ΟΔΗΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της 25ης Φεβρουαρίου 1964 περί του συντονισμού των ειδικών μέτρων για τη διακίνηση και τη διαμονή αλλοδαπών, τα οποία δικαιολογούνται από λόγους δημοσίας τάξεως, δημοσίας ασφαλείας ή δημοσίας υγείας

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ,

Έχοντας υπόψη:

την συνθήκη περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητος, και ιδίως το άρθρο 56 παράγραφος 2,

τον κανονισμό αριθ. 15 του Συμβουλίου της 16ης Αυγούστου 1961 περί των πρώτων μέτρων για την πραγματοποίηση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων εντός της Κοινότητος(1), και ιδίως το άρθρο 47,

την οδηγία του Συμβουλίου της 16ης Αυγούστου 1961 περί της διοικητικής διαδικασίας και πρακτικής όσον αφορά την είσοδο, την απασχόληση και την διαμονή των εργαζομένων ενός Κράτους μέλους, καθώς και των οικογενειών τους, στα άλλα Κράτη μέλη της Κοινότητος(2),

τα γενικά προγράμματα για την κατάργηση των περιορισμών στην ελευθερία εγκαταστάσεως και στην ελεύθερη παροχή υπηρεσιών (3), και ιδίως τον τίτλο II,

την οδηγία του Συμβουλίου της 25ης Φεβρουαρίου 1964 περί καταργήσεως των περιορισμών στη διακίνηση και διαμονή των υπηκόων των Κρατών μελών στο εσωτερικό της Κοινότητος στον τομέα της εγκαταστάσεως και της παροχής υπηρεσιών(4),

την πρόταση της Επιτροπής,

την γνώμη της Συνελεύσεως(5),

την γνώμη της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής(6)Εκτιμώντας:

ότι ο συντονισμός των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων που προβλέπουν ειδικό καθεστώς για τους αλλοδαπούς και δικαιολογούνται από λόγους δημοσίας τάξεως, δημοσίας ασφαλείας ή δημοσίας υγείας πρέπει εν πρώτοις να αναφέρεται στις προϋποθέσεις εισόδου και διαμονής των υπηκόων των Κρατών μελών που διακινούνται εντός της Κοινότητος, είτε προκειμένου να ασκήσουν μισθωτή ή μη μισθωτή δραστηριότητα, είτε προκειμένου να αποδεχθούν υπηρεσίες-

ότι ο συντονισμός αυτός προϋποθέτει ιδίως την προσέγγιση των διαδικασιών που τηρούνται στα Κράτη μέλη, όταν γίνεται επίκληση λόγων δημοσίας τάξεως, δημοσίας ασφαλείας και δημοσίας υγείας, στον τομέα της διακινήσεως και της διαμονής αλλοδαπών-

ότι πρέπει σε κάθε Κράτος μέλος να παρέχονται στους υπηκόους των άλλων Κρατών μελών επαρκείς δυνατότητες ασκήσεως προσφυγής κατά των πράξεων της διοικήσεως στον τομέα αυτόν-

ότι η απαρίθμηση των ασθενειών και αναπηριών που δύνανται να θέσουν σε κίνδυνο την δημοσία υγεία, την δημοσία τάξη και την δημοσία ασφάλεια θα είχε μικρή πρακτική αξία και δεν θα ήταν εξαντλητική, και ότι αρκεί να συγκεντρωθούν οι παθήσεις αυτές κατά κατηγορίες,

ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΟΔΗΓΙΑ:

Άρθρο 1

1. Οι διατάξεις της παρούσης οδηγίας ισχύουν για τους υπηκόους ενός Κράτους μέλους, οι οποίοι διαμένουν ή μεταβαίνουν σε άλλο Κράτος μέλος της Κοινότητος, είτε προκειμένου να ασκήσουν μισθωτή ή μη μισθωτή δραστηριότητα, είτε προκειμένου να αποδεχθούν υπηρεσίες.

2. Οι διατάξεις αυτές ισχύουν επίσης για τον σύζυγο και τα μέλη της οικογενείας που πληρούν τις προϋποθέσεις των κανονισμών και των οδηγιών που εκδίδονται στον τομέα αυτόν εις εκτέλεση της συνθήκης.

Άρθρο 2

1. Η παρούσα οδηγία αφορά τις διατάξεις τις σχετικές με την είσοδο στην επικράτεια, την έκδοση ή την ανανέωση της αδείας διαμονής ή την απομάκρυνση από την επικράτεια, οι οποίες θεσπίζονται από τα Κράτη μέλη για λόγους δημοσίας τάξεως, δημοσίας ασφαλείας ή δημοσίας υγείας.

2. Επίκληση τέτοιων λόγων δεν είναι δυνατόν να γίνει για την εξυπηρέτηση οικονομικών σκοπών.

Άρθρο 3

1. Τα μέτρα δημοσίας τάξεως ή δημοσίας ασφαλείας πρέπει να βασίζονται αποκλειστικά στην προσωπική συμπεριφορά του ατόμου που αφορούν.

2. Προηγούμενες ποινικές καταδίκες δεν δύνανται καθ' εαυτές να αιτιολογήσουν την λήψη παρόμοιων μέτρων.

3. Η λήξη ισχύος της ταυτότητος ή του διαβατηρίου που επέτρεψε την είσοδο στην χώρα υποδοχής και την έκδοση της αδείας διαμονής δεν δύναται να αποτελέσει λόγο απομακρύνσεως από την επικράτεια.

4. Το Κράτος που εξέδωσε την ταυτότητα ή το διαβατήριο επιτρέπει χωρίς διατυπώσεις την επάνοδο στην επικράτειά του εκείνου υπέρ του οποίου έχει εκδοθεί το έγγραφο έστω κι αν το εν λόγω έγγραφο δεν ισχύει πλέον ή αν αμφισβητείται η ιθαγένεια του προσώπου αυτού.

Άρθρο 4

1. Οι μόνες ασθένειες ή αναπηρίες, οι οποίες δύνανται να δικαιολογήσουν την άρνηση εισόδου στην επικράτεια ή την άρνηση εκδόσεως της πρώτης αδείας διαμονής, είναι εκείνες που αναφέρονται στο παράρτημα.

2. Οι επιγενόμενες ασθένειες ή αναπηρίες μετά την έκδοση της πρώτης αδείας διαμονής δεν δύνανται να δικαιολογήσουν την άρνηση ανανεώσεως της αδείας διαμονής ή την απομάκρυνση από την επικράτεια.

3. Τα Κράτη μέλη δεν δύνανται να θεσπίζουν νέες διατάξεις ή να λαμβάνουν μέτρα περισσότερο περιοριστικά από αυτά που ισχύουν κατά την ημερομηνία κοινοποιήσεως της παρούσης οδηγίας.

Άρθρο 5

1. Η απόφαση για την χορήγηση ή την άρνηση χορηγήσεως της πρώτης αδείας διαμονής πρέπει να λαμβάνεται εντός συντομοτάτης προθεσμίας, το αργότερο δε εντός έξη μηνών από της αιτήσεως.

Επιτρέπεται στον ενδιαφερόμενο να διαμείνει προσωρινά στην επικράτεια, έως ότου αποφασισθεί η χορήγηση ή η άρνηση χορηγήσεως της αδείας διαμονής.

2. Η χώρα υποδοχής δύναται, αν το κρίνει απαραίτητο, να ζητήσει από το Κράτος μέλος καταγωγής και, ενδεχομένως, από τα άλλα Κράτη μέλη πληροφορίες για το ποινικό μητρώο του αιτούντος από άποψη ποινικού δικαίου. Η ενημέρωση αυτή δεν δύναται να έχει συστηματικό χαρακτήρα.

Το Κράτος μέλος, από το οποίο ζητείται η πληροφορία, οφείλει να απαντήσει εντός δύο μηνών.

Άρθρο 6

Οι λόγοι δημοσίας τάξεως, δημοσίας ασφαλείας ή δημοσίας υγείας, επί των οποίων βασίζεται η απόφαση που τον αφορά, γνωστοποιούνται στον ενδιαφερόμενο, εκτός αν λόγοι ασφαλείας του Κράτους αντιτίθενται στην γνωστοποίηση.

Άρθρο 7

Η απόφαση περί αρνήσεως εκδόσεως ή ανανεώσεως αδείας διαμονής ή η απόφαση περί απομακρύνσεως από την επικράτεια κοινοποιείται στον ενδιαφερόμενο. Η κοινοποίηση περιέχει μνεία της προθεσμίας, η οποία τάσσεται για την εγκατάλειψη της επικρατείας. Εκτός επειγουσών περιπτώσεων, η προθεσμία αυτή δεν δύναται να είναι μικρότερη των δεκαπέντε ημερών, εφ' όσον ο ενδιαφερόμενος δεν έχει ακόμη λάβει άδεια διαμονής, και ενός μηνός στις άλλες περιπτώσεις.

Άρθρο 8

Ο ενδιαφερόμενος πρέπει να δύναται να ασκήσει κατά της αποφάσεως περί αρνήσεως εισόδου, αρνήσεως εκδόσεως ή ανανεώσεως της αδείας διαμονής ή κατά της αποφάσεως περί απομακρύνσεως από την επικράτεια, τις προσφυγές που δύνανται να ασκήσουν οι ημεδαποί κατά των πράξεων της διοικήσεως.

Άρθρο 9

1. Αν δεν χωρεί προσφυγή σε δικαστήριο ή αν η προσφυγή αυτή αναφέρεται μόνο στην νομιμότητα της αποφάσεως ή αν δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα, η απόφαση περί αρνήσεως ανανεώσεως της αδείας διαμονής ή η απόφαση περί απομακρύνσεως του κατόχου αδείας διαμονής από την επικράτεια λαμβάνεται από την διοικητική αρχή - εκτός επειγουσών περιπτώσεων - μόνο κατόπιν γνώμης αρμοδίας αρχής της χώρας υποδοχής, ενώπιον της οποίας ο ενδιαφερόμενος πρέπει να δύναται να προβάλλει τα μέσα υπερασπίσεώς του και να δύναται να επικουρείται ή να εκπροσωπείται κατά τους διαδικαστικούς όρους που προβλέπονται από την εθνική νομοθεσία.

Η αρχή αυτή πρέπει να είναι άλλη από εκείνη που έχει αρμοδιότητα να λαμβάνει την απόφαση περί αρνήσεως ανανεώσεως της αδείας διαμονής ή την απόφαση περί απομακρύνσεως.

2. Οι αποφάσεις περί αρνήσεως εκδόσεως της πρώτης αδείας διαμονής, καθώς και οι αποφάσεις περί απομακρύνσεως προ της εκδόσεως της εν λόγω αδείας υποβάλλονται προς εξέταση, κατόπιν αιτήσεως του ενδιαφερομένου, στην αρχή εκείνη, η προηγουμένη γνώμη της οποίας προβλέπεται από την παράγραφο 1. Ο ενδιαφερόμενος επιτρέπεται τότε να αναλάβει αυτοπροσώπως την υπεράσπισή του, εκτός αν λόγοι ασφαλείας του Κράτους αντιτίθενται στην υπεράσπιση αυτή.

Άρθρο 10

1. Τα Κράτη μέλη λαμβάνoυν τα μέτρα που είναι αναγκαία για να συμμορφωθούν προς την παρούσα οδηγία εντός έξη μηνών από της κοινοποιήσεώς της και ενημερώνουν αμέσως περί αυτού την Επιτροπή.

2. Τα Κράτη μέλη μεριμνούν για την γνωστοποίηση στην Επιτροπή του κειμένου των σημαντικοτέρων διατάξεων εσωτερικού δικαίου, τις οποίες θεσπίζουν στον τομέα που διέπεται από την παρούσα οδηγία.

Άρθρο 11

Η παρούσα οδηγία απευθύνεται στα Κράτη μέλη.

Έγινε στις Βρυξέλλες, στις 25 Φεβρουαρίου 1964.

Για το Συμβούλιο

Ο Πρόεδρος

H. FAYAT

(1) ΕΕ αριθ. 57 της 26.8.1961, σ. 1073/61.

(2) EΕ αριθ. 80 της 13.12.1961, σ. 1513/61.

(3) ΕΕ αριθ. 2 της 15.1.1962, σ. 32/62 και 36/62.

(4) ΕΕ αριθ. 56 της 4.4.1964, σ. 845/64.

(5) ΕΕ αριθ. 134 της 14.12.1962, σ. 2861/62.

(6) ΕΕ αριθ. 56 της 4.4.1964, σ. 856/64.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Α. Ασθένειες που δύνανται να θέσουν σε κίνδυνο την δημοσία υγεία:

1. Ασθένειες που υπόκεινται σε καραντίνα και αναφέρονται στον Διεθνή Υγειονομικό Κανονισμό αριθ. 2 της 25ης Μαΐου 1951 της Παγκόσμιας Οργανώσεως Υγείας.

2. Φυματίωση του αναπνευστικού συστήματος, ενεργή ή μη εξελικτική τάση.

3. Σύφιλη.

4. Άλλες μεταδοτικές λοιμώδεις ή παρασιτικές ασθένειες, εφ' όσον αποτελούν στην χώρα υποδοχής αντικείμενο προστατευτικών διατάξεων έναντι των ημεδαπών.

Β. Ασθένειες και αναπηρίες που δύνανται να θέσουν σε κίνδυνο την δημοσία τάξη ή την δημοσία ασφάλεια:

1. Τοξικομανία.

2. Βαρειές ψυχοπνευματικές διαταραχές- έκδηλες καταστάσεις ψυχώσεως με υπερκινητικότητα, παραλήρημα, παραισθήσεις ή σύγχυση.