12.12.2007

Eiropas Savienības Oficiālais Vēstnesis

C 300/6

Padomes un Padomē sanākušo dalībvalstu valdību pārstāvju secinājumi (2007. gada 15. novembris) par skolotāju izglītības kvalitātes uzlabošanu (1)

(2007/C 300/07)

EIROPAS SAVIENĪBAS PADOME UN PADOMĒ SANĀKUŠIE DALĪBVALSTU VALDĪBU PĀRSTĀVJI,

ŅEMOT VĒRĀ:

Lisabonas Eiropadomes 2000. gada 23. un 24. marta secinājumus, kuros uzsvērts, ka ieguldījums cilvēkos ir būtisks, lai nodrošinātu Eiropas vietu zināšanu ekonomikā, un ar kuriem dalībvalstis aicinātas “veikt pasākumus, kas novērstu šķēršļus skolotāju mobilitātei un piesaistītu augsti kvalificētus skolotājus” (2);

“Izglītības” padomes 2001. gada februāra ziņojumu Eiropadomei par konkrētiem turpmākiem mērķiem attiecībā uz izglītības un apmācības sistēmām, kurā uzsvērts tas, ka mainās skolotāja loma, — skolotāji turpina dalīties ar zināšanām, bet tie “darbojas arī kā privātskolotāji, kas virza zināšanu apguvējus pa to individuālo ceļu uz zināšanām” (3);

darba programmas “Izglītība un apmācība 2010” 1.1. mērķi — uzlabot skolotāju un mācību instruktoru izglītību un apmācību — kurā uzsvērts, cik nozīmīgi ir piesaistīt un noturēt augsti kvalificētus un motivētus cilvēkus skolotāja profesijā, identificēt prasmes, kas skolotājiem vajadzīgas, lai atsauktos uz sabiedrības mainīgajām vajadzībām, nodrošināt atbilstīgus apstākļus, lai atbalstītu skolotājus gan sākotnējās apmācībās, gan kvalifikācijas celšanā, un izglītības un apmācības jomā piesaistīt un pieņemt darbā cilvēkus, kuriem ir profesionāla pieredze citās jomās (4);

4.	Padomes 2002. gada 27. jūnija Rezolūciju par mūžizglītību, ar kuru dalībvalstis aicināja uzlabot to skolotāju izglītību un apmācību, kuri iesaistīti mūžizglītībā, lai viņi iegūtu zināšanu sabiedrībai nepieciešamās prasmes (5);

Padomes un Komisijas 2004. gada 26. februāra kopīgo starpposma ziņojumu “Par progresu, tiecoties sasniegt Lisabonas mērķus izglītības un apmācības jomā” (6), kurā prioritāte ir dota kopēju Eiropas principu izveidei attiecībā uz kompetencēm un kvalifikāciju, kas vajadzīga skolotājiem, lai tie spētu īstenot savu mainīgo lomu zināšanu sabiedrībā (7);

Padomes un Komisijas 2006. gada 23. februāra kopīgo starpposma ziņojumu par darba programmas “Izglītība un apmācība 2010” īstenošanu, kurā uzsvērts, ka “būtiski svarīgi, lai uzlabotu izglītības un mācību sistēmu efektivitāti, ir veikt ieguldījumus skolotāju un meistaru apmācībā un izglītības un mācību iestāžu vadības stiprināšanā” (8);

Padomes un Padomē sanākušo dalībvalstu valdību pārstāvju 2006. gada 14. novembra secinājumus par efektivitāti un vienlīdzīgumu izglītībā un apmācībā, kuros teikts, ka “svarīgākie faktori, kas palīdz sasniegt augtas kvalitātes rezultātus izglītībā, ir pasniedzēju, mācību instruktoru, citu mācībspēku, kā arī profesionālās orientācijas un aprūpes dienestu motivācija, prasmes un kompetence, kā arī skolu vadības kvalitāte” un ka “mācībspēku centienus būtu jāatbalsta ar nepārtrauktu profesionālo izaugsmi”;

Padomes un Padomē sanākušo dalībvalstu valdību pārstāvju 2006. gada 14. novembra secinājumus par turpmākām prioritātēm pastiprinātai Eiropas sadarbībai profesionālās izglītības un apmācības jomā, kuros uzsvērts, ka nepieciešami augsti kvalificēti skolotāji, kas īsteno nepārtrauktu profesionālo izaugsmi (9);

9.	Eiropas Parlamenta un Padomes 2006. gada 15. novembra Lēmums Nr. 1720/2006/EK, ar ko izveido rīcības programmu mūžizglītības jomā, kurā saskaņā ar “Comenius” programmu iekļauts īpašs mērķis uzlabot skolotāju izglītības kvalitāti un integrēt tajā Eiropas dimensiju (10);

10.

Eiropas Parlamenta un Padomes 2006. gada 18. decembra ieteikumu 2006/961/EK par pamatprasmēm mūžizglītībā (11), kurā noteiktas minimālās zināšanas, prasmes un attieksmes, kas visiem skolēniem būtu jāapgūst līdz pamatizglītības un apmācības beigām, lai viņi varētu piedalīties zināšanu sabiedrībā, un kuras — ņemot vērā to transversālo būtību — nozīmē, ka skolotājiem jāsadarbojas ciešāk un vairāk jāizmanto grupu darbs, kā arī jāizmanto mācīšanas pieejas, kas pārsniedz tradicionālās priekšmetu robežas.

PAUŽ GANDARĪJUMU par Komisijas 2007. gada 23. augusta Paziņojumu Padomei un Eiropas Parlamentam par “skolotāju izglītības kvalitātes uzlabošanu” (12), kurā mācīšanas un skolotāju izglītības kvalitāte ir identificēti kā galvenie faktori, lai uzlabotu izglītības rezultātus un sasniegtu Lisabonas mērķus, un šajā paziņojumā attiecīgi izteikti priekšlikumi šo mērķu saglabāšanai un uzlabošanai.

ATKĀRTOTI APSTIPRINA: lai arī dalībvalstīm individuāli ir jāuzņemas atbildība par darba programmas “Izglītība un apmācība 2010” 1.1. mērķa sasniegšanu un izglītības un apmācības sistēmu organizēšanu un to saturu, un kamēr skolām daudzās dalībvalstīs ir ievērojams autonomijas līmenis, Eiropas mēroga sadarbībai ir būtiska nozīme, lai dalībvalstīm palīdzētu pārvarēt kopējos pārbaudījumus, jo īpaši, izmantojot atklātās koordinācijas metodi, kurā ietilpst gan kopēju principu un mērķu izstrāde, gan tādas kopīgas iniciatīvas kā līdzīgi kvalificētu speciālistu mācīšanās citam no cita, pieredzes un labākās prakses apmaiņa un savstarpēja pārraudzība.

UZSKATA, ka

Augstas kvalitātes mācīšana ir priekšnoteikums augstas kvalitātes izglītībai un apmācībai, kas savukārt būtiski ietekmē Eiropas ilgtermiņa konkurētspēju un spējas radīt jaunas darbavietas un sasniegt izaugsmi saskaņā ar Lisabonas mērķiem un kopā ar citām saistītajām politikas jomām, piemēram, ekonomikas politiku, sociālo politiku un pētniecību.

Tikpat svarīgi ir tas, ka mācīšana sniedz sociāli ļoti nozīmīgu pakalpojumu: skolotājiem ir svarīga nozīme, jo viņi ļauj cilvēkiem apzināt un attīstīt talantus un pilnveidot potenciālu personiskai izaugsmei un labklājībai, kā arī palīdz apgūt virkni sarežģītu zināšanu, prasmju un pamatprasmju, kas viņiem kā pilsoņiem būs vajadzīgas personiskajā, sociālajā un profesionālajā dzīvē.

3.	Skolotāju spēja pārvarēt problēmas, ko rada aizvien lielāka sociālā un kultūru dažādība klasē, ir vitāli svarīga, lai veidotos vienlīdzīgākas izglītības sistēmas un labāk nodrošinātu līdzvērtīgas iespējas visiem.

Skolotāju izglītība un apmācība ir vitāli svarīgs elements, un efektīvas skolotāju izglītības sistēmas veicinās to, lai modernizētu Eiropas izglītības un apmācību sistēmas, turpmāk uzlabotu izglītības rezultātu vispārējo līmeni un gūtu panākumus, lai sasniegtu darba programmas “Izglītība un apmācība 2010” kopējos mērķus.

5.	Ņemot vērā minētos apsvērumus, dalībvalstīm būtu jāpiešķir augsta prioritāte tam, lai uzturētu un uzlabotu skolotāju izglītības kvalitāti visas karjeras laikā.

ŅEM VĒRĀ, ka

Daudzas sociālas, kulturālas, ekonomiskas un tehnoloģiskas pārmaiņas sabiedrībā rada skolotāja profesijai jaunas prasības un rosina nepieciešamību veidot tādu pieeju mācīšanai, kas vairāk pamatojas uz prasmēm, vienlaikus lielāku uzmanību pievēršot mācīšanās rezultātiem.

Apgūstot dzīvē noderīgas pamatprasmes, skolēniem arī jākļūst arvien autonomākiem mācībās un jāuzņemas atbildība par savu mācīšanos.

Turklāt zināšanu apguvēji visās klasēs var būt ar ļoti atšķirīgu pieredzi, un tiem var būt ļoti dažādas prasmes.

Lai ļautu skolotājiem pielāgot savas mācību metodes zināšanu apguvēju mainīgajām vajadzībām, skolotājiem vajadzētu regulāri papildināt savas prasmes un/vai apgūt jaunas prasmes.

Jaunās prasības, ar ko skolotāji saskaras, ne tikai rada vajadzību veidot jaunas mācīšanās vides un pieejas mācīšanai, bet arī aicina sasniegt augstu profesionālu līmeni.

Skolas kļūst par autonomākām un atvērtākām mācību vidēm, skolotāji uzņemas arvien lielāku atbildību par mācību procesa saturu, organizēšanu un pārraudzību, kā arī par viņu pašu personīgo profesionālo izaugsmi visas karjeras laikā.

Tas savukārt rada jaunus pārbaudījumus skolotāju izglītības iestādēm, skolotāju mācību programmu mācībspēkiem un skolām, izstrādājot vai īstenojot programmas gan topošajiem, gan jau strādājošajiem skolotājiem. Lai skolotāju izglītības sistēmas varētu pārvarēt šos pārbaudījumus, ir vajadzīga labāka koordinācija starp dažādiem skolotāju izglītības aspektiem — no sākotnējās izglītības, ar sākotnējās profesionālās pieredzes papildu atbalstu (“integrāciju” (13)), līdz profesionālai izaugsmei darbavietā.

Turklāt ir vajadzīgs lielāks stimuls, lai skolotāji turpinātu pilnveidot prasmes visā savas profesionālās darbības laikā, un vienlaikus jāpieliek pūles, lai nodrošinātu izglītības darbavietā atbilstību gan kvalitatīvām, gan kvantitatīvām prasībām.

Turklāt vairākās dalībvalstīs skolotāja profesijā ne vien jāpiesaista jauni cilvēki, tostarp citu profesiju piemēroti kvalificēti pārstāvji ar pieredzi, bet arī jāpārliecina pieredzējuši skolotāji turpināt strādāt savā profesijā tā vietā, lai agri pensionētos vai pārietu uz citu profesiju.

Uzlabota skolotāju izglītības kvalitāte var palīdzēt padarīt skolotāja profesiju par pievilcīgu karjeras iespēju.

PIEKRĪT saskaņā ar attiecīgajiem pienākumiem:

censties nodrošināt, ka skolotājiem:

—	ir augstākās izglītības iestādes kvalifikācija (14), kas rada piemērotu līdzsvaru starp studijām, kas balstās uz pētniecību, un mācīšanas praksi;

—	ir speciālas zināšanas par saviem priekšmetiem, kā arī vajadzīgās pedagoģiskās prasmes;

—	ir pieejamas efektīvas sākotnējās profesionālās pieredzes atbalsta programmas to karjeras sākumā;

—	ir pieejams piemērots konsultatīvs atbalsts visas karjeras laikā;

—	ir pamudinājums un atbalsts visas karjeras laikā pārskatīt savas mācību vajadzības un apgūt jaunas zināšanas, prasmes un kompetenci, izmantojot formālas, ikdienējas un neformālas mācības, tostarp apmaiņu un pārcelšanu darbā ārzemēs;

2.	cenšas nodrošināt, lai skolotājiem, kas pilda vadītāja pienākumus, papildus mācīšanas prasmēm un pieredzei ir pieeja augsta līmeņa apmācībām par skolas pārvaldi un vadību;

3.	tiekties nodrošināt, ka nosacījumi skolotāju sākotnējai izglītībai, sākotnējās profesionālās pieredzes atbalstam un tālākai profesionālai izaugsmei ir koordinēti, saskaņoti, tiem ir piemēroti resursi, kā arī garantēta kvalitāte;

4.	apsvērt iespēju pieņemt pasākumus, kuru mērķis ir uzlabot kvalifikācijas līmeni un praktiskās pieredzes līmeni, kas nepieciešama, lai strādātu par skolotāju;

veicināt ciešākas saiknes un partnerības starp skolām — kas varētu attīstīties kā “izglītošanās vietas” — un skolotāju izglītības iestādēm, vienlaikus nodrošinot, ka šīs iestādes sniedz saskaņotas, augstas kvalitātes un atbilstīgas skolotāju izglītības programmas, kas efektīvi piemērotas skolu, skolotāju un plašas sabiedrības augošajām vajadzībām;

veicināt to, ka sākotnējā skolotāju izglītībā, sākotnējās profesionālās pieredzes atbalstā un nepārtrauktas profesionālās izaugsmes laikā skolotāji iegūst kompetenci, kas tiem ļauj:

—	mācīt transversālas prasmes, piemēram, tās, kas norādītas Ieteikumā par pamatprasmēm (15);

—	radīt drošu un pievilcīgu skolas vidi, kas pamatota uz savstarpēju cieņu un sadarbību;

—	efektīvi mācīt neviendabīgās klasēs, kurās ir skolēni ar atšķirīgu sociālo un kultūras pieredzi un ar ļoti dažādām prasmēm un vajadzībām, tostarp tādi, kuriem ir īpašas vajadzības mācību apguvē;

—	cieši sadarboties ar kolēģiem, vecākiem un plašāku sabiedrību;

—	piedalīties skolas vai apmācību centra, kurā tie strādā, pilnveidošanā;

—	apgūt jaunas zināšanas un būt inovatīviem, iesaistoties nozīmīgā praksē un pētniecībā;

—	izmantot IKT savu dažādo pienākumu izpildē, kā arī nepārtrauktā profesionālā izaugsmē;

—	kļūt par neatkarīgiem zināšanu apguvējiem savā profesionālajā izaugsmē visas karjeras laikā;

7.	nodrošināt piemērotu atbalstu skolotāju izglītības iestādēm un skolotāju mācību programmu mācībspēkiem, tādējādi ļaujot tiem izstrādāt novatoriskas atbildes uz jaunajām skolotāju izglītības prasībām;

8.	atbalstīt mobilitātes programmas skolotājiem, topošajiem skolotājiem un skolotāju mācību programmu mācībspēkiem, kuriem ir būtiska ietekme uz to profesionālo izaugsmi, kā arī veicināt labāku kultūras atšķirību izpratni un Eiropas dimensijas apzināšanos mācīšanā;

9.	veikt piemērotus pasākumus, lai padarītu skolotāja profesiju par pievilcīgāku karjeras iespēju.

AICINA DALĪBVALSTIS AR KOMISIJAS ATBALSTU:

kopīgi strādāt, lai pastiprinātu Eiropas mēroga sadarbību atklātas koordinācijas metodes sistēmā, apspriežoties ar iesaistītajiem dalībniekiem un saskaņā ar transversālas politikas mērķi, kas iekļauts darba programmā “Izglītība un apmācība 2010” un nākamajā programmā, lai veicinātu šajos secinājumos izklāstīto skolotāju izglītības politikas prioritāšu īstenošanu;

izmantot visus pieejamos instrumentus, piemēram, tādus, kas ir daļa no atklātās koordinācijas metodes, Mūžizglītības programmu, Pētniecības un tehnoloģiju attīstības Septīto pamatprogrammu un Eiropas Sociālo fondu, lai ar integrētas pieejas palīdzību veicinātu uz atzinumiem balstītas zināšanas saistībā ar skolotāju izglītības politiku, turpmākas ierosmes par savstarpējām mācībām, inovatīvus skolotāju izglītības projektus un skolotāju, skolotāju mācību programmu mācībspēku un topošo skolotāju mobilitāti.

(1) Šie secinājumi attiecas uz skolotājiem, kas strādā vispārējās izglītības un sākotnējās profesionālās izglītības jomā; tādēļ skolotājs ir persona, kurai saskaņā ar tiesību aktiem un praksi dalībvalstī ir piešķirts skolotāja (vai tam līdzvērtīgs) statuss. Šajā definīcijā neietilpst personas, kuras pieņemtas darbā ārpus oficiālajām izglītības un apmācības sistēmām, jo viņi pilda cita veida un satura uzdevumus.

(2) Dok. SN 100/1/00 REV 1.

(3) Dok. 5980/01.

(4) OV C 142, 14.6.2002., 1. lpp.

(5) OV C 163, 9.7.2002., 1. lpp.

(6) Dok. 6905/04.

(7) Dokumenta 12414/07 ADD 1 I un II pielikums.

(8) OV C 79, 1.4.2006., 1. lpp.

(9) OV C 298, 8.12.2006., 8. lpp.

(10) OV L 327, 24.11.2006., 45. lpp.

(11) OV L 394, 30.12.2006., 5. lpp.

(12) Dok. 12414/07 + ADD 1 + ADD 2

(13) “Integrācija” ir process, ko izmanto dažās dalībvalstīs, lai nesen izglītību ieguvušiem skolotājiem pirmajos darba gados nodrošinātu papildu palīdzību (piem., darbaudzināšanu, apmācības, konsultācijas), kas tiem ir vajadzīga, uzņemoties jaunos pienākumus skolā un profesijā; tādējādi tā veido saikni starp sākotnējo skolotāja izglītību un reālo profesionālo darbību.

(14) Vai tiem, kas darbojas sākotnējās profesionālās izglītības jomā, ir augsta kvalifikācija profesionālajā jomā un ir piemērota pedagoga kvalifikācija.

(15) Sk. 11. zemsvītras piezīmi.

12.12.2007

Eiropas Savienības Oficiālais Vēstnesis

C 300/11

Dalībvalstu paziņotās informācijas kopsavilkums par valsts atbalstu, kas piešķirts saskaņā ar Komisijas Regulu (EK) Nr. 1857/2006 par EK Līguma 87. un 88. panta piemērošanu attiecībā uz valsts atbalstu maziem un vidējiem uzņēmumiem, kas nodarbojas ar lauksaimniecības produktu ražošanu, un grozījumiem Regulā (EK) Nr. 70/2001

(2007/C 300/09)

Atbalsta Nr.: XA 13/07

Dalībvalsts: Nīderlande

Reģions: Provincie Limburg

Atbalsta shēmas nosaukums vai individuālā atbalsta saņēmēja uzņēmuma nosaukums: Universiteit Wageningen (WUR) en indirect steun in natura (adviestraject) ten gunste van 40 ondernemingen in de primaire landbouwsector

Juridiskais pamats: Algemene Wet Bestuursrecht titel 4.2 Subsidies, Algemene Subsidieverordening 2004 (van de Provincie Limburg) en de Nadere subsidieregels voor de bevordering van de economische ontwikkeling (van de Provincie Limburg)

Saskaņā ar atbalsta shēmu plānotie gada izdevumi vai uzņēmumam piešķirtā individuālā atbalsta kopsumma: Vienreizējs atbalsts Vāgeningas Universitātei EUR 100 000 apmērā (16,89 % no izmaksu kopsummas — EUR 592 000)

Atbalsta maksimālā intensitāte: 100 %

Īstenošanas datums: 20 dienas pēc Limburgas provinces pašvaldības (Gedeputeerde Staten van Limburg) lēmuma pieņemšanas 2007. gada 30. janvārī

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta ilgums: Projektu īsteno līdz 2008. gada 1. februārim. Subsīdijas noteiks vēlākais 6 mēnešus pēc projekta īstenošanas beigām, t.i., līdz 2008. gada 1. augustam

Atbalsta mērķis: Primārās lauksaimniecības nozares uzņēmumu, kuri piedāvā praktisko apmācību, pozīciju nostiprināšana; sekundārs mērķis ir uz iemaņām orientētas apmācības ieviešana. Vāgeningas Universitātei piešķirto atbalsta summu izmantos, lai apmācību uzņēmumiem nodrošinātu speciālistu palīdzību 10 dienu kursu veidā un sniegtu atbalstu biznesa plāna sastādīšanā un novērtējuma veikšanā

Attiecīgā(-ās) nozare(-es): Primārās lauksaimniecības nozare, jo īpaši intensīvās lopkopības un dārzkopības uzņēmumi.

Piemēro Atbrīvojuma regulas 15. pantu.

Attaisnoto izmaksu summa ir EUR 592 000

Piešķīrējas iestādes nosaukums un adrese:

Provincie Limburg

Limburglaan 10

6229 GA Maastricht

Nederland

Tīmekļa vietne: www.limburg.nl; ejiet uz “zoek in limburg” un ierakstiet “bevordering van de economische ontwikkeling”

Cita informācija: Nav

Atbalsta Nr.: XA 194/07

Dalībvalsts: Lietuvas Republika

Reģions: —

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta saņēmēja uzņēmuma nosaukums: Valstybės parama gyvulininkystės sektoriui (Schemos Nr. XA 64/07)

Juridiskais pamats: Lietuvos Respublikos žemės ūkio ministro 2007 m. balandžio 13 d. įsakymas Nr. 3D-162 „Dėl paramos teikimo už šalutinių gyvūninių produktų, neskirtų vartoti žmonėms, pašalinimą ir sunaikinimą taisyklių patvirtinimo ir žemės ūkio ministro 2006 m. gegužės 26 d. įsakymo Nr. 3D-217 bei žemės ūkio ministro 2006 m. spalio 3 d. įsakymo Nr. 3D-385 pripažinimo netekusiais galios“

Lietuvos Respublikos žemės ūkio ministro 2007 m. balandžio 13 d. įsakymas Nr. 3D-346 „Dėl paramos teikimo už šalutinių gyvūninių produktų, neskirtų vartoti žmonėms, pašalinimą ir sunaikinimą taisyklių patvirtinimo ir žemės ūkio ministro 2006 m. gegužės 26 d. įsakymo Nr. 3D-217 bei žemės ūkio ministro 2006 m. spalio 3 d. įsakymo Nr. 3D-385 pripažinimo netekusiais galios“

Saskaņā ar atbalsta shēmu plānotie gada izdevumi vai uzņēmumam piešķirtā individuālā atbalsta kopsumma: LTL 10 000 000 saskaņā ar oficiālo euro maiņas kursu (EUR 2 898 550)

Atbalsta maksimālā intensitāte: Līdz 100 % no kritušo dzīvnieku aizvākšanas un iznīcināšanas izmaksām, ja kritušo dzīvnieku TSE testi ir obligāti.

Līdz 100 % no kritušo dzīvnieku aizvākšanas izmaksām.

Līdz 75 % no kritušo dzīvnieku iznīcināšanas izmaksām

Īstenošanas datums:

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta ilgums: Līdz 2013. gada 31. decembrim

Atbalsta mērķis: Atbalsts MVU.

Sniegt palīdzību uzņēmumiem un lauksaimniekiem, kas darbojas lopkopības nozarē, lai nodrošinātu konsekventu visu kritušo dzīvnieku kontroles un drošas aizvākšanas programmu.

Piemēro Komisijas Regulas (EK) Nr. 1857/2006 16. pantu

Attaisnotie izdevumi:

1.	Izdevumi par kritušo dzīvnieku aizvākšanu un iznīcināšanu, ja kritušo dzīvnieku TSE testi ir obligāti.

2.	Izdevumi par kritušo dzīvnieku aizvākšanu un iznīcināšanu, ja kritušo dzīvnieku TSE testi nav obligāti

Attiecīgā(-ās) nozare(-es): Lauksaimniecības produktu primārā ražošana

Piešķīrējas iestādes nosaukums un adrese:

Lietuvos Respublikos žemės ūkio ministerija

Gedimino pr. 19 (Lelevelio g. 6)

LT-01103 Vilnius

Tīmekļa vietne: http://www.zum.lt/min/Isakymai/dsp_isakymas.cfm?IsakymasID=3409&langparam=LT

http://www.zum.lt/min/Isakymai/dsp_isakymas.cfm?IsakymasID=3409&langparam=LT

Cita informācija: Kopš 2007. gada 1. maija, kad stājās spēkā jaunie noteikumi par valsts atbalstu tādu dzīvnieku izcelsmes blakusproduktu aizvākšanai un iznīcināšanai, kas nav paredzēti lietošanai pārtikā, ir kļuvis skaidrs, ka noteikumos ir jāizdara daži grozījumi. Galvenais no tiem ir avansa maksājums par pašreizējo mēnesi uzņēmumiem, kas pārstrādā dzīvnieku izcelsmes blakusproduktus.

Saskaņā ar jauno atbalsta shēmu ir ievērojami pieaudzis laiks, kas vajadzīgs, lai pārbaudītu datus, kurus iesnieguši dzīvnieku izcelsmes blakusproduktu pārstrādes uzņēmumi; tāpēc valsts atbalstu, ko piešķir dzīvnieku izcelsmes blakusproduktu aizvākšanas un iznīcināšanas izdevumu kompensēšanai, izmaksā 40-45 kalendārās dienas pēc šādu izdevumu rašanās.

Tā kā uzņēmumi, dzīvnieku izcelsmes blakusproduktu aizvākšanā un iznīcināšanā izmantojot pašu resursus, saskaras ar finansiālām grūtībām, noteikumos ir paredzēts avansa maksājums, kas par pašreizējo mēnesi izmaksājams dzīvnieku izcelsmes blakusproduktu pārstrādes uzņēmumiem

Atbalsta numurs: XA 195/07

Dalībvalsts: Slovēnijas Republika

Reģions: Območje Mestne občine Ptuj

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta saņēmēja uzņēmuma nosaukums: Dodeljevanje državnih in drugih pomoči, ter ukrepov za programe razvoja podeželja mestne občine Ptuj 2007-2013

Juridiskais pamats: Pravilnik o dodeljevanju državnih in drugih pomoči, ter ukrepov za programe razvoja podeželja v mestni občini Ptuj

Saskaņā ar atbalsta shēmu plānotie gada izdevumi vai uzņēmumam piešķirtā individuālā atbalsta kopsumma:

2007: EUR 26 357

2008: EUR 26 910

2009: EUR 27 475

2010: EUR 28 053

2011: EUR 28 642

2012: EUR 29 243

2013: EUR 29 857

Atbalsta maksimālā intensitāte:

Ieguldījumi lauksaimniecības uzņēmumos primārai ražošanai:

—	līdz 50 % no attaisnotajiem ieguldījumiem mazāk labvēlīgos apgabalos,

—	līdz 40 % no attaisnotajiem ieguldījumiem visos pārējos apgabalos,

—	līdz 60 % no attaisnotajiem ieguldījumiem mazāk labvēlīgos apgabalos vai līdz 50 % citos apgabalos, ja ieguldījumu veikuši jaunie lauksaimnieki pirmajos piecos gados pēc darbības uzsākšanas.

Atbalsta mērķis ir ieguldījumi, lai atjaunotu lauku saimniecību ēkas, iegādātos lauksaimnieciskajā ražošanā izmantojamās iekārtas, ierīkotu ilggadīgās kultūras, meliorētu lauksaimniecības zemi un uzlabotu ganības.

Tradicionālo kultūrvēsturisko ainavu un ēku saglabāšana

—	līdz 60 % vai — mazāk labvēlīgos apgabalos — līdz 75 % no attaisnotajām izmaksām attiecībā uz ieguldījumiem kultūrvēsturisku ražošanas objektu (lauku saimniecību ēkas) saglabāšanā, ja tie nepalielina saimniecības ražošanas jaudu,

—	līdz 100 % no attaisnotajām izmaksām attiecībā uz ieguldījumiem ar ražošanu nesaistītu objektu saglabāšanā lauku saimniecībās (vietas, par kurām varētu būt arheoloģiska vai vēsturiska interese),

—	papildu atbalsts, ar ko sedz līdz 100 % no papildizmaksām, kas rodas, izmantojot tradicionālos materiālus, kuri vajadzīgi, lai saglabātu ēku kultūrvēsturiskās īpatnības.

Atbalsts apdrošināšanas prēmiju maksājumiem

—

saskaņā ar Dekrētu par lauksaimnieciskās ražošanas apdrošināšanas prēmiju līdzfinansējumu kārtējam gadam, pašvaldības atbalsts sedz starpību, lai atbalsts sasniegtu līdz 50 % no attaisnotajām izmaksām par apdrošināšanas prēmijām laukaugu sējumu un ražas apdrošināšanai un lauksaimniecības dzīvnieku apdrošināšanai pret slimībām.

Atbalsts zemes pārdalīšanai

—	līdz 100 % no administratīvo un juridisko procedūru attaisnotajām izmaksām, tai skaitā no pārbaužu izmaksām.

Atbalsts kvalitatīvu lauksaimniecības produktu ražošanas veicināšanai

—	atbalstu līdz 100 % no izmaksām piešķir subsidētu pakalpojumu veidā, un tas nedrīkst ietvert tiešus naudas maksājumus ražotājiem.

Tehniskā atbalsta nodrošināšana lauksaimniecības nozarē

—

Atbalstu līdz 100 % apmērā no attaisnotajām izmaksām piešķir par lauksaimnieku izglītību un mācībām, konsultāciju pakalpojumiem un aizvietošanas pakalpojumiem slimības vai brīvdienu laikā, par forumu, konkursu, izstāžu un gadatirgu organizēšanu, par publikācijām, katalogiem vai tīmekļa vietnēm. Atbalstu piešķir subsidētu pakalpojumu veidā, un tas nedrīkst ietvert tiešus naudas maksājumus ražotājiem.

Lauku saimniecības ēku pārvietošana sabiedrības interesēs

—	līdz 100 % no faktiskajām izmaksām, ja pārvietošana ietver tikai esošu ēku nojaukšanu, pārvešanu un uzcelšanu no jauna;

—

ja pārvietošanas rezultātā lauksaimnieks gūst iespēju izmantot modernākas ēkas, lauksaimniekam jāsedz vismaz 60 % vai — mazāk labvēlīgos apgabalos — 50 % no attiecīgo ēku vērtības pieauguma pēc to pārvietošanas. Ja atbalsta saņēmējs ir jaunais lauksaimnieks, viņam jāsedz attiecīgi vismaz 55 % vai 45 %;

—	ja pārvietošanas rezultātā palielinās ražošanas jauda, atbalsta saņēmējam jāsedz vismaz 60 % vai — mazāk labvēlīgos apgabalos — 50 % no izdevumiem, kas saistīti ar šo palielinājumu. Ja atbalsta saņēmējs ir jaunais lauksaimnieks, viņam jāsedz attiecīgi vismaz 55 % vai 45 %

Īstenošanas datums: 2007. gada augusts (vai datums, kad noteikumi stājas spēkā)

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta ilgums: Līdz 2013. gada 31. decembrim

Atbalsta mērķis: Atbalsts MVU

Atsauce uz pantiem Komisijas Regulā (EK) Nr. 1857/2006 un attaisnotās izmaksas: Noteikumu projektā “Par valsts atbalsta piešķiršanu lauku attīstības programmām Ptuj pašvaldībā”, konkrēti tā II nodaļā,ir iekļauti pasākumi, kurus uzskata par valsts atbalstu saskaņā ar turpmāk minētajiem pantiem Komisijas 2006. gada 15. decembra Regulā (EK) Nr. 1857/2006 par Līguma 87. un 88. panta piemērošanu attiecībā uz maziem un vidējiem uzņēmumiem, kas nodarbojas ar lauksaimniecības produktu ražošanu, un grozījumiem Regulā (EK) Nr. 70/2001 (OV L 358, 16.12.2006., 3. lpp.):

regulas 4. pants. Ieguldījumi lauksaimniecības uzņēmumos,

regulas 5. pants. Tradicionālo kultūrvēsturisko ainavu un ēku saglabāšana,

regulas 6. pants. Lauku saimniecības ēku pārvietošana sabiedrības interesēs,

regulas 12. pants. Atbalsts apdrošināšanas prēmiju maksājumiem,

regulas 13. pants. Atbalsts zemes pārdalīšanai,

regulas 14. pants. Atbalsts kvalitatīvu lauksaimniecības produktu ražošanas veicināšanai,

regulas 15. pants. Tehniskā atbalsta nodrošināšana lauksaimniecības nozarē

Attiecīgā(-ās) nozare(-es): Lauksaimniecība: laukkopība un lopkopība

Piešķīrējas iestādes nosaukums un adrese:

Tīmekļa vietne: Norādīt interneta adresi, kur var atrast pilnu atbalsta shēmas tekstu vai kritērijus un nosacījumus, ar kādiem ir piešķirts individuālais atbalsts ārpus atbalsta shēmas.

http://www.lex-localis.info/KatalogInformacij/VsebinaDokumenta.aspx?SectionID=44ac4dc2-c7bb-440b-a127-f75db8c4cc65

Cita informācija: Pasākums, kas saistīts ar apdrošināšanas prēmiju maksājumiem, lai apdrošinātu laukaugu sējumus un ražu, attiecas arī uz šādiem nelabvēlīgiem klimatiskajiem apstākļiem, kuri pielīdzināmi dabas katastrofām: pavasara salna, krusa, zibens, zibens izraisīts ugunsgrēks, viesuļvētras un plūdi.

Pašvaldības noteikumi atbilst Regulā (EK) Nr. 1857/2006 noteiktajām prasībām par pasākumiem, kas jāpieņem pašvaldībām, un vispārīgiem noteikumiem, kuri jāpiemēro (pasākumi pirms atbalsta piešķiršanas, atbalsta kumulācija, pārskatāmība un uzraudzība).

Atbildīgās personas paraksts:

Klavdija PETEK

Ekonomikas nodaļas vadītāja

12.12.2007

Eiropas Savienības Oficiālais Vēstnesis

C 300/16

(2007/C 300/11)

Atbalsta numurs: XA 152/07

Dalībvalsts: Slovēnijas Republika

Reģions: Območje občine Bovec

Atbalsta shēmas nosaukums vai individuālā atbalsta saņēmēja uzņēmuma nosaukums: Finančne intervencije za ohranjanje in razvoj kmetijstva in podeželja v občini Bovec

Juridiskais pamats: Pravilnik o finančnih intervencijah za ohranjanje in razvoj kmetijstva in podeželja v občini Bovec po Uredbi za skupinske izjeme

Saskaņā ar atbalsta shēmu plānotie gada izdevumi vai uzņēmumam piešķirtā individuālā atbalsta kopsumma:

2007. g.: EUR 6 260

2008. g.: EUR 7 000

2009. g.: EUR 7 500

2010. g.: EUR 8 000

2011. g.: EUR 8 500

2012. g.: EUR 9 000

2013. g.: EUR 9 500

Atbalsta maksimālā intensitāte: Norāda atbalsta maksimālo intensitāti vai maksimālo atbalsta summu katram attaisnotajam pasākumam:

līdz 50 % no attaisnotajām izmaksām mazāk labvēlīgos apgabalos un līdz 40 % citos apgabalos ieguldījumiem lauksamniecībā un dzīvnieku audzēšanā

pašvaldības atbalsts sedz vienīgi papildu izmaksas, kas radušās, izmantojot ēku kultūras mantojuma iezīmju saglabāšanai nepieciešamos tradicionālos materiālus. To papildu izmaksu līdzfinansējums, kas radušās, izmantojot tradicionālos materiālus, ir līdz 100 %

līdz 100 % no attaisnotajām izmaksām lauksaimnieku un laukstrādnieku izglītībai un apmācībai, aizvietošanas pakalpojumiem, konsultāciju pakalpojumiem, pasākumu organizēšanai lauku saimniecībām un līdzdalībai tajos zināšanu apmaiņai, konkursiem, izstādēm un gadatirgiem, kā arī publikācijām, piemēram, katalogiem un tīmekļa vietnēm. Atbalsts piešķirams subsidētu pakalpojumu veidā bez tiešiem naudas maksājumiem ražotājiem

Īstenošanas datums:

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta ilgums: Līdz 2013. gada 31. decembrim

Atbalsta mērķis: Atbalstīt MVU

Atsauce uz Komisijas Regulas (EK) Nr. 1857/2006 pantiem un attaisnotās izmaksas: Finansiālā atbalsta lauksamniecības un lauku saglabāšanai un attīstībai Bovec pašvaldībā noteikumi saskaņā ar grupu atbrīvojuma regulu iekļauj pasākumus, kas veido valsts atbalstu saskaņā ar šādiem pantiem Komisijas 2006. gada 15. decembra Regulā (EK) Nr. 1857/2006 par EK Līguma 87. un 88. panta piemērošanu attiecībā uz valsts atbalstu maziem un vidējiem uzņēmumiem, kas nodarbojas ar lauksaimniecības produktu ražošanu, un grozījumiem Regulā (EK) Nr. 70/2001 (OV L 358, 16.12.2006., 3. lpp.):

4. pants — Ieguldījumi lauksamniecības uzņēmumos;

5. pants — Tradicionālo kultūrvēsturisko ainavu un ēku saglabāšana;

15. pants — Tehniskā atbalsta nodrošināšana lauksaimniecības nozarē.

Attiecīgā(-ās) ekonomikas nozare(-es): Lauksaimniecība — zemkopība un dzīvnieku audzēšana.

Pakļautajām nozarēm nav īpašu noteikumu

Piešķīrējas iestādes nosaukums un adrese:

Občina Bovec

Trg golobarskih žrtev 8

SLO-5230 Bovec

Tīmekļa vietne: http://www.uradni-list.si/1/ulonline.jsp?urlid=200752&dhid=89919

Cita informācija: Tradicionālo kultūrvēsturisko ainavu un ēku saglabāšanai piešķirtais atbalsts ir saskaņā ar Komisijas Regulas (EK) Nr. 1857/2006 5. panta 3. punkta otro apakšpunktu. Pašvaldības finansiālais atbalsts ieguldījumiem sedz tikai papildu izmaksas (līdz 100 %), kas radušās, izmantojot tradicionālos materiālus.

Pašvaldības noteikumi atbilst Komisijas Regulas (EK) Nr. 1857/2006 prasībām attiecībā uz pasākumiem, kas jāpieņem pašvaldībām, un vispārējiem īstenojamiem noteikumiem (procedūra atbalsta piešķiršanai, atbalsta shēmas summēšanai, atbalsta pārredzamībai un uzraudzībai).

Atbildīgās personas paraksts:

Danijel Krive

Bovec priekšsēdētājs

Atbalsta numurs: XA 153/07

Dalībvalsts: Slovēnijas Republika

Reģions: Območje občine Dobrova – Polhov Gradec

Atbalsta shēmas nosaukums vai individuālā atbalsta saņēmēja uzņēmuma nosaukums: Programi razvoja podeželja v občini Dobrova – Polhov Gradec 2007-2013

Juridiskais pamats: Pravilnik o ukrepih za razvoj podeželja na območju Občine Dobrova — Polhov Gradec od leta 2007 do leta 2013 (2. Poglavje) Uradni list 53/07, 15.6.2007

Saskaņā ar atbalsta shēmu plānotie gada izdevumi vai uzņēmumam piešķirtā individuālā atbalsta kopsumma: Vidējie gada izdevumi, kas plānoti 2017.-2013. gadam, ir EUR 64 000.

Kopējā atbalsta vidējā summa, kas piešķirta 2007.-2013. gadam, ir EUR 450 000

Atbalsta maksimālā intensitāte: Turpmāk izklāstītā atsevišķo pasākumu atbalsta intensitāte atbilst Komisijas Regulai (EK) Nr. 1857/2006. Ievērotas arī atbalsta augšējās robežas (ieguldījumi lauksamniecības uzņēmumos).

līdz 40 % no attaisnotajām izmaksām mazāk labvēlīgos apgabalos un līdz 30 % no attaisnotajām izmaksām citos apgabalos;

līdz 50 % no attaisnotajām izmaksām ieguldījumiem primārajā ražošanā mazāk labvēlīgos apgabalos vai līdz 40 % citos apgabalos, kur atbalsta saņēmējs ir jauns lauksaimnieks ar nosacījumu, ka ieguldījums veikts piecu gadu laikā kopš lauku saimniecības izveidošanas.

Atbalsta nolūks ir ieguldījumi lauksaimniecības funkciju atjaunošanai, lauksaimniecības produktu ražošanā izmantojamo iekārtu iegādei, pastāvīgos stādījumos un ganībās, lauksaimniecības uzlabojumiem un lauku saimniecību privātā infrastruktūrā.

ieguldījumiem neproduktīvā kultūras mantojuma saglabāšanai: līdz 50 % no attaisnotajām izmaksām ieguldījumiem mazāk labvēlīgos apgabalos vai līdz 40 % citos apgabalos;

līdz 60 % no attaisnotajām izmaksām ieguldījumiem, lai saglabātu produktīvo kultūras mantojumu lauku saimniecībās, piemēram, lauku saimniecības ēkas, ar nosacījumu, ka ieguldījumi neveicina ražošanas potenciāla pieaugumu;

atbalsts tādu papildu izdevumu segšanai, kas radušies, izmantojot tradicionālos materiālus mazāk labvēlīgos apgabalos, kopsummā var sasniegt līdz 60 % no attaisnotajām izmaksām (ieguldījumiem, lai saglabātu neproduktīvo kultūras mantojumu).

līdz 100 % no izmaksām lauksaimnieku izglītībai un apmācībai, konsultāciju pakalpojumiem sanāksmju, konkursu, izstāžu, gadatirgu un publikāciju organizēšanai subsidētu pakalpojumu veidā. Atbalsts neietver tiešos maksājumus ražotājiem

Īstenošanas datums: 2007. gada jūlijs (vai diena, kad noteikumi stājas spēkā)

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta ilgums: Līdz 2013. gada 31. decembrim

Atbalsta mērķis: Atbalstīt MVU

Atsauce uz Komisijas Regulas (EK) Nr. 1857/2006 pantiem un attaisnotās izmaksas: Dobrova pašvaldības Polhov Gradec lauku attīstības programmu 2007.-2013. gadam noteikumu II nodaļa ietver pasākumus, kas veido valsts atbalstu saskaņā ar šādiem pantiem Komisijas 2006. gada 15. decembra Regulā (EK) Nr. 1857/2006 par EK Līguma 87. un 88. panta piemērošanu attiecībā uz valsts atbalstu maziem un vidējiem uzņēmumiem, kas nodarbojas ar lauksaimniecības produktu ražošanu, un grozījumiem Regulā (EK) Nr. 70/2001 (OV L 358, 16.12.2006., 3. lpp.):

4. pants — Ieguldījumi lauksamniecības uzņēmumos;

5. pants — Tradicionālo kultūrvēsturisko ainavu un ēku saglabāšana;

15. pants — Tehniskā atbalsta nodrošinājums lauksaimniecībā.

Attiecīgā(-ās) ekonomikas nozare(-es): Lauksaimniecība:zemkopība un dzīvnieku audzēšana

Piešķīrējas iestādes nosaukums un adrese:

Občina Dobrova – Polhov Gradec

Ulica Vladimirja Dolničarja 2

SLO-1356 Dobrova

Tīmekļa vietne: http://www.uradni-list.si/1/ulonline.jsp?urlid=200753&dhid=89975

Cita informācija: Tradicionālo kultūrvēsturisko ainavu un ēku saglabāšanas pasākumiem pašvaldība lielāku atbalstu sniedz tādu tradicionālo materiālu izmantošanai, kas vajadzīgi ieguldījumiem neproduktīvā kultūras mantojumā (10 % mazāk labvēlīgos apgabalos un 20 % citos apgabalos) ar nosacījumu, kas tas ir saskaņā ar Regulas (EK) Nr. 1857/2006 5. pantu.

Pašvaldības noteikumi atbilst Komisijas Regulas (EK) Nr. 1857/2006 prasībām attiecībā uz pasākumiem, kas jāapstiprina pašvaldībām, un vispārējiem īstenojamiem noteikumiem (procedūra atbalsta piešķiršanai, atbalsta shēmas summēšanai, atbalsta pārredzamībai un uzraudzībai).

Atbildīgās personas paraksts:

Mateja Tavčar

Pašvaldības atbildīgais darbinieks

Atbalsta numurs: XA 154/07

Dalībvalsts: Vācija

Reģions: Niedersachsen

Atbalsta shēmas nosaukums vai individuālā atbalsta saņēmēja uzņēmuma nosaukums: Förderung nicht investiver Projekte im Bereich von landwirtschaftlichen Qualitätserzeugnissen aus ökologischem Landbau (VO (EWG) Nr. 2092/91). Durchführung durch das Kompetenzzentrum Ökolandbau Niedersachsen (KÖN)

Juridiskais pamats: Erlass des ML zur Förderung nicht investiver Projekte im Bereich von landwirtschaftlichen Qualitätserzeugnissen aus ökologischem Landbau (VO (EWG) Nr. 2092/91). Durchführung durch das Kompetenzzentrum Ökolandbau Niedersachsen (KÖN); Landeshaushaltsordnung Niedersachsen

Saskaņā ar atbalsta shēmu plānotie gada izdevumi vai uzņēmumam piešķirtā individuālā atbalsta kopsumma: Aptuveni 8 projekti gadā. Plānotās projekta kopējās izmaksas ir EUR 400 līdz 500 tūkstoši, maks. EUR 100 tūkstoši gadā vienam projektam vai vienam saņēmējam

Atbalsta maksimālā intensitāte: Līdz 100 % no attaisnotajām izmaksām

Īstenošanas datums: Atbalstu piešķir pēc tam, kad piešķirts atbalsts saskaņā ar Regulu (EK) Nr. 1257/1999, īsteno no 2007. gada

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta ilgums: Shēmas darbības termiņš un pēdējais maksājums: 2010. gada decembris

Atbalsta mērķis: Neinvestīva kvalitatīvu produktu ražošanas veicināšana atbilstīgi Regulai (EEK) Nr. 2092/91 (bioloģiskā lauksaimniecība). Atbalsta shēmu īsteno KÖN. Atbalsta saņēmēji ir mazie un vidējie uzņēmumi, kas nodarbojas ar bioloģiskās lauksaimniecības produktu primāro ražošanu, un mazie un vidējie uzņēmumi, kas nodarbojas ar lauksaimniecības produktu primāro ražošanu un plāno pāriet uz bioloģisko ražošanu

Projekti aptver:

bioloģiskās lauksaimniecības produktu tirgus attīstības tendenču novērošanu (Direktīvas (EK) Nr. 1857/2006 14. panta 2. punkta a) apakšpunkts);

kvalitātes nodrošināšanas sistēmu ieviešanu (Direktīvas (EK) Nr. 1857/2006 14. panta 2. punkta b) apakšpunkts);

lauksaimnieku un laukstrādnieku izglītību un apmācību, kā arī tādas konsultācijas par bioloģisko lauksaimniecību, t.i., par pāreju uz bioloģisko lauskaimniekošanu, kas nav nepārtrauktas vai periodiskas darbības (Regulas (EK) Nr. 1857/2006 15. panta 2. punkta a) un c) apakšpunkts);

izstāžu un gadatirgu organizēšanu uzņēmumu pieredzes apmaiņas nodrošināšanai (Regulas (EK) Nr. 1857/2006 15. panta 2. punkta d) apakšpunkts);

zinātnisko atziņu popularizēšanu un faktu materiālu par kvalitātes sistēmām (Regulas (EK) Nr. 1857/2006 15. panta 2. punkta e) apakšpunkts);

publikācijas (Direktīvas (EK) Nr. 1857/2006 15. panta 2. punkta f) apakšpunkts)

Attiecīgā(-s) nozare(-s): Projektiem ir jābūt starpnozaru projektiem un tiem jāņem vērā pēc iespējas visi lauksaimniecības produktu primārās ražošanas dalībnieki

Piešķīrējas iestādes nosaukums un adrese:

Niedersächsisches Ministerium für den ländlichen Raum, Ernährung, Landwirtschaft und Verbraucherschutz

Calenberger Str. 2

D-30169 Hannover, Referat 107.2

Tīmekļa vietne: http://www.ml.niedersachsen.de/master/C659683_N8970_L20_D0_I655.html

(Sk. Nicht investive Projekte)

Cita informācija:

Niedersächsisches Ministerium für den ländlichen Raum, Ernährung, Landwirtschaft und Verbraucherschutz

Calenberger Str. 2

D-30169 Hannover

Dr. Schrörs

Nodaļas vadītājs

Atbalsta numurs: XA 155/07

Dalībvalsts: Slovēnijas Republika

Reģions: Območje občine Radeče

Atbalsta shēmas nosaukums vai individuālā atbalsta saņēmēja uzņēmuma nosaukums: Finančne pomoči v kmetijstvu iz proračuna občine Radeče

Juridiskais pamats: Pravilnik o dodeljevanju državnih pomoči za ohranjanje in razvoj kmetijstva in podeželja v občini Radeče

Saskaņā ar atbalsta shēmu plānotie gada izdevumi vai uzņēmumam piešķirtā individuālā atbalsta kopsumma:

2007. gadā līdz EUR 17 944

2008. gadā līdz EUR 19 195

2009. gadā līdz EUR 19 300

2010. gadā līdz EUR 19 600

2011. gadā līdz EUR 20 000

2012. gadā līdz EUR 20 300

2013. gadā līdz EUR 20 500

Atbalsta maksimālā intensitāte:

1. Ieguldījumi lauksaimniecības uzņēmumos

—	līdz 50 % no attaisnotajām izmaksām mazāk labvēlīgos apgabalos,

—	līdz 40 % no attaisnotajām izmaksām citos apgabalos.

Atbalsta nolūks ir ieguldījumi lauksaimniecības funkciju atjaunošanai, lauksaimniecības produktu ražošanā izmantojamo iekārtu iegādei, ilggadīgku kultūru stādījumu izveidei, lauksaimniecības meliorācijai un ganību pārvaldībai, kā arī lauku saimniecību pievedceļu izveidei.

2. Tradicionālo kultūrvēsturisko ainavu un ēku saglabāšana

—	ieguldījumi neproduktīvos elementos līdz 100 % no faktiskajām izmaksām,

—	ieguldījumi lauku saimniecību ražošanas līdzekļos līdz 60 % no faktiskajām izmaksām vai 75 % mazāk labvēlīgos apgabalos ar nosacījumu, ka ieguldījumi neveicina ražošanas potenciāla pieaugumu,

—	papildu atbalstu var piešķirt līdz 100 %, lai segtu papildu izmaksas, kas radušās, izmantojot ēku kultūras mantojuma iezīmju saglabāšanai nepieciešamos tradicionālos materiālus.

3. Lauksamniecības ēku pārvietošana sabiedrības interesēs:

—	līdz 100 % no faktiskajām izmaksām ar nosacījumu, ka pārvietošana ietver vienīgi esošo ēku nojaukšanu, pārvietošanu un celtniecību no jauna;

—

ja pārvietošanas rezultātā lauksaimnieks iegūst modernāk iekārtotas ēkas, lauksaimniekam jāiegulda vismaz 60 % no attiecīgo ēku vērtības palielinājuma pēc pārvietošanas vai 50 %, ja uzņēmums atrodas mazāk labvēlīgos apgabalos; ja saņēmējs ir jaunais lauksaimnieks, šis ieguldījums ir attiecīgi vismaz 45 % vai 55 %;

—	ja pārvietošanas rezultātā paaugstinās ražošanas jauda, lauksaimniekam jāiegulda vismaz 60 % no izdevumiem, kas saistīti ar jaudas palielinājumu, vai 50 %, ja uzņēmums atrodas mazāk labvēlīgos apgabalos. Ja saņēmējs ir jaunais lauksaimnieks, šis ieguldījums ir attiecīgi vismaz 55 % vai 45 %.

4. Atbalsts apdrošināšanas prēmiju maksājumiem:

—

pašvaldības atbalsts sedz starpību starp apdrošināšanas prēmiju līdzfinansējumam no valsts budžeta līdz 50 % no apdrošināšanas prēmiju attaisnotajām izmaksām par graudaugu un produktu apdrošināšanu pret nelabvēlīgiem laika apstākļiem, kas klasificējami kā dabas katastrofas, kā arī, lai apdrošinātu dzīvniekus pret to iznīcināšanas risku slimības dēļ.

5. Atbalsts zemes pārdalīšanai:

—	līdz 100 % no faktiskajām izmaksām, kuras radušās juridisku un administratīvu procedūru rezultātā.

6. Atbalsts kvalitatīvu lauksaimniecības produktu ražošanas veicināšanai:

—	līdz 100 % no faktiskajām izmaksām, kas radušās subsidētu pakalpojumu formā; tas nedrīkst ietvert tiešos maksājumus ražotājiem.

7. Tehniskā atbalsta nodrošinājums lauksaimniecības sektorā:

—

līdz 100 % no izmaksām lauksaimnieku izglītībai un apmācībai, trešo personu sniegto konsultāciju pakalpojumiem, pieredzes apmaiņas pasākumiem, konkursu, izstāžu un gadatirgu organizēšanai zinātnisko atklājumu popularizēšanai un fondu publikācijām. Atbalsts neietver tiešos naudas maksājumus ražotājiem

Īstenošanas datums: 2007. gada jūlijs (vai diena, kad noteikumi stājas spēkā)

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta ilgums: Līdz 2013. gada 31. decembrim

Atbalsta mērķis: Atbalstīt MVU

Atsauce uz Komisijas Regulas (EK) Nr. 1857/2006 pantiem un attaisnotajām izmaksām: Valsts atbalsta lauku attīstības programmām Radeče pašvaldībā noteikumu II nodaļa, iekļaujot pasākumus, kas veido valsts atbalstu saskaņā ar šādiem pantiem Komisijas 2006. gada 15. decembra Regulā (EK) Nr. 1857/2006 par EK Līguma 87. un 88. panta piemērošanu attiecībā uz valsts atbalstu maziem un vidējiem uzņēmumiem, kas nodarbojas ar lauksaimniecības produktu ražošanu, un grozījumiem Regulā (EK) Nr. 70/2001 (OV L 358, 16.12.2006., 3. lpp.):

4. pants. Ieguldījumi lauksaimniecības uzņēmumos;

5. pants. Tradicionālo kultūrvēsturisko ainavu un ēku saglabāšana;

6. pants. Lauksamniecības ēku pārvietošana sabiedrības interesēs;

12. pants. Atbalsts apdrošināšanas prēmiju maksājumiem;

13. pants. Atbalsts zemes pārdalīšanai;

14. pants. Atbalsts kvalitatīvu lauksaimniecības produktu ražošanas veicināšanai;

15. pants. Tehniskā atbalsta nodrošināšana lauksaimniecības nozarē

Attiecīgā(-ās) ekonomikas nozare(-es): Lauksaimniecība

Piešķīrējas iestādes nosaukums un adrese:

Občina Radeče

Milana Majcna 1

SLO-1433 Radeče

Tīmekļa vietne: http://www.uradni-list.si/1/ulonline.jsp?urlid=200760&dhid=90457

Cita informācija: Apdrošināšanas prēmiju maksāšanas līdzeklis graudaugu un produktu apdrošināšanai ietver šādus nelabvēlīgus laika apstākļus, ko var klasificēt kā dabas katastrofu: pavasara salna, krusa, zibens, zibens izraisīts ugunsgrēks, viesuļvētra un plūdi.

Atbalsta numurs: XA 156/07

Dalībvalsts: Slovēnija

Reģions: Območje Mestne občine Nova Gorica

Atbalsta shēmas nosaukums vai individuālā atbalsta saņēmēja uzņēmuma nosaukums: Podpore programom razvoja kmetijstva v Mestni občini Nova Gorica 2007-2013

Juridiskais pamats: Pravilnik o dodeljevanju finančnih pomoči za programe in investicije v kmetijstvu v Mestni občini Nova Gorica

Saskaņā ar atbalsta shēmu plānotie gada izdevumi vai uzņēmumam piešķirtā individuālā atbalsta kopsumma: Vidējā gada summa laikā no 2017. gada līdz 2013. gadam ir EUR 55 188

Atbalsta maksimālā intensitāte:

1. Ieguldījumi lauksaimniecības uzņēmumos primārajai ražošanai:

—	līdz 50 % no attaisnotajām izmaksām mazāk labvēlīgos apgabalos un līdz 40 % no attaisnotajām izmaksām citos apgabalos.

Atbalsta nolūks ir ieguldījumi zemes, lauku saimniecību pievedceļu un ganību pārvaldībai un ieguldījumi lauksaimnieciskās ražošanas iekārtām.

2. Atbalsts apdrošināšanas prēmiju maksājumiem:

—

pašvaldības atbalsts sedz summas starpību starp apdrošināšanas prēmiju līdzfinansējumu no valsts budžeta līdz 50 % no apdrošināšanas prēmiju attaisnotajām izmaksām par graudaugu un produktu apdrošināšanu pret nelabvēlīgiem laika apstākļiem un dabas katastrofām, kā arī, lai apdrošinātu dzīvniekus pret to iznīcināšanas risku slimības dēļ.

3. Atbalsts zemes pārdalīšanai:

—	līdz 100 % no faktiskajām izmaksām, kuras radušās juridisku un administratīvu procedūru rezultātā.

4. Atbalsts kvalitatīvu lauksaimniecības produktu ražošanas veicināšanai:

—	līdz 100 % no attaisnotajām izmaksām subsidētu pakalpojumu veidā.

5. Tehniskā atbalsta nodrošinājums lauksaimniecības sektorā:

—	līdz 100 % no izmaksām lauksaimnieku izglītībai un apmācībai, sanāksmju, konkursu, izstāžu, gadatirgu organizēšanai un publikāciju, katalogu, tīmekļa vietņu veidošanai, kā arī zinātniskās informācijas izplatīšanai. Atbalsts piešķirams subsidētu pakalpojumu veidā bez tiešiem ražotājiem

Īstenošanas datums: 2007. gada jūlijs (vai diena, kad noteikumi stājas spēkā)

Atbalsta shēmas vai individuālā atbalsta ilgums: Līdz 2013. gada 31. decembrim

Atbalsta mērķis: Atbalsts MVU

Attiecīgā nozare: Lauksaimniecība

Piešķīrējas iestādes nosaukums un adrese:

Mestna občina Nova Gorica

Trg E. Kardelja 1

SLO-5000 Nova Gorica

Tīmekļa vietne: http://www.uradni-list.si/1/ulonline.jsp?urlid=200760&dhid=90451

Cita informācija: Apdrošināšanas prēmiju maksāšanas līdzeklis graudaugu un produktu apdrošināšanai iekļauj šādus nelabvēlīgus laika apstākļus (kas var būt dabas katastrofa): pavasara salna, krusa, zibens, zibens izraisīts ugunsgrēks, viesuļvētra un plūdi.

Tatjana Gregorčič

Ekonomikas nodaļas vadītāja

12.12.2007

Eiropas Savienības Oficiālais Vēstnesis

C 300/22

VALSTS ATBALSTS — POLIJA

Valsts atbalsts C 34/07 (ex N 93/206) — Tonnāžas nodokļa režīma ieviešana jūras transportam

Aicinājums iesniegt apsvērumus saskaņā ar EK Līguma 88. panta 2. punktu

(Dokuments attiecas uz EEZ)

(2007/C 300/13)

Ar 2007. gada 12. septembra vēstuli, kas autentiskā valodā ir pievienota šim kopsavilkumam, Komisija informēja Polijas Republiku par lēmumu sākt EK Līguma 88. panta 2. punktā paredzēto procedūru attiecībā uz iepriekšminēto atbalstu.

Viena mēneša laikā pēc šā kopsavilkuma un pievienotās vēstules publicēšanas ieinteresētās personas var iesniegt savus apsvērumus, adresējot tos:

European Commission

Directorate-General for Energy and Transport

Directorate A, Unit A3

B-1049 Brussels

Fakss (32-2) 296 12 42

Šos apsvērumus paziņos Polijas Republikai. Ieinteresētā persona, kas iesniedz apsvērumus, var rakstiski pieprasīt, lai tās identitāte netiktu atklāta, norādot šādas prasības iemeslus.

KOPSAVILKUMS

1. PASĀKUMA APRAKSTS

1.1. Nosaukums

Tonnāžas nodoklis.

1.2. Pasākuma apraksts

Tonnāžas nodokļa režīms nozīmē, ka kuģu īpašnieki, kas iesaistīti starptautiskajā jūras transportā, maksā nevis uzņēmuma peļņas nodokli vai iedzīvotāju ienākuma nodokli, bet vienreizēju summu, ko aprēķina, ņemot vērā flotes tonnāžu. Nodokļa bāze tiks noteikta, piemērojot katram kuģim lejupslīdošu koeficentu no EUR 0,50 līdz EUR 0,10 par katrām 100 NT.

Piemērotas darbības ir starptautiskais jūras transports, glābšanas darbi, vilkšanas pakalpojumi jūrā, ja vairāk nekā 50 % no ieņēmumiem tiek gūti, pateicoties ātriem vilkšanas pakalpojumiem, nevis vilkšanas pakalpojumiem uz ostu vai ostā, un bagarēšanas darbi, ja bagarkuģu ieņēmumus vairāk nekā 50 % apmērā nodrošina izrakto materiālu transportēšana jūrā.

Tonnāžas nodoklis attiecas arī uz virkni palīgdarbību, ieskaitot maksu par kuģu, apkalpes un kuģu fraktēšanas ieņēmumu pārvaldības.

Turklāt, kuģu īpašnieki, kas ir atbildīgi par iedzīvotāju ienākuma nodokļa samaksu, veselības apdrošināšanas un sociālās apdrošināšanas iemaksas drīkst atskaitīt attiecīgi no tonnāžas nodokļa summas un bāzes.

2. SĀKOTNĒJAIS NOVĒRTĒJUMS PAR ATBALSTA ESĪBU

Izziņotā shēma nepārprotami ir valsts atbalsts EK Līguma 87. panta 1. punkta izpratnē.

3. ŠAUBAS PAR PASĀKUMA ATBILSTĪBU KOPĒJAM TIRGUM

Komisija šaubās par šādu izziņotā režīma elementu saderību ar kopējo tirgu un tādēļ ir nolēmusi sākt formālu izmeklēšanas procedūru, kā paredzēts Regulas (EK) Nr. 659/1999 4. panta 4. punktā (1):

—	tonnāžas nodokļa attiecināšana uz fiziskām vai juridiskām personām, kas ir atbildīgas par iedzīvotāju ieņēmuma nodokļa nodokļa samaksu;

—	iespēja šīm personām, ja izrādās, ka ar tonnāžas nodokli var aizstāt arī iedzīvotāju ienākuma nodokli, atskaitīt sociālās apdrošināšanas un veselības apdrošināšanas iemaksas attiecīgi no nodokļa summas un nodokļa bāzes;

—	prasība uzņēmumiem, kas nolēmuši maksāt tonnāžas nodokli, saglabāt šo nodokļu režīmu vismaz 5 gadu laika periodu;

—

iespēja tonnāžas nodokli maksājošam uzņēmumam maksāt tonnāžas nodokli par kuģiem, kuriem uzņēmums uz sava vai trešās personas rēķina kumulatīvi nenodrošina trīs šādas funkcijas:komerciāla kuģu pārvalde, to tehniskā un apkalpes pārvaldība, nepārsniedzot tonnāžu, kas ir četrreiz lielāka par to kuģi tonnāžu, kuriem tas veic minētās trīs funkcijas;

—	tonnāžas nodokļa attiecināšana velkoņiem un/vai bagarkuģiem, ja šādi kuģi sniedz pakalpojumus, kas tiek uzskatāmi par jūras transportu mazāk nekā pusi no to darbības laika finanšu gadā;

—

prasības attiecībā uz stratēģisko un tehnisko pārvaldību, par to, ka faktiski visi galvenie lēmumi jāpieņem Polijā un augstākā līmeņa vadošajam personālam, galvenajai mītnei, direktoru padomei un operatīvā darba valdei jāatrodas Polijā, varētu izraisīt diskriminācijas problēmas tautības dēļ un to kuģu īpašnieku tiesības veikt uzņēmējdarbību kuri veic uzņēmējdarbību citā dalībvalstī, un vēlas gūt labumu no pasākuma, izmantojot pakārtoto uzņēmumu Polijā.

VĒSTULES TEKSTS

“1. PROCEDURA

(1)	Pismem z dnia 1 lutego 2006 r. (2) Polska zgłosiła Komisji zamiar wprowadzenia systemu podatku tonażowego. Sprawa została zarejestrowana pod numerem N 93/06.

(2)

W pismach z dnia 9 marca, 7 września i 14 listopada 2006 r. oraz 11 kwietnia 2007 r. (3) służby Komisji zwróciły się z prośbą o udzielenie dodatkowych wyjaśnień. W odpowiedziach z dnia 13 kwietnia, 9 i 16 maja 2006 r., 5 stycznia oraz 6 czerwca 2007 r. (4) władze polskie przekazały informacje, o które zostały poproszone. Dodatkowo dnia 19 stycznia 2007 r. miało miejsce spotkanie na szczeblu technicznym.

2. SZCZEGÓŁOWY OPIS ŚRODKÓW POMOCY

2.1. Tytuł

(3)	Podatek tonażowy

2.2. Streszczenie

(4)

Podatek tonażowy to nowy podatek, który obejmuje armatorów prowadzących działalność w międzynarodowej żegludze morskiej. Armatorzy spełniający pewne kryteria (patrz ppkt 2.7 — Kryteria kwalifikacji) mogą w przeciągu następnych trzech lat dokonać wyboru opodatkowania podatkiem tonażowym. W odniesieniu do armatora, który złożył wniosek o objęcie go podatkiem tonażowym i któremu organy podatkowe przyznały prawo do tej formy opodatkowania (zwanego dalej »armatorem opodatkowanym podatkiem tonażowym«), roczne opodatkowanie przychodu z udziału w międzynarodowym transporcie morskim statków objętych podatkiem tonażowym będzie obliczane na zasadzie ryczałtu liczonego na podstawie pojemności netto posiadanej przez niego floty.

2.3. System podatku tonażowego

(5)	Polski system opodatkowania podatkiem tonażowym został wprowadzony przez Ustawę o podatku tonażowym z dnia 24 sierpnia 2006 r. (5) Powinien on wejść w życie z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2007 r., gdy tylko zostanie zatwierdzony przez Komisję.

(6)	Według władz polskich zgłoszona Ustawa o podatku tonażowym została przygotowana na podstawie analizy istniejących systemów podatku tonażowego obowiązujących w Niemczech, Zjednoczonym Królestwie, Belgii i Niderlandach oraz po konsultacjach z armatorami.

(7)

Ustawa o podatku tonażowym pozwala armatorom opodatkowanym podatkiem tonażowym na zwolnienie z obowiązku dokonywania wpłat z zysku, o których mowa w Ustawie z dnia 31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych (6) oraz w Ustawie z dnia 1 grudnia 1995 r. o wpłatach z zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa (7), w zakresie przychodów z działalności opodatkowanej tym podatkiem.

(8)

Zgodnie z art. 5 Ustawy o podatku tonażowym, w odniesieniu do każdego statku objętego podatkiem tonażowym dobową stawkę w odniesieniu do przychodów z działalności kwalifikującej się do objęcia opodatkowaniem ustala się na zasadzie zryczałtowanej stawki w zależności od pojemności netto statku od każdych 100 NT i na każdy rozpoczęty dzień, niezależnie od tego czy statek jest w eksploatacji, czy nie:

Pojemność netto statku	Stawki do obliczenia dochodu
Do 1 000 NT	Równowartość 0,5 euro za każde 100 NT
Od 1001 do 10 000 NT	Równowartość 0,35 euro za każde 100 NT
Od 10 001 do 25 000 NT	Równowartość 0,20 euro za każde 100 NT
Od 25 001 NT	Równowartość 0,10 euro za każde 100 NT

(9)	Dla celów obliczeniowych pojemność netto statku zaokrągla się w następujący sposób: pojemność mniejszą niż 50 NT pomija się, a pojemność 50 i więcej podwyższa się do pełnych 100 NT.

(10)

Należną kwotę podatku tonażowego oblicza się od podstawy opodatkowania, którą stanowi wysokość dochodu obliczanego jak wskazano powyżej i która podlega opodatkowaniu normalną 19 % stawką podatku dochodowego od osób prawnych aktualnie obowiązującego w Polsce lub podatku dochodowego od osób fizycznych, zależnie od tego, czy armator opodatkowany podatkiem tonażowym normalnie podlega opodatkowaniu podatkiem od osób prawnych, czy podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

(11)

Kwota podatku tonażowego będzie obliczana w EUR, a płacona w PLN po przeliczeniu według średniego kursu EUR ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego miesiąca, za który jest obliczany podatek tonażowy. Należną kwotę podatku tonażowego oblicza się bez pomniejszania dochodu o koszty jego uzyskania.

(12)

Zgodnie z art. 8 Ustawy o podatku tonażowym przychody uzyskane przez armatora będącego podatnikiem podatku tonażowego ze sprzedaży statku, w części niewykorzystanej na nabycie własności, remont, modernizację lub przebudowę innego statku, w okresie 3 lat od dnia sprzedaży, nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem tonażowym, lecz stawką ryczałtową w wysokości 15 %.

(13)

Osoby fizyczne lub osoby będące wspólnikami spółki osobowej podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych korzystają ze specjalnych dodatkowych środków. Przysługuje im prawo do odliczenia:

—	od kwoty podatku tonażowego, kwoty składki na ubezpieczenie zdrowotne określonej w Ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (8), zapłaconej przez nich bezpośrednio w odnośnym roku podatkowym (art. 6 Ustawy o podatku tonażowym); oraz

—	od podstawy opodatkowania podatkiem tonażowym, kwoty składek na ubezpieczenia społeczne określonych w Ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (9), zapłaconych przez nich bezpośrednio w odnośnym roku podatkowym (art. 4 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym).

(14)

Kwota składek na ubezpieczenia społeczne podlegająca odliczeniu nie może przekroczyć podstawy opodatkowania (art. 4 ust. 3 oraz art. 4 ust. 4 Ustawy o podatku tonażowym). Kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek tonażowy, nie może przekroczyć 7,75 % podstawy wymiaru tej składki. W związku z powyższym odliczenie kwoty składki na ubezpieczenie zdrowotne może anulować należną kwotę podatku tonażowego, nie może jednak sprawić, że będzie ona ujemna.

(15)	Armator opodatkowany podatkiem tonażowym musi dostarczyć odpowiednie dokumenty stwierdzające faktyczne poniesienie przez niego wydatków na cele ubezpieczenia zdrowotnego oraz ubezpieczeń społecznych.

(16)

Władze polskie wyjaśniają, że odliczenia składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe zgodnie z art. 4 ust. 3 oraz art. 6 przysługują jedynie armatorom będącym osobami fizycznymi i tym samym nie obejmują armatorów będących osobami prawnymi. Władze polskie twierdzą, że taki system odliczeń wynika ze specyfiki funkcjonowania systemu ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych w Polsce. Wskazały one, że system ten nie przewiduje obowiązku uiszczania składek na ubezpieczenia społeczne oraz na ubezpieczenie zdrowotne przez osoby prawne w związku z prowadzoną przez nie działalnością.

(17)

W tym zakresie, z polskiego systemu podatkowego, w szczególności z Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (10), wynika, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych możliwe jest odliczenie składek na ubezpieczenia społeczne od podstawy opodatkowania oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne od wysokości podatku. Zdaniem władz polskich zasadą jest kompensowanie poprzez system podatku dochodowego składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne płaconych przez podatników (osoby fizyczne). To właśnie dlatego, według władz polskich, wprowadzona została możliwość odliczenia tego rodzaju składek od podstawy opodatkowania podatkiem tonażowym, względnie od podatku tonażowego.

(18)

Władze polskie utrzymują również, że wyłączenie możliwości kompensaty tych składek poprzez podatek tonażowy w odniesieniu do armatorów będących osobami fizycznymi stawiałoby ich w gorszej sytuacji niż innych płatników podatku dochodowego od osób fizycznych. W konsekwencji stanowiłoby to niczym nieuzasadnione zróżnicowanie sytuacji prawnej podatników w odniesieniu do możliwości odliczania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, w zależności od formy opodatkowania. Kompensata tych składek nie jest zatem związana jedynie z podatkiem tonażowym.

(19)	Władze polskie podkreślają, że odpowiednie przepisy Ustawy o podatku tonażowym nie pozwalają na odliczenie od podatku tonażowego składek zapłaconych przez członków załogi zatrudnionych na pokładzie statków lub innych pracowników armatorów.

2.4. Cel programu

(20)

Program opiera się na wprowadzeniu środków podatkowych na rzecz sektora gospodarki morskiej związanego z międzynarodowym transportem morskim. Ma on na celu zachęcenie do powrotu do — aktualnie prawie pustego — polskiego rejestru statków handlowych przewidywanej ilości ok. 96 statków, zwiększenie zatrudnienia wspólnotowych marynarzy oraz zatrudnienia w sektorze morskim na lądzie.

(21)

Według władz polskich, Ustawa o podatku tonażowym ma na celu zmniejszenie negatywnych skutków »przeflagowania« statków polskich armatorów pod obce bandery, takich jak:

—	spadek zatrudnienia w gospodarce morskiej;

—	utrata przez Polskę morskiego »know-how«;

—	dodatkowe koszty ponoszone przez kontrolę państwa portu (Port State Control) państw Unii Europejskiej przy kontroli statków polskich pływających pod »wygodnymi banderami«;

—	bojkotowanie polskich statków pływających pod »wygodnymi banderami« przez Międzynarodowy Związek Transportowców;

—	brak możliwości korzystania przez polskich armatorów z instrumentów polityki żeglugowej Unii Europejskiej, skierowanych wyłącznie do statków podnoszących bandery państw członkowskich Unii Europejskiej.

(22)

Z analiz i symulacji przeprowadzonych przez władze polskie wynika, że wprowadzenie podatku tonażowego spowoduje stopniowy powrót statków polskich pod banderę narodową, a także przyczyni się do zwiększenia wpływów do budżetu państwa z tytułu eksploatacji statków morskich przez armatorów krajowych. Zarówno każde powiększenie Polskiego Rejestru Statków, jak i każde nowe działanie w ramach żeglugi na terenie Polski przeprowadzone w celu skorzystania z proponowanego podatku, doprowadzi do zwiększenia zatrudnienia.

2.5. Budżet

(23)	Polski system podatku tonażowego będzie finansowany przez redukcję wpływów do budżetu państwa. Niemniej jednak władze polskie nie są w stanie ocenić wysokości dochodów fiskalnych, które zostaną utracone. Szacowany dochód z podatku tonażowego wyniesie ok. 0,175 mln EUR rocznie.

2.6. Czas trwania programu

(24)

Pismem z dnia 13 kwietnia 2006 r. władze polskie zobowiązały się do ograniczenia czasu stosowania podatku tonażowego do okresu 10 lat oraz do ponownego zgłoszenia programu po upływie tego 10-letniego okresu. W związku z tym analizowany tu program po jego zatwierdzeniu wejdzie w życie na lata 2007-2016.

2.7. Kryteria kwalifikacji

2.7.1. Kwalifikujące się statki

(25)

Statkiem kwalifikującym się do objęcia podatkiem jest statek morski o polskiej przynależności wykorzystywany w międzynarodowym transporcie morskim i spełniający wszystkie warunki dopuszczenia do żeglugi na morzu. Uznanie statku za statek morski wymaga uzyskania świadectwa zgodnie z Międzynarodową konwencją w sprawie linii ładunkowych lub Międzynarodową konwencją o bezpieczeństwie życia na morzu (SOLAS).

2.7.2. Kwalifikująca się działalność

(26)

Podatek tonażowy obejmie wyłącznie armatorów prowadzących działalność polegającą na świadczeniu usług w morskiej żegludze międzynarodowej z wykorzystaniem statków o pojemności powyżej 100 GT. Działalnością kwalifikującą się do objęcia podatkiem tonażowym jest:

(i)	transport ładunków i/lub pasażerów,

(ii)	ratownictwo pełnomorskie (statki ratownicze oraz używane do transportu osób na morzu),

(iii)

holowanie pełnomorskie, pod warunkiem że co najmniej 50 % przychodów z działalności faktycznie wykonywanej w ciągu roku podatkowego przez holownik stanowią przychody uzyskane z usługi transportu morskiego innego niż holowanie do portu i z portu,

(iv)	pogłębianie, pod warunkiem, że 50 % przychodów z całości działalności faktycznie wykonywanej w ciągu roku przez pogłębiarkę stanowią przychody z transportu wydobytych materiałów na pełnym morzu.

(27)

W Ustawie o podatku tonażowym pod pojęciem żeglugi międzynarodowej należy rozumieć żeglugę morską wykonywaną między portami polskimi a portami zagranicznymi, żeglugę morską między portami zagranicznymi lub żeglugę morską między portami polskimi, pod warunkiem, że podróż ta stanowi odcinek dalszej podróży morskiej do portu zagranicznego. W związku z tym, żegluga jedynie w granicach Polski (kabotaż) nie może zostać objęta podatkiem tonażowym na podstawie obecnej Ustawy o podatku tonażowym.

(28)

Dodatkowo pewna działalność pomocnicza związana z usługami w zakresie transportu towarów lub pasażerów lub mająca na celu wspomaganie działalności głównej może również podlegać opodatkowaniu podatkiem tonażowym. Artykuł 3 ust. 2 Ustawy o podatku tonażowym wymienia działania pomocnicze, które również mogą zostać objęte podatkiem tonażowym, pod warunkiem, że mają związek ze świadczeniem kwalifikujących się usług wymienionych powyżej. Działalność pomocnicza, to działalność w zakresie:

(i)	dzierżawy i użytkowania kontenerów,

(ii)	prowadzenia działalności załadunkowej, rozładunkowej i naprawczej,

(iii)

prowadzenia terminali pasażerskich,

(iv)	sprzedaży towarów i usług na pokładzie statków pasażerskich i pasażersko-towarowych w celu ich konsumpcji na pokładzie statku,

(v)	prowadzenia działalności kantorowej na pokładzie statków pasażerskich i pasażersko-towarowych skierowanej jedynie do pasażerów statku, pod warunkiem, że taka działalność pozostaje w związku z działalnością główną,

(vi)	dowozu lądowego i morskiego ładunków i pasażerów,

(vii)

przewozu ładunków i pasażerów w transporcie multimodalnym,

(viii)

zarządu nad statkami,

(ix)	świadczenia usług agentów i maklerów morskich, usług brokerskich i usług agencji zatrudniania, związanych z załogą statku,

(x)	działalności polegającej na wynajmie, dzierżawie lub wyczarterowaniu statku.

(29)

Artykuł 3 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym zawiera wykaz działalności, która nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem tonażowym:

(i)	poszukiwania, badania geologiczne oraz wydobycie zasobów mineralnych z dna morskiego,

(ii)	rybołówstwo lub przetwórstwo rybne,

(iii)

budowa portów morskich, budowa i remont infrastruktury portowej lub urządzeń portowych,

(iv)	budowa elektrowni wiatrowych,

(v)	budowa rurociągów przesyłowych na dnie morza,

(vi)	budowa dróg wodnych lub pogłębianie dna dróg i zbiorników wodnych,

(vii)

prace podwodne,

(viii)

świadczenie usług pilotowych w granicach portów morskich,

(ix)	żegluga pasażerska w granicach portów i przystani morskich,

(x)	edukacja, badania naukowe, sport lub transport rekreacyjny,

(xi)	eksploatacja statków stale zakotwiczonych lub zacumowanych, które nie posiadają zdolności żeglugowej,

(xii)

holowanie, chyba że co najmniej 50 % przychodów z działalności faktycznie wykonywanej w ciągu roku przez holownik stanowią przychody uzyskane z usługi holowania innego niż holowania do i z portu oraz w granicach portu,

(xiii)

pogłębianie, chyba że 50 % przychodów z całości działalności faktycznie wykonywanej w ciągu roku przez pogłębiarkę stanowią przychody z transportu wydobytych materiałów na pełnym morzu.

2.7.3. Kwalifikujące się podmioty

(30)	Przedsiębiorstwami kwalifikującymi się do objęcia pomocą są przedsiębiorstwa armatorskie spełniające określone kryteria.

(31)

Zgodnie z art. 2 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym armator to osoba fizyczna lub osoba prawna, spółka z nieograniczoną odpowiedzialnością, spółka cywilna, spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna lub spółka kapitałowa w organizacji, mająca odpowiednio miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd w Polsce i posiadająca ważny Dokument Zgodności wydany zgodnie z Międzynarodową konwencją o bezpieczeństwie życia na morzu (11). Armator taki musi spełniać przynajmniej jeden z warunków:

—	we własnym imieniu uprawiać żeglugę statkiem morskim własnym lub cudzym,

—	być właścicielem statku, nie uprawiając jednocześnie we własnym imieniu żeglugi statkiem własnym lub cudzym, lub

—	zarządzać cudzym statkiem, w cudzym imieniu i na cudzą rzecz na podstawie umowy.

(32)

Władze polskie dokładniej określają (12), że przedsiębiorstwa kwalifikujące się do objęcia podatkiem mogą być:

—	osobami fizycznymi, spółkami cywilnymi osób fizycznych, spółkami jawnymi osób fizycznych oraz spółkami komandytowo-akcyjnymi, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, usług i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 800 000 EUR,

—	spółkami handlowymi (osobowymi i kapitałowymi, w tym również w organizacji), a także innymi osobami prawnymi,

—

zagranicznymi osobami prawnymi, zagranicznymi jednostkami nie posiadającymi osobowości prawnej oraz zagranicznymi osobami fizycznymi, prowadzącymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność osobiście, przez osobę upoważnioną lub przy pomocy pracowników — w odniesieniu do działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na wielkość przychodów,

—	innymi jednostkami nie wymienionymi powyżej, jeżeli otrzymują one na realizację zadań zleconych dotacje lub subwencje z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub funduszów celowych — od początku roku obrotowego, w którym dotacje lub subwencje zostały im przyznane.

(33)

W związku z zarządzaniem strategicznym, przedsiębiorstwo objęte podatkiem tonażowym musi podejmować decyzje w kwestii znacznych wydatków kapitałowych oraz obniżenia kapitału z terytorium Polski. Przy ocenie powyższych kwestii, władze polskie wezmą pod uwagę stopień, w jakim zagraniczni pracownicy pracują pod kierunkiem pracowników polskich. lub w jakim odpowiadają przed pracownikami polskimi. W ocenie czy strategiczna działalność przeprowadzana jest z terytorium Polski ważne również będzie umiejscowienie głównej siedziby, włączając w to miejsce pracy kadry zarządzającej szczebla wyższego oraz miejsce, z którego podejmowane są decyzje zarówno rady nadzorczej, jak i zarządu.

(34)

W przypadku zarządzania komercyjnego, organy podatkowe sprawdzą, czy działalność w zakresie planowania tras, przyjmowania rezerwacji dla pasażerów lub załadunku, zaopatrzenia statku, zarządzania i szkolenia pracowników, technicznego zarządzania statkami, włącznie z podejmowaniem decyzji w sprawie napraw i przeglądu statków, ma miejsce w Polsce. Znaczenie ma także zachowanie takich miejsc, jak centra szkoleń, terminale, itp. w Polsce oraz zakres w jakim zagraniczne biura lub oddziały pracują pod kierownictwem personelu umiejscowionego w Polsce. Fakt, że statek pływa pod polską banderą, jest zarejestrowany, ubezpieczony lub finansowany w Polsce może działać jako dodatkowy argument na poparcie elementów wskazanych powyżej. W każdym razie przedsiębiorstwo musi przejść obie części oceny: badanie zarządzania strategicznego oraz zarządzania komercyjnego, z wynikiem pozytywnym.

(35)

Podsumowując, przedsiębiorstwo kwalifikujące się do objęcia pomocą musi spełniać trzy kryteria:

—	podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym od osób prawnych lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych;

—	wykorzystywać w swej działalności kwalifikujące się statki, pływające pod polską banderą;

—	oraz wykonywać nad nimi zarząd strategiczny i komercyjny z terytorium Polski.

2.7.4. Środki zabezpieczające

(36)	System pomocy przewiduje pewne środki zabezpieczające uniemożliwiające niekontrolowane przysparzanie korzyści z działań w Polsce lub w innych krajach, które nie spełniają kryteriów kwalifikacji.

(37)

Po pierwsze należy przypomnieć, że podatek tonażowy będzie funkcjonował w ramach polskiego systemu podatkowego. System ten opiera się głównie na:

—	Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (13); oraz

—	Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (14).

2.7.5. Weryfikacja transakcji w ramach grupy spółek na zasadzie ceny rynkowej

(38)

Przepisy dwóch wyżej wspomnianych obecnie obowiązujących ustaw podatkowych zawierają uregulowania uniemożliwiające »przerzucanie« dochodu ze spółki stowarzyszonej nieopodatkowanej podatkiem tonażowym do spółki opodatkowanej tym podatkiem. Artykuł 11 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (15) (i odpowiednio art. 25 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (16)) stanowi, że jeśli podatnicy powiązani są ze sobą w sposób ustalony lub narzucony przez te przepisy, i jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały — dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań. Władze polskie są zdania, że zasada ta odnosi się również mutatis mutandis do transakcji między spółkami stowarzyszonymi opodatkowanymi podatkiem tonażowym a spółkami stowarzyszonymi nieopodatkowanymi tym podatkiem. W tym celu dochody takich podatników określa się w drodze oszacowania przy zastosowaniu metod wskazanych w odpowiedniej ustawie podatkowej (tj. w Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych lub Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych).

(39)

Dodatkowo, zgodnie z art. 9 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 25a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, którzy zawierają transakcje z podmiotami powiązanymi mają obowiązek sporządzania szczególnej dokumentacji podatkowej. Istnieje obowiązek przedłożenia takiej dokumentacji na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej. Dokumentacja ta musi stanowić dowód na to, że przeprowadzone transakcje nie różnią się od transakcji zawieranych przez podmioty niezależne, a jeśli odbiegają od transakcji rynkowych, należy udokumentować, że jest to uzasadnione racjonalnymi przesłankami. Przepisy obu ustaw o podatku dochodowym przewidują szczególną stawkę podatku w wysokości 50 %, która ma zastosowanie do oszacowanego dochodu podatników podlegających opodatkowaniu w Polsce, jeśli podatnicy ci nie przedstawią organom podatkowym wymaganej przez przepisy dokumentacji w zakresie transakcji z powiązanymi z nimi spółkami.

(40)

Przepisy te będą stosowane również w odniesieniu do podatników opodatkowanych podatkiem tonażowym będących jednocześnie płatnikami podatku dochodowego w odniesieniu do działalności, która nie kwalifikuje się do objęcia podatkiem tonażowym. Obowiązujące przepisy prawne umożliwiają dokonywanie weryfikacji osiągniętego zysku poprzez sprawdzenie kosztów uzyskania przychodów i kosztów podatkowych. Natomiast w przypadku podatku tonażowego opodatkowaniu podlega inna kategoria dochodu niezwiązana z przychodami i kosztami w rozumieniu ustaw o podatku dochodowym. Jest ona uzależniona jedynie od tonażu posiadanych statków i okresu ich eksploatacji.

(41)

W związku z powyższym Polska uważa, że ustawodawstwo podatkowe zawiera już środki zabezpieczające uniemożliwiające niekontrolowane przysparzanie korzyści oparte na zasadzie ceny rynkowej, które są wystarczające do wykrycia i skorygowania transakcji między podmiotami powiązanymi, zawieranych po cenie innej niż cena rynkowa.

2.7.6. Odrębna księgowość

(42)	Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o podatku tonażowym działalność armatora objętą podatkiem tonażowym należy oddzielić od innych rodzajów prowadzonej przez niego działalności.

(43)

Armatorzy podlegający Ustawie o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (17), tj. ci, którzy zarejestrowali swą działalność lub główne miejsce zarządzania w Polsce, zobowiązani są w prowadzonej ewidencji księgowej do oddzielenie aktywów i pasywów, przychodów i związanych z nimi kosztów w odniesieniu do poszczególnych rodzajów działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem tonażowym oraz tych, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem tonażowym. Ponadto armatorzy opodatkowani podatkiem tonażowym są zobowiązani prowadzić w okresie opodatkowania podatkiem tonażowym odrębny wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych związanych z działalnością objętą tym podatkiem.

(44)

Polskie ustawodawstwo podatkowe (18) zezwala organom podatkowym na dokonanie, jeśli to konieczne, określenia zysków z różnego rodzaju działalności prowadzonej przez podatników w drodze oszacowania. Podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej (lub księgi przychodów i rozchodów w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych) w sposób zapewniający możliwość określenia wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za dany rok podatkowy. W przedstawianych przez siebie dokumentach armatorzy objęci podatkiem tonażowym muszą uwzględnić środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne oraz wszelkie informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych.

(45)

W sytuacji gdy armator objęty podatkiem tonażowym prowadzi działalność objętą podatkiem tonażowym oraz inną działalność objętą podatkiem dochodowym, wówczas jest on zobowiązany w ewidencji księgowej wyodrębnić przychody i związane z nimi koszty, pochodzące z obu rodzajów działalności. W ten sposób obowiązujące przepisy podatkowe uniemożliwiają transfer dochodów lub zysku z działalności nieopodatkowanej podatkiem tonażowym do działalności nim opodatkowanej.

(46)	W konsekwencji władze polskie są zdania, że obecne ustawodawstwo podatkowe w wystarczający sposób określa zasady podziału nie tylko przychodów i kosztów, lecz także zadłużenia i kapitalizacji w odniesieniu do podatku tonażowego w zakresie działalności objętej oraz nieobjętej tym podatkiem.

2.7.7. Minimalny udział we własności floty

(47)

Ustawa o podatku tonażowym nie ustanawia wymogu minimalnego udziału armatorów opodatkowanych podatkiem tonażowym we własności floty. W szczególności dochody z czarterowania statków na zasadzie czarteru na czas, czarteru na podróż lub umowy o zafrachtowanie lub z komercyjnego zarządzania cudzymi statkami mogą najwyraźniej bez żadnych ograniczeń zostać objęte podatkiem tonażowym.

2.7.8. Zasady dotyczące nakładów finansowych

(48)

Żadne ulgi podatkowe, takie jak amortyzacja majątku, nie przysługują w odniesieniu do części nakładów finansowych netto związanej z działalnością objętą podatkiem tonażowym. Aktywa brane pod uwagę w odniesieniu do działalności objętej podatkiem tonażowym to kwalifikujące się statki, aktywa trwałe częściowo lub w całości wykorzystywane do wykonywania tej działalności oraz aktywa łatwo zbywalne i powiązane. Jedynie ta część kosztów odsetek oraz strat kursowych, która związana jest z działalnością nieobjętą podatkiem tonażowym, będzie podlegać odliczeniu od dochodu pochodzącego z działalności opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób prawnych.

2.7.9. Opcja »wszystko albo nic«

(49)

Artykuły 3 oraz 4 Ustawy o podatku tonażowym stanowią, że armator opodatkowany podatkiem tonażowym rozlicza w ten sposób całą działalność kwalifikującą się do objęcia tym podatkiem wykonywaną z wykorzystaniem wszystkich posiadanych statków kwalifikujących się do objęcia tym podatkiem. Nie jest możliwe wybiórcze korzystanie z systemu podatku tonażowego.

(50)

Zasadę tą stosuje się także w odniesieniu do grup przedsiębiorstw. Wszystkie przedsiębiorstwa z danej grupy przedsiębiorstw kwalifikujące się do objęcia podatkiem tonażowym podlegające opodatkowaniu w Polsce muszą przyjąć sposób opodatkowania podatkiem tonażowym w odniesieniu do wszystkich rodzajów działalności kwalifikujących się do objęcia podatkiem tonażowym, w momencie gdy jedno z nich wybierze ten sposób opodatkowania.

(51)

Zasada ta ma celu uniknięcie sytuacji, w której armatorzy opodatkowani podatkiem tonażowym wybieraliby opodatkowanie podatkiem tonażowym w odniesieniu do statków przynoszących dochody, zachowując opodatkowanie zwyczajnym podatkiem dochodowym tej części floty, która przynosi straty. W Ustawie o podatku tonażowym brak jest szczegółowych przepisów dotyczących grup przedsiębiorstw, gdyż znajdują się one w Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

(52)

Jako grupę przedsiębiorstw należy rozumieć wszystkie przedsiębiorstwa kontrolowane przez jedną osobę fizyczną, lub w przypadku, gdy przedsiębiorstwo nie jest kontrolowane w ten sposób, to przedsiębiorstwo oraz inne przedsiębiorstwa przez nie kontrolowane. Zgodnie z tymi przepisami osoba kontroluje przedsiębiorstwo, jeśli jest zdolna do kontrolowania lub nabycia kontroli, w sposób bezpośredni lub pośredni, działalności tego przedsiębiorstwa.

(53)

Zgodnie z art. 11 Ustawy o podatku tonażowym, w przypadku połączenia się armatorów, z których przynajmniej jeden opodatkowany jest podatkiem tonażowym lub w przypadku, gdy armator opodatkowany podatkiem tonażowym przejmuje innego armatora, nowo utworzone przedsiębiorstwo będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem tonażowym w odniesieniu do całości posiadanej kwalifikującej się floty.

(54)

Kierując się tą samą logiką, w celu uniemożliwienia wybiórczego korzystania przez armatorów z tego systemu, tj. uniemożliwienia stosowania strategii polegającej na jednoczesnym wyborze najkorzystniejszych aspektów podatku dochodowego i podatku tonażowego w odniesieniu do kwalifikujących się rodzajów działalności, armatorzy objęci podatkiem tonażowym nie mogą przez określony czas zrezygnować z tej formy opodatkowania. Okres ten, nazwany “okresem opodatkowania podatkiem tonażowym« wprowadzony został do ustawy w celu uniemożliwienia armatorom dowolnej zmiany formy opodatkowania z podatku tonażowego na podatek dochodowy zależnie od posiadanych aktualnie długów lub dochodów. Okres opodatkowania podatkiem tonażowym określony w Ustawie o podatku tonażowym wynosi 5 lat.

2.8. Bandera

(55)	Zgłoszony przez Polskę system podatku tonażowego ściśle związany jest z podnoszoną banderą, tzn. ze spełnieniem przez kwalifikujące się statki warunku zarejestrowania w polskim rejestrze okrętowym.

2.9. Inne programy pomocy

(56)	Na gruncie posiadanych przez Komisję informacji, nie istnieje obecnie żaden system pomocy na rzecz transportu morskiego w Polsce.

2.10. Zobowiązania strony polskiej

(57)

Władze polskie zobowiązały się w swoim zgłoszeniu do:

—	przedkładania Komisji rocznych sprawozdań dotyczących zmian stanu zarejestrowanej w Polsce floty oraz zatrudnienia marynarzy, wskazujących liczbę armatorów lub grup armatorów objętych podatkiem tonażowym; oraz

—	ponownego zgłoszenia systemu podatku tonażowego po upływie okresu 10 lat (19).

3. OCENA POMOCY

3.1. Istnienie pomocy zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu WE

(58)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu WE, wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(59)

Dzięki systemowi podatku tonażowego, władze polskie przewidują przyznanie pomocy poprzez obniżenie podatków, które w innym wypadku musiałyby ponosić przedsiębiorstwa w tym sektorze, przy użyciu zasobów państwowych, faworyzując przez to pewien rodzaj działalności, w związku z faktem, że środek ten odnosi się do sektora międzynarodowego transportu morskiego. Tego rodzaju pomoc grozi zakłóceniem konkurencji i może wpływać na handel miedzy państwami członkowskimi, ponieważ działalność w zakresie transportu morskiego prowadzona jest głównie na poziomie międzynarodowym. W związku z tym, Komisja uznaje, że środek dotyczy pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Władze polskie nie próbowały zakwestionować tej oceny. Niniejsza opinia Komisji zgodna jest z poprzednią praktyką Komisji w tym zakresie (20).

3.2. Podstawa prawna oceny

(60)

W rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE pomoc przeznaczona na wsparcie rozwoju niektórych rodzajów działalności gospodarczej lub niektórych sektorów gospodarki może być traktowana jako zgodna ze wspólnym rynkiem w przypadku, gdy nie zakłóca, w sposób sprzeczny ze wspólnym interesem, warunków wymiany handlowej i stanowić podstawę do wyłączenia jej spod ogólnego zakazu pomocy państwa. Komisja uznaje, że art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE stanowi zatem stosowną podstawę prawną do analizy niniejszego programu pomocy.

(61)

W tym konkretnym przypadku pomoc dla sektora morskiego musi być zbadana w świetle Wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa dla transportu morskiego (21) z 2004 r. (dalej zwanych »Wytycznymi«). Wytyczne te określają warunki, na jakich zezwala się państwom członkowskim na tworzenie niektórych programów pomocy państwa w celu wsparcia przemysłu transportu morskiego, jeśli służą one realizacji ogólnych celów takich, jak:

—	udoskonalenie bezpiecznego, wydajnego i przyjaznego dla środowiska transportu morskiego,

—	zachęcanie do rejestrowania statków pod banderami państw członkowskich lub ich powrotu pod te bandery,

—	wspieranie konsolidacji konglomeratu morskiego posiadającego siedziby w państwach członkowskich, przy jednoczesnym utrzymaniu wszechstronnie konkurencyjnej floty na rynkach światowych,

—	utrzymanie i udoskonalenie morskiego know-how oraz ochronę i promowanie zatrudnienia marynarzy z państw członkowskich UE i państw EFTA, a także

—	wspieranie promocji nowych usług w dziedzinie transportu morskiego bliskiego zasięgu zgodnie z białą księgą poświęconą polityce transportowej Wspólnoty.

3.3. Poprzednie decyzje dotyczące podobnych programów pomocy w państwach członkowskich

(62)

W przeciągu ostatnich 11 lat Komisja zatwierdziła na wyżej wspomnianej podstawie prawnej wiele programów pomocowych na rzecz sektora transportu morskiego opartych na podatku tonażowym, w których zawarte były podobne przepisy (22).

—	niderlandzki system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 738/95, zatwierdzona dnia 20 marca 1996 r.);

—	niemiecki system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 396/98, zatwierdzona dnia 25 listopada 1998 r.);

—	angielski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 790/99, zatwierdzona dnia 2 sierpnia 2000 r.);

—	hiszpański system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 736/01, zatwierdzona dnia 27 lutego 2002 r.);

—	duński system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 563/01, zatwierdzona dnia 12 marca 2002 r.);

—	fiński system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 195/02, zatwierdzona dnia 16 października 2002 r.);

—	irlandzki system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 504/02, zatwierdzona dnia 11 grudnia 2002 r.);

—	belgijski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 433/02, zatwierdzona dnia 19 marca 2003 r.);

—	francuski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 737/02, zatwierdzona dnia 13 maja 2003 r.);

—	system opodatkowania podatkiem tonażowym w hiszpańskim Kraju Basków (pomoc N 572/02, zatwierdzona dnia 5 lutego 2003 r.)

—	włoski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 114/04, zatwierdzona dnia 20 października 2004 r.);

—	litewski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 330/05, zatwierdzona dnia 19 lipca 2006 r.).

3.4. Ocena zgodności

(63)	Rozdział 3.1 Wytycznych wyraźnie wskazuje na system opodatkowania przedsiębiorstw podatkiem tonażowym jako przykład środków podatkowych, które »zabezpieczają wysokojakościowe zatrudnienie w sektorze morskim na lądzie« i w związku z tym mogą być uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem (23).

(64)

Wytyczne wyznaczają jednakże pewne kryteria, które system taki musi spełnić, aby mógł zostać uznany za zgodny ze wspólnym rynkiem. Ponadto w dotychczas przyjętych decyzjach w sprawie systemów opodatkowania podatkiem tonażowym Komisja rozwinęła przywołaną powyżej w pkt 62 ugruntowaną praktykę w sposobie oceny, czy dane zgłoszenie spełnia wspomniane kryteria, w celu zapobieżenia zakłóceniom konkurencji we Wspólnocie.

(65)

W dalszej części niniejszego dokumentu Komisja dokona oceny zgłoszonego programu pomocy pod względem spełnienia przez niego kryteriów zawartych w Wytycznych. Ocena ta wymaga zbadania programu pod względem działalności, statków oraz przedsiębiorstw kwalifikujących się do objęcia programem, zbadania środków zabezpieczających uniemożliwiających niekontrolowane przysparzanie korzyści z działań, które nie spełniają kryteriów kwalifikacji, zbadania czy spełnione są warunki odnoszące się do pułapu określonego w rozdziale 11 Wytycznych oraz do obowiązku przedkładania sprawozdań ustanowionego w rozdziale 12 Wytycznych.

3.4.1. Badanie zakresu programu

3.4.1.1. Kwalifikująca się działalność

Podstawowa kwalifikująca się działalność

(66)

Komisja nie ma zastrzeżeń co do zgodnej z Wytycznymi możliwości objęcia podatkiem tonażowym międzynarodowego transportu morskiego ładunków i/lub pasażerów. Komisja przypomina, że w wielu spośród wyżej wspomnianych decyzji nie wprowadzano żadnego rozróżnienia pomiędzy transportem międzynarodowym a kabotażem i w związku z tym można stwierdzić, że Komisja zaaprobowała objęcie kabotażu morskiego podatkiem tonażowym. Praktyka Komisji nie stoi więc na przeszkodzie temu, aby Polska rozszerzyła system opodatkowania podatkiem tonażowym również na usługi kabotażu.

(67)

W odniesieniu do holowania, Wytyczne stanowią, że »holowanie« jest objęte zakresem ich stosowania, tylko jeżeli ponad 50 % działań holowniczych faktycznie wykonanych w danym roku przez holownik stanowi »transport morski«. Czas oczekiwania można proporcjonalnie włączyć do tej części działań wykonanych przez holownik, która stanowi »transport morski«.

(68)

W odniesieniu do pogłębiania Wytyczne zawierają podobne przepisy: »Niemniej rozwiązania fiskalne przewidziane dla przedsiębiorstw (takie jak podatek tonażowy) można także stosować do tych jednostek pogłębiających, których działalność polega na ‘transporcie morskim’ — tj. transporcie dalekomorskim wydobytego materiału — przez ponad 50 % rocznego czasu pracy oraz wyłącznie w odniesieniu do takich właśnie działań transportowych«.

(69)

Komisja jest zdania, że zarówno w przypadku holowania, jak i pogłębiania, odpowiednim kryterium do zmierzenia czy osiągnięto próg 50 % jest czas pracy danego holownika lub pogłębiarki w roku podatkowym, a nie, jak stanowi Ustawa o podatku tonażowym, wysokość wypracowanego dochodu. Mimo tego, że obliczenia oparte na wysokości dochodu mogą w niektórych przypadkach prowadzić do uzyskania takiego samego wyniku, jak obliczenia oparte na czasie pracy, na obecnym etapie Komisja uważa, że Polska musi wprowadzić zmiany lub dodatkowe wyjaśnienia do Ustawy o podatku tonażowym w tej kwestii.

(70)

Komisja pragnie zwrócić uwagę Polski na fakt, że wspomniany próg może jedynie być obliczany w odniesieniu do działalności, która dokładnie odpowiada definicji transportu morskiego w rozumieniu prawa Unii Europejskiej, w świetle rozporządzeń Rady (EWG) nr 4055/86 (24) oraz (EWG) nr 3577/92 (25), do których Wytyczne bezpośrednio się odwołują. Na tej podstawie transport morski może być zdefiniowany jako »przewóz pasażerów lub towarów na rzecz klienta drogą morską między portami lub portami a urządzeniami oddalonymi od brzegu«. Dlatego też definicja oparta na zasadzie wyłączenia, jak np. na podstawie listy zawartej w art. 3 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym nie może być sama w sobie wystarczająca. Podobnie sam fakt, że wspomniany artykuł wyklucza holowanie z portu oraz w obrębie portu może być niewystarczający.

(71)

Należy wspomnieć, że Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił pojęcie transportu morskiego w swoim niedawnym wyroku z dnia 11 stycznia 2007 r. w sprawie C-251/04, Komisja przeciwko Grecji, w odniesieniu do kwestii czy działalność holownicza może stanowić transport morski: »[…] charakter i cechy holowania są inne niż kabotażu, zdefiniowanego w art. 2 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 3577/92. Choć holowanie jest usługą z reguły świadczoną za wynagrodzeniem, nie polega ono zasadniczo na bezpośrednim przewozie pasażerów lub towarów drogą morską. Polega ono raczej na pomocy w przemieszczeniu statku, wiertnicy, platformy lub boi. Holownik, który wspomaga statek przy manewrowaniu, dostarcza mu dodatkowy napęd, lub zastępuje jego silniki w razie awarii, udziela pomocy temu statkowi przewożącemu pasażerów lub towary, lecz nie jest sam statkiem transportującym«. Trybunał stwierdził również, że rozporządzenie (EWG) nr 3577/92 nie obejmuje »usług powiązanych, akcesoryjnych lub pomocniczych w stosunku do świadczenia usług transportu morskiego« (26).

(72)

W świetle cytowanego wyroku, pojęcie transportu morskiego dla celów wytycznych w zakresie pomocy państwa musi być interpretowane wąsko, jako obejmujące jedynie bezpośredni przewóz pasażerów lub towarów drogą morską między dwoma portami lub portem a urządzeniami oddalonymi od brzegu. W tym kontekście Komisja wyraża wątpliwość czy ewentualne objęcie podatkiem tonażowym holowania i/lub pogłębiania, w sposób przedstawiony w zgłoszeniu, pozostaje w zgodzie z tymi zasadami.

Działalność pomocnicza w transporcie morskim

(73)

Nie naruszając treści poprzednich akapitów oraz pozostając w zgodzie z kierunkami wyznaczonymi przez praktykę (27), Komisja nie sprzeciwia się objęciu przez polski system opodatkowania podatkiem tonażowym następujących rodzajów działalności pomocniczej, które pozostają w ścisłym związku ze świadczeniem usług w transporcie morskim:

a)	dzierżawy i użytkowania kontenerów,

b)	prowadzenia działalności załadunkowej, rozładunkowej i naprawczej,

c)	prowadzenia terminali pasażerskich,

d)	sprzedaży towarów i usług na pokładzie statków pasażerskich i pasażersko-towarowych w celu ich konsumpcji na pokładzie statku,

e)	prowadzenia działalności kantorowej na pokładzie statków pasażerskich i pasażersko-towarowych skierowanej jedynie do pasażerów statku, pod warunkiem, że taka działalność pozostaje w związku z działalnością główną,

f)	dowozu lądowego i morskiego ładunków i pasażerów,

g)	przewozu ładunków i pasażerów w transporcie multimodalnym.

(74)

Komisja jest zdania, że wyżej wymienione rodzaje działalności są integralna częścią transportu morskiego i muszą zostać włączone w zakres podatku tonażowego. Wymienione rodzaje działalności podlegają objęciu podatkiem tonażowym, jeśli wykonywane są bezpośrednio przez armatora opodatkowanego podatkiem tonażowym.

(75)

Komisja uważa, że usługi transportu morskiego w zakresie pozostałych rodzajów działalności spełniających kryteria kwalifikacji, powinny zostać podzielone na trzy główne grupy:

—	komercyjne zarządzanie statkami;

—	techniczne zarządzanie statkami (tankowanie paliwa, zaopatrzenie w żywność, ubezpieczenie, wydawanie świadectw zgodności statków, konserwacja, itd.); oraz

—	zarządzanie załogą (umowy o pracę, odnowienie załogi, itd.).

(76)	W odniesieniu do zarządzania statkami Wytyczne stanowią, że “przedsiębiorstwa armatorskie mogą się ubiegać o pomoc wyłącznie dla tych statków, w przypadku których powierzono im pełne zarządzanie techniczne i zarządzanie załogą«.

(77)

Sytuację, w której statek czarterowany jest bez załogi (czarter samej łodzi) (28), zazwyczaj traktuje się jako przybliżoną do sytuacji korzystania z własnego statku. Mimo, że osoba czarterująca statek nie posiada prawnego tytułu do statku, ponosi większą część, jeśli nie całość odpowiedzialności za zarządzanie statkiem i/lub załogą. Statek może również być czarterowany wraz z załogą (czarter na czas) (29). W takiej sytuacji osoba czarterująca nie jest zazwyczaj odpowiedzialna za wszystkie aspekty związane z zarządzaniem. Tego rodzaju statki mogą zostać opodatkowane podatkiem tonażowym, ale z pewnymi ograniczeniami. Kwestia zarządzania staje się ważna w celu określenia czy statki spełniają warunki konieczne do objęcia podatkiem tonażowym. Komisja jest zdania, że w takich przypadkach do zachowania prawa do korzystania z podatku tonażowego nie wystarczy, aby armatorzy objęci podatkiem tonażowym prowadzili działalność jedynie w zakresie części z trzech wymienionych grup — konieczne jest łączne wypełnianie trzech wymienionych funkcji.

(78)

Można dodatkowo zacytować Wytyczne, które stanowią, że “przedsiębiorstwa armatorskie mogą się ubiegać o pomoc wyłącznie dla tych statków, w przypadku których powierzono im pełne zarządzanie techniczne i zarządzanie załogą. Aby stać się uprawnionymi, armatorzy muszą w szczególności przyjąć od właściciela pełną odpowiedzialność za eksploatację statków, jak również przejąć od właściciela wszelkie prawa i obowiązki, które nakłada Kodeks ISM«. W praktyce oznacza to, że jeśli armator zarządzający statkiem nie zapewnia zarządzania komercyjnego, musi wypełniać jednocześnie przynajmniej dwie pozostałe funkcje.

(79)	Inaczej mówiąc, armatorzy mogą osiągać dochody poprzez wypełnianie jednej lub dwóch z wyżej wymienionych funkcji w odniesieniu do cudzych statków. Dzieje się tak na przykład, gdy przedsiębiorstwo armatorskie zapewnia odpłatnie zarządzanie komercyjne konsorcjum przewoźników.

(80)

Pod tym względem władze polskie zmieniły treść zgłoszenia pismem z dnia 6 czerwca 2007 r. stwierdzając, że zarządzający statkiem mogą zostać objęci podatkiem tonażowym jedynie pod warunkiem, że jednocześnie będą zapewniać zarówno zarządzanie załogą, jak i techniczne zarządzanie statkami. Warunek ten odnosi się zarówno do przedsiębiorstw jedynie zarządzających statkami, jak i do armatorów, który świadczą na rzecz stron trzecich usługi w zakresie technicznego zarządzania statkami i/lub ich załogą w odniesieniu do floty objętej umową dotyczącą zarządzania. Przedsiębiorstwa te, jeśli spełnią powyższy warunek, zostaną opodatkowane podatkiem tonażowym obliczanym na podstawie pojemności zarządzanej przez nie floty, tak jakby były przedsiębiorstwami świadczącymi usługi w transporcie morskim.

(81)

W szczególności w odniesieniu do zarządzania statkami władze polskie przypomniały, że na podstawie art. 2 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym armator, który zarządza cudzym statkiem, w cudzym imieniu i na cudzą rzecz może zostać opodatkowany podatkiem tonażowym pod warunkiem, że posiada ważny Dokument Zgodności, stwierdzający, że zarządzający statkiem przejmuje od armatora wszystkie prawa i obowiązki nałożone przez Międzynarodowy Kodeks Zarządzania Bezpieczeństwem.

(82)

W odróżnieniu od zarządzania statkiem, zarządzanie komercyjne polega na wypełnianiu wszystkich obowiązków handlowych oraz wzięciu odpowiedzialności za stosunki z klientami w imieniu armatora lub osoby czarterującej statek. Dzieje się tak np. w sytuacji, kiedy przedsiębiorstwu armatorskiemu powierza się sprawowanie zarządzania konsorcjum przewoźników, do którego samo należy. Komisja rozumie, że opłaty pochodzące z takiego zarządzania komercyjnego objęte są opodatkowaniem jako “opłaty brokerskie«, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 9 Ustawy o podatku tonażowym z dnia 24 sierpnia 2006 r.

(83)

W każdym z tych przypadków Komisja jest zdania, że można zaakceptować opodatkowanie tego typu dochodów podatkiem tonażowym z powodu konieczności zachowania pewnej elastyczności, jednakże możliwość objęcia tym podatkiem musi być ograniczona w sposób, który sprawi, że przedsiębiorstwa opodatkowane podatkiem tonażowym nie stracą cech przedsiębiorstw świadczących usługi w transporcie morskim.

(84)

W związku z tym Komisja uważa, że dochody płynące z zarządzania statkami we własnym lub w cudzym imieniu mogą zostać objęte podatkiem tonażowym, jeśli armator opodatkowany podatkiem tonażowym zapewnia:

—	albo jednoczesne zarządzanie załogą i techniczne zarządzanie danymi statkami,

—	albo ich zarządzanie komercyjne,

pod warunkiem, że tonaż tych statków nie przekracza czterokrotności tonażu statków, w odniesieniu do których armator opodatkowany podatkiem tonażowym zapewnia jednocześnie zarządzanie załogą, zarządzanie techniczne i komercyjne (30).

(85)	Komisja przypomina, że tonaż statków, w odniesieniu do których armator spełnia niektóre funkcje w cudzym imieniu musi również być brany pod uwagę przy obliczaniu podstawy opodatkowania.

(86)

Kończąc należy powiedzieć, że Komisja nie jest przeciwna włączeniu do podatku tonażowego dochodów pochodzących z następującej działalności (art. 3 ust. 2 pkt 8, 9 i 10 Ustawy o podatku tonażowym): “zarząd statkami«; “świadczenie usług agentów i maklerów morskich, usług brokerskich i usług agencji zatrudniania, związanych z załogą statku«; “działalności polegającej na wynajmie, dzierżawie lub wyczarterowaniu statku« pod warunkiem, że całkowity tonaż statków, w odniesieniu do których armator opodatkowany podatkiem tonażowym nie wykonuje samodzielnie jednoczesnego zarządzania technicznego, komercyjnego i zarządzania załogą, nie przekracza czterokrotności tonażu statków, w odniesieniu do których wykonuje takie zarządzanie. Zasada ta ma służyć zapewnieniu, aby program pozostawał w zgodzie z praktyką Komisji, z której wynika, że system opodatkowania podatkiem tonażowym dotyczy właścicieli statków.

(87)

Na obecnym etapie oceny zgłoszenia Komisja ma wątpliwości czy powyższy warunek został w nim spełniony. W ocenie Komisji władze polskie nie dostarczyły jak dotąd wystarczających wyjaśnień w tej kwestii. W związku z tym Komisja wyraża wątpliwości w odniesieniu do zgodności zgłoszonego środka pod wspomnianym względem.

3.4.1.2. Kwalifikujące się statki

(88)

Ustawa o podatku tonażowym zawiera warunek powiązania z banderą. Pozostaje to w zgodności z założeniami polityki Komisji, przyczyniając się do dążenia do powrotu pod bandery europejskie statków kontrolowanych przez interesy Wspólnoty. W związku z tym warunek powiązania z banderą ustanowiony w rozdziale 3.1 akapit 8 Wytycznych automatycznie uważa się za spełniony.

(89)

W odniesieniu do charakteru powiązania między armatorem opodatkowanym podatkiem tonażowym a statkami wykorzystywanymi przez niego do prowadzenia działalności, Komisja nie widzi przeszkód w objęciu podatkiem tonażowym zysków pochodzących z działalności wykonywanej na pokładzie kwalifikujących się statków posiadanych przez armatora lub czarterowanych przez niego na zasadzie czarteru samej łodzi.

(90)

Niemniej jednak włączenie do podatku tonażowego statków, w odniesieniu do których armator opodatkowany podatkiem tonażowym nie wykonuje zarządzania załogą, ani nie zapewnia obsługi technicznej tych statków, jest (jak wskazano powyżej) zależne od spełnienia pewnych warunków. Statki te są zazwyczaj czarterowane na zasadzie czarteru na czas, czarteru na podróż lub umowy o zafrachtowanie. W odniesieniu do tej kwestii praktyka ustalona przez Komisję wymaga, aby flota objęta podatkiem tonażowym czarterowana na zasadzie czarteru na czas, czarteru na podróż lub umowy o zafrachtowanie nie przekraczała czterokrotności tonażu posiadanej floty lub floty czarterowanej na zasadzie czarteru samej łodzi. (31). Nałożenie takiego warunku ma na celu uniknięcie przyznawania prawa do korzystania z podatku tonażowego podatnikom niebędącym właścicielami statków.

(91)	Komisja pragnie zauważyć, że Polska nie wprowadziła w zgłoszonym systemie pomocy żadnych zmian w celu włączenia tego typu warunku do systemu opodatkowania podatkiem tonażowym.

(92)

Mimo że głównym celem Wytycznych oraz omawianych w nich środków jest odpowiedź na kwestię konkurencyjności pomiędzy statkami pływającymi pod banderami Wspólnoty a statkami zarejestrowanymi w rejestrach otwartych, Komisja musi być świadoma istnienia ryzyka stworzenia sytuacji nieuczciwej przewagi pomiędzy armatorami wykorzystującymi statki zarejestrowane w różnych państwach członkowskich. Wytyczne bezpośrednio odwołują się do “konkurencji podatkowej między państwami członkowskimi (32) « oraz “coraz większej zbieżności w podejściu państw członkowskich do pomocy dla żeglugi morskiej«. W związku z tym Komisja musi “utrzymywać bieżącą, sprawiedliwą równowagę (33).« (akapit 18) i pozostawać “świadoma konieczności utrzymania wysokiego podobieństwa i zbieżności pomiędzy systemami opodatkowania podatkiem tonażowym w obrębie Wspólnoty«.

(93)

W związku z faktem, że władze polskie nie odniosły się do kwestii zawężenia możliwości opodatkowania podatkiem tonażowym statków czarterowanych na zasadzie czarteru na czas poprzez wprowadzenie kryterium czterokrotności tonażu statków będących własnością armatora opodatkowanego podatkiem tonażowym lub czarterowanych przez niego na zasadzie czarteru samej łodzi, Komisja musi na tym etapie wyrazić wątpliwość co do zgodności zgłoszonego programu ze wspólnym rynkiem.

3.4.1.3. Przedsiębiorstwa spełniające kryteria

(94)	Komisja nie widzi przeszkód, aby Ustawa o podatku tonażowym objęła spółki podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Taka możliwość jest wyraźnie przewidziana w Wytycznych (34).

(95)

Niemniej jednak polski system opodatkowania podatkiem tonażowym jest szczególny, ponieważ w odróżnieniu od systemów opodatkowania podatkiem tonażowym zatwierdzonych do tej pory przez Komisję, objęte mogą nim zostać osoby fizyczne podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na gruncie posiadanej przez siebie wiedzy Komisja stwierdza, że nie posiada ona jak do tej pory żadnego doświadczenia w odniesieniu do systemów opodatkowania podatkiem tonażowym obejmujących swoim zakresem osoby fizyczne lub osoby prawne podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Należy przypomnieć, że sformułowania użyte w Wytycznych wskazują na bezpośrednią zależność między podatkiem tonażowym a podatkiem dochodowym od osób prawnych (35). W związku z tym Komisja zwraca się z prośbą do władz polskich o dostarczenie dodatkowych wyjaśnień w tej kwestii.

(96)

Jeśli chodzi o zarządzanie strategiczne, armatorzy opodatkowani podatkiem tonażowym są zobowiązani do podejmowania strategicznych decyzji dotyczących wydatków kapitałowych oraz obniżenia kapitału z terytorium Polski. Wydaje się, że w przeprowadzaniu oceny tej kwestii władze polskie będą się kierować kryterium fizycznego ulokowania niektórych pracowników, którzy muszą zostać umiejscowieni w Polsce. Znaczenie mieć będzie umiejscowienie siedziby, miejsce pracy kadry zarządzającej szczebla wyższego oraz usytuowanie ciał zarządzających, jak rada zarządzająca i zarząd, które powinny znajdować się w Polsce. W przypadku zarządzania komercyjnego, organy podatkowe dokonają oceny tego, czy takie działania jak planowanie tras, przyjmowanie rezerwacji dla pasażerów lub załadunku, zaopatrzenie statku, zarządzanie i szkolenie pracowników, techniczne zarządzanie statkami, włącznie z podejmowaniem decyzji w sprawie napraw i przeglądu statków, mają miejsce w Polsce. Inne czynniki, jak zachowanie takich miejsc, jak centra szkoleń, terminale etc. w Polsce, zakres w jakim zagraniczne biura lub oddziały pracują pod kierownictwem pracowników umiejscowionych w Polsce oraz fakt, że statek pływa pod polską banderą, jest zarejestrowany, ubezpieczony lub finansowany w Polsce mogą nadać dodatkowego znaczenia elementom wskazanym powyżej.

(97)

Tak restrykcyjne warunki (określone w pkt 33 i 34 powyżej) wydają się zmniejszać możliwość zakładania drugiej siedziby w Polsce przez przedsiębiorstwa armatorskie z innych państw członkowskich oraz korzystania przez nie z omawianego środka, co w konsekwencji może zniechęcać do zakładania drugiej siedziby. W związku z powyższym wydaje się, że tego rodzaju restrykcyjne warunki mogą doprowadzić do zmniejszenia możliwości zakładania filii oraz — na podstawie oceny prima facie, — że mogą przyczynić się do powstania problemów i de facto dyskryminacji i wpłynąć na ograniczenie swobody przedsiębiorczości. W związku z tym Komisja musi na obecnym etapie postępowania, wyrazić wątpliwość co do zgodności tych warunków ze wspólnym rynkiem.

(98)

Ponadto, niezależnie od tego czy rozszerzenie podatku tonażowego na przedsiębiorstwa podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest zgodne ze wspólnym rynkiem, Komisja ma poważne wątpliwości co do zgodności możliwości odliczeń składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne odpowiednio od kwoty podatku oraz podstawy opodatkowania.

(99)

Po pierwsze, jako że systemy opodatkowania podatkiem tonażowym oparte są na fikcyjnym przychodzie określanym na podstawie tonażu statków, a nie realnych dochodach, armatorzy objęci podatkiem tonażowym nie mają prawa korzystania z tych odliczeń (odpisów amortyzacyjnych i innych przywilejów podatkowych), które stanowią część ogólnego systemu opodatkowania.

(100)

Władze polskie argumentowały, że ponieważ każda osoba fizyczna lub prawna podlegająca opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma w polskim systemie podatku dochodowego prawo do tego typu odliczeń, podatnicy opodatkowani podatkiem tonażowym również powinni mieć do tego prawo. Mimo wszystko Komisja ma wątpliwości dotyczące tej argumentacji. Systemy opodatkowania podatkiem tonażowym tworzone są w celu zastąpienia, a nie w celu dopełnienia zwykłych systemów opodatkowania armatorów, a więc w konsekwencji armatorzy objęci podatkiem tonażowym nie zachowują prawa do dokonywania odliczeń, z których normalnie mogliby korzystać. To rozumowanie powinno mieć zastosowanie również w przypadku, gdy armator jest osobą fizyczną opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

(101)

Reasumując, Komisja ma wątpliwości co do kwestii czy w sytuacji, gdy istnieje możliwość objęcia przez podatek tonażowym także osób podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odliczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz na ubezpieczenia społeczne od odpowiednio kwoty podatku i podstawy opodatkowania byłyby zgodne ze wspólnym rynkiem, biorąc pod uwagę ogólną zasadę zabraniającą odliczeń w ramach systemów opodatkowania podatkiem tonażowym.

3.4.2. Ocena środków zabezpieczających

(102)

Aby system opodatkowania podatkiem tonażowym spełniał warunki określone w Wytycznych, muszą mu towarzyszyć odpowiednie środki zabezpieczające uniemożliwiające niekontrolowane przysparzanie korzyści z działań nie związanych z żeglugą morską, a także uniemożliwiające uchylanie się od opodatkowania (36).

3.4.2.1. Weryfikacja transakcji w ramach grupy spółek oparta na zasadzie ceny rynkowej

(103)

Komisja uważa, że państwo członkowskie wprowadzające podatek tonażowy ma obowiązek zapewnienia, aby obowiązujący na jego terenie system podatku tonażowego nie prowadził do sytuacji unikania opodatkowania za pomocą cen transferowych na szkodę innego kraju, w którym spółka stowarzyszona podlega opodatkowaniu. Komisja stwierdza, że powyższy warunek został spełniony.

3.4.2.2. Odrębna księgowość

(104)

Komisja stwierdza, że w związku z faktem, iż Ustawa o podatku tonażowym stawia jasny wymóg prowadzenia przez armatorów opodatkowanych podatkiem tonażowym odrębnej księgowości dla działań objętych i działań nieobjętych tym podatkiem, powyższy wymóg uznaje się za spełniony.

3.4.2.3. Opcja »wszystko albo nic«

(105)

Ustawa o podatku tonażowym stanowi, że dokonując wyboru opodatkowania podatkiem tonażowym, armator zobowiązany jest objąć nim całą swoją działalność kwalifikującą się do objęcia podatkiem tonażowymi oraz wszystkie swoje statki spełniające kryteria objęcia tym podatkiem. Co więcej, Komisja przyjmuje do wiadomości, że Polska zobowiązuje się do stosowania tej zasady także w odniesieniu do podlegających opodatkowaniu w Polsce grup spółek.

(106)

Komisja pragnie jednakże zauważyć, że okres opodatkowania podatkiem tonażowym, tj. okres, w którym armatorzy, którzy wybrali opodatkowanie podatkiem tonażowym nie mogą zrezygnować z tej formy opodatkowania, ograniczony jest w Polsce do 5 lat. Komisja pragnie zwrócić uwagę na fakt, że minimalna długości tego okresu w innych dotychczas zatwierdzonych systemach opodatkowania podatkiem tonażowym wynosi 10 lat. Jak wskazano w pkt 92, Komisja dąży do zachowania wysokiego stopnia zbieżności pomiędzy zatwierdzonymi systemami opodatkowania podatkiem tonażowym w celu uniknięcia nierównego traktowania statków i armatorów wykonujących działalność pod banderami różnych państw członkowskich.

(107)

Zgoda Komisji na wprowadzenie krótszego okresu opodatkowania podatkiem tonażowym w jednym szczególnym państwie członkowskim spowodowałaby wystąpienie ryzyka naruszenia zasady równego traktowania armatorów z różnych państw członkowskich i doprowadziłaby do zaistnienia szkodliwych rozbieżności pomiędzy systemami opodatkowania podatkiem tonażowym, co z kolei mogłoby doprowadzić do sytuacji, w której polski system opodatkowania podatkiem tonażowym byłby bardziej (lub mniej) atrakcyjny, powodując chęć przerejestrowywania statków pomiędzy państwami członkowskimi przez armatorów pragnących osiągnąć korzyści dzięki istniejącym różnicom w systemach. Komisja musi niniejszym wyrazić wątpliwość w odniesieniu do tego aspektu zgłoszonego środka i poddać go postępowaniu wyjaśniającemu.

3.4.3. Przestrzeganie pułapu finansowego

(108)

Rozdział 11 Wytycznych stanowi, że »całkowita wielkość pomocy udzielonej w ramach rozdziałów 3 do 6 nie może przekraczać całkowitej sumy podatków i składek socjalnych pobranych z tytułu działalności żeglugowej i od marynarzy«.

(109)

Zgodnie z wiedzą posiadaną przez Komisję, obecnie nie istnieje w Polsce program pomocy, z którego korzyści mogłyby sumować się z korzyściami płynącymi z niniejszego programu. W związku z tym Komisja stwierdza, że warunek dotyczący pułapu określonego w wytycznych został spełniony.

3.4.4. Sprawozdania

(110)

Komisja stwierdza, że zgodnie z wymogiem ustanowionym w Wytycznych, Polska zobowiązała się do przedkładania Komisji rocznego sprawozdania na temat wprowadzania w życie systemu opodatkowania podatkiem tonażowym oraz jego skutków w odniesieniu do zarejestrowanej we Wspólnocie floty oraz do zatrudnienia wspólnotowych marynarzy.

4. WNIOSKI

(111)

W świetle powyższych rozważań Komisja, świadoma konieczności unikania rozbieżności (patrz pkt 92 powyżej) pomiędzy systemami opodatkowania podatkiem tonażowym we Wspólnocie, podjęła decyzję o wszczęciu postępowania wyjaśniającego zgodnie z art. 4 ust. 4 (37) rozporządzenia (WE) nr 659/1999, w odniesieniu do następujących kwestii:

—

możliwości dokonywania odliczeń składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne od odpowiednio kwoty podatku i podstawy opodatkowania przez osoby fizyczne lub osoby prawne podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, które wybrały system opodatkowania podatkiem tonażowym;

—	możliwości zrezygnowania z opodatkowania podatkiem tonażowym już po upływie 5 lat od momentu wyboru tej formy opodatkowania;

—

możliwości objęcia podatkiem tonażowym statków, w odniesieniu do których armator nie wypełnia łącznie, we własnym imieniu lub na cudzą rzecz, trzech następujących funkcji: komercyjnego i technicznego zarządzania statkami oraz zarządzania załogą statków wchodzących w skład tonażu przekraczającego czterokrotność tonażu statków, w odniesieniu do których wypełnia te trzy funkcje;

—	objęcia podatkiem tonażowym holowników i pogłębiarek, które świadczą usługi będące transportem morskim przez mniej niż połowę swojego czasu pracy w danym roku podatkowym;

—

oceny czy wymóg, aby kluczowe decyzje w zakresie zarządzania strategicznego oraz technicznego były faktycznie podejmowane w Polsce oraz aby kadra zarządzająca szczebla wyższego, główna siedziba, rada nadzorcza i zarząd były umiejscowione w Polsce może prowadzić do dyskryminacji de facto i ograniczenia swobody przedsiębiorczości w odniesieniu do armatorów z innych państw członkowskich.

(112)

W związku z powyższym Komisja, zgodnie z art. 6 ust. 1 (38) rozporządzenia (EWG) nr 659/1999, wzywa Rzeczpospolitą Polską do przedstawienia uwag na temat zgodności ze wspólnym rynkiem wyżej wspomnianych aspektów programu pomocy i do dostarczenia informacji, które mogą pomóc w przeprowadzeniu oceny zamierzonych środków, w ciągu jednego miesiąca od dnia otrzymania niniejszego pisma. Komisja zwraca się do władz polskich o bezzwłoczne przekazanie kopii niniejszego pisma wszystkim potencjalnie zainteresowanym odbiorcom.

(113)

Komisja pragnie przypomnieć władzom polskim o skutku zawieszającym art. 88 ust. 3 Traktatu WE. W tym kontekście, pragnie ona również zwrócić uwagę władz polskich na art. 14 (39) wspomnianego rozporządzenia, który stanowi, że pomoc przyznana bezprawnie podlega windykacji od beneficjentów.

(114)

Komisja informuje Polskę, że udostępni zainteresowanym stronom informacje, publikując niniejsze pismo wraz z jego streszczeniem w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Poinformuje również zainteresowane strony w państwach EFTA będących sygnatariuszami Porozumienia EOG, publikując zawiadomienie w Suplemencie EOG do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, oraz poinformuje Urząd Nadzoru EFTA, wysyłając na jego adres kopię niniejszego pisma. Wszystkie zainteresowane strony zostaną wezwane do przedstawienia uwag w ciągu jednego miesiąca od dnia publikacji.”

(1) OV L 83, 27.3.1999., 1. lpp.

Regulas (EK) Nr. 659/1999 4. panta 4. punkts.

“4. Ja Komisija pēc iepriekšējas izskatīšanas konstatē, ka ir neskaidrības par to, vai paziņotais pasākums ir saderīgs ar kopējo tirgu, tā nolemj sākt procedūras saskaņā ar Līguma 93. panta 2. punktu (turpmāk — “lēmums sākt formālu izmeklēšanas procedūru”).”

(2) Zarejestrowanym pod nr ref. TREN(2006) A/12656.

(3) Nr ref. TREN(2006) D/204393, D/210227, D/223420 i TREN(2007) D/307010.

(4) Zarejestrowanymi pod nr ref. TREN(2006) A/19774, A/22657 i TREN(2007) A/31073, A/34300.

(5) Dziennik Ustaw z 2006 r., nr 183, poz. 1353.

(6) Dziennik Ustaw z 1992 r., nr 6, poz. 27, z późn. zm.

(7) Dziennik Ustaw z 1995 r., nr 154, poz. 792.

(8) Dziennik Ustaw z 2004 r., nr 210, poz. 2135, z późn. zm.

(9) Dziennik Ustawz 2007 r., nr 11, poz. 74, z późn. zm.

(10) Dziennik Ustaw z 1998 r., nr 144, poz. 930, z późn. zm.

(11) Dziennik Urzędowy Ministerstwa Infrastruktury (WE) nr 4/2005, poz. 28.

(12) Ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r., Dziennik Ustaw z 2002 r., nr 76, poz. 694, z późn. zm.

(13) Dziennik Ustaw z 2000 r., nr 54, poz. 654, z późn. zm.

(14) Dziennik Ustaw z 2000 r., nr 14, poz. 176, z późn. zm.

(15) Por. przypis 13.

(16) Por. przypis 14.

(17) Dziennik Ustaw z 2000 r., nr 14, poz. 176, z późn. zm.

(18) Artykuł 9 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 24a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

(19) Armatorzy, którzy zostaną objęci podatkiem tonażowym przed końcem 2016 roku, zatrzymają prawo do korzystania z przedłożonego do ponownej oceny programu przez okres 10 lat.

(20) Wytyczne wspólnoty w sprawie pomocy publicznej dla transportu morskiego; Dz.U. C 13 z 17.1.2004, str. 3. W szczególności rozdział 3.1, w którym mowa, że: »system zastępujący zwyczajny podatek dochodowy podatkiem tonażowym jest pomocą państwa.«

(21) Wytyczne wspólnoty w sprawie pomocy państwa dla transportu morskiego, Dz.U. C 13 z 17.1.2004, str. 3.

(22) Tekst większości tych decyzji dostępny jest w języku(-ach) oficjalnym(-ych) pod następującym adresem internetowym:

http://ec.europa.eu/community_law/state_aids/index.htm.

Nieautentyczne wersje w językach roboczych Komisji dostępne są na stronie:

http://ec.europa.eu/dgs/energy_transport/state_aid/decisions/decisions_dg_tren_en.htm.

(23) Zob. rozdział 3.1, akapit 4 i 5 wytycznych: »Tego rodzaju ulgi podatkowe, stosowane szczególnie do żeglugi morskiej, uważa się za pomoc publiczną. Pomocą publiczną jest także zastępowanie tradycyjnego systemu opodatkowania przedsiębiorstw podatkiem tonażowym. (…) Tego rodzaju środki zabezpieczają wysokojakościowe zatrudnienie w sektorze morskim na lądzie, jak np. w sferze zarządzania bezpośrednio związanego z żeglugą morską lub w zakresie działań towarzyszących (ubezpieczenia, maklerstwo, finanse). (…) Tego rodzaju bodźce podatkowe są generalnie akceptowane«.

(24) Artykuł 1 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 4055/86 z dnia 22 grudnia 1986 r.; Dz.U. L 378 z 31.12.1986 , stanowi:

»4. Do celów niniejszego rozporządzenia przez ‘usługi transportu morskiego między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi’, gdzie są one z reguły świadczone za wynagrodzeniem, rozumie się:

a)	wewnątrzwspólnotowe usługi żeglugowe: przewóz pasażerów lub towarów drogą morską między każdym portem w państwie członkowskim a każdym portem lub urządzeniem oddalonym od brzegu w innym państwie członkowskim;

b)	ruch między państwami członkowskimi a państwami trzecimi: przewóz pasażerów lub towarów drogą morską między portami w państwach członkowskich a portami lub urządzeniami oddalonymi od brzegu w państwie trzecim.«

(25) Dz.U. L 364 z 12.12.1992.

(26) Zob. pkt 31 i 32 tego wyroku.

(27) Zob. np. pomoc państwa N 563/01 — Dania — duński system opodatkowania podatkiem tonażowym zatwierdzony przez Komisję dnia 12 marca 2002 r.

(28) Umowy o czarter samej łodzi są zazwyczaj długoterminowe i obejmują czasem nawet całą długość życia statku.

(29) Kontrakty czarterowe na czas często obejmują krótszy okres i są zazwyczaj zawierane w przypadku, kiedy armator w danym momencie nie posiada wystarczającej pojemności, a inne przedsiębiorstwo armatorskie dysponuje pojemnością przekraczającą własne potrzeby.

(30) Niniejsza zasada została wypracowana w praktyce przez Komisję w odniesieniu do czarterowanych statków w decyzji N 563/01 — Dania — Podatek tonażowy, zatwierdzonej dnia 12 marca 2002 r.

(31) Zob. przypis 28 powyżej.

(32) Zob. rozdział 3.1 akapit 2 Wytycznych.

(33) Ibidem akapit 18.

(34) Zob. na przykład rozdział 3.1 akapit 4 Wytycznych: »system zastępujący zwyczajny podatek dochodowy podatkiem tonażowym jest pomocą państwa« (podkreślenie dodano).

(35) Zob. rozdział 3.1 akapit 4 Wytycznych wspomniany w przypisie 28 powyżej.

(36) Zob. rozdział 3.1 akapit 19 Wytycznych: »We wszystkich przypadkach korzyści płynące z programów muszą ułatwiać rozwój sektora żeglugi morskiej oraz zatrudnienia w interesie Wspólnoty. W konsekwencji, opisane powyżej korzyści podatkowe muszą się ograniczać do działań związanych z żeglugą morską; skutkiem tego w przypadkach, w których przedsiębiorstwo posiadające statki jest również zaangażowane w inne działania komercyjne, wymagana będzie przejrzysta rachunkowość, zapobiegająca ‘wyciekom’ do działań niezwiązanych z żeglugą. Takie podejście powinno wspierać konkurencyjność żeglugi morskiej Wspólnoty, przy zobowiązaniach podatkowych zbliżonych poziomem do stawek stosowanych gdzie indziej na świecie, utrzymując zarazem w państwie członkowskim normalną wysokość podatków od innych działań, jak również osobiste wynagrodzenia akcjonariuszy i dyrektorów«.

(37) Artykuł 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999:

4. W przypadku gdy po przeprowadzeniu wstępnego badania Komisja stwierdza, że zaistniały wątpliwości co do zgodności środka będącego przedmiotem zgłoszenia ze wspólnym rynkiem, Komisja podejmuje decyzję o wszczęciu postępowania zgodnie z art. 93 ust. 2 Traktatu (zwaną dalej »decyzją o wszczęciu formalnej procedury dochodzenia«).

(38) Artykuł 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999:

1. Decyzja o wszczęciu formalnej procedury dochodzenia zawiera podsumowanie odpowiednich kwestii faktycznych i prawnych, wstępną ocenę Komisji odnośnie do charakteru pomocowego proponowanego środka i określa wątpliwości co do jego zgodności ze wspólnym rynkiem. Decyzja wzywa zainteresowane państwo członkowskie i inne zainteresowane strony do przedstawienia uwag w wyznaczonym terminie, który zwykle nie przekracza jednego miesiąca. W należycie uzasadnionych przypadkach Komisja może przedłużyć wyznaczony termin.

(39) Artykuł 14 rozporządzenia (WE) nr 659/1999:

Windykacja pomocy

1. W przypadku gdy podjęte zostały decyzje negatywne w sprawach pomocy przyznanej bezprawnie, Komisja podejmuje decyzję, że zainteresowane państwo członkowskie podejmie wszelkie konieczne środki w celu windykacji pomocy od beneficjenta (zwaną dalej »decyzją o windykacji«). Komisja nie wymaga windykacji pomocy, jeżeli byłoby to sprzeczne z ogólną zasadą prawa wspólnotowego.

2. Pomoc podlegająca windykacji na podstawie decyzji o windykacji obejmuje odsetki naliczone według właściwej stopy ustalonej przez Komisję. Odsetki są płatne od dnia, w którym pomoc przyznana bezprawnie została udostępniona beneficjentowi do daty jej windykacji.

3. Bez uszczerbku dla jakiegokolwiek orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wydanego zgodnie z art. 185 Traktatu, windykacja zostaje przeprowadzona bezzwłocznie i zgodnie z procedurami przewidzianymi w prawie krajowym zainteresowanego państwa członkowskiego, pod warunkiem że przewidują one bezzwłoczne i skuteczne wykonanie decyzji Komisji. W tym celu oraz w wypadku postępowania przed sądami krajowymi, zainteresowane państwa członkowskie podejmują wszelkie konieczne kroki, jakie dostępne są w ich odpowiednich systemach prawnych, włącznie ze środkami tymczasowymi, bez uszczerbku dla prawa wspólnotowego.

		ISSN 1725-5201
Eiropas Savienības Oficiālais Vēstnesis		C 300

Izdevums latviešu valodā	Informācija un paziņojumi	50. sējums 2007. gada 12. decembris

Paziņojums Nr.	Saturs	Lappuse
	I Rezolūcijas, ieteikumi un atzinumi
	REZOLŪCIJAS
	Padome
2007/C 300/01	Padomes Rezolūcija (2007. gada 15. novembris) par izglītību un apmācību kā par būtisku Lisabonas stratēģijas virzītājspēku	1

	II Paziņojumi
	EIROPAS SAVIENĪBAS IESTĀŽU UN STRUKTŪRU SNIEGTI PAZIŅOJUMI
	Komisija
2007/C 300/02	Iebildumu necelšana pret paziņoto koncentrāciju (Lieta COMP/M.4817 — Aviva Italia Holding SpA/Banco Popolare Soc. Coop./Novara Assicura SpA) ( 1 )	3

2007/C 300/03	Iebildumu necelšana pret paziņoto koncentrāciju (Lieta COMP/M.4946 — Goldman Sachs/Sintonia SpA/Sintonia) ( 1 )	3

2007/C 300/04	Iebildumu necelšana pret paziņoto koncentrāciju (Lieta COMP/M.4947 — Vodafone/Tele2 Italy/Tele2 Spain) ( 1 )	4

2007/C 300/05	Iebildumu necelšana pret paziņoto koncentrāciju (Lieta COMP/M.4581 — Imperial Tobacco/Altadis) ( 1 )	4

2007/C 300/06	Iebildumu necelšana pret paziņoto koncentrāciju (Lieta COMP/M.4122 — Burda/Hachette/JV) ( 1 )	5

	V Atzinumi
	ADMINISTRATĪVAS PROCEDŪRAS
	Eiropas Personāla atlases birojs (EPSO)
2007/C 300/12	Paziņojumi par atklātiem konkursiem OHIM/AD/01-02/07 un OHIM/AST/01-02/07	21

	PROCEDŪRAS, KAS SAISTĪTAS AR KONKURENCES POLITIKAS ĪSTENOŠANU
	Komisija
2007/C 300/13	Valsts atbalsts — Polija — Valsts atbalsts C 34/07 (ex N 93/206) — Tonnāžas nodokļa režīma ieviešana jūras transportam — Aicinājums iesniegt apsvērumus saskaņā ar EK Līguma 88. panta 2. punktu ( 1 )	22

2007/C 300/14	Iepriekšējs paziņojums par koncentrāciju (Lieta COMP/M.4974 — Gores Group/Sagem Communications) — Lieta, kas pretendē uz vienkāršotu procedūru ( 1 )	37

	CITI AKTI
	Komisija
2007/C 300/15	Pieteikuma publikācija saskaņā ar 6. panta 2. punktu Padomes Regulā (EK) Nr. 510/2006 par lauksaimniecības produktu un pārtikas produktu ģeogrāfiskās izcelsmes norāžu un cilmes vietu nosaukumu aizsardzību	38

	Valūta	Maiņas kurss
USD	ASV dolārs	1,4672
JPY	Japānas jēna	164,24
DKK	Dānijas krona	7,4607
GBP	Lielbritānijas mārciņa	0,716
SEK	Zviedrijas krona	9,405
CHF	Šveices franks	1,665
ISK	Islandes krona	89,87
NOK	Norvēģijas krona	7,9975
BGN	Bulgārijas Ieva	1,9558
CYP	Kipras mārciņa	0,585274
CZK	Čehijas krona	26,04
EEK	Igaunijas krona	15,6466
HUF	Ungārijas forints	251,62
LTL	Lietuvas lits	3,4528
LVL	Latvijas lats	0,6976
MTL	Maltas lira	0,4293
PLN	Polijas zlots	3,5744
RON	Rumānijas leja	3,5196
SKK	Slovākijas krona	33,098
TRY	Turcijas lira	1,7175
AUD	Austrālijas dolārs	1,6575
CAD	Kanādas dolārs	1,482
HKD	Hongkongas dolārs	11,4415
NZD	Jaunzēlandes dolārs	1,8709
SGD	Singapūras dolārs	2,1161
KRW	Dienvidkorejas vons	1 356,13
ZAR	Dienvidāfrikas rands	9,8583
CNY	Ķīnas juaņa renminbi	10,8287
HRK	Horvātijas kuna	7,3195
IDR	Indonēzijas rūpija	13 608,28
MYR	Malaizijas ringits	4,863
PHP	Filipīnu peso	60,683
RUB	Krievijas rublis	35,894
THB	Taizemes bats	44,419

	IV Informācija
	EIROPAS SAVIENĪBAS IESTĀŽU UN STRUKTŪRU SNIEGTA INFORMĀCIJA
	Padome
2007/C 300/07	Padomes un Padomē sanākušo dalībvalstu valdību pārstāvju secinājumi (2007. gada 15. novembris) par skolotāju izglītības kvalitātes uzlabošanu	6

	Komisija
2007/C 300/08	Euro maiņas kurss	10

	DALĪBVALSTU SNIEGTA INFORMĀCIJA
2007/C 300/09	Dalībvalstu paziņotās informācijas kopsavilkums par valsts atbalstu, kas piešķirts saskaņā ar Komisijas Regulu (EK) Nr. 1857/2006 par EK Līguma 87. un 88. panta piemērošanu attiecībā uz valsts atbalstu maziem un vidējiem uzņēmumiem, kas nodarbojas ar lauksaimniecības produktu ražošanu, un grozījumiem Regulā (EK) Nr. 70/2001	11

2007/C 300/10	Komisijas paziņojums saistībā ar Eiropas Parlamenta un Padomes 1994. gada 23. marta Direktīvas 94/9/EK īstenošanu par dalībvalstu tiesību aktu tuvināšanu attiecībā uz iekārtām un aizsardzības sistēmām, kas paredzētas lietošanai sprādzienbīstamā vidē īstenošanu ( 1 )	14

2007/C 300/11	Dalībvalstu paziņotās informācijas kopsavilkums par valsts atbalstu, kas piešķirts saskaņā ar Komisijas Regulu (EK) Nr. 1857/2006 par EK Līguma 87. un 88. panta piemērošanu attiecībā uz valsts atbalstu maziem un vidējiem uzņēmumiem, kas nodarbojas ar lauksaimniecības produktu ražošanu, un grozījumiem Regulā (EK) Nr. 70/2001	16

ESO (1)	Saskaņotā standarta numurs un nosaukums (un atsauces dokuments)	Aizstātā standarta numurs	Aizstātā standarta atbilstības prezumpcijas beigu datums 1. piezīme
CEN	EN 14492-2:2006 Celtņi — Vinčas un pacēlāji ar piedziņu — 2. daļa: Pacēlāji ar piedziņu	—
CEN	EN 14591-2:2007 Sprādzienaizsardzība apakšzemes raktuvēs — Aizsargsistēmas — 2. daļa: Pasīvās barjeras ar ūdens silēm	—
CEN	EN 14591-4:2007 Sprādzienaizsardzība apakšzemes raktuvēs — Aizsargsistēmas — 4. daļa: Raktuvju kombainiem paredzētās automātiskās sprādziendzēsības sistēmas	—
CEN	EN 14756:2006 Skābekļa robežkoncentrācijas (LOC) noteikšana uzliesmojošām gāzēm un tvaikiem	—
CEN	EN 14797:2006 Eksplozijas spiediena mazināšanas ierīces	—
CEN	EN 14973:2006/AC:2007 Apakšzemes konveijeru lentes — Elektrodrošuma un uzliesmojumdrošuma prasības — Corrigendum	—
CEN	EN 14983:2007 Sprādzienaizsardzība apakšzemes raktuvēs — Aprīkojums un aizsargsistēmas raktuvju gāzes novadīšanai	—
CEN	EN 14986:2007 Ventilatoru konstrukcijas darbam sprādzienbīstamā vidē	—
CEN	EN 14994:2007 Gāzes eksplozijas spiediena novadīšanas ierīces	—
CEN	EN 15188:2007 Putekļu sakopojumu pašaizdegamības noteikšana	—
CEN	EN 15198:2007 Sprādzienbīstamās atmosfērās lietojamo neelektrisko iekārtu un to komponentu riskantuma novērtēšanas metodika	—
CEN	EN 15233:2007 Sprādzienbīstamās atmosfērās lietojamo aizsargsistēmu funkcionālā drošuma novērtēšanas metodika	—


	(1) Dokuments attiecas uz EEZ