen uit te laten voeren of, indien het verzamelen op onregelmatige tijdstippen plaatsvindt, van geval tot geval. De geografische spreiding van de bemonsteringspunten en de frequentie van de bemonstering waarborgen dat de resultaten van de analyse representatief zijn voor het betrokken ingedeelde productie- en heruitzettingsgebied.

2.   In demonsteringsplannen voor de controle van de microbiologische kwaliteit van levende tweekleppige weekdieren wordt met name rekening gehouden met:

3.   Bij de bemonsteringsplannen voor de controle op de aanwezigheid van toxineproducerend plankton in het water in ingedeelde productie- en heruitzettingsgebieden en van mariene biotoxines in levende tweekleppige weekdieren wordt met name rekening houden met mogelijke variaties van de aanwezigheid van plankton dat mariene biotoxines bevat. De bemonstering omvat:

4.   De bemonsteringsfrequentie voor de toxineanalyse bij levende tweekleppige weekdieren vindt in de verzamelperioden wekelijks plaats, behalve wanneer:

5.   De in lid 4 bedoelde risicobeoordeling wordt regelmatig opnieuw bezien, teneinde het risico van de aanwezigheid van toxines in levende tweekleppige weekdieren uit deze gebieden te beoordelen.

6.   Indien er gegevens beschikbaar zijn over de snelheid van de accumulatie van toxines in een groep van soorten in hetzelfde ingedeelde productie- of heruitzettingsgebied, kan de soort met de hoogste snelheid gebruikt worden als indicatorsoort. De verzameling van alle soorten van die groep is dan toegestaan zolang de toxineniveaus bij de indicatorsoort onder de voorgeschreven grenswaarden blijven. Indien de toxineniveaus bij de indicatorsoort hoger blijken te zijn dan de voorgeschreven grenswaarden, mag de verzameling van de andere soorten alleen worden toegestaan als uit verdere analyse van de andere soorten blijkt dat de toxinegrenswaarden niet worden overschreden.

7.   Wat de controle van plankton betreft, zijn de monsters representatief voor de waterkolom in het ingedeelde productie- of heruitzettingsgebied en verschaffen zij informatie over de aanwezigheid van toxische soorten en over populatietrends. Indien er veranderingen van toxische populaties worden vastgesteld die tot een accumulatie van toxines kunnen leiden, wordt de bemonsteringsfrequentie van levende tweekleppige weekdieren verhoogd, of worden de gebieden bij wijze van voorzorgsmaatregel afgesloten totdat de resultaten van de toxineanalyses bekend zijn.

8.   De bemonsteringsplannen voor de controle op de aanwezigheid van chemische verontreinigingen maken het mogelijk vast te stellen of de in Verordening (EG) nr. 1881/2006 aangegeven niveaus worden overschreden.

1.   Indien uit de resultaten van de in artikel 59 voorziene monitoring blijkt dat niet aan de gezondheidsnormen voor levende tweekleppige weekdieren wordt voldaan, of dat er anderszins een risico voor de menselijke gezondheid kan bestaan, sluiten de bevoegde autoriteiten het betrokken ingedeelde productie- of heruitzettingsgebied voor het verzamelen van levende tweekleppige weekdieren. De bevoegde autoriteiten kunnen echter een productiegebied of heruitzettingsgebied opnieuw in klasse B of C indelen als het aan de in de artikelen 54 en 55 vastgelegde criteria voldoet en geen ander risico vormt voor de volksgezondheid.

2.   Indien uit de resultaten van microbiologische monitoring blijkt dat niet aan de in artikel 53 genoemde gezondheidsnormen voor levende tweekleppige weekdieren wordt voldaan, kunnen de bevoegde autoriteiten, aan de hand van een risicobeoordeling en alleen tijdelijk en eenmalig, toestemming geven voor voortzetting van het verzamelen zonder sluiting of herindeling, met inachtneming van de volgende voorwaarden:

3.   Het vergezellende registratiedocument, zoals bedoeld in bijlage III, sectie VII, hoofdstuk I, bij Verordening (EG) nr. 853/2004, bevat alle informatie met betrekking tot de toepassing van lid 2.

4.   De bevoegde autoriteiten stellen de voorwaarden vast waaronder lid 2 uitgeoefend kan worden teneinde de handhaving van de naleving van de in artikel 53 vastgestelde criteria voor het betrokken productiegebied te waarborgen.

1.   De bevoegde autoriteiten mogen een gesloten productie- of heruitzettingsgebied alleen heropenen indien weer aan de in bijlage III, sectie VII, hoofdstuk V, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 vermelde gezondheidsnormen voor levende tweekleppige weekdieren wordt voldaan en de situatie geen ander risico voor de menselijke gezondheid vormt.

2.   Indien de bevoegde autoriteiten een productie- of heruitzettingsgebied hebben gesloten vanwege de aanwezigheid van plankton of omdat de toxineniveaus in levende tweekleppige weekdieren die de in bijlage III, sectie VII, hoofdstuk V, punt 2, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 vastgestelde voorgeschreven grenswaarde voor mariene biotoxines overschrijden, mogen zij dit gebied alleen heropenen als ten minste twee opeenvolgende achtereenvolgende analyseresultaten, met een interval van ten minste 48 uur, onder de voorgeschreven grenswaarden blijven.

3.   De bevoegde autoriteiten kunnen bij het nemen van een beslissing inzake de heropening van een productie- of heruitzettingsgebied rekening houden met de aanwezigheid van fytoplankton.

4.   Indien er betrouwbare gegevens zijn inzake de dynamiek van de toxiciteit in een bepaald gebied, en op voorwaarde dat uit recente gegevens blijkt dat de toxiciteit afneemt, kunnen de bevoegde autoriteiten besluiten een gebied te heropenen waarvan de resultaten van een enkele bemonstering onder de in bijlage III, sectie VII, hoofdstuk V, punt 2, bij Verordening (EG) nr. 853/2004 voorgeschreven grenswaarde blijven.

1.   De bevoegde autoriteiten stellen een controlesysteem op om te waarborgen dat er geen producten van dierlijke oorsprong op de markt worden gebracht die schadelijk zijn voor de menselijke gezondheid. Middels het controlesysteem met laboratoriumtests wordt nagegaan of de exploitanten van levensmiddelenbedrijven tijdens alle productie-, verwerkings- en distributiefasen voldoen aan de voorschriften met betrekking tot het eindproduct, met inbegrip van levende tweekleppige weekdieren en alle producten die daarvan zijn afgeleid.

2.   Dit controlesysteem is met name bedoeld om, indien van toepassing, na te gaan of de gehalten van mariene biotoxines en verontreinigingen de veiligheidsnormen niet overschrijden en of de microbiologische kwaliteit van de weekdieren geen gevaar voor de menselijke gezondheid oplevert.

1.   De bevoegde autoriteiten handelen direct indien een productiegebied moet worden gesloten, in een andere klasse ingedeeld moet worden, heropend kan worden, of wanneer levende tweekleppige weekdieren aan de in artikel 62, lid 2, bedoelde maatregelen worden onderworpen.

2.   Bij de beslissing inzake de indeling, herindeling, openstelling of sluiting van productiegebieden overeenkomstig de artikelen 52, 62 en 63, kunnen de bevoegde autoriteiten rekening houden met de resultaten van controles die door de exploitanten van levensmiddelenbedrijven of door de hen vertegenwoordigende organisaties zijn uitgevoerd, maar alleen indien het laboratorium dat de analyse uitvoert door de bevoegde autoriteiten is aangewezen en de bemonstering en de analyses worden uitgevoerd overeenkomstig een protocol waarover de bevoegde autoriteiten en de betrokken exploitanten van levensmiddelenbedrijven of -organisatie overeenstemming hebben bereikt.

1.   De bevoegde autoriteiten voeren officiële controles uit op voertuigen wanneer zij een haven in een lidstaat aandoen. Deze controles gelden voor alle vaartuigen die visserijproducten aanlanden in havens in de Unie, ongeacht welke vlag zij voeren.

2.   De bevoegde autoriteiten van de vlaggenstaat mogen officiële controles op onder hun vlag varende vaartuigen uitvoeren terwijl het vaartuig op zee is of in een andere lidstaat of in een derde land in een haven ligt.

1.   Indien een fabrieksvaartuig, vriesvaartuig of reeferschip van een lidstaat wordt onderzocht met het oog op de erkenning van het vaartuig, voeren de bevoegde autoriteiten van de vlaggenlidstaat officiële controles uit overeenkomstig artikel 148 van Verordening (EU) 2017/625, in het bijzonder overeenkomstig de in lid 4 van dat artikel genoemde perioden. Indien nodig kunnen de bevoegde autoriteiten het vaartuig inspecteren terwijl het vaartuig op zee is of in een andere lidstaat of in een derde land in een haven ligt.

2.   Indien de bevoegde autoriteiten van de vlaggenlidstaat het vaartuig overeenkomstig artikel 148 van Verordening (EU) 2017/625 een voorwaardelijke erkenning hebben gegeven, mogen zij de bevoegde autoriteiten van een andere lidstaat of een derde land toestemming geven om vervolgcontroles uit te voeren met het oog op het verlenen van definitieve erkenning, het verlengen van voorwaardelijke erkenning of het toetsen van erkenning, op voorwaarde dat, in het geval van een derde land, het desbetreffende land is opgenomen in de lijst van derde landen waaruit de invoer van visserijproducten is toegestaan uit hoofde van artikel 127 van Verordening (EU) 2017/625. Indien nodig kunnen deze bevoegde autoriteiten het vaartuig inspecteren terwijl het vaartuig op zee is of in een andere lidstaat of in een derde land in een haven ligt.

3.   Indien de bevoegde autoriteiten van een lidstaat de bevoegde autoriteiten van een andere lidstaat of van een derde land toestaan overeenkomstig dit artikel namens haar controles uit te voeren, bereiken beide bevoegde autoriteiten overeenstemming over de voorwaarden van deze controles. Deze voorwaarden waarborgen met name dat de bevoegde autoriteiten van de vlaggenlidstaat onmiddellijk verslagen ontvangen over de resultaten van de controles en over elk vermoeden van niet-naleving van de voorschriften, teneinde hen in staat te stellen de noodzakelijke maatregelen te nemen.

1.   Voor menselijke consumptie bestemde visserijproducten die zijn gevangen door vaartuigen van een lidstaat en die, al dan niet met opslag, in derde landen die zijn opgenomen in de in artikel 126, lid 2, onder a), van Verordening (EU) 2017/625 voorziene lijst, zijn gelost voor zij op een andere vervoerswijze in de Unie zijn binnengekomen, gaan vergezeld van een gezondheidscertificaat dat is afgegeven door de bevoegde autoriteiten van het betrokken derde land en is ingevuld overeenkomstig het modelgezondheidscertificaat in bijlage III, deel II, hoofdstuk B, bij Uitvoeringsverordening (EU) 2019/628 van de Commissie.

2.   Indien de in lid 1 bedoelde visserijproducten worden gelost en vervoerd naar een opslaginstallatie in het in dat lid bedoelde derde land, wordt die opslaginstallatie opgenomen in de in artikel 5 van Gedelegeerde Verordening (EU) 2019/625 voorziene lijst.

3.   Indien de in lid 1 bedoelde visserijproducten worden geladen in een vaartuig dat de vlag van een derde land voert, wordt dat derde land opgenomen in de in artikel 3 van Gedelegeerde Verordening (EU) 2019/625 voorziene lijst, en moet dat vaartuig zijn opgenomen in de in artikel 5 van die gedelegeerde verordening voorziene lijst.

4.   Containerschepen die worden gebruikt voor het vervoeren van visserijproducten in containers zijn van dit voorschrift uitgesloten.