1)

Έχει το άρθρο 1, παράγραφος 1, της οδηγίας 96/71/ΕΚ (1), σε συνδυασμό με τα άρθρα της 3 και 5, καθώς και με τα άρθρα 285 και 299 του ουγγρικού Εργατικού Κώδικα, την έννοια ότι Ούγγροι εργαζόμενοι μπορούν να επικαλεσθούν παράβαση της οδηγίας αυτής και της γαλλικής νομοθεσίας περί κατώτατου μισθού έναντι των Ούγγρων εργοδοτών τους σε δίκη κινηθείσα ενώπιον των ουγγρικών δικαστηρίων;

2)

Πρέπει να θεωρούνται τμήμα του μισθού οι ημερήσιες αποζημιώσεις οι οποίες προορίζονται για κάλυψη των εξόδων που πραγματοποιούνται κατά την απόσπαση εργαζομένου στο εξωτερικό;

3)

Αντιβαίνει στο άρθρο 10 του κανονισμού (ΕΚ) 561/2006 (2) η πρακτική κατά την οποία, σε περίπτωση ορισμένης εξοικονομήσεως ανάλογα προς την διανυθείσα απόσταση και την κατανάλωση καυσίμου, ο εργοδότης καταβάλλει, βάσει μαθηματικού τύπου, στον οδηγό του οχήματος μεταφοράς πριμ το οποίο δεν αποτελεί τμήμα του μισθού που προβλέπεται στη σύμβασή του εργασίας και για το οποίο δεν καταβάλλονται φόροι ή κοινωνικές εισφορές;

Πάντως, η εξοικονόμηση καυσίμου παροτρύνει τους οδηγούς οχημάτων μεταφοράς να οδηγούν κατά τρόπο που θα μπορούσε να θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της κυκλοφορίας (π.χ. οδηγώντας για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα με το κιβώτιο ταχυτήτων στο νεκρό σημείο σε κατωφέρειες).

4)

Πρέπει να εφαρμοστεί η οδηγία 96/71/ΕΚ στη διεθνή μεταφορά εμπορευμάτων, λαμβανομένου ιδίως υπόψη ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κίνησε διαδικασία επί παραβάσει κατά της Γαλλίας και της Γερμανίας για την εφαρμογή της νομοθεσίας σχετικά με τον κατώτατο μισθό στον τομέα των οδικών μεταφορών;

5)

Εάν δεν έχει μεταφερθεί στο εθνικό δίκαιο, μπορεί μια οδηγία να δημιουργεί καθ’ εαυτήν υποχρεώσεις για ιδιώτη και, επομένως, να συνιστά αφ’ εαυτής τη βάση αγωγής κατά ιδιώτη σε διαφορά ενώπιον εθνικού δικαστηρίου;

1.A)

Έχουν το άρθρο 6, παράγραφος 1, ΣΕΕ και το άρθρο 5, παράγραφος 2, της οδηγίας 2010/64/ΕΕ (1) την έννοια ότι, για τη διασφάλιση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη των κατηγορουμένων που δεν γνωρίζουν τη γλώσσα διαδικασίας, το κράτος μέλος υποχρεούται να δημιουργήσει ένα μητρώο ανεξάρτητων μεταφραστών και διερμηνέων με προσήκοντα προσόντα ή –ελλείψει αυτού– να διασφαλίζει με κάποιον άλλον τρόπο την καλή ποιότητα της γλωσσικής διερμηνείας στη δικαστική διαδικασία;

1.B)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο προηγούμενο ερώτημα και, εάν, εν προκειμένω, λόγω κακής ποιότητας της γλωσσικής διερμηνείας, δεν μπορεί να διαπιστωθεί εάν ενημερώθηκε ο κατηγορούμενος σχετικά με το αντικείμενο της αιτιάσεως ή της κατηγορίας που έχει απαγγελθεί εις βάρος του, έχουν το άρθρο 6, παράγραφος 1, ΣΕΕ και τα άρθρα 4, παράγραφος 5, και 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 2012/13/ΕΕ (2), την έννοια ότι υπό τις περιστάσεις αυτές δεν μπορεί να διεξαχθεί ερήμην του η ποινική δίκη;

2.A)

Έχει η αρχή της δικαστικής ανεξαρτησίας των δικαστών που κατοχυρώνεται στο άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ, στο άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και στη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης την έννοια ότι παραβιάζεται η εν λόγω αρχή εάν ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Δικαιοσύνης, ο οποίος είναι επιφορτισμένος με τα καθήκοντα της κεντρικής διοικήσεως των δικαστηρίων και διορίζεται από το Κοινοβούλιο, το οποίο αποτελεί και το μοναδικό όργανο ενώπιον του οποίου οφείλει να λογοδοτεί και από το οποίο μπορεί να παυθεί, επιλέγει για την πλήρωση της θέσεως του προέδρου δικαστηρίου –ο οποίος, μεταξύ άλλων, έχει την εξουσία της κατανομής των υποθέσεων, της κινήσεως πειθαρχικών διαδικασιών κατά των δικαστών και αξιολογήσεως των τελευταίων– μέσω απευθείας προσωρινού διορισμού, παρακάμπτοντας τη διαδικασία προσκλήσεως υποβολής υποψηφιοτήτων και αγνοώντας σε μόνιμη βάση τη γνώμη των αρμόδιων ανεξάρτητων δικαστικών οργανώσεων;

2.B)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο προηγούμενο ερώτημα και εάν ο δικαστής που έχει επιληφθεί της σχετικής υποθέσεως έχει βάσιμους λόγους να φοβάται ότι θα υποστεί αδικαιολογήτως δυσμενή μεταχείριση λόγω των δικαιοδοτικών και διοικητικών του δραστηριοτήτων, έχει η ως άνω αρχή την έννοια ότι στη συγκεκριμένη υπόθεση δεν διασφαλίζεται μια δίκαιη δίκη;

3.Α)

Έχει η αρχή της δικαστικής ανεξαρτησίας που κατοχυρώνεται στο άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ, στο άρθρο 47 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και στη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης την έννοια ότι αντίκειται στην εν λόγω αρχή τυχόν κατάσταση στην οποία, αρχής γενομένης από την 1η Σεπτεμβρίου 2018, –εν αντιθέσει προς την πρακτική που ακολουθείτο κατά τις προηγούμενες δεκαετίες– οι Ούγγροι δικαστές λαμβάνουν βάσει νόμου αποδοχές κατώτερες από αυτές που λαμβάνουν οι εισαγγελείς της αντίστοιχης κατηγορίας που έχουν τον ίδιο βαθμό και την ίδια αρχαιότητα, και στην οποία, λαμβανομένης υπόψη της οικονομικής καταστάσεως της χώρας, οι μισθοί τους εν γένει δεν συμβαδίζουν με τη σημασία των καθηκόντων τα οποία εκτελούν, ιδίως εάν ληφθεί υπόψη η πρακτική των καταβαλλόμενων κατά διακριτική ευχέρεια επιδομάτων που ακολουθείται από τους ανώτερους αξιωματούχους;

3.B)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, έχει η ως άνω αρχή της δικαστικής ανεξαρτησίας την έννοια ότι, στην περίπτωση αυτή, δεν δύναται να διασφαλιστεί το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη;

4.A)

Αντιβαίνει στο άρθρο 267 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) απόφαση εκδοθείσα στο πλαίσιο νομολογιακής πρακτικής δυνάμει της οποίας το ανώτατο δικαιοδοτικό όργανο, βάσει διαδικασίας αποβλέπουσας στην ενότητα της νομολογίας του κράτους μέλους, κρίνει μη νόμιμη τη διάταξη του κατώτερου βαθμού δικαιοδοσίας δικαστηρίου με την οποία κινήθηκε η διαδικασία εκδόσεως προδικαστικής αποφάσεως, χωρίς να θίγονται τα έννομα αποτελέσματα της επίμαχης διατάξεως;

4.B)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο ερώτημα 4.A, έχει το άρθρο 267 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ) την έννοια ότι το αιτούν δικαστήριο οφείλει να μη λάβει υπόψη τις αντίθετες αποφάσεις του ανώτερου δικαστηρίου και τις θέσεις αρχής τις οποίες έχει λάβει προς διασφάλιση της ενότητας του δικαίου;

4.Γ)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο ερώτημα 4.A, μπορεί να συνεχιστεί σε μια τέτοια περίπτωση η ανασταλείσα ποινική διαδικασία ενώ εκκρεμεί η διαδικασία εκδόσεως προδικαστικής αποφάσεως;

5)

Έχει η αρχή της ανεξαρτησίας των δικαστών, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ, στο άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και στη νομολογία του Δικαστηρίου, την έννοια ότι, υπό το πρίσμα του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, θίγεται η αρχή αυτή όταν κινείται πειθαρχική διαδικασία κατά δικαστή με την αιτιολογία ότι κίνησε διαδικασία για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως;

1)

Συνάδει προς τα άρθρα 168, στοιχείο α', και 178, στοιχείο α', της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας (1), σε συνδυασμό με τα άρθρα 220, στοιχείο α', και 226 της ίδιας οδηγίας, καθώς και με την αρχή της αποτελεσματικότητας, εθνική νομική ερμηνεία και πρακτική κατά την οποία, όταν πληρούνται οι ουσιαστικές προϋποθέσεις του δικαιώματος προς έκπτωση του φόρου, δεν αρκεί απλώς η κατοχή τιμολογίου του οποίου το περιεχόμενο είναι σύμφωνο προς τις απαιτήσεις του άρθρου 226 της εν λόγω οδηγίας, αλλά απαιτείται, επιπλέον, ο υποκείμενος στον φόρο, προκειμένου να ασκήσει νομίμως το δικαίωμα προς έκπτωση του φόρου βάσει του οικείου τιμολογίου, να διαθέτει πρόσθετα αποδεικτικά έγγραφα, τα οποία πρέπει όχι μόνον να πληρούν τις διατάξεις της οδηγίας 2006/112, αλλά και να είναι σύμφωνα με τις αρχές της εθνικής νομοθεσίας περί τηρήσεως λογιστικών βιβλίων και τις ειδικές διατάξεις περί αποδεικτικών εγγράφων, σύμφωνα με τις οποίες κάθε μέρος της αλυσίδας πρέπει να μνημονεύει και να δηλώνει με τον ίδιο τρόπο κάθε λεπτομέρεια της οικονομικής συναλλαγής στην οποία ανάγονται τα εν λόγω δικαιολογητικά έγγραφα;

2)

Συνάδει προς τις διατάξεις της οδηγίας 2006/112 σχετικά με [την έκπτωση του ΦΠΑ] και τις αρχές της φορολογικής ουδετερότητας και της αποτελεσματικότητας εθνική νομική ερμηνεία και πρακτική κατά την οποία, σε περίπτωση αλυσιδωτής συναλλαγής, επιβάλλεται σε κάθε μέρος της αλυσίδας, ανεξαρτήτως οποιασδήποτε άλλης περιστάσεως, για τον λόγο και μόνον ότι πρόκειται για αυτού του είδους τη συναλλαγή, η υποχρέωση να ελέγξει τα στοιχεία της διενεργηθείσας από τα μέρη αυτά οικονομικής συναλλαγής και να εξαγάγει εκ του ελέγχου αυτού συνέπειες σε σχέση με τον υποκείμενο στον φόρο ο οποίος βρίσκεται στο άλλο άκρο της αλυσίδας, και η οποία έχει ως αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζεται στον υποκείμενο στον φόρο το δικαίωμα προς [έκπτωση του ΦΠΑ] με την αιτιολογία ότι η σύσταση της αλυσίδας, αν και δεν απαγορεύεται από την εθνική νομοθεσία, δεν δικαιολογείτο [ευλόγως] από οικονομικής απόψεως; Πρέπει, στο πλαίσιο αυτό, σε περίπτωση αλυσιδωτής συναλλαγής, κατά την εξέταση των αντικειμενικών περιστάσεων που μπορούν να δικαιολογήσουν τη μη αναγνώριση του δικαιώματος [προς έκπτωση του ΦΠΑ], και συγκεκριμένα κατά την εκτίμηση της λυσιτέλειας και της αποδεικτικής δυνάμεως των αποδεικτικών στοιχείων στα οποία στηρίζεται το δικαίωμα προς έκπτωση του ΦΠΑ, να εφαρμόζονται αποκλειστικώς και μόνον οι διατάξεις της οδηγίας 2006/112 και του εθνικού δικαίου σχετικά με την έκπτωση του φόρου ως ουσιαστικοί κανόνες που προσδιορίζουν τα κρίσιμα πραγματικά περιστατικά για τον καθορισμό του πραγματικού πλαισίου, ή πρέπει, επιπλέον, να εφαρμόζονται οι διατάξεις περί τηρήσεως λογιστικών βιβλίων του οικείου κράτους μέλους ως ειδικοί κανόνες;

3)

Συνάδει προς τις διατάξεις της οδηγίας 2006/112 σχετικά με [την έκπτωση του ΦΠΑ] και τις αρχές της φορολογικής ουδετερότητας και της αποτελεσματικότητας εθνική νομική ερμηνεία και πρακτική κατά την οποία δεν αναγνωρίζεται σε υποκείμενο στον φόρο, ο οποίος χρησιμοποιεί τα εμπορεύματα για τις ανάγκες των φορολογητέων στο κράτος μέλος πραγματοποιήσεώς τους πράξεων και διαθέτει τιμολόγιο σύμφωνο προς την οδηγία 2006/112, το δικαίωμα [προς έκπτωση του ΦΠΑ] με την αιτιολογία ότι ο υποκείμενος αυτός στον φόρο δεν γνωρίζει όλα τα στοιχεία της πραγματοποιηθείσας από τα μέρη της αλυσίδας [συναλλαγής], ή με την επίκληση περιστάσεων σχετικών με τα μέρη της αλυσίδας που προηγούνται του εκδότη του τιμολογίου και επί των οποίων ο υποκείμενος στον φόρο δεν μπορούσε να ασκήσει κανενός είδους επιρροή για λόγους μη οφειλόμενους σε αυτόν, και εξαρτάται το δικαίωμα προς [έκπτωση του ΦΠΑ] από την προϋπόθεση ότι ο υποκείμενος στον φόρο εκπληρώνει, στο πλαίσιο των μέτρων που ευλόγως αναμένονται από αυτόν, μια γενική υποχρέωση ελέγχου, ο οποίος πρέπει να διενεργείται όχι μόνον πριν από τη σύναψη της συμβάσεως, αλλά και κατά τη διάρκεια της εκτελέσεώς της, ακόμη και μετά την εκτέλεσή της; Στο πλαίσιο αυτό, υποχρεούται ο υποκείμενος στον φόρο να μην ασκήσει το δικαίωμα προς [έκπτωση του ΦΠΑ] όταν, σε σχέση με οποιοδήποτε στοιχείο της αναγραφόμενης στο τιμολόγιο οικονομικής συναλλαγής, σε χρόνο μεταγενέστερο της συνάψεως της συμβάσεως ή κατά τη διάρκεια της εκτελέσεώς της ή μετά την εκτέλεσή της, διαπιστώνει κάποια παρατυπία ή περιέρχεται σε γνώση του κάποια περίσταση οι οποίες έχουν ως συνέπεια τη μη αναγνώριση, σύμφωνα με την πρακτική της φορολογικής αρχής, του δικαιώματος προς [έκπτωση του ΦΠΑ];

4)

Υποχρεούται η φορολογική αρχή, λαμβανομένων υπόψη των διατάξεων της οδηγίας 2006/112 σχετικά με [την έκπτωση του ΦΠΑ] και της αρχής της αποτελεσματικότητας να προσδιορίσει σε τι συνίσταται η φορολογική απάτη; Είναι ενδεδειγμένη η πρακτική της φορολογικής αρχής κατά την οποία οι άνευ ευλόγου αιτιώδους συνδέσμου με το δικαίωμα προς [έκπτωση του ΦΠΑ] ελλείψεις ή παρατυπίες στις οποίες έχουν υποπέσει τα μέρη της αλυσίδας τεκμαίρονται ως φορολογική απάτη με την αιτιολογία ότι, καθ’ ο μέρος οι ελλείψεις ή παρατυπίες αυτές είχαν ως συνέπεια το περιεχόμενο του τιμολογίου να καθίσταται ανακριβές, ο υποκείμενος στον φόρο γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει τη φορολογική απάτη; Σε περίπτωση κατά την οποία υφίσταται φορολογική απάτη, δικαιολογεί το γεγονός αυτό την επιβολή στον υποκείμενο στον φόρο της υποχρεώσεως να πραγματοποιήσει έναν έλεγχο με την προεκτεθείσα έκταση, ένταση και περιεχόμενο, ή υπερβαίνει η υποχρέωση αυτή όσα επιτάσσει η αρχή της αποτελεσματικότητας;

5)

Είναι αναλογική μια κύρωση η οποία επάγεται τη μη αναγνώριση του δικαιώματος [προς έκπτωση του ΦΠΑ] και η οποία συνίσταται στην υποχρέωση καταβολής φορολογικού προστίμου ίσου προς το 200 % της διαφοράς φόρου όταν η φορολογική αρχή δεν υφίσταται απώλεια εσόδων ευθέως συνδεόμενη με το δικαίωμα του υποκειμένου στον φόρο [προς έκπτωση του ΦΠΑ]; Μπορεί να ληφθεί υπόψη η ύπαρξη κάποιας από τις περιστάσεις στις οποίες αναφέρεται το άρθρο 170, παράγραφος 1, τρίτο εδάφιο, του az adózás rendjéről szóló 2003. évi XCII. törvény (νόμου XCII του 2003, περί γενικής φορολογικής διαδικασίας· στο εξής: LPGT) όταν ο υποκείμενος στον φόρο έχει θέσει στη διάθεση της φορολογικής αρχής όλα τα υπό την κατοχή του στοιχεία και έχει συμπεριλάβει στη φορολογική δήλωσή του τα εκδοθέντα από αυτόν τιμολόγια;

6)

Σε περίπτωση που από την απάντηση επί των υποβαλλόμενων προδικαστικών ερωτημάτων καταστεί σαφές ότι η ακολουθουμένη μετά την υπόθεση επί της οποίας εξεδόθη η διάταξη της 10ης Νοεμβρίου 2016, Signum Alfa Sped (C-446/15, EU:C:2016:869), ερμηνεία του εθνικού νομοθετικού κανόνα και η υιοθετηθείσα βάσει της ερμηνείας αυτής πρακτική δεν συνάδουν με τις διατάξεις της οδηγίας 2006/112 σχετικά με [την έκπτωση του ΦΠΑ], λαμβανομένου δε υπόψη ότι το πρωτοδικείο δεν μπορεί να υποβάλει αιτήσεις προδικαστικής αποφάσεως σε όλες τις υποθέσεις, μπορεί να γίνει δεκτό, βάσει των διατάξεων του άρθρου 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι το δικαίωμα των υποκείμενων στον φόρο να ασκήσουν αγωγή αποζημιώσεως διασφαλίζει το κατά το άρθρο αυτό δικαίωμά τους πραγματικής προσφυγής και αμερόληπτου δικαστηρίου; Μπορεί, στο πλαίσιο αυτό, να γίνει δεκτό ότι η επιλογή του τύπου της εκδοθείσας στην υπόθεση Signum Alfa Sped αποφάσεως συνεπάγεται ότι το ζήτημα έχει ήδη ρυθμιστεί από το δίκαιο της Ένωσης και έχει αποσαφηνιστεί από τη νομολογία του Δικαστηρίου και ότι, κατά συνέπεια, η απάντηση επί του ζητήματος αυτού ήταν προφανής ή σημαίνει μάλλον ότι, καθόσον έχει κινηθεί νέα διαδικασία, το ζήτημα δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως και ότι, κατά συνέπεια, εξακολουθούσε να είναι επιβεβλημένη η υποβολή αιτήσεως προδικαστικής αποφάσεως στο Δικαστήριο;

1)

Συνάδει προς τις κρίσιμες διατάξεις της οδηγίας 2006/112 (1) [σχετικά με την έκπτωση του ΦΠΑ] και την αρχή της φορολογικής ουδετερότητας εθνική ερμηνεία και πρακτική κατά τις οποίες η φορολογική αρχή δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα [προς έκπτωση του ΦΠΑ] σε σχέση με οικονομική συναλλαγή που έχει πραγματοποιηθεί μεταξύ των συμβαλλομένων μερών, για τον λόγο ότι θεωρεί δόλια τη μορφή έννομης σχέσεως μεταξύ αυτών (σύμβαση έργου) καθόσον αυτή επάγεται δικαίωμα προς έκπτωση, και, ως εκ τούτου, τη χαρακτηρίζει, σύμφωνα με το άρθρο 1, παράγραφος 7, [του νόμου περί γενικής φορολογικής διαδικασίας] ως δραστηριότητα (αντιπροσωπεία) που δεν δημιουργεί δικαίωμα προς έκπτωση, με το σκεπτικό ότι η συμπεριφορά των μερών σκοπεί σε φοροαποφυγή καθόσον η πραγματοποιηθείσα από τον λήπτη του τιμολογίου δραστηριότητα δεν περιβάλλεται κατ’ ανάγκην [τη μορφή αυτή επαγγελματικής δραστηριότητας], δεδομένου ότι αυτή θα μπορούσε να έχει πραγματοποιηθεί από πρόσωπο που ενεργεί ως αντιπρόσωπος; Στο πλαίσιο αυτό, υπέχουν οι υποκείμενοι στον φόρο τη φορολογική φύσεως υποχρέωση, ως προϋπόθεση για την άσκηση του δικαιώματος προς [έκπτωση του ΦΠΑ], να επιλέξουν ως μορφή οικονομικής δραστηριότητας αυτήν που επάγεται για αυτούς μεγαλύτερο φορολογικό βάρος, ή συνιστά καταχρηστική πρακτική το γεγονός ότι επιλέγουν, κατά την άσκηση της ελευθερίας του συμβάλλεσθαι και με σκοπούς μη απτόμενους του φορολογικού δικαίου, ορισμένη συμβατική μορφή για τη μεταξύ τους πραγματοποιούμενη οικονομική δραστηριότητα, η οποία παράγει επίσης ένα μη επιδιωχθέν από τα μέρη αυτά αποτέλεσμα, ήτοι το δικαίωμα προς έκπτωση του φόρου;

2)

Συνάδει προς τις κρίσιμες διατάξεις της οδηγίας 2006/112 [σχετικά με την έκπτωση του ΦΠΑ] και την αρχή της φορολογικής ουδετερότητας εθνική ερμηνεία και πρακτική κατά τις οποίες, σε περίπτωση που ο επιθυμών την άσκηση του δικαιώματος [προς έκπτωση του ΦΠΑ] υποκείμενος στον φόρο πληροί τις ουσιαστικές και τυπικές προϋποθέσεις [για την εν λόγω έκπτωση] και έχει λάβει τα αναμενόμενα μέτρα πριν από τη σύναψη της συμβάσεως, η φορολογική αρχή δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα προς έκπτωση του ΦΠΑ με το σκεπτικό ότι η δημιουργία αλυσίδας είναι περιττή από οικονομικής απόψεως και αποτελεί, συνεπώς, καταχρηστική πρακτική διότι ο υπεργολάβος, καίτοι είναι σε θέση να εκπληρώσει ο ίδιος την παροχή υπηρεσιών, την αναθέτει σε άλλους υπεργολάβους για λόγους ανεξάρτητους από τη φορολογητέα πράξη, και διότι ο επιθυμών την άσκηση του δικαιώματος [προς έκπτωση του ΦΠΑ] υποκείμενος στον φόρο γνώριζε, κατά τον χρόνο αποδοχής της παραγγελίας ότι ο υπεργολάβος του, ελλείψει προσωπικού και υλικοτεχνικής υποδομής, θα εκπλήρωνε την παροχή μέσω των δικών του υπεργολάβων; Ασκεί επιρροή στην απάντηση το γεγονός ότι ο υποκείμενος στον φόρο ή ο υπεργολάβος του έχουν εντάξει στην αλυσίδα έναν υπεργολάβο με τον οποίον διατηρούν άμεση σχέση ή με τον οποίον τους συνδέει ένας προσωπικής ή οργανωτικής φύσεως δεσμός (προσωπική γνωριμία, σχέση συγγένειας ή κοινό ιδιοκτήτη);

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο προηγούμενο ερώτημα, πληρούται η απαίτηση περί καθορισμού των πραγματικών περιστατικών βάσει αντικειμενικών περιστατικών όταν, στο πλαίσιο διαδικασίας κατά την οποίαν η φορολογική αρχή εκτιμά ότι η οικονομική σχέση μεταξύ του επιθυμούντος να ασκήσει το δικαίωμα προς [έκπτωση του ΦΠΑ] υποκειμένου στον φόρο και του υπεργολάβου του στερείται λογικής βάσεως και είναι αδικαιολόγητη, η αρχή αυτή στηρίζει την εν λόγω διαπίστωση αποκλειστικώς και μόνο στη μαρτυρία μέρους των εργαζομένων του υπεργολάβου, χωρίς να καθορίσει σύμφωνα με αντικειμενικά πραγματικά περιστατικά τα χαρακτηριστικά της αποτελούσας το αντικείμενο της συμβάσεως οικονομικής δραστηριότητας, τις συγκεκριμένες περιστάσεις της και το οικείο οικονομικό πλαίσιο, και χωρίς προηγούμενη ακρόαση των περιβαλλόμενων με αποφασιστικές εξουσίες διευθυντών του υποκειμένου στον φόρο και των υπεργολάβων επιχειρήσεων που αποτελούν μέρος της αλυσίδας και, στην περίπτωση αυτή, είναι, αφενός, κρίσιμο εάν ο υποκείμενος στον φόρο ή τα μέλη της αλυσίδας είναι σε θέση να εκπληρώσουν τις παροχές και, αφετέρου, αναγκαία η παρέμβαση εμπειρογνώμονα ως προς το ζήτημα αυτό;

4)

Συνάδει προς τις κρίσιμες διατάξεις της οδηγίας 2006/112 σχετικά με [την έκπτωση του ΦΠΑ] και την αρχή της φορολογικής ουδετερότητας εθνική ερμηνεία και πρακτική κατά τις οποίες, σε περίπτωση κατά την οποία πληρούνται οι υλικές και τυπικές προϋποθέσεις [για την έκπτωση του ΦΠΑ] και έχουν ληφθεί τα [ευλόγως] αναμενόμενα μέτρα, η φορολογική αρχή, βασιζόμενη σε περιστάσεις που, σύμφωνα με αποφάσεις του Δικαστηρίου, δεν δικαιολογούν [την άρνηση αναγνωρίσεως του δικαιώματος προς έκπτωση του ΦΠΑ] και δεν είναι αντικειμενικές, θεωρεί αποδεδειγμένη τη φορολογική απάτη και δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα [προς έκπτωση του ΦΠΑ], για τον λόγο απλώς και μόνον ότι οι περιστάσεις αυτές απαντούν στο σύνολό τους σε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό από τα ελεγχθέντα μέλη της εντοπισθείσας αλυσίδας;

1)

Συνάδει προς το άρθρο 147 της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας (1) (στο εξής: οδηγία περί ΦΠΑ), η πρακτική κράτους μέλους να ταυτίζει την έννοια των «προσωπικών αποσκευών», η οποία αποτελεί βασικό εννοιολογικό στοιχείο των παραδόσεων αγαθών σε αλλοδαπούς ταξιδιώτες που απαλλάσσονται από τον φόρο προστιθέμενης αξίας, με την έννοια των προσωπικών ειδών που χρησιμοποιείται στη Σύμβαση που αφορά τις τελωνειακές διευκολύνσεις για τον τουρισμό, η οποία συνήφθη στη Νέα Υόρκη στις 4 Ιουνίου 1954, και στο πρόσθετο πρωτόκολλο αυτής, και με την έννοια των «αποσκευών», η οποία ορίζεται στο άρθρο 1, σημείο 5, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2015/2446 της Επιτροπής, για τη συμπλήρωση του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 952/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, όσον αφορά λεπτομερείς κανόνες σχετικούς με ορισμένες από τις διατάξεις του ενωσιακού τελωνειακού κώδικα;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο προηγούμενο προδικαστικό ερώτημα, πώς πρέπει να οριστεί η έννοια των «προσωπικών αποσκευών» του άρθρου 147 οδηγίας περί ΦΠΑ, δεδομένου ότι η εν λόγω οδηγία δεν παρέχει ορισμό του όρου; Συνάδει προς τις διατάξεις του δικαίου της Ένωσης η εθνική πρακτική βάσει της οποίας οι φορολογικές αρχές κράτους μέλους λαμβάνουν υπόψη αποκλειστικά τη «συνήθη έννοια των όρων»;

3)

Έχουν τα άρθρα 146 και 147 της οδηγίας περί ΦΠΑ την έννοια ότι, όταν υποκείμενος στον φόρο δεν δικαιούται να ζητήσει την απαλλαγή για παραδόσεις αγαθών σε αλλοδαπούς ταξιδιώτες βάσει του άρθρου 147 της εν λόγω οδηγίας, πρέπει να εξετάζεται αν, ενδεχομένως, τυγχάνει εφαρμογής η απαλλαγή για παραδόσεις αγαθών προς εξαγωγή βάσει του άρθρου 146 της ίδιας οδηγίας, έστω και αν παραλείφθηκαν οι τελωνειακές διαδικασίες οι οποίες προβλέπονται στον ενωσιακό τελωνειακό κώδικα και στην κατ’ εξουσιοδότηση νομοθεσία;

4)

Εάν στο προηγούμενο προδικαστικό ερώτημα δοθεί η απάντηση ότι, οσάκις δεν τυγχάνει εφαρμογής η απαλλαγή για τους αλλοδαπούς ταξιδιώτες, η πράξη μπορεί να τύχει απαλλαγής από τον ΦΠΑ ως παράδοση προς εξαγωγή, μπορεί στην περίπτωση αυτή να χαρακτηριστεί η δικαιοπραξία ως παράδοση αγαθών προς εξαγωγή απαλλασσόμενη από τον ΦΠΑ παρά τη ρητώς δηλωθείσα αντίθετη πρόθεση του πελάτη κατά την πραγματοποίηση της παραγγελίας;

5)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο τρίτο και στο τέταρτο προδικαστικό ερώτημα, σε περίπτωση όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, στην οποία ο εκδότης του τιμολογίου γνώριζε, κατά την παράδοση των αγαθών, ότι αυτά αποκτήθηκαν με σκοπό τη μεταπώληση, πλην όμως ο αλλοδαπός αγοραστής επιθυμούσε παρ’ όλα αυτά να τα μεταφέρει εκτός του εδάφους υπό το καθεστώς περί αλλοδαπών ταξιδιωτών, και επομένως ο εκδότης του τιμολογίου ενήργησε κακόπιστα συμπληρώνοντας το έντυπο αίτησης επιστροφής του φόρου που προβλέπεται στο πλαίσιο του εν λόγω καθεστώτος και επιστρέφοντας, λόγω απαλλαγής για τους αλλοδαπούς ταξιδιώτες, τον φόρο προστιθέμενης αξίας επί των εκροών στον αγοραστή, συνάδει προς τα άρθρα 146 και 147 της οδηγίας περί ΦΠΑ και προς τις αρχές του δικαίου της Ένωσης περί φορολογικής ουδετερότητας και αναλογικότητας η πρακτική κράτους μέλους βάσει της οποίας η φορολογική αρχή αρνείται την επιστροφή του εσφαλμένως δηλωθέντος και καταβληθέντος φόρου λόγω παραδόσεων αγαθών σε αλλοδαπούς ταξιδιώτες, χωρίς να χαρακτηρίζει τις εν λόγω πράξεις ως παραδόσεις αγαθών προς εξαγωγή και χωρίς να προβαίνει στην αντίστοιχη διόρθωση, καίτοι δεν αμφισβητείται ότι τα αγαθά μεταφέρθηκαν εκτός Ουγγαρίας ως αποσκευές ταξιδιωτών;

1)

Πρέπει το άρθρο 90, παράγραφος 1, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας (1), να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι προσκρούει σε αυτό εθνική ρύθμιση, όπως η επίμαχη στη διαφορά της κύριας δίκης, σύμφωνα με την οποία φαρμακευτική εταιρία που, δυνάμει συμβάσεως της οποίας η σύναψη δεν είναι υποχρεωτική, καταβάλλει σε κρατικό οργανισμό ασφαλίσεως υγείας μέρος των εσόδων της από την πώληση φαρμάκων και που, ως εκ τούτου, δεν λαμβάνει το πλήρες αντίτιμο για τα εν λόγω προϊόντα, δεν έχει δικαίωμα εκ των υστέρων μειώσεως της βάσεως επιβολής του φόρου για τον λόγο και μόνον ότι οι καταβολές αυτές δεν πραγματοποιούνται κατά τον τρόπο που έχει εκ των προτέρων καθοριστεί στο πλαίσιο της εμπορικής πολιτικής της και δεν εξυπηρετούν διαφημιστικούς κυρίως σκοπούς;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, πρέπει το άρθρο 273 της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι προσκρούει σε αυτό εθνική ρύθμιση, όπως η επίμαχη στη διαφορά της κύριας δίκης, η οποία συναρτά την εκ των υστέρων μείωση της βάσεως επιβολής του φόρου με την ύπαρξη τιμολογίου εκδοθέντος στο όνομα του κατόχου του δικαιώματος προς επιστροφή που αποδεικνύει το υποστατό της παρέχουσας δικαίωμα στην εν λόγω επιστροφή συναλλαγής, όταν, κατά τα λοιπά, η συναλλαγή που επιτρέπει την εκ των υστέρων μείωση της βάσεως επιβολής του φόρου είναι δεόντως τεκμηριωμένη και επαληθεύσιμη μεταγενέστερα, βασίζεται εν μέρει σε δημόσια και έγκυρα στοιχεία και καθιστά δυνατή την ορθή είσπραξη του φόρου;

1)

Μπορούν το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και το άρθρο 31 της οδηγίας 2013/32/ΕΕ (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (καλούμενης «οδηγίας για τις διαδικασίες ασύλου»), λαμβανομένων υπόψη των διατάξεων των άρθρων 6 και 13 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι είναι δυνατόν ένα κράτος μέλος να διασφαλίζει το δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής ακόμη και σε περίπτωση που τα δικαστήριά του δεν μπορούν να μεταρρυθμίσουν τις αποφάσεις που εκδίδονται σε διαδικασίες ασύλου, αλλά μόνον να τις ακυρώσουν και να διατάξουν τη διεξαγωγή νέας διαδικασίας;

2)

Μπορούν το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και το άρθρο 31 της οδηγίας 2013/32/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (καλούμενης «οδηγίας για τις διαδικασίες χορηγήσεως ασύλου»), επίσης υπό το πρίσμα των διατάξεων των άρθρων 6 και 13 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι είναι σύμφωνη [προς τις διατάξεις αυτές] η νομοθεσία κράτους μέλους που τάσσει ενιαία αποκλειστική προθεσμία εξήντα συνολικώς ημερών για τις ένδικες διαδικασίες ασύλου, ανεξαρτήτως ατομικών περιστάσεων και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες της υποθέσεως ή οι τυχόν δυσχέρειες αποδείξεως;

1)

Οσάκις δημόσια προσφορά εγγραφής μετοχών απευθύνεται τόσο σε ιδιώτες επενδυτές όσο και σε ειδικούς επενδυτές, και σε περίπτωση που εκδίδεται ενημερωτικό δελτίο για τους ιδιώτες επενδυτές, νομιμοποιούνται να ασκήσουν αγωγή για την αναγνώριση ευθύνης από το ενημερωτικό δελτίο αμφότερες οι κατηγορίες επενδυτών ή αποκλειστικά έχουν το δικαίωμα αυτό οι ιδιώτες επενδυτές;

2)

Στην περίπτωση που κριθεί ότι νομιμοποιούνται να ασκήσουν αγωγή και οι ειδικοί επενδυτές, είναι δυνατόν να συνεκτιμηθεί συναφώς ο βαθμός γνώσεως των τελευταίων όσον αφορά την οικονομική κατάσταση του εκδότη της δημόσιας προσφοράς εγγραφής με βάση πληροφορίες που δεν περιέχονται στο δελτίο και βάσει των εννόμων και εμπορικών σχέσεων που τους συνδέουν με τον εν λόγω εκδότη (συμμετοχή τους στο μετοχικό κεφάλαιο, στα διαχειριστικά όργανα, κ.λπ.);

1)

Έχει η συμφωνία αεροπορικών μεταφορών μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας, της 21ης Ιουνίου 1999 (1), όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση 2/2010 της Επιτροπής Αερομεταφορών Κοινότητας/Ελβετίας, της 26ης Νοεμβρίου 2010 (2), την έννοια ότι ο κανονισμός (EΚ) 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 295/91 (3), εφαρμόζεται, σύμφωνα με το άρθρο του 3, παράγραφος 1, στοιχείο β', και σε επιβάτες, οι οποίοι αναχωρούν με πτήση προερχόμενη από τρίτο κράτος και προσγειώνονται σε αεροδρόμιο στην Ελβετία, προκειμένου, στη συνέχεια, να επιβιβαστούν σε πτήση με προορισμό κράτος μέλος;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: συνεπάγεται η εφαρμογή του κανονισμού 261/2004 για τα δικαστήρια κράτους μέλους τη δυνατότητα εφαρμογής και της νομολογίας του ΔΕΚ κατά την οποία οι επιβάτες πτήσεων με καθυστέρηση μπορούν να εξομοιωθούν, όσον αφορά την εφαρμογή του δικαιώματος αποζημιώσεως, με επιβάτες πτήσεων που ματαιώθηκαν (απόφαση της 19ης Νοεμβρίου 2009, C-402/07 και C-432/07, Sturgeon κ.λπ. (4));

3)

Υφίσταται δικαίωμα αποζημιώσεως, δυνάμει του άρθρου 7 του κανονισμού 261/2004, ακόμη και όταν ο επιβάτης δεν πρόλαβε να επιβιβασθεί σε πτήση άμεσης ανταποκρίσεως, λόγω σχετικά μικρής καθυστερήσεως στην άφιξη, με αποτέλεσμα να αφιχθεί στον τελικό του προορισμό με καθυστέρηση τριών ή περισσότερων ωρών, πλην όμως οι δύο πτήσεις εκτελέσθηκαν από διαφορετικούς αερομεταφορείς και η επιβεβαίωση της κρατήσεως έγινε από ταξιδιωτικό πράκτορα ο οποίος συνδύασε τις πτήσεις για τον πελάτη του;

1)

Μπορεί η παροχή υπηρεσιών οπτικοακουστικών υπηρεσιών μαζικής ενημέρωσης από τη δημόσια τηλεόραση προς τους τηλεθεατές να θεωρηθεί ως παροχή υπηρεσιών που πραγματοποιείται εξ επαχθούς αιτίας, κατά την έννοια του άρθρου 2, παράγραφος 1, στοιχείο γ', της οδηγίας 2006/112/ΕΚ (1), σε περίπτωση που χρηματοδοτείται από το κράτος υπό τη μορφή επιχορηγήσεων, χωρίς οι τηλεθεατές να καταβάλλουν τέλη τηλεοπτικής μεταδόσεως, ή δεν συνιστά παροχή υπηρεσιών που πραγματοποιείται εξ επαχθούς αιτίας κατά την έννοια της διατάξεως αυτής και συνεπώς δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της εν λόγω οδηγίας;

2)

Αν η απάντηση είναι ότι οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών υπηρεσιών μαζικής ενημέρωσης προς τους τηλεθεατές της δημόσιας τηλεοράσεως εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 2, παράγραφος 1, στοιχείο γ', της οδηγίας 2006/112/ЕΚ, πρέπει αυτές να θεωρηθούν ως απαλλασσόμενες παραδόσεις κατά την έννοια του άρθρου 132, παράγραφος 1, στοιχείο ιζʹ, της οδηγίας και είναι επιτρεπτή μια εθνική ρύθμιση η οποία απαλλάσσει την εν λόγω δραστηριότητα από τον φόρο, αποκλειστικώς λόγω του ότι η δημόσια τηλεόραση εισπράττει επιχορήγηση προερχόμενη από τον κρατικό προϋπολογισμό, ανεξαρτήτως του αν η δραστηριότητα αυτή έχει και εμπορικό χαρακτήρα;

3)

Είναι επιτρεπτή, σύμφωνα με το άρθρο 168, της οδηγίας 2006/112/ЕΚ, πρακτική η οποία εξαρτά το δικαίωμα προς έκπτωση του ΦΠΑ επί των εισροών για αγορές αγαθών όχι μόνον από τον προορισμό των αποκτηθέντων αγαθών (για φορολογητέα ή μη φορολογητέα δραστηριότητα) αλλά και από τον τρόπο χρηματοδοτήσεως των αγορών αυτών, ήτοι αν προέρχεται, αφενός, από ιδίους πόρους (υπηρεσίες διαφημίσεως κ.λπ.) και, αφετέρου, μέσω κρατικής επιδοτήσεως, και η οποία αναγνωρίζει δικαίωμα προς έκπτωση του ΦΠΑ επί των εισροών μόνο για αγορές που χρηματοδοτούνται από ιδίους πόρους και όχι για εκείνες που χρηματοδοτούνται μέσω κρατικών επιχορηγήσεων, απαιτώντας εν προκειμένω να γίνεται διάκριση των περιπτώσεων αυτών;

4)

Εφόσον γίνει δεκτό ότι η δραστηριότητα της δημόσιας τηλεοράσεως αποτελείται τόσο από φορολογητέες όσο και από απαλλασσόμενες παραδόσεις και λαμβανομένου υπόψη του μικτού τρόπου χρηματοδοτήσεώς της: Ποια είναι η έκταση του δικαιώματος προς έκπτωση του ΦΠΑ επί των εισροών για τις εν λόγω αγορές και ποια κριτήρια πρέπει να εφαρμοστούν για τον καθορισμό τους;

1)

Έχουν οι αρχές της ίσης μεταχείρισης και της διαφάνειας που κατοχυρώνονται στο άρθρο 18, παράγραφος 1, της [οδηγίας 2014/24] και στο άρθρο 49 της [οδηγίας 2014/24], σε συνδυασμό με το σημείο 7 και το σημείο 10, στοιχείο α', του παραρτήματος V, μέρος Γ', της οδηγίας 2014/24 (1), την έννοια ότι, σε περίπτωση όπως η επίδικη, η προκήρυξη διαγωνισμού πρέπει να περιλαμβάνει πληροφορίες για την εκτιμώμενη ποσότητα και/ή την εκτιμώμενη αξία των προμηθειών βάσει της σύμβασης-πλαισίου την οποία αφορά ο διαγωνισμός;

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο ερώτημα αυτό, το Δικαστήριο ερωτάται επίσης εάν οι ανωτέρω διατάξεις έχουν την έννοια ότι οι πληροφορίες πρέπει να εκτίθενται σχετικά με τη σύμβαση-πλαίσιο α) ως ενιαίο σύνολο και/ή β) σχετικά με την εξαρχής αναθέτουσα αρχή που εξέφρασε την πρόθεσή της να συνάψει συμφωνία βάσει της πρόσκλησης υποβολής προσφορών (εν προκειμένω: Region Nordjylland) και/ή γ) σχετικά με την εξαρχής αναθέτουσα αρχή που δήλωσε απλώς ότι συμμετέχει σε ένα δικαίωμα προαίρεσης (εν προκειμένω: Region Syddanmark).

2)

Έχουν οι αρχές της ίσης μεταχείρισης και της διαφάνειας που κατοχυρώνονται στο άρθρο 18, παράγραφος 1, της [οδηγίας 2014/24] και στα άρθρα 33 και 49 της [οδηγίας 2014/24], σε συνδυασμό με το σημείο 7 και το σημείο 10, στοιχείο α', του παραρτήματος V, μέρος Γ', της οδηγίας 2014/24, την έννοια ότι είτε στην προκήρυξη διαγωνισμού είτε στη συγγραφή υποχρεώσεων πρέπει να καθορίζεται η ανώτατη ποσότητα και/ή η ανώτατη αξία των προμηθειών βάσει της σύμβασης-πλαισίου την οποία αφορά ο διαγωνισμός, έτσι ώστε η εξάντληση της εν λόγω ποσότητας ή αξίας να σηματοδοτεί τη λήξη της επίμαχης σύμβασης-πλαισίου;

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο ερώτημα αυτό, το Δικαστήριο ερωτάται επίσης εάν οι ανωτέρω διατάξεις έχουν την έννοια ότι το ως άνω ανώτατο όριο πρέπει να αναγράφεται σχετικά με τη σύμβαση-πλαίσιο α) ως ενιαίο σύνολο και/ή β) σχετικά με την εξαρχής αναθέτουσα αρχή που εξέφρασε την πρόθεσή της να συνάψει συμφωνία βάσει της πρόσκλησης υποβολής προσφορών (εν προκειμένω: Region Nordjylland) και/ή γ) σχετικά με την εξαρχής αναθέτουσα αρχή που δήλωσε απλώς ότι συμμετέχει σε ένα δικαίωμα προαίρεσης (εν προκειμένω: Region Syddanmark).

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο ερώτημα 1 και/ή στο ερώτημα 2, ζητείται περαιτέρω από το Δικαστήριο –εφόσον τούτο συνδέεται με το περιεχόμενο των απαντήσεων αυτών– να απαντήσει στο ακόλουθο ερώτημα:

3)

Έχει το άρθρο 2δ, παράγραφος 1, στοιχείο α', της [οδηγίας 92/13], σε συνδυασμό με τα άρθρα 33 και 49 της [οδηγίας 2014/24], καθώς και σε συνδυασμό με το σημείο 7 και το σημείο 10, στοιχείο α', του παραρτήματος V, μέρος Γ', της οδηγίας 2014/24, την έννοια ότι η προϋπόθεση «ο αναθέτων φορέας [να] έχει αναθέσει σύμβαση χωρίς προηγούμενη δημοσίευση προκήρυξης στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» καλύπτει περιπτώσεις όπως η επίδικη, στην οποία η αναθέτουσα αρχή δημοσίευσε προκήρυξη στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την υπό εξέταση σύμβαση-πλαίσιο, ωστόσο

1)

Συνιστά η απεργία χειριστών αεροσκαφών, οι οποίοι απασχολούνται από αερομεταφορέα και είναι απαραίτητοι για την εκτέλεση των πτήσεων, «έκτακτη περίσταση» υπό την έννοια του άρθρου 5, παράγραφος 3, του κανονισμού 261/2004 (1), όταν η απεργία δεν σχετίζεται με μέτρο που αποφάσισε ή ανακοίνωσε ο αερομεταφορέας, αλλά προαναγγέλλεται και πραγματοποιείται νόμιμα από οργανώσεις εργαζομένων στο πλαίσιο συνδικαλιστικής δράσης που σκοπό έχει να αναγκάσει τον αερομεταφορέα σε αύξηση μισθών, παροχή επιδομάτων και τροποποίηση συνθηκών εργασίας προκειμένου να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των οργανώσεων;

2)

Ποια σημασία πρέπει, ενδεχομένως, να αποδοθεί στον δίκαιο χαρακτήρα των απαιτήσεων των οργανώσεων των εργαζομένων και, ιδίως, στο γεγονός ότι η μισθολογική αύξηση που ζητείται είναι αρκετά υψηλότερη από τις μισθολογικές αυξήσεις που ισχύουν εν γένει στην οικεία εθνική αγορά εργασίας;

3)

Ποια σημασία πρέπει, ενδεχομένως, να αποδοθεί στο γεγονός ότι ο αερομεταφορέας, προκειμένου να αποτραπεί η απεργία, αποδέχεται πρόταση συμβιβασμού εκ μέρους εθνικού φορέα επιφορτισμένου με τη διαμεσολάβηση στις εργατικές διαφορές, την οποία όμως απορρίπτουν οι οργανώσεις των εργαζομένων;

1)

Απορρίπτει την προσφυγή-αγωγή.

2)

Καταδικάζει την WD στα δικαστικά έξοδα.

1)

Ακυρώνει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 7ης Ιουνίου 2018 με την οποία απορρίφθηκε, εν μέρει ή εν όλω, η αίτηση για παροχή στην Compañía de Tranvías de la Coruña, SA πρόσβασης σε έγγραφα τα οποία σχετίζονται με τη γνώμη της Επιτροπής η οποία διαβιβάστηκε στη Γαλλική Δημοκρατία σχετικά με το κύρος της σύμβασης για τις γραμμές του μετρό έως το 2039 κατά το μέρος που, με την απόφαση αυτή, η Επιτροπή αρνήθηκε εν μέρει την παροχή πρόσβασης σε δεδομένα, πλην των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, τα οποία περιέχονται στο έγγραφο της Επιτροπής της 25ης Οκτωβρίου 2010 προς τις γαλλικές αρχές και στα έγγραφα του Αντιπροέδρου της Επιτροπής S. Kallas της 27ης Ιουλίου 2012 και της 5ης Ιουνίου 2013 προς τη RATP.

2)

Απορρίπτει κατά τα λοιπά την προσφυγή.

3)

Η Επιτροπή φέρει τα δικαστικά έξοδά της και το ένα πέμπτο των δικαστικών εξόδων της Compañía de Tranvías de la Coruña.

4)

Η Compañía de Tranvías de la Coruña φέρει τα τέσσερα πέμπτα των δικαστικών εξόδων της.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Stada Arzneimittel AG στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Ουγγαρία στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει τη Hickies, Inc. στα δικαστικά έξοδα.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του τετάρτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 15ης Οκτωβρίου 2018 (υπόθεση R 539/2018-4).

2)

Το EUIPO φέρει τα δικαστικά του έξοδα καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Dalasa Handelsgesellschaft mbH στην ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου διαδικασία.

3)

Η Charité — Universitätsmedizin Berlin, Gliedkörperschaft Öffentlichen Rechts φέρει τα δικαστικά έξοδά της στην ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου διαδικασία.

4)

Απορρίπτει την προσφυγή κατά τα λοιπά.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του τετάρτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 15ης Οκτωβρίου 2018 (υπόθεση R 540/2018-4).

2)

Το EUIPO φέρει τα δικαστικά του έξοδα καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Dalasa Handelsgesellschaft mbH στην ενώπιον του Γενικού δικαστηρίου διαδικασία.

3)

Η Charité — Universitätsmedizin Berlin, Gliedkörperschaft Öffentlichen Rechts φέρει τα δικαστικά της έξοδα στην ενώπιον του Γενικού δικαστηρίου διαδικασία.

4)

Απορρίπτει την προσφυγή κατά τα λοιπά.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Απορρίπτει την αντίθετη προσφυγή ως απαράδεκτη.

3)

Όσον αφορά την κύρια προσφυγή, καταδικάζει την Globalia Corporación Empresarial, SA στα δικαστικά έξοδα, καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Touring Club Italiano στο πλαίσιο της ενώπιον του τμήματος προσφυγών διαδικασίας.

4)

Όσον αφορά την αντίθετη προσφυγή, η Touring Club Italiano φέρει τα δικαστικά της έξοδα, καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Globalia Corporación Empresarial και το EUIPO.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του δευτέρου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 13ης Δεκεμβρίου 2018 (υπόθεση R 874/2018-2), καθόσον με αυτήν αποκλείεται η ύπαρξη κινδύνου συγχύσεως όσον αφορά υπηρεσίες διαφορετικές από τις υπηρεσίες «μετάφρασης και διερμηνείας», που εμπίπτουν στην κλάση 41 κατά την έννοια του Διακανονισμού της Νίκαιας, για τη διεθνή ταξινόμηση των προϊόντων και των υπηρεσιών με σκοπό την καταχώριση των σημάτων, της 15ης Ιουνίου 1957, όπως έχει αναθεωρηθεί και τροποποιηθεί.

2)

Απορρίπτει την προσφυγή κατά τα λοιπά.

3)

Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά του έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Η Dominique Bilde φέρει τα δικαστικά έξοδά της, καθώς και τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του τετάρτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 11ης Φεβρουαρίου 2019 (υπόθεση R 1153/2018-4).

2)

Καταδικάζει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Pierre Balmain στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Pierre Balmain στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή ως απαράδεκτη.

2)

Παρέλκει η εξέταση της αιτήσεως παρεμβάσεως του Βασιλείου της Ισπανίας.

3)

Η Δημοκρατία της Λεττονίας φέρει πέραν των δικών της δικαστικών εξόδων και εκείνα στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εξαιρουμένων των σχετικών με την αίτηση παρεμβάσεως.

4)

Το Βασίλειο της Ισπανίας, η Δημοκρατία της Λεττονίας και η Επιτροπή φέρουν τα αντίστοιχα δικαστικά έξοδά τους σχετικά με την αίτηση παρεμβάσεως.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει τον Harry Shindler και τους πέντε λοιπούς προσφεύγοντες των οποίων τα ονόματα παρατίθενται στο παράρτημα της διατάξεως στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.

2)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.

2)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής της 14ης Μαρτίου 2019 με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα του προσφεύγοντος να επιτραπεί σ’ αυτόν να συμμετάσχει στον εσωτερικό διαγωνισμό COM/1/AD10/18 (AD10)·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 27 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων που συνίσταται στην εκ μέρους της αποφάσεως άρνηση να επιτραπεί στον προσφεύγοντα να συμμετάσχει στον εσωτερικό διαγωνισμό λόγω του ότι αυτός δεν είχε τον ελάχιστο βαθμό.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως και παράβαση του άρθρου 27 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων λόγω της απαιτήσεως κατοχής ελάχιστου βαθμού που δεν επηρεάζει καθ’ όμοιο τρόπο τους έκτακτους υπαλλήλους και τους μόνιμους υπαλλήλους.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 27 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων λόγω της απαιτήσεως να υποβάλλεται υποψηφιότητα σε έναν μόνον τομέα, πράγμα το οποίο παρεμποδίζει την πρόσληψη βάσει του υψηλότερου επιπέδου ικανοτήτων, αποδοτικότητας και ακεραιότητας στην ευρύτερη δυνατή βάση.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής της 14ης Μαρτίου 2019 με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα του προσφεύγοντος να επιτραπεί σ’ αυτόν να συμμετάσχει στον εσωτερικό διαγωνισμό COM/2/AD12/18·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 27 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων που συνίσταται στην εκ μέρους της αποφάσεως άρνηση να επιτραπεί στον προσφεύγοντα να συμμετάσχει στον εσωτερικό διαγωνισμό λόγω του ότι αυτός δεν είχε τον ελάχιστο βαθμό. O προσφεύγων υποστηρίζει ότι ο ελάχιστος βαθμός δεν αποτελεί τον πραγματικό δείκτη των ικανοτήτων. Εξ αυτού προκύπτει ότι η απαίτηση κατοχής ελάχιστου βαθμού παρεμποδίζει την πρόσληψη έμπειρων και εχόντων τα κατάλληλα προσόντα υποψηφίων.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως και παράβαση του άρθρου 27 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων λόγω της απαιτήσεως κατοχής ελάχιστου βαθμού που δεν επηρεάζει καθ’ όμοιο τρόπο τους έκτακτους υπαλλήλους και τους μόνιμους υπαλλήλους.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 27 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων λόγω της απαιτήσεως να υποβάλλεται υποψηφιότητα σε έναν μόνον τομέα, πράγμα το οποίο παρεμποδίζει την πρόσληψη βάσει του υψηλότερου επιπέδου ικανοτήτων, αποδοτικότητας και ακεραιότητας στην ευρύτερη δυνατή βάση.

—

να ακυρώσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 5ης Δεκεμβρίου 2019 με την οποία την κατέταξε στη δεύτερη θέση στην πρόσκληση υποβολής προσφορών TRA/EU19/2019: Μεταφραστικές υπηρεσίες παρτίδα 5 (μετάφραση προς αγγλικά)·

—

να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα αποζημίωση για τη ζημία που υπέστη λόγω της μη ανάθεσης της σύμβασης·

—

επικουρικώς, να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα αποζημίωση για τη ζημία που υπέστη λόγω απώλειας ευκαιριών·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας-ενάγουσας, ακόμη και αν απορριφθεί η παρούσα προσφυγή-αγωγή.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ανεπαρκής αιτιολογία — παράβαση της υποχρέωσης αιτιολόγησης, παράβαση του άρθρου 296 ΣΛΕΕ, του παραρτήματος I, Κεφάλαιο 1, Κοινές διατάξεις, Τμήμα 1, σημείο 31, του δημοσιονομικού κανονισμού (ΕΕ) 2018/1046 (1) και του άρθρου 89 του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2019/715 (2) — Παράβαση ουσιώδους τύπου και προσβολή του δικαιώματος πραγματικής προσφυγής.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι εφαρμόστηκαν ασαφή κριτήρια αξιολόγησης — Χρήση του ίδιου κριτηρίου εις διπλούν — Μοριοδότηση για τα ίδια χαρακτηριστικά των προσφορών με δύο διαφορετικά κριτήρια αξιολόγησης.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 21.2 του παραρτήματος I του Δημοσιονομικού Κανονισμού (ΕΕ) 2018/1046 — Ανεπαρκής στάθμιση κριτηρίων ανάθεσης.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της συγγραφής υποχρεώσεων και του άρθρου 175 του Δημοσιονομικού Κανονισμού (ΕΕ) 2018/1046, σχετικά με την περίοδο αναμονής.

—

να κρίνει την προσφυγή-αγωγή της παραδεκτή·

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση και, στον βαθμό που απαιτείται, την απόφαση με την οποία απερρίφθη η ένστασή της·

—

να υποχρεώσει την καθής-εναγομένη να καταβάλει το ποσό των 449 397,05 ευρώ ως αποζημίωση για την υλική ζημία που υπέστη η προσφεύγουσα-ενάγουσα, εντόκως με το νόμιμο επιτόκιο έως την ολοσχερή εξόφληση·

—

να υποχρεώσει την καθής-εναγομένη να καταβάλει το ποσό των 20 000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη η προσφεύγουσα-ενάγουσα, εντόκως με το νόμιμο επιτόκιο έως την ολοσχερή εξόφληση· και,

—

να καταδικάσει την καθής-εναγομένη στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση του άρθρου 84 του Καθεστώτος που εφαρμόζεται στο λοιπό προσωπικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως και πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως:

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται κατάχρηση εξουσίας.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΕΕ) 2019/1835 (1) της Επιτροπής, καθόσον αποκλείει από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ορισμένες δαπάνες στις οποίες προέβησαν διαπιστευμένοι οργανισμοί πληρωμών του Ηνωμένου Βασιλείου στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Εγγυήσεων (ΕΓΤΕ) και του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑΑ) λόγω αδυναμίας στον ορισμό του ενεργού γεωργού — συσχετιζόμενες εταιρείες· και

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα του Ηνωμένου Βασιλείου.

—

Πρώτον, η Επιτροπή ερμήνευσε εσφαλμένως το γράμμα του άρθρου 9, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο. Δεν αποκλείει την καταβολή ενισχύσεων προς αιτούντα που υπάγεται σε ευρύτερη ομάδα εταιριών, της οποίας μέλος ασκεί δραστηριότητες οι οποίες οδηγούν σε αποκλεισμό βάσει του κανονισμού.

—

Δεύτερον, το προσφεύγον προβάλλει ότι από το γράμμα της διάταξης αυτής δεν προκύπτει το περιεχόμενο που της αποδίδει η Επιτροπή. Με βάση τη σύνταξη, είναι σαφές ότι απαγορεύεται στην ίδια την ομάδα να ασκεί την επίμαχη δραστηριότητα. Δεν πληρούται η προϋπόθεση αυτή όταν ο αιτών την άμεση ενίσχυση είναι εταιρία η οποία (αυτή καθαυτή) πληροί τον ορισμό του γεωργού που διαλαμβάνεται στο άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο α', αλλά δεν ασκεί (αυτή καθαυτή) συναφή δραστηριότητα.

—

Τρίτον, η ερμηνεία του Ηνωμένου Βασιλείου ενισχύεται από το γεγονός ότι η διατύπωση του άρθρου 9, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, αντικατοπτρίζει εκείνη του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο α', όπου προσδιορίζεται η έννοια του «γεωργού». Ως «γεωργός» νοείται είτε α) πρόσωπο (φυσικό ή νομικό) που ασκεί γεωργική δραστηριότητα είτε β) ομάδα τέτοιων προσώπων. Στη δεύτερη περίπτωση, ο «γεωργός», στον ενικό αριθμό κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο α', περιλαμβάνεται σε σύνολο φυσικών ή νομικών προσώπων. Η φράση δεν πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι εισάγει στο άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο α', ένα στοιχείο «συνδεδεμένων οντοτήτων» και, ως εκ τούτου, δεν πρέπει να δοθεί τέτοιο νόημα στο άρθρο 9, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο.

—

Τέταρτον, η φράση «ομάδες φυσικών ή νομικών προσώπων» εμφανίζεται και αλλού στον κανονισμού, πλην όμως η Επιτροπή δεν φαίνεται να την ερμηνεύει με συνέπεια και συμφώνως προς την ερμηνεία της του άρθρου 9, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο. Το Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζει ότι η επίμαχη φράση πρέπει απλώς να ερμηνευθεί ομοιόμορφα σε όλον τον κανονισμό 1307/13.

—

Πέμπτον, το Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζει επίσης ότι υπάρχει περαιτέρω πρόβλημα γλωσσικής φύσης στην ερμηνεία της Επιτροπής. Η αναφορά σε «φυσικό» πρόσωπο στην επίμαχη φράση είναι περιττή. Θα αρκούσε αναφορά σε «ομάδες νομικών προσώπων». Φυσικό πρόσωπο δεν μπορεί να ανήκει σε άλλον φυσικό ή νομικό πρόσωπο, ούτε μπορεί να συνδέεται με άλλο τέτοιο πρόσωπο με τον τρόπο που μια εταιρία μπορεί να συνδέεται με άλλη εταιρία.

—

Έκτον, ευρύτερες τελολογικές εκτιμήσεις ενισχύουν τη θέση του Ηνωμένου Βασιλείου και αποδυναμώνουν τη θέση της Επιτροπής. Στην αιτιολογική σκέψη 10 διαλαμβάνεται ότι δεν πρέπει να χορηγούνται «άμεσες ενισχύσεις σε ορισμένα φυσικά και νομικά πρόσωπα, εκτός εάν αυτά μπορούν να αποδείξουν ότι η γεωργική τους δραστηριότητα δεν είναι οριακή». Η προσέγγιση αυτή συνάδει πλήρως με την εκ μέρους του Ηνωμένου Βασιλείου ερμηνεία του άρθρου 9, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, και αντιτίθεται στην ερμηνεία της Επιτροπής.

—

Τέλος, το άρθρο 9, παράγραφος 2, τρίτο εδάφιο, επιτρέπει εξαίρεση από την απαγόρευση του άρθρου 9, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, εφόσον ο αιτών (είτε ένα πρόσωπο είτε ομάδα προσώπων) εμπίπτει στις κατηγορίες υπό στοιχεία α' έως γ' του ίδιου εδαφίου. Προβλέπει ότι οι αιτούντες ενίσχυση μπορούν να αποδείξουν ότι οι γεωργικές τους δραστηριότητες «δεν είναι ασήμαντες» κατά το στοιχείο β'. Ως εκ τούτου, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει πρόθεση από πλευράς του νομοθέτη να αποκλείσει από τις ενισχύσεις πρόσωπα που ασκούν δραστηριότητες οι οποίες από μόνες τους οδηγούν σε αποκλεισμό βάσει του κανονισμού.

—

να κρίνει την παρούσα προσφυγή-αγωγή παραδεκτή και βάσιμη·

—

να ακυρώσει την απόφαση της 21ης Μαρτίου 2019, με τα στοιχεία Ares(2019)1889562, να επανεντάξει στην υπηρεσία τον προσφεύγοντα-ενάγοντα με τον βαθμό AD 8/5·

—

να ακυρώσει την απόφαση της 21ης Οκτωβρίου 2019, με τα στοιχεία Ares(2019)6485832, που κοινοποιήθηκε αυθημερόν, με την οποία η ΑΔΑ απέρριψε την υποβληθείσα στις 21 Ιουνίου 2019 κατά της προσβαλλομένης αποφάσεως ένσταση του προσφεύγοντος με τα στοιχεία R/348/19·

—

να αναγνωρίσει τη ζημία που προκλήθηκε από την απώλεια της προοπτικής προαγωγής και από τη στέρηση του δικαιώματος παραμονής στην υπηρεσία· για τον λόγο αυτό, να υποχρεώσει την Επιτροπή να καταβάλει προσωρινά αποζημίωση ύψους 300 000 (τριακοσίων χιλιάδων) ευρώ, υπό την επιφύλαξη αυξήσεως ή μειώσεως κατά τη διάρκεια της διαδικασίας·

—

να καταδικάσει την καθής-εναγομένη στο σύνολο των δικαστικών εξόδων σύμφωνα με τον Κανονισμό Διαδικασίας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως εκτελέσεως των αποφάσεων του Γενικού Δικαστηρίου κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 266 ΣΛΕΕ, καθώς και παραβίαση των αρχών της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, των δικαιολογημένων προσδοκιών και της καλής πίστεως. Ο προσφεύγων υπογραμμίζει ότι η Επιτροπή, όπως η ίδια ομολογεί, δεν προέβη σε ανασύσταση της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, όπως ήταν υποχρεωμένη προς εκτέλεση της αποφάσεως της 13ης Δεκεμβρίου 2018, CX κατά Επιτροπής (T-743/16 RENV, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:937). Προσθέτει ότι η Επιτροπή δεν προέβη σε επανεξέταση της καταστάσεώς του, ούτε σε συγκριτική εξέταση με τα προσόντα των λοιπών προακτέων υπαλλήλων. Ο προσφεύγων υποστηρίζει, τέλος, ότι η προαναφερθείσα απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου, που ακύρωσε την απόφαση περί παύσεώς του, συνιστούσε μια διασφάλιση υπέρ του ιδίου η οποία μπορούσε να του δημιουργήσει βάσιμες προσδοκίες όσον αφορά την αποκατάσταση της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας από την ΑΔΑ ενεργούσα με καλή πίστη, προσήλωση στη νομιμότητα και ειλικρίνεια και με τήρηση των προβλεπομένων διατάξεων και των ισχυουσών αρχών.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως και έλλειψη αιτιολογίας. Ο προσφεύγων υποστηρίζει ότι το προσβαλλόμενο σημείωμα δεν περιλαμβάνει καμία αιτιολογία όσον αφορά την απόφαση κατατάξεώς του στον βαθμό AD 8, κλιμάκιο 5. Πρόκειται, κατ’ αυτόν, για μια «βλαπτική πράξη» και όχι για μια «αμιγώς επιβεβαιωτική πράξη», διότι το σημείωμα αυτό σαφώς εφαρμόζει και ανακοινώνει μια απόφαση της Επιτροπής που τον βλάπτει, έστω και αν αυτή ήταν σιωπηρή και δεν είχε γνωστοποιηθεί προηγουμένως στον προσφεύγοντα.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ουσιώδες σφάλμα, πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως, παράβαση των γενικών εκτελεστικών διατάξεων του άρθρου 45 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ) και διαδικαστικές πλημμέλειες. Ο προσφεύγων φρονεί ότι σε κανένα σημείο του ΚΥΚ δεν προβλέπεται ότι μια πειθαρχική απόφαση υποβιβασμού υπερέχει αυτεπαγγέλτως μιας μεταγενέστερης αποφάσεως περί προαγωγής όταν ο αποδέκτης των δύο αποφάσεων είναι ο ίδιος υπάλληλος και ότι η προαγωγή είναι εκ φύσεως νομική πράξη η οποία δεν επιδέχεται ούτε προϋποθέσεις, ανασταλτικές ή διαλυτικές, ούτε χρονικούς περιορισμούς. Κατά συνέπεια, η Επιτροπή όφειλε να θεωρήσει κατά τον χρόνο αποκαταστάσεως της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του προσφεύγοντος ότι θα καταταγόταν στον βαθμό AD 10 από 1ης Ιανουαρίου 2010. Επιπλέον, ο προσφεύγων υποστηρίζει ότι κατόπιν της ακυρώσεως από το Γενικό Δικαστήριο της αποφάσεως περί της παύσεώς του και προκειμένου περί της επανεντάξεώς του στην υπηρεσία και της αποκαταστάσεως της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, η Επιτροπή είχε επίσης την υποχρέωση να επαναλάβει τη διαδικασία προαγωγής στο στάδιο στο οποίο αυτή είχε ανασταλεί κατ’ εφαρμογήν των γενικών εκτελεστικών διατάξεων του άρθρου 45 του ΚΥΚ. Τέλος, κατά τον προσφεύγοντα, προκειμένου περί της σύννομης, με σοβαρότητα και με καλή πίστη αποκαταστάσεως της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, η Επιτροπή ήταν υποχρεωμένη βάσει της αρχής της χρηστής διοικήσεως να εξετάσει το σύνολο των στοιχείων βάσει των οποίων θα μπορούσε να καταλήξει σε μια αιτιολογημένη απόφαση όσον αφορά τον βαθμό στον οποίο ο ίδιος θα έπρεπε να επανενταχθεί στην υπηρεσία. Εντούτοις, όχι μόνον δεν το έπραξε, αλλά δεν άκουσε καν την άποψη του προσφεύγοντος πριν λάβει την απόφασή της.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παραβίαση των αρχών της ισότητας των ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης μεταξύ των υπαλλήλων, καθώς και της αρχής της ομαλής εξέλιξης της επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Ο προσφεύγων υποστηρίζει ότι παραβιάστηκε η αρχή της ομαλής εξέλιξης της επαγγελματικής σταδιοδρομίας, που αποτελεί ειδική μορφή της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως η οποία έχει εφαρμογή στους υπαλλήλους, καθόσον η διοίκηση αγνόησε κατά τη διάρκεια της περιόδου από 1ης Ιανουαρίου 2010 έως την 1η Μαΐου 2019 τόσο την αρχή αυτή όσο και το άρθρο 5, παράγραφος 5, του ΚΥΚ σε συνδυασμό με τις διατάξεις του παραρτήματος I, σημείο B, του ΚΥΚ και των διατάξεων του ΚΥΚ στον τομέα των προαγωγών των υπαλλήλων, οι οποίες προβλέπουν ότι ο προσφεύγων θα μπορούσε να έχει προαχθεί στον βαθμό AD 11 την 1η Ιανουαρίου 2014, στη συνέχεια στον βαθμό AD 12 την 1η Ιανουαρίου 2018. Οι ίδιες παρατηρήσεις δικαιολογούν, περαιτέρω, το συμπέρασμα ότι υπήρξε παραβίαση των αρχών της ισότητας των ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης μεταξύ των υπαλλήλων, διότι ο προσφεύγων δεν έτυχε της ίδιας μεταχειρίσεως όπως και οι άλλοι υπάλληλοι.

—

να ακυρώσει την απόφαση C(2019) 5187 τελικό, της 18ης Ιουλίου 2019, με την οποία η Επιτροπή κήρυξε τη συγκέντρωση στο πλαίσιο της υποθέσεως M.8864 — Vodafone/Certain Liberty Global Assets συμβατή με την κοινή αγορά και τη συμφωνία ΕΟΧ·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος ακυρώσεως: Η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως και παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως και το καθήκον επιμέλειας που υπέχει, καθόσον αρνήθηκε ότι ο αποτελεσματικός ανταγωνισμός στην «αγορά για τη λιανική παροχή υπηρεσιών μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος σε πελάτες συγκροτημάτων κατοικιών» παρακωλύθηκε σημαντικά, λαμβανομένων υπόψη:

2.

Δεύτερος λόγος ακυρώσεως: Η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως και παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως και το καθήκον επιμέλειας που υπέχει, καθόσον αρνήθηκε ότι ο αποτελεσματικός ανταγωνισμός στην «αγορά για τη λιανική παροχή υπηρεσιών μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος σε πελάτες μεμονωμένων κατοικιών» παρακωλύθηκε σημαντικά, λαμβανομένης υπόψη της παραδοχής ότι οι μετέχοντες στη συγκέντρωση δεν βρίσκονται σε σχέση δυνητικού ή άμεσου ανταγωνισμού μεταξύ τους.

3.

Τρίτος λόγος ακυρώσεως: Η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως και παρέβη τα άρθρα 2 και 8 του κανονισμού (ΕΚ) 139/2004 του Συμβουλίου (1) κατά τον ορισμό της αγοράς και την εκτίμηση των επιπτώσεων στον ανταγωνισμό σε σχέση με την προσφορά πακέτων πολλαπλών υπηρεσιών, ιδίως πακέτων υπηρεσιών σταθερών τηλεπικοινωνιών συνδυασμένων με υπηρεσίες κινητών τηλεπικοινωνιών (πακέτα FMC).

4.

Τέταρτος λόγος ακυρώσεως: Η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως, παρέβη τα άρθρα 2 και 8 του κανονισμού 139/2004 καθώς και την υποχρέωση αιτιολογήσεως και το καθήκον επιμέλειας που υπέχει, καθόσον εκτίμησε και έκανε δεκτή τη δέσμευση σε σχέση με τη χονδρική καλωδιακή ευρυζωνική πρόσβαση.

—

να ακυρώσει την απόφαση C (2019) 5187 τελικό της Επιτροπής, της 18ης Ιουλίου 2019, στην υπόθεση M.8864 — Vodafone/Certain Liberty Global Assets·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέβη το άρθρο 2, παράγραφοι 2 και 3, του κοινοτικού κανονισμού συγκεντρώσεων (1), καθόσον ενέκρινε πράξη η οποία οδήγησε σε δεσπόζουσα θέση της συγχωνευθείσας οντότητας και σε σημαντική παρακώλυση του αποτελεσματικού ανταγωνισμού στη γερμανική αγορά για τη λιανική παροχή υπηρεσιών μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος σε πελάτες συγκροτημάτων κατοικιών. Η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως, καθόσον κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα μέρη δεν ήταν ούτε πραγματικοί (άμεσοι/έμμεσοι) ούτε δυνητικοί ανταγωνιστές πριν από την πράξη και ότι η πράξη δεν θα οδηγούσε σε σημαντική επιδείνωση των ανταγωνιστικών συνθηκών. Η Επιτροπή δεν έλαβε, ιδίως, υπόψη τις αρνητικές επιπτώσεις που θα επέρχονταν στην αγορά για την παροχή υπηρεσιών σε πελάτες συγκροτημάτων κατοικιών λόγω της δεσπόζουσας θέσης της συγχωνευθείσας οντότητας στις αγορές για τη λιανική παροχή και απόκτηση τηλεοπτικών καναλιών και για τη λιανική παροχή υπηρεσιών μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε, επίσης, σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως, καθόσον διαπίστωσε ότι δεν υφίσταται σημαντική παρακώλυση του αποτελεσματικού ανταγωνισμού στην αγορά για την παροχή υπηρεσιών σε πελάτες μεμονωμένων κατοικιών για τον λόγο, ιδίως, ότι η Επιτροπή στήριξε τη διαπίστωση αυτή σε υποτιθέμενη απουσία ανταγωνιστικής σχέσης μεταξύ των μερών πριν από την πράξη. Η πράξη οδηγεί σε δεσπόζουσα θέση λόγω της οποίας επέρχεται σημαντική παρακώλυση του αποτελεσματικού ανταγωνισμού στην αγορά για την παροχή υπηρεσιών καλωδιακής τηλεόρασης ή τηλεόρασης μέσω πρωτοκόλλου δικτύου σε πελάτες μεμονωμένων κατοικιών.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλα νομικά σφάλματα και πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως σε σχέση με τη διαπίστωση που αφορά την ικανότητα και τα κίνητρα της συγχωνευθείσας οντότητας να βλάψει την Tele Columbus και άλλους παρόχους λιανικών υπηρεσιών τηλεοπτικού σήματος που εξαρτώνται από την ενδιάμεση παράδοση τηλεοπτικού σήματος από την συγχωνευθείσα οντότητα.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι ο τρόπος με τον οποίο η Επιτροπή εκτίμησε τις αρνητικές επιπτώσεις της πράξης στις αγορές λιανικής παροχής υπηρεσιών μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος είναι ελλιπής και προδήλως εσφαλμένος. Η Επιτροπή έκρινε, ιδίως, εσφαλμένα ότι η συγχωνευθείσα οντότητα δεν είχε κίνητρο να αποκλείσει την πρόσβαση των ανταγωνιστών της στο τηλεοπτικό περιεχόμενο και ότι ένας τέτοιος αποκλεισμός δεν θα είχε σημαντικές αρννητικές επιπτώσεις στις αγορές επόμενου σταδίου για τη λιανική παροχή υπηρεσιών μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος σε συγκροτήματα κατοικιών και σε μεμονωμένες κατοικίες. Η Επιτροπή παρέλειψε, επίσης, να εκτιμήσει την ικανότητα και το κίνητρο που είχε η συγχωνευθείσα οντότητα να βλάψει τους ανταγωνιστές επόμενου σταδίου μέσω όχι ενός πλήρους αποκλεισμού, αλλά μιας εις βάρος των πελατών επιδείνωσης των όρων πρόσβασης στο τηλεοπτικό περιεχόμενο στο οποίο περιλαμβάνονται οι ψηφιακές λειτουργικές δυνατότητες, όπως αυτές της αυτόματης επανεκκίνησης, παύσης κλπ. («εν μέρει αποκλεισμός»).

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, καθόσον εκτίμησε ότι η πράξη, όπως τροποποιήθηκε με βάση τις δεσμεύσεις της Vodafone, δεν οδηγεί σε σημαντική παρακώλυση του ανταγωνισμού στην αγορά λιανικής παροχής υπηρεσιών μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος. Δεδομένου ότι οι δεσμεύσεις δεν πληρούν τις προδιαγραφές που περιγράφονται στην ανακοίνωση διαρθρωτικών μέτρων της Επιτροπής και δεν επαρκούσαν ώστε να αποκαταστήσουν τη σημαντική παρακώλυση του ανταγωνισμού που προκλήθηκε από την πράξη στις ανωτέρω και σε άλλες αγορές, η εγκριτική απόφαση της Επιτροπής με την οποία έγιναν δεκτά τα εν λόγω μέτρα αποκατάστασης συνιστά παράβαση του άρθρου 2, παράγραφος 3, του κανονισμού συγκεντρώσεων.

—

να ακυρώσει εν μέρει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO και την αντίδικο ενώπιον του τμήματος προσφυγών στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας στην παρούσα διαδικασία, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων ενώπιον του EUIPO

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει εν μέρει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO και την αντίδικο ενώπιον του τμήματος προσφυγών στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας στην παρούσα διαδικασία, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων ενώπιον του EUIPO.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει εν μέρει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO και την αντίδικο ενώπιον του τμήματος προσφυγών στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας της παρούσας διαδικασίας, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων ενώπιον του EUIPO.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής C(2019) 5187 της 18ης Ιουλίου 2019 (M.8864 — VODAFONE/CERTAIN LIBERTY GLOBAL ASSETS),

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος ακυρώσεως: Πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως και διαδικαστική πλημμέλεια κατά την εξέταση της σημαντικής παρακώλυσης του αποτελεσματικού ανταγωνισμού μέσω οριζοντίων, μη συντονισμένων αποτελεσμάτων στη γερμανική «αγορά για την παροχή υπηρεσιών μετάδοσης σήματος καλωδιακής τηλεόρασης σε νοικοκυριά συγκροτημάτων κατοικιών (πελάτες συγκροτημάτων κατοικιών)».

2.

Δεύτερος λόγος ακυρώσεως: Πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως κατά την εξέταση της σημαντικής παρακώλυσης του αποτελεσματικού ανταγωνισμού μέσω οριζοντίων, μη συντονισμένων αποτελεσμάτων στη γερμανική «αγορά για την παροχή υπηρεσιών μετάδοσης σήματος καλωδιακής τηλεόρασης σε νοικοκυριά μεμονωμένων κατοικιών (πελάτες μεμονωμένων κατοικιών)».

3.

Τρίτος λόγος ακυρώσεως: Πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως και διαδικαστική πλημμέλεια κατά την εξέταση της σημαντικής παρακώλυσης του αποτελεσματικού ανταγωνισμού μέσω καθέτων, μη συντονισμένων αποτελεσμάτων στην αγορά μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος και στη συνδεόμενη της αγοράς αυτής αγορά για παροχή υπηρεσιών μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος καλωδιακής τηλεόρασης σε νοικοκυριά συγκροτημάτων κατοικιών.

4.

Τέταρτος λόγος ακυρώσεως: Πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως κατά την εξέταση της σημαντικής παρακώλυσης του αποτελεσματικού ανταγωνισμού μέσω οριζοντίων, μη συντονισμένων αποτελεσμάτων στη λεγόμενη αγορά τροφοδότησης στη Γερμανία.

5.

Πέμπτος λόγος ακυρώσεως: Πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως και διαδικαστική πλημμέλεια κατά την εξέταση των δεσμεύσεων, καθότι η Επιτροπή ενέκρινε πακέτο δεσμεύσεων το οποίο εξ αρχής δεν ήταν –διαρθρωτικά– κατάλληλο να αντισταθμίσει τον σημαντικό περιορισμό του ανταγωνισμού που θα προκαλούνταν λόγω της συγχώνευσης.