—

Bij de beoordeling of een teken kan worden ingeschreven, moet op de bewoordingen van de beoogde waren en/of diensten worden afgegaan. Dat was in de procedure voor het Gerecht niet het geval. In plaats daarvan is het Gerecht afgegaan op internetpagina’s van rekwirante en op de opgave van waren van een in de VS ingeschreven merk, dat geen voorwerp van het geding was.

—

Zelfs met de door het Gerecht veronderstelde betekenis van het woord HIPERDRIVE wordt door het teken HIPERDRIVE louter een kenmerk van een aandrijving beschreven. Door de vermeende beschrijving van het in de beoogde waren geïntegreerde aandrijvingsdeel worden echter geen wezenlijke kenmerken van de beoogde waren zelf beschreven. Het Gerecht heeft aldus de in de recentste Europese rechtspraak daarvoor geformuleerde criteria onjuist toegepast [zie arrest Gerecht van 15 januari 2013, BSH/BHIM (ecoDoor), T-625/11 (2), en arrest Hof van 10 juli 2014, BSH/BHIM, C-126/13 P (3), punt 27].

—

De vermeende onjuiste aanname van het Gerecht dat „HIPER” moet worden gelijkgesteld met „hyper”, hoewel deze begrippen nooit als synoniemen worden gebruikt, berust op de onjuiste bewering dat „HIPER” en „hyper” in het Engels op dezelfde manier worden uitgesproken. Deze vermeende onjuiste bewering wordt door het Gerecht niet onderbouwd noch gemotiveerd, ondanks de talrijke voorbeelden van rekwirante die in de andere richting wijzen. De vraag of de motivering van een arrest van het Gerecht tegenstrijdig of ontoereikend is, is volgens de rechtspraak een rechtsvraag.

—

Het bestreden arrest schendt de algemene beginselen van het Unierecht, namelijk het beginsel van gelijke behandeling en het verbod van willekeur. Het is eenvormige praktijk bij het BHIM, het bestanddeel HIPER niet gelijk te stellen met „hyper”. Deze praktijk bestond reeds voor de aanvraag van het litigieuze teken en bestaat ook daarna nog. De situatie in het onderhavige geval wijkt af van die waarin een aanvrager zich enkel op eerdere aanvragen beroept. Uit het feit dat „HIPER”-merken na de betwisting van de onderhavige aanvragen door het BHIM niet meer zijn betwist, blijkt dat de betwisting van de litigieuze merkaanvraag een duidelijke schending vormt van het beginsel van gelijke behandeling en het verbod van willekeur.