Απομάκρυνση και διάθεση των εκτός λειτουργίας εγκαταστάσεων ανοικτής θαλάσσης εξόρυξης πετρελαίου και αερίου

ΣΥΝΟΨΗ ΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥ ΕΓΓΡΑΦΟΥ:

Ανακοίνωση [COM(98) 49 τελικό] – απομάκρυνση και διάθεση των εκτός λειτουργίας εγκαταστάσεων ανοικτής θαλάσσης εξόρυξης πετρελαίου και αερίου

ΤΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ;

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στόχο έχει την προστασία του περιβάλλοντος μειώνοντας τη ρύπανση από τις εκτός λειτουργίας εγκαταστάσεις ανοικτής θαλάσσης εξόρυξης πετρελαίου και αερίου.

ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ

• Η συζήτηση σχετικά με τη διάθεση εγκαταστάσεων ανοικτής θαλάσσης εξόρυξης πετρελαίου και αερίου που βρίσκονται εκτός λειτουργίας άνοιξε ξανά το 1995 με την υπόθεση «Brent Spar». Η Shell είχε αποφασίσει με την έγκριση της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου να βυθίσει την εξέδρα αποθήκευσης πετρελαίου Brent Spar σε μεγάλου βάθους ύδατα στον Βόρειο Ατλαντικό.
• Οι πολίτες άσκησαν έντονη κριτική στην εν λόγω απόφαση λόγω της ζημιάς που θα προκαλούσε στο θαλάσσιο περιβάλλον. Στην υπουργική δήλωση μετά τη Διάσκεψη της Βόρειας Θάλασσας, η οποία πραγματοποιήθηκε την ίδια περίοδο, η πλειοψηφία των παρόντων υπουργών, με εξαίρεση τους υπουργούς του Ηνωμένου Βασιλείου και της Νορβηγίας, απαίτησαν την πλήρη απαγόρευση της διάθεσης στη θάλασσα των εγκαταστάσεων αυτού του τύπου.
• Μετά από μποϋκοτάζ των προϊόντων της Shell από καταναλωτές σε πολλές χώρες της ΕΕ, η εταιρεία εγκατέλειψε τελικά το σχέδιό της και αποφάσισε να αποσυναρμολογήσει την εγκατάσταση και να επαναχρησιμοποιήσει τη διάταξη για την προέκταση μιας αποβάθρας στη Νορβηγία. Αυτή η μεμονωμένη λύση, ωστόσο, δεν έχει παράσχει μια γενική λύση για τις άλλες 600 εγκαταστάσεις αυτού του τύπου στα ευρωπαϊκά ύδατα, με τις περισσότερες από αυτές να βρίσκονται στα βρετανικά και νορβηγικά ύδατα.
• Η διάθεση εκτός λειτουργίας εγκαταστάσεων εξετάστηκε σύμφωνα με τη σύμβαση OSPAR (OSPAR: σύμβαση για την πρόληψη της θαλάσσιας ρύπανσης συνεπεία επιχειρήσεων πόντισης από σκάφη και αεροσκάφη η οποία υπογράφηκε στο Όσλο στις 15 Φεβρουαρίου 1972, την οποία διαδέχτηκε η σύμβαση για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος του βορειοανατολικού Ατλαντικού, η οποία υπογράφηκε στο Παρίσι στις 9 Σεπτεμβρίου 1992), στο πλαίσιο της οποίας εγκρίθηκε σχετική απόφαση το 1998.
• Τον Νοέμβριο του 1996, η Επιτροπή ανέθεσε την εκπόνηση μελέτης σχετικά με τις τεχνικές, περιβαλλοντικές και οικονομικές πτυχές της απομάκρυνσης και διάθεσης των εν λόγω εγκαταστάσεων, η οποία κατέληξε στα ακόλουθα συμπεράσματα:
• Όσον αφορά τις μεγάλες εγκαταστάσεις σκυροδέματος:
  • ανεπαρκείς γνώσεις των τεχνικών πτυχών της διάθεσής τους·
  • δεν υπάρχει ανάγκη πλήρους διάθεσής τους από περιβαλλοντική άποψη·
  • είναι αδύνατον να εκτιμηθεί το κόστος της διάθεσής τους.
• Όσον αφορά τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις με χαλύβδινες κατασκευές:
  • η πλήρης διάθεση είναι τεχνικά εφικτή·
  • η διάθεση είναι οικονομικά βιώσιμη·
  • η διάθεση μπορεί να πραγματοποιηθεί με πλήρη ασφάλεια·
  • τα κατάλοιπα τοξικών ή επικίνδυνων ουσιών μπορούν να μειωθούν·
  • ο χάλυβας μπορεί να ανακυκλωθεί στη ξηρά.
• Το κόστος απομάκρυνσης και διάθεσης καλύπτεται από τους ιδιοκτήτες των εγκαταστάσεων, δηλαδή τις εταιρείες πετρελαίου και αερίου. Μέρος αυτής της δαπάνης εκπίπτει από φορολόγηση. Το συνολικό κόστος ρυμούλκησης όλων των εξεδρών στην ξηρά για ανακύκλωση υπολογίζεται σε 2 δισεκατομμύρια ευρώ για μια περίοδο 25 ετών ή σε 80 εκατομμύρια ευρώ ανά έτος κατά μέσο όρο. Ο αντίκτυπος μιας τέτοιας απόφασης στο συνολικό κόστος παραγωγής πετρελαίου και αερίου θα είναι σε γενικές γραμμές αμελητέος.
• Υπάρχουν πολλά διεθνή κείμενα που καλύπτουν τις εκτός λειτουργίας εγκαταστάσεις ανοικτής θαλάσσης εξόρυξης πετρελαίου και αερίου, όπως τα εξής:
  • Σύμβαση της Γενεύης για την υφαλοκρηπίδα του 1958·
  • Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας του 1982·
  • Σύμβαση του Λονδίνου του 1972·
  • Κατευθυντήριες γραμμές και πρότυπα του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού για την απομάκρυνση των εγκαταστάσεων και κατασκευών ανοικτής θαλάσσης της υφαλοκρηπίδας 1989·
  • Σύμβαση της Βασιλείας για τον έλεγχο της διασυνοριακής διακίνησης επικίνδυνων αποβλήτων και της διάθεσής τους του 1989·
  • Σύμβαση του Όσλο (1972) και σύμβαση του Παρισιού (1992) (OSPAR)·
  • Σύμβαση του Ελσίνκι για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος της περιοχής της Βαλτικής 1992·
  • Σύμβαση της Βαρκελώνης για την προστασία της Μεσογείου Θάλασσας από τη ρύπανση του 1976.

Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο κοινό νομικό πλαίσιο σε αυτόν τον τομέα. Επίσης, οι εν λόγω συμβάσεις θεσπίζουν μόνο τα ελάχιστα πρότυπα. Η κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να επιβάλλει αυστηρότερους όρους.

• Τα πλεονεκτήματα υιοθέτησης ενιαίας διεθνούς νομοθεσίας σε αυτόν τον τομέα είναι τα εξής:
  • εξάλειψη του κινδύνου ανταγωνισμού που προκύπτει από τις διαφορές στην εθνική νομοθεσία·
  • περιορισμοί στις απορρίψεις ρύπων από εγκαταστάσεις·
  • μείωση της ρύπανσης του θαλάσσιου περιβάλλοντος·
  • μεγαλύτερη ασφάλεια ναυσιπλοΐας.

ΚΥΡΙΑ ΠΡΑΞΗ

Ανακοίνωση της Επιτροπής προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με την απομάκρυνση και διάθεση των εκτός λειτουργίας εγκαταστάσεων ανοικτής θαλάσσης εξόρυξης πετρελαίου και αερίου [COM(98) 49 τελικό της 18.2.1998]

τελευταία ενημέρωση 23.02.2017