52006DC0088

[pic] | ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ |

Βρυξέλλες, 2.3.2006

COM(2006) 88 τελικό

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΥ: ΚΟΙΝΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΤΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΑΝΑ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΠΟΛΥΕΤΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

1. Προοίμιο 4

1.1. Το κοινό πλαίσιο και ο κοινός πολυετής προγραμματισμός: στοιχεία της συμβολής της Ευρωπαϊκής Ένωσης 4

1.2. Ιστορικό του πλαισίου για τα έγγραφα στρατηγικής ανά χώρα και κοινού πολυετούς προγραμματισμού 5

1.3. Προκαταρκτικές παρατηρήσεις 6

2. Ένα αναθεωρημένο πλαίσιο για έναν ενισχυμένο προγραμματισμό 7

2.1. Οι αρχές ενός αποτελεσματικού προγραμματισμού 7

2.2. Οι εννέα ουσιώδεις συνιστώσες για τα έγγραφα στρατηγικής ανά χώρα 8

2.3. Η διαδικασία κατάρτισης εγγράφου στρατηγικής ανά χώρα με προοπτική τον κοινό πολυετή προγραμματισμό 10

2.3.1. Οι βασικές αρχές 10

2.3.2. Τα διάφορα στάδια του κοινού πολυετούς προγραμματισμού 11

Πρώτο στάδιο: μια κοινή ανάλυση 11

Δεύτερο στάδιο: πέρα από μια κοινή ανάλυση, μια κοινή στρατηγική απάντηση 12

ANNEX: Common format for country strategy papers (CSPs) 13

PART 1: COUNTRY STRATEGY PAPER 13

1. CHAPTER 1: framework for relations between the donor and the partner country 13

1.1. General objectives of the donor’s external policy 13

1.2. Strategic objectives for cooperation with the partner country 13

1.3. Main bilateral agreements 13

2. CHAPTER 2: COUNTRY DIAGNOSIS 13

2.1. Analysis of the political, economic, social and environmental situation in the partner country 13

2.1.1 Political situation 13

2.1.2. Economic and social situation 15

2.1.3. Social situation, including decent work and employment 17

2.1.4. The country in the international context 17

2.1.5. Environmental situation 18

2.2. Development strategy of the partner country 18

2.3. Analysis of the viability of current policies and the medium-term challenges 19

3. CHAPTER 3: OVERVIEW OF COOPERATION AND POLITICAL DIALOGUE, COMPLEMENTARITY AND CONSISTENCY 19

3.1. Overview of the donor’s past and present cooperation (lessons learned) 19

3.2. Information on the programmes of other donors (complementarity) 20

3.3. Description of the political dialogue between the donor and the partner country 20

3.4. Description of the state of the partnership with the partner country and progress towards harmonisation 20

3.5. Analysis of consistency with the donor’s other policies 20

4. CHAPTER 4: THE DONOR’S RESPONSE STRATEGY 21

PART 2: WORK PROGRAMME 22

ANNEXES. 22

1. Summary table for the country 22

2. Country environmental profile 22

3. Prospective financial matrix of donors 23

4. Country migration profile (where necessary) 23

5. Description of the CSP drafting process, stressing the involvement of non-state actors and local authorities 23

6. Harmonisation road map (where there is one) 23

1. Προοίμιο

Η ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της βοήθειας αποτελεί θεμελιώδη στόχο της ατζέντας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Η διεθνής δυναμική που προέκυψε από τη διεθνή διάσκεψη του Μοντερέι (18-22 Μαρτίου 2002) κατέληξε στην έγκριση της διακήρυξης των Παρισίων για την εναρμόνιση και την ευθυγράμμιση της βοήθειας (2 Μαρτίου 2005). Στο πλαίσιο αυτό, η Ευρωπαϊκή Ένωση τόνισε επανειλημμένα, αφενός, την απόλυτη ανάγκη για συλλογική πρόοδο από πλευράς αποτελεσματικότητας και αντίκτυπου και, αφετέρου, το καθήκον της να προωθήσει τις σχετικές προσπάθειες.

Στο πλαίσιο αυτό, η συνεκτίμηση όλων των στόχων εξωτερικής πολιτικής και των λοιπών μέσων της ΕΕ είναι ουσιώδης, προκειμένου να διασφαλιστεί η συνοχή και να ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα της βοήθειας. Πράγματι, η αναπτυξιακή πολιτική αποτελεί ένα από τα σκέλη που συμβάλλει στην επίτευξη των στόχων των εξωτερικών πολιτικών της ΕΕ, παράλληλα με άλλα μέσα, όπως οι πολιτικές στους τομείς της άμυνας και της ασφάλειας, του εμπορίου, του περιβάλλοντος κ.λπ.

1.1. Το κοινό πλαίσιο και ο κοινός πολυετής προγραμματισμός: στοιχεία της συμβολής της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η ΕΕ παρουσίασε, με την ευκαιρία του φόρουμ υψηλού επιπέδου του Παρισιού το Φεβρουάριο/Μάρτιο 2005, ένα πρόγραμμα εργασίας που περιλαμβάνει συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την ταχεία και συλλογική εφαρμογή των αρχών της διακήρυξης των Παρισίων. Ένας από τους πυλώνες της εθελοντικής αυτής συμβολής είναι η δέσμευση να αναπτυχθεί σταδιακά ένας κοινός πολυετής προγραμματισμός μέσω της αναθεώρησης του πλαισίου του 2000 για τα έγγραφα στρατηγικής ανά χώρα (ΕΣΧ). Η εν λόγω αναθεώρηση αποτελεί μία από τις συνιστώσες του σχεδίου δράσης της ΕΕ για την αποτελεσματικότητα της βοήθειας.

Κατά τα Συμβούλια Γενικών Υποθέσεων και Εξωτερικών Σχέσεων (ΓΥΕΣ) του Νοεμβρίου 2004, και εν συνεχεία του Απριλίου και Νοεμβρίου 2005, αναπτύχθηκαν αντίστοιχα η αρχή, η φύση και το χρονοδιάγραμμα μιας τέτοιας διαδικασίας.

Προτού τεθούν οι βάσεις του εν λόγω κοινού πολυετούς προγραμματισμού, θα πρέπει να συμπληρωθούν οι διαθέσιμες πληροφορίες, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η σωστή κατανόηση των διαφορετικών συστημάτων προγραμματισμού των κρατών μελών (και των λοιπών χορηγών), να αξιοποιηθούν οι υπάρχουσες ορθές πρακτικές (που αναγνωρίζονται από τον ΟΟΣΑ) και να ενσωματωθεί πλήρως η πραγματικότητα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας επιτόπου.

Προς το σκοπό αυτό, διενεργήθηκαν το 2005 τρεις μελέτες ουσίας στην Ουγκάντα, την Τανζανία και τη Ζάμπια. Αποκομίστηκαν επίσης διδάγματα από την κτηθείσα πείρα και από τους απολογισμούς που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος εναρμόνισης της ΕΕ σε τέσσερις πιλοτικές χώρες: Βιετνάμ, Νικαράγουα, Μαρόκο και Μοζαμβίκη.

Οι τρεις μελέτες, των οποίων τα αποτελέσματα κατέστη δυνατό να αναλυθούν με τη συμμετοχή των κρατών μελών, αποτέλεσαν μια επιπρόσθετη σταθερή βάση ανάλυσης για την αναθεώρηση του πλαισίου για τα ΕΣΧ, που αποτελεί το αντικείμενο του παρόντος εγγράφου.

1.2. Ιστορικό του πλαισίου για τα έγγραφα στρατηγικής ανά χώρα και κοινού πολυετούς προγραμματισμού

Το πλαίσιο προγραμματισμού για τα κοινοτικά ΕΣΧ (κοινώς γνωστό ως «πλαίσιο για τα ΕΣΧ») εκδόθηκε το 2000, με την ευκαιρία της μεταρρύθμισης RELEX, ως μέσο πολυετούς προγραμματισμού. Πράγματι, προοριζόταν να χρησιμεύσει ως βάση προσανατολισμού για τη δομή όλων των κοινοτικών ΕΣΧ και να αποτελέσει πηγή πληροφοριών για την κατάρτιση των στρατηγικών εγγράφων των κρατών μελών[1]. Στόχος του ήταν να βελτιώσει τη συνοχή και την ποιότητα του προγραμματισμού της εξωτερικής βοήθειας, να καταστήσει την τελευταία πιο προβλέψιμη και αποτελεσματική και να ευνοήσει τη μεγαλύτερη συμπληρωματικότητα με τα κράτη μέλη στον τομέα της αναπτυξιακής συνεργασίας δυνάμει των άρθρων 177 έως 181 της συνθήκης ΕΚ.

Το πλαίσιο αυτό εφαρμόστηκε αμελλητί από την Επιτροπή κατά τον προγραμματισμό των ΕΣΧ/ΕΠΣ 1ης γενεάς (2002-2006) και των ενδιάμεσων επανεξετάσεων (2004) για όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες που επωφελούνται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης και τα προγράμματα ALA, MEDA, TACIS και CARDS.

Χάρη στις εκθέσεις για την πρόοδο της εφαρμογής του πλαισίου για τα ΕΣΧ, τις οποίες συνέταξε η Επιτροπή κατόπιν αιτήματος του Συμβουλίου το 2001, 2002 και 2005, κατέστη δυνατό να διαπιστώσει η ΕΕ ότι η αυστηρή χρησιμοποίηση των ΕΣΧ/ΕΠΣ αποτελούσε αποτελεσματικό και κατάλληλο μέσο για τη βελτίωση του ποιοτικού επιπέδου των διαδικασιών προγραμματισμού της.

Εν προκειμένω, το Συμβούλιο κατέληξε, το 2003[2], στο συμπέρασμα ότι το πλαίσιο για τα ΕΣΧ είχε πράγματι συμβάλει κατά τρόπο σημαντικό στο στόχο του πολυετούς προγραμματισμού και στην ενίσχυση της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας της εξωτερικής βοήθειας της ΕΕ. Υπογραμμίζει ότι βελτιώθηκαν τόσο ο συντονισμός όσο και η συμπληρωματικότητα μεταξύ κοινοτικής και διμερούς βοήθειας, ιδίως με εκείνη των κρατών μελών[3], των οποίων υπήρξε σημαντική η συμμετοχή σε επιτόπιο επίπεδο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι αρχές των κρατών εταίρων συμμετείχαν εκ του σύνεγγυς στη διαδικασία προγραμματισμού, γεγονός το οποίο αύξησε το αίσθημα οικειοποίησης και τη συνοχή μεταξύ της στρατηγικής της Επιτροπής και της εθνικής διαδικασίας ανάπτυξης.

Χάρη στις ενδιάμεσες επανεξετάσεις του 2004 κατέστη δυνατό να ενισχυθούν περαιτέρω η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα των ΕΣΧ, ιδίως μέσω της βελτίωσης της συνοχής μεταξύ της αναπτυξιακής πολιτικής και των λοιπών εξωτερικών και εσωτερικών πολιτικών της ΕΚ/ΕΕ ή μέσω της ενίσχυσης της προσέγγισης που στηριζόταν στα αποτελέσματα, χάρη στη πιο σχολαστική ενσωμάτωση δεικτών επιδόσεων που επιτρέπουν την αξιολόγηση των επιτευγμάτων των χωρών εταίρων, ιδίως όσον αφορά την επίτευξη των αναπτυξιακών στόχων της χιλιετίας (ΑΣΧ).

Το πλαίσιο για τα ΕΣΧ πρέπει να θεωρείται ως μια συνεχής διαδικασία, η οποία είναι ανάγκη να βελτιώνεται και να αναπροσαρμόζεται διαρκώς, ώστε να ακολουθείται η εξέλιξη της ατζέντας όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της βοήθειας. Στο πλαίσιο αυτό, κατέστη ολοένα σαφέστερο ότι μια από κοινού συντονισμένη και μελετημένη διαδικασία προγραμματισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο μπορούσε να συμβάλει κατά τρόπο ακόμη σημαντικότερο στην αποτελεσματικότητα της βοήθειας και στο στόχο της υλοποίησης των ΑΣΧ.

Πράγματι, το 2004, η ομάδα ad hoc για την εναρμόνιση, στην οποία ανατέθηκε να προτείνει συμβολή της ΕΕ στην ενίσχυση του συντονισμού, της εναρμόνισης και της ευθυγράμμισης, τόνισε ότι ένας κοινός πολυετής προγραμματισμός αναμένεται ότι θα μπορέσει να διευκολύνει το συντονισμό των πολιτικών, να προωθήσει την εναρμόνιση των διαδικασιών και να προσφέρει δυνατότητες λήψης αποφάσεων σχετικά με τη συμπληρωματικότητα. Αναμένεται ότι θα επιτρέψει τη σταδιακή ευθυγράμμιση των χορηγών με τους πολυετείς κύκλους προγραμματισμού της χώρας εταίρου (στρατηγικές μείωσης της φτώχειας και δημοσιονομικές διαδικασίες) και να αυξήσει τις δυνατότητες συγχρονισμού των διαδικασιών προγραμματισμού των κρατών μελών και της Επιτροπής ευνοώντας, εν τέλει, μια σημαντική μείωση του κόστους των συναλλαγών.

Η ώθηση του κοινού πολυετούς προγραμματισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο πηγάζει από τα συμπεράσματα του Συμβουλίου του Νοεμβρίου 2004, καθώς η Επιτροπή κλήθηκε ρητά να αναθεωρήσει το πλαίσιο για τα ΕΣΧ του 2000 εντάσσοντας σε αυτό τη δυνατότητα ενός τέτοιου προγραμματισμού.

Η αρχή του κοινού προγραμματισμού επαναβεβαιώθηκε και ενισχύθηκε στο πλαίσιο της νέας «ευρωπαϊκής συναίνεσης για την ανάπτυξη», δηλ. της νέας διακήρυξης αναπτυξιακής πολιτικής της ΕΕ του Δεκεμβρίου 2005.

1.3. Προκαταρκτικές παρατηρήσεις

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του Συμβουλίου του Νοεμβρίου 2004, « το αναθεωρημένο πλαίσιο για τα ΕΣΧ θα πρέπει να αποτελεί ένα από τα εργαλεία εφαρμογής του πολυετούς προγραμματισμού για το σύνολο της βοήθειας που χορηγείται από τα κράτη μέλη και την Επιτροπή. […] [Αυτό] θα παρέχει, [επιπλέον], προσανατολισμούς για την εφαρμογή του κοινού πολυετούς προγραμματισμού σε επίπεδο της χώρας»[4].

Η έγκριση από το σύνολο την ΕΕ των εννέα ουσιωδών συνιστωσών για τα ΕΣΧ που παρουσιάζονται αναλυτικά στο τμήμα 2.2. και στις οποίες βασίζεται το κοινό υπόδειγμα που προτείνεται στο παράρτημα αποτελεί το πρώτο βασικό στάδιο προς την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της εξωτερικής βοήθειας. Αντιπροσωπεύει ένα θεμελιώδες σημείο στήριξης για την επιδίωξη εναρμόνισης και συντονισμού της εν λόγω βοήθειας.

Όσο για τον κοινό πολυετή προγραμματισμό, αυτός αποτελεί μια ευέλικτη διαδικασία η οποία πρέπει να δύναται να αναπτυχθεί ανάλογα με το ρυθμό εξέλιξης της ιδιαίτερης κατάστασης της εκάστοτε χώρας εταίρου. Η μορφή και η δομή του θα ποικίλλουν από τη μία χώρα στην άλλη. Ο εν λόγω προγραμματισμός παρατίθεται στο τμήμα 2.3.

2. Ένα αναθεωρημένο πλαίσιο για έναν ενισχυμένο προγραμματισμό

Το παρόν έγγραφο αποτελεί την επικαιροποίηση του πλαισίου για τα ΕΣΧ του 2000, το οποίο καθορίζει τα βασικά στοιχεία που θα περιλαμβάνονται σε αυτά και τα στάδια που πρέπει να ακολουθούνται κατά τη διατύπωσή τους.

Το αναθεωρημένο αυτό πλαίσιο διαιρείται σε τρία τμήματα:

- Το πρώτο (τμήμα 2.1) υπενθυμίζει τις αρχές στις οποίες πρέπει να βασίζεται η διαδικασία προγραμματισμού.

- Το δεύτερο (τμήμα 2.2) συνοψίζει τις εννέα ουσιώδεις συνιστώσες για τα μελλοντικά ΕΣΧ. Μια πρόταση κοινού υποδείγματος προσαρτάται στο παρόν έγγραφο.

- Το τρίτο (τμήμα 2.3) σκιαγραφεί τα κύρια στάδια της διαδικασίας που πρέπει να ακολουθείται για τη διατύπωση των μελλοντικών ΕΣΧ και των λεπτομερειών εφαρμογής που θα πρέπει να εξεταστούν με προοπτική έναν κοινό πολυετή προγραμματισμό.

2.1. Οι αρχές ενός αποτελεσματικού προγραμματισμού

Ορισμένες αρχές πρέπει να διέπουν και να στηρίζουν τον προγραμματισμό. Πολλές από τις εν λόγω αρχές, που εκπονήθηκαν και τελειοποιήθηκαν κατά τα τελευταία έτη σε ευρωπαϊκό επίπεδο, περιλαμβάνονται επίσης ως δεσμεύσεις εταιρικής σχέσης στη διακήρυξη των Παρισίων (οικειοποίηση, εναρμόνιση, ευθυγράμμιση, διαχείριση με άξονα τα αποτελέσματα και την αμοιβαία ευθύνη). Προσανατολίζουν τη δομή των ΕΣΧ και των ουσιωδών συνιστωσών της, όπως αυτές περιγράφονται στο ακόλουθο τμήμα:

- Το πλαίσιο της εταιρικής σχέσης . Οι στρατηγικές πρέπει να στηρίζονται στις συμφωνίες συνεργασίας και εταιρικής σχέσης και να συνάδουν με τις περιφερειακές στρατηγικές.

- Η τήρηση των στόχων της ευρωπαϊκής συναίνεσης . Οι κύριοι στόχοι της αναπτυξιακής πολιτικής θα είναι η εξάλειψη της φτώχειας στο πλαίσιο της αειφόρου ανάπτυξης, ιδίως η υλοποίηση των ΑΣΧ, καθώς και η προαγωγή της δημοκρατίας, της χρηστής διακυβέρνησης και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι στόχοι αυτοί θα επιδιώκονται σε όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες και θα εφαρμόζονται στη συνιστώσα «αναπτυξιακή βοήθεια» όλων των κοινοτικών στρατηγικών συνεργασίας με τις τρίτες χώρες.

- Η συνοχή . Η στρατηγική και τα έγγραφα προγραμματισμού πρέπει να είναι διεξοδικά και να λαμβάνουν υπόψη τους στόχους της αναπτυξιακής πολιτικής και των λοιπών πολιτικών που διέπουν τις σχέσεις με τη χώρα εταίρο.

- Η διαφοροποίηση αποτελεί ανάγκη λαμβανομένης υπόψη της ποικιλομορφίας των εταίρων και των προκλήσεων. Εφαρμόζεται τόσο στη γενική πολιτική όσο και στα προγράμματα συνεργασίας.

- Ορισμένα οριζόντια θέματα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη σύμφωνα με την ευρωπαϊκή συναίνεση (δημοκρατία, χρηστή διακυβέρνηση, ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα των παιδιών και των ιθαγενών λαών· ισότητα των φύλων· βιώσιμο περιβάλλον· HIV/AIDS).

- Η αποτελεσματικότητα της βοήθειας περιλαμβάνει και άλλα σημαντικά στοιχεία, όπως η κατανομή των εργασιών, η συμπληρωματικότητα και η εναρμόνιση . Όλες οι προσπάθειες πρέπει να συγκλίνουν προς τη μεγιστοποίηση της ανταλλαγής πληροφοριών με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς και προς τη συμπληρωματικότητα με τις παρεμβάσεις των κρατών μελών και τις δραστηριότητες των λοιπών χορηγών και των πολυμερών οργανισμών. Ο συντονισμός πρέπει να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα με την οικεία χώρα εταίρο.

- Η προσφυγή στη γενική ή/και τομεακή δημοσιονομική στήριξη ως τρόπο εφαρμογής, εφόσον είναι δυνατό, εξακολουθεί να αποτελεί τη βασική αρχή για την αύξηση της αποτελεσματικότητας της βοήθειας και πρέπει να ενισχυθεί.

- Η συγκέντρωση (με διατήρηση της ευελιξίας) συνεπάγεται την επιλογή, στο πλαίσιο της διαδικασίας προγραμματισμού της κοινοτικής βοήθειας, ενός περιορισμένου αριθμού τομέων.

- Η οικειοποίηση από τη χώρα εταίρο και η ευθυγράμμιση . Η ατζέντα της χώρας εταίρου θα βρίσκεται στο επίκεντρο της προετοιμασίας της στρατηγικής και του προγραμματισμού, που θα ευθυγραμμιστούν σταδιακά με αυτή.

- Μια προσέγγιση στηριζόμενη στα αποτελέσματα. Ο προγραμματισμός, η εφαρμογή και η διαδικασία αξιολόγησης πρέπει να περιέχουν συστηματικά βασικούς δείκτες αποτελεσμάτων για τη μέτρηση, εν τέλει, του αντίκτυπου της βοήθειας.

- Η συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών και των λοιπών φορέων: η εταιρική σχέση θα πρέπει να επεκταθεί στους μη κρατικούς φορείς και στον ιδιωτικό τομέα, που θα ήταν σκόπιμο να συμμετέχουν στο διάλογο για τις πολιτικές, στη χάραξη της στρατηγικής συνεργασίας και στην εφαρμογή των προγραμμάτων. Είναι ανάγκη να διασφαλιστεί η συμμετοχή άλλων φορέων ανάπτυξης, ιδίως των τοπικών αρχών και του κοινοβουλίου.

- Τα διδάγματα από το παρελθόν και η αρχή της επανεξέτασης . Τα διδάγματα που αποκομίστηκαν από την πείρα της χώρας εταίρου κατά το παρελθόν, τις αντιπροσωπείες του χορηγού σε επιτόπιο επίπεδο και τις υπηρεσίες της έδρας του χορηγού και τα αποτελέσματα των συναφών εξωτερικών και εσωτερικών αξιολογήσεων πρέπει να λαμβάνονται συστηματικά υπόψη και να επηρεάζουν τις επιλογές που πραγματοποιούνται κατά τη διαδικασία προγραμματισμού. Εξάλλου, τα ΕΣΧ αποτελούν αποτελεσματικά εργαλεία μόνον εάν οι επιδόσεις τους αξιολογούνται τακτικά και η στρατηγική αναπροσανατολίζεται σε συνάρτηση με τα αποτελέσματα.

2.2. Οι εννέα ουσιώδεις συνιστώσες για τα έγγραφα στρατηγικής ανά χώρα

Το νέο πλαίσιο για τα ΕΣΧ προτείνει να διατηρηθεί στο σύνολό της η λογική προσέγγιση που αναπτύχθηκε ήδη για το πλαίσιο του 2000, του οποίου αποδείχθηκε η αποτελεσματικότητα. Επικαιροποιείται σύμφωνα με τις νέες πρακτικές που ανέκυψαν στη διεθνή σκηνή και τις νέες δεσμεύσεις της ΕΕ που αναπτύχθηκαν στο προηγούμενο τμήμα. Αναπτύσσει τα απαραίτητα στοιχεία ώστε να μπορεί να εξεταστεί το ενδεχόμενο ενός κοινού πολυετούς προγραμματισμού ανά χώρα.

Ένα αναλυτικό υπόδειγμα για τα ΕΣΧ προτείνεται στο παράρτημα. Συμπεριλαμβάνει τις ακόλουθες θεμελιώδεις συνιστώσες, που διασφαλίζουν, όπως αποδεικνύεται από την πείρα, έναν ποιοτικό προγραμματισμό[5]:

1. Το πλαίσιο των σχέσεων μεταξύ του χορηγού βοήθειας και της χώρας εταίρου.

2. Ανάλυση της πολιτικής (εσωτερικής και εξωτερικής), οικονομικής και εμπορικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής κατάστασης της χώρας εταίρου.

3. Η ατζέντα της χώρας εταίρου, συμπεριλαμβανομένης της αναπτυξιακής στρατηγικής.

4. Με βάση την ανάλυση της κατάστασης της χώρας και της ατζέντας της, ανάλυση της βιωσιμότητας των σημερινών πολιτικών και των προκλήσεων που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν μεσοπρόθεσμα.

5. Επισκόπηση των προηγούμενων και των τρεχουσών δράσεων συνεργασίας του χορηγού (διδάγματα και εμπειρίες), στην οποία θα λαμβάνονται υπόψη όλα τα μέσα της εξωτερικής βοήθειας, η συμπληρωματικότητα με τα προγράμματα των άλλων χορηγών και η συνοχή με τα λοιπά μέσα της εξωτερικής βοήθειας και των πολιτικών.

6. Περιγραφή της κατάστασης της εταιρικής σχέσης με τη χώρα εταίρο, συμπεριλαμβανομένου του πολιτικού διαλόγου, και της προόδου της διαδικασίας εναρμόνισης.

7. Η στρατηγική συνεργασίας του χορηγού, οι ειδικοί του στόχοι, η συνοχή της με τα λοιπά μέσα εξωτερικής βοήθειας και τις πολιτικές, η συμπληρωματικότητα με τους λοιπούς χορηγούς.

8. Με βάση τα ανωτέρω στοιχεία, ένα πρόγραμμα εργασίας ή ένα εθνικό ενδεικτικό πρόγραμμα (ΕΕΠ) που καθορίζει μετρήσιμους στόχους με τη βοήθεια δεικτών επιδόσεων, την ιδιαίτερη συμβολή του χορηγού και τη φύση και την εμβέλεια των πλέον κατάλληλων μηχανισμών στήριξης.

9. Παραρτήματα: συνοπτικός πίνακας της χώρας, περίληψη των περιβαλλοντικών χαρακτηριστικών, πίνακας προβλεπόμενων χρηματοοικονομικών δεδομένων των χορηγών, χαρακτηριστικά της μετανάστευσης (ανάλογα με την περίπτωση), συμπεριλαμβανομένης της πτυχής που αφορά τη διεθνή προστασία, περιγραφή των διαβουλεύσεων με τους μη κρατικούς φορείς και, εφόσον υπάρχει, χάρτης πορείας για την εναρμόνιση.

Η Επιτροπή προτίθεται να εκπονήσει τα ΕΣΧ της με βάση τις εννέα αυτές θεμελιώδεις συνιστώσες και το υπόδειγμα που προτείνεται στο παράρτημα στο οποίο παρουσιάζονται αναλυτικά. Το έργο αυτό θα πραγματοποιηθεί προοδευτικά: αμέσως για τις χώρες ΑΚΕ, αργότερα (ενδιάμεση επανεξέταση) για τις περιοχές της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής και τις χώρες που καλύπτονται από την ευρωπαϊκή πολιτική γειτονίας και τη Ρωσία, όπου η διαδικασία κατάρτισης των ΕΣΧ (και ΕΠΣ) της 2ης γενεάς βασίστηκε στο παλαιό υπόδειγμα και έχει σχεδόν ολοκληρωθεί.

Η Επιτροπή διαπιστώνει ότι οι περισσότερες από τις συνιστώσες αυτές περιλαμβάνονται ήδη στα έγγραφα στρατηγικής που κατάρτισαν τα κράτη μέλη σε διμερές επίπεδο. Ως εκ τούτου, φρονεί ότι το νέο πλαίσιο για τα ΕΣΧ, το οποίο περιλαμβάνει τις εν λόγω θεμελιώδεις συνιστώσες, θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί από τα κράτη μέλη για τη διμερή βοήθειά τους χωρίς ουσιώδη τροποποίηση των διαδικασιών τους και με την αναγκαία ευελιξία, ώστε να επιτραπεί η προσαρμογή του στο ιδιαίτερο πλαίσιο της εκάστοτε χώρας. Εξάλλου, τα κράτη μέλη που θεσπίζουν επί του παρόντος μέσα προγραμματισμού θα μπορούσαν να εφαρμόσουν αμέσως το νέο πλαίσιο για τα ΕΣΧ τους.

Ωστόσο, πέρα από τη δυνατότητα που παρέχεται στα κράτη μέλη να στηρίξουν τις διμερείς στρατηγικές τους στις εννέα αυτές συνιστώσες και στο νέο πλαίσιο για τα ΕΣΧ, η Επιτροπή θεωρεί ότι το υπόδειγμα που παρουσιάζεται στο παράρτημα αποτελεί ίσως το πλέον κατάλληλο μέσο για να προχωρήσουν τα κράτη μέλη στην πορεία του κοινού πολυετούς προγραμματισμού, ιδίως όσον αφορά την κατανομή ορισμένων πτυχών του προγραμματισμού (τμήμα 2.3.2.). Επομένως, το εν λόγω υπόδειγμα θα πρέπει, στο μέτρο του δυνατού, να χρησιμοποιείται και από τα κράτη μέλη.

Τέλος, είναι επίσης σημαντικό να καταστούν οι μηχανισμοί προγραμματισμού όσο το δυνατόν πιο ευέλικτοι, ώστε να επιτραπεί ο σταδιακός συγχρονισμός μεταξύ τους και να ευθυγραμμίζονται με την πολιτική και δημοσιονομική ατζέντα της χώρας εταίρου.

2.3. Η διαδικασία κατάρτισης εγγράφου στρατηγικής ανά χώρα με προοπτική τον κοινό πολυετή προγραμματισμό

Το νέο πλαίσιο για τα ΕΣΧ αναμένεται να διευκολύνει την πρωτοβουλία κοινού πολυετούς προγραμματισμού μεταξύ της Επιτροπής, των κρατών μελών και, ενδεχομένως, άλλων εταίρων.

Το καθήκον της ΕΚ/ΕΕ είναι να διευκολύνει την πρωτοβουλία αυτή, να ενθαρρύνει την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή και να ευνοήσει τη συμμετοχή της χώρας εταίρου.

2.3.1. Οι βασικές αρχές

Ο κοινός προγραμματισμός πρέπει να αποτελεί μια ευέλικτη, σταδιακή και ανοικτή διαδικασία, στην οποία η χώρα εταίρος διαδραματίζει κινητήριο ρόλο σε επιτόπιο επίπεδο.

- Ευέλικτη , επειδή μπορεί να λάβει διάφορες μορφές ανάλογα με την κατάσταση της εκάστοτε χώρας εταίρου [ιδίως όσον αφορά τις θεσμικές ικανότητες και ως εκ τούτου την ποιότητα της εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής (έγγραφα στρατηγικής για τη μείωση της φτώχειας κ.λπ.)] και των χορηγών, οι οποίοι ενδέχεται να είναι λιγότερο ή περισσότερο έτοιμοι, από πλευράς πολιτικής ή/και διαδικασιών, για εναρμόνιση.

- Σταδιακή , με την πρόβλεψη προοδευτικών σταδίων «ένταξης» ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης. Θα μπορεί να περιλαμβάνει το σύνολο ή μέρος των κρατών μελών.

- Ανοικτή , διότι δεν θα περιορίζεται αυστηρά στα κράτη μέλη. Ο κοινός προγραμματισμός εντάσσεται στη διεθνή κίνηση την οποία επιδιώκει να εντατικοποιήσει. Όταν μια διαδικασία που τείνει να θεσπίσει έναν κοινό προγραμματισμό βρίσκεται ήδη υπό εξέλιξη, ο ευρωπαϊκός κοινός προγραμματισμός οφείλει να δύναται να ενταχθεί σε αυτόν και να του δώσει ώθηση μέσω ενός ευρωπαϊκού συντονισμού και κοινού οράματος.

- Ο κινητήριος ρόλος της χώρας εταίρου είναι καθοριστικός για την προετοιμασία και το συντονισμό του κοινού προγραμματισμού, επειδή αυτός πρέπει να στηρίζεται στη στρατηγική για τη μείωση της φτώχειας ή σε άλλες αντίστοιχες στρατηγικές και στον δημοσιονομικό κύκλο της οικείας χώρας. Στη βάση αυτή οι εταίροι θα δύνανται πράγματι να ευθυγραμμιστούν και να συγκλίνουν προς καλύτερη συμπληρωματικότητα (κατανομή των εργασιών) και μείωση του κόστους των συναλλαγών εν τέλει. Εάν η χώρα δεν διαθέτει τις ικανότητες να διαδραματίσει τον κινητήριο αυτό ρόλο, πρέπει να της παρασχεθεί η αναγκαία στήριξη ώστε να μπορέσει να τις αποκτήσει. Έως τότε, οι χορηγοί θα μπορούν να αναπτύσσουν οι ίδιοι έναν κοινό προγραμματισμό σύμφωνα με τις προτεραιότητες και τους αναδυόμενους – σύμφωνα με την αρχή της «σκιώδους ευθυγράμμισης» (« shadow alignment » – χώρες χαμηλού εισοδήματος ή ευάλωτα κράτη) – ή υφιστάμενους κύκλους προγραμματισμού (χώρες μεσαίου εισοδήματος).

- Η απόφαση ως προς την καταλληλότητα, η μορφή και οι προσανατολισμοί του κοινού προγραμματισμού θα προέρχονται, για κάθε χώρα, από τις αντιπροσωπείες της Επιτροπής και των λοιπών εταίρων στον τομέα της ανάπτυξης σε επιτόπιο επίπεδο . Πράγματι, σε αυτό ακριβώς το επίπεδο πρέπει να διοργανωθούν ο συντονισμός και η εναρμόνιση από την πλευρά αυτή. Ο κοινός προγραμματισμός θα αποτελεί ένα στοιχείο το οποίο θα ενσωματώνεται, εφόσον είναι αναγκαίο, στο χάρτη πορείας για το συντονισμό και την εναρμόνιση που εκπονούν οι χώρες. Θα απαιτούνται συχνές ανταλλαγές μεταξύ της έδρας και των τοπικών αντιπροσωπειών καθώς και τακτική παρακολούθηση για την προβολή της διαδικασίας στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο.

2.3.2. Τα διάφορα στάδια του κοινού πολυετούς προγραμματισμού

Ο ευέλικτος και σταδιακός χαρακτήρας του κοινού πολυετούς προγραμματισμού πρέπει να αντανακλάται στη διαβάθμιση των σταδίων που περιλαμβάνει, με αφετηρία έναν κοινό ή εναρμονισμένο σχεδιασμό των ΕΣΧ, δηλαδή τη χρησιμοποίηση από τα κράτη μέλη, με την αναγκαία ευελιξία, των εννέα θεμελιωδών συνιστωσών των ΕΣΧ, όπως αυτές περιλαμβάνονται στο αναθεωρημένο υπόδειγμα που παρατίθεται στο παράρτημα.

Πρώτο στάδιο: μια κοινή ανάλυση

Από την πείρα και τις πραγματοποιηθείσες αναλύσεις προκύπτει ότι, ανεξάρτητα από τα χρησιμοποιηθέντα μοντέλα, ορισμένα στοιχεία, που θεωρούνται ουσιώδη για να χαραχθεί μια στρατηγική συνεργασίας, είναι κοινά για τους διάφορους χορηγούς που παρεμβαίνουν σε μια χώρα. Η μείωση του κόστους των συναλλαγών για τη χώρα εταίρο επιβάλλει, προφανώς, την από κοινού διάθεση και αξιοποίηση των στοιχείων αυτών.

Τα στοιχεία αυτά αντιστοιχούν στα κεφάλαια 1, 2 και 3 του μέρους I του κοινού υποδείγματος (βλ. παράρτημα) και συνίστανται στην αξιολόγηση της συνολικής πολιτικής κατάστασης, στην εκτίμηση του μακροοικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού πλαισίου της χώρας (με έναν κατάλογο εναρμονισμένων μακροοικονομικών δεικτών και δεικτών φτώχειας με βάση την ατζέντα της κυβέρνησης), στη διατύπωση των προτεραιοτήτων της χώρας εταίρου, στην ανάλυση των διδαγμάτων που αντλήθηκαν από την προγενέστερη συνεργασία, στην ανάλυση της συνοχής των λοιπών πολιτικών στη χώρα εταίρο, στην ανάλυση της συμπληρωματικότητας μεταξύ των δράσεων των διαφόρων εταίρων και στη διατύπωση του προγράμματος της εναρμόνισης.

Δεύτερο στάδιο: πέρα από μια κοινή ανάλυση, μια κοινή στρατηγική απάντηση

Αν και ο κοινός προγραμματισμός συνεπάγεται την από κοινού διάθεση όλων των στοιχείων ανάλυσης (πρβλ. 1ο στάδιο), δεν αποκλείει ένα υψηλότερο επίπεδο φιλοδοξίας που να συνίσταται, για το σύνολο ή μέρος των κρατών μελών τα οποία εκπροσωπούνται σε επίπεδο χώρας, στην κατάρτιση στρατηγικής κοινής απάντησης.

Η εν λόγω στρατηγική θα περιλαμβάνει τα στοιχεία που περιέχονται στο κεφάλαιο 4 του μέρους I του κοινού υποδείγματος που προσαρτάται στο παράρτημα: κοινός ορισμός των στόχων συνεργασίας με τον εταίρο, ορισμός των τομέων συγκέντρωσης με κατανομή των εργασιών μεταξύ των εταίρων (πίνακας χρηματοοικονομικών δεδομένων των χορηγών), ενδείξεις για τη διάθεση χρηματοδοτικών πόρων και για την ανάλυση των κινδύνων και για τις δεσμεύσεις των χωρών εταίρων που αναλήφθηκαν με κοινή συμφωνία. Θα καθοριστούν δείκτες επιδόσεων από κοινού με βάση, στο μέτρο του δυνατού, τα έγγραφα στρατηγικής των οικείων χωρών και θα αποτελέσουν αντικείμενο διαλόγου με την κυβέρνηση. Θα αναπτυχθούν κοινές προσεγγίσεις σε θέματα παρακολούθησης και αξιολόγησης, καθώς και ετήσιες κοινές εξετάσεις των αποτελεσμάτων και της εφαρμογής της στρατηγικής για τη μείωση της φτώχειας.

ANNEX: Common format for country strategy papers (CSPs)

PART 1: COUNTRY STRATEGY PAPER

1. CHAPTER 1: framework for relations between the donor and the partner country

For the EC/EU

1.1. General objectives of the donor’s external policy

1.2. Strategic objectives for cooperation with the partner country

Strategy papers must reflect the policy guidelines set out in the “European Consensus on Development”. They must also reflect the EU’s commitments with regard to the effectiveness of aid (Paris Declaration, additional EU commitments).

They will also set out the donor’s main objectives in its dealings with the partner country in the regional context (in the case of the EU, these include the European Neighbourhood Policy, the Cotonou Agreement, the Asia, Latin America and Africa Strategies and the European Programme for Reconstruction and Development in South Africa).

1.3. Main bilateral agreements

Describe the association and partnership agreements (e.g. the Economic Partnership Agreements – EPAs) binding the donor and the partner country, stating the fields covered and the objectives pursued.

2. CHAPTER 2: COUNTRY DIAGNOSIS

2.1. Analysis of the political, economic, social and environmental situation in the partner country

This analysis should include all major domestic policy developments and issues and all significant external factors.

2.1.1 Political situation

The CSP must analyse the country’s political, institutional and security situation in a broad context, including governance, progress towards democracy, the rule of law and observance of human rights. The regional context must be specifically addressed here. This section should therefore examine the following aspects:

- The main obstacles at national level to progress towards a situation in which human rights are respected, protected and promoted. The analysis will identify the priorities and objectives permitting progress towards respect for fundamental human rights in all circumstances.

- The content and any shortcomings of the partner country’s plans/policies concerning social cohesion, employment and gender equality; the gender representativeness of the administration and the position with regard to international commitments on gender equality. Commitments and compliance under international conventions concerning children’s rights must also be described. Special attention must be paid to child labour and to trafficking and violence against women and children. The protection afforded for the rights of minorities and indigenous peoples must also be examined.

- Observance of democratic principles, including in particular an assessment of the electoral process and public participation in the democratic process (free elections by universal suffrage, multiparty system, equal access to political activity, participatory decision-making process, the role of the media, civil society and other non-state actors, etc.), the possibility of changing the government without violence, etc.

- The organisation of government, the authorities’ decision-making procedures. Particular attention must be paid to examining the various levels of power and the division of powers between central, regional and local tiers of government and the effectiveness of their interaction (decentralisation and devolution). The main constraints faced by “key institutions” in fulfilling their respective mandates (including the capacities the national statistical system to provide statistics and indicators in the different domains), institutional transparency and accountability for the management of public resources and affairs; the institutional capacity to draw up and implement measures against corruption money laundering, fraud and tax avoidance; the rule of law and the independence of the judiciary. The role of parliaments in their dual function of making law and overseeing the executive must be examined, as must the degree to which civil society is involved in the political and social debate.

- The government’s position with regard to the key international conventions, especially those concerning the environment, human rights, gender equality, refugees, labour law, the International Criminal Court, terrorism, organised crime and corruption.

- Potential factors for conflict, the risk of national or regional conflict breaking out, continuing or flaring up again, and key cultural and social factors directly influencing the political process (e.g. ethnic tensions or migratory flows).

- The security system, including the division of powers between the difference agencies,[6] and the decision-making procedure and democratic and civilian oversight over the security system.

- The overall security situation. The following questions must be posed: Are there signs of violent conflict in the country and/or region? Is the country’s stability threatened by armed violence? What is the influence of neighbouring countries? Is there a national small-arms manufacturing industry? Does the level of crime in the country threaten its development? What is the situation with regard to the various forms of organised crime and illegal drugs? Is there a threat of terrorism in the country or region?

- Any evidence pointing to a fragile state, e.g. the incapacity to perform the basic functions of government (security, basic social services, human rights); identify support measures, such as government reform.

- The regional context of the country, its relations with its neighbours and the impact of these factors on the political, institutional and security situation in the country.

This analysis should serve to identify the type of partnership: efficient, difficult/fragile state, post-conflict.

Accordingly, in fragile states, post-conflict countries and specific cases of countries that have yet to achieve “structural stability” or are showing signs of increasing instability, greater attention should be given to analysing measures taken to ensure security and stability, including conflict prevention and management, post-conflict intervention strategies (demobilisation, disarmament, re-integration (in particular of women and child soldiers), rebuilding, humanitarian mine clearance, support for action against illegal arms trafficking and dissemination of small arms and light weapons, etc.), and the introduction of the rule of law and democracy (including broader participation of civil society and a more equitable distribution of power). The issues of transition and LRRD will have to be taken into account.

A chronology of recent events and the national and regional agenda will be annexed as basic information.

2.1.2. Economic and social situation

The CSP must include an analysis of macroeconomic performance, covering both the public and the private sectors, an analysis of structural change and of important sectoral changes. It must also include an analysis of the structure of the country’s trade at bilateral, regional and multilateral levels, including the foreseeable impact of economic partnership agreements.

It must analyse issues of good governance in the financial, tax and legal fields. The aim is to gauge the extent to which the country is implementing international recommendations on transparency and the effective exchange of information to prevent and counter financial and corporate malpractice, including in the tax field.

Economic situation, structure and performance

This part must analyse the partner country’s economic performance in a manner permitting comparison with other countries. It will identify the principal economic sectors contributing to gross domestic product and assess trends in their competitiveness, especially in the light of the prospects for the liberalisation of bilateral, regional and multilateral trade. Particular attention should be given to analysing the respective roles of the public and private sectors and the state of infrastructure, especially as regards transport, water, energy and information and communications technologies. The analysis must also address variations in the terms of trade, the external debt burden, the degree of diversification of export earnings and dependency on public and private external transfers, including remittances from migrants. The importance of service activities, especially financial services, and in particular those specifically offered to non-residents (offshore centres), will also be addressed. The employment situation will be studied with particular attention to equal economic opportunities for men and women.

The analysis should also highlight the potential sources of macro-economic and social instability in order to make the EC/EU planning process flexible enough to deal with such instability if and when it occurs.

A table with key macroeconomic indicators will be annexed to facilitate and structure the overview of the situation and any forecasts for the years ahead.

Structure and management of public finances

This section will examine the state of public finances and the external debt, analyse the quality of public finances and the structure of budget revenue and expenditure, point out any imbalances and indicate whether measures have been taken to remedy them.

Assessment of the reform process

As a general rule, the objectives of economic reform programmes, and in particular economic stabilisation and structural adjustment programmes, are to balance the economy, eliminate distortions, introduce appropriate incentives and create favourable conditions for the development of the private sector, while allowing and guaranteeing the effective and efficient working of the public sector. A key aspect of such programmes is the need to ensure that markets are open and that the economy is able to profit from, and manage successfully, external competitive forces (including those generated by regional integration initiatives).

The analysis must check the overall consistency of the policy pursued and identify possible weaknesses and inconsistencies. It is important to analyse the impact and viability (including the issue of institutional capacities) of the main sectoral reforms and to consider how these reforms might influence growth and development. In this context, the impact of reforms aimed at increasing transparency, effective information exchange and international administrative and judicial cooperation in the field of services, especially financial services, will also be examined, among others, in relation to the fight against money laundering, fraud and tax avoidance and corruption.

Particular attention must be given to reforms in the fields of political, administrative and fiscal decentralisation and issues relating to regional planning, given their potential impact on poverty, especially in rural areas.

Trade policy and external environment, in particular regional cooperation agreements

The country’s trade policy must be analysed, especially the country’s openness (tariff and non-tariff) and the regulatory framework’s consistency with the country’s commitments. Consistency with the country’s development aims and foreign trade agreements, especially regional integration schemes involving the country, the impact of such schemes on the economy and actual progress towards the creation of a regional market will also be examined.

This analysis could, where relevant, use the results of trade-policy reviews by the World Trade Organisation (WTO).

Particular attention must be paid to the demands of economic transition, regional convergence and trade opening. The assessment of reform must take such undertakings or obligations into account. It must include an analysis of the country’s economic performance in the framework of the regional integration process to which it belongs (e.g. macroeconomic convergence criteria) and its influence on the country’s economy. This section also includes an analysis of the scope for integration, ways of increasing the benefits, and related issues such as infrastructure, regional markets and financial and economic structures.

2.1.3. Social situation, including decent work and employment

CSPs must analyse the situation, trends and progress or delays in the social sectors and in terms of food security. They must therefore cover demographic factors (population growth, breakdown by age, relationship between rural and urban population and trends, the existence and nature of migratory flows) and such sectors/fields as education, research, health (including sexual and reproductive health, HIV/AIDS, malaria and tuberculosis), social protection, including social security networks, support programmes for disadvantaged and vulnerable groups, including the disabled, employment opportunities and working conditions and housing, rural development and access to agricultural markets. All these aspects, and in particular employment policy and the fairness of the tax system, are crucial to achieving a satisfactory level of social cohesion.

A major part of the analysis will involve reviewing the fairness of access to services and their use for disadvantaged and vulnerable groups, such as children, women and indigenous peoples, and determining whether the policies pursued address the concerns of these groups, gender equality or HIV/AIDS issues and the needs of indigenous communities.

The strategy papers will examine the country’s progress towards eradicating poverty in terms of the MDGs, analyse the reasons for the trends observed, in particular gender differences, and review the main challenges and issues, their magnitude and their breakdown (by age, sex and geography).

To facilitate and structure this overview, a table setting out the key social development indicators will be annexed. This table will include at least the 10 key indicators chosen for monitoring the MDGs, which gauge the country’s performance and progress in the matter of poverty reduction and social development. Where possible, it will provide data for the reference year 1990, data for the most recent years, estimates for the years ahead and intermediate and final objectives for 2015. These indicators can be supplemented by other indicators monitored in the PRSP.

Comments must be made on the quality of data and the frequency with which it is updated. To ensure comparability in time, data sources must be used as consistently as possible and any change in indicators and/or sources accounted for.

2.1.4. The country in the international context

Where relevant, this section will refer to any regional or international developments that might affect cooperation between the donor and the country concerned.

These include the country’s political relations in the region, and in particular international and/or regional agreements, regional policies and any progress towards regional integration, or the existence of armed conflicts in the region.

It is also important to highlight the role actually or potentially played by the country in the regional and multilateral context (beacon, pole of stability), its capacity to play a leading role in the provision of public goods (e.g. peacekeeping, managing water resources in cross-border water basins to protect the environment, etc.) and its capacity to take part in international cooperation on such issues as terrorism, non-proliferation of weapons of mass destruction and their means of delivery, trafficking and dissemination of small arms and light weapons, people trafficking, illegal migration, etc., which have a tendency to spill over.

2.1.5. Environmental situation

This chapter will be based on an analysis of the environmental conditions in the country and the recommendations made in the “Country Environmental Profile”, a summary of which will be annexed.

This section will give an overview of trends in the availability and use of environmental/natural resources and in pollution in the country and, possibly, the region that directly affect or influence poverty reduction (link with MDG 7) and food security. It will show clearly the main environmental challenges facing the country and the main obstacles to be overcome. Particular attention will be given to problems and needs arising from climate change.

The country’s institutional situation and its specific capacities in the area of managing the environment and natural resources will be described along with the legislative framework. The CSP will also examine the existence or lack of regulatory reforms in the area. Lastly, the environmental impact, if any, of national sectoral policies will be described.

Achievements in the area of the environment and the management of natural resources will be examined, either as cross-cutting issues in major cooperation programmes (including their environmental impact) or as specific projects or programmes.

Stock will be taken of the country’s accession to international agreements in the different domains (climate change, biodiversity, desertification, chemical products, etc.) and the measures actually taken to apply them. The country’s specific needs in the matter will also be indicated. The “Country Environmental Profile” will take account of vulnerability to natural disasters (risk profile) accompanied, where appropriate, by a specific analysis identifying needs and measures in relation to prevention and preparedness, etc.

2.2. Development strategy of the partner country

This section must provide a summary of the aims and objectives of the government of the country concerned, as defined (a) in the official documents presenting the range of policies implemented, (b) in any national plan, reform strategy or medium- or long-term development programme and (c) in any sectoral development programme. This statement should be supplemented by an indication of how the government proposes to achieve these objectives.

This section must review the country’s commitments under the framework of the regional integration process of which it is a member (e.g. creation of a customs union, economic convergence, common market, sectoral policies, including those relating to security matters, partnership with the EU) and multilaterally (e.g. African Union, WTO, etc.).

Particular attention must be given, where relevant, to the policies pursued by the country to develop ties with the diaspora and foster its involvement, to channel remittances, to promote economic emigration or to limit the impact of the brain drain.

2.3. Analysis of the viability of current policies and the medium-term challenges

In the light of the analysis of the country’s situation and political agenda, and especially its poverty reduction strategy (PRSP), a critical summary will be provided of the viability of the country’s current policies and medium-term prospects, showing both strengths and weaknesses.

This section will help clearly identify future challenges facing the government and the budgets it will be making available to tackle them, with due regard for complementarity. The most promising fields for future cooperation between the partner country and the donor will be chosen with a view to reducing poverty, i.e. fields in which national priorities realistically and viably match the objectives of the donor and the donor’s specific comparative advantages compared to other donors.

In the case of low-income countries, e.g. those eligible for IDA, especially the HIPC initiative, the national agenda will be linked to, or treated as, a poverty reduction strategy paper (PRSP). Under the principle of ownership, the CSP will support the partner country’s PRSP and its strategy of development or reforms in pursuit of the MDGs and align itself as far as possible on the systems and procedures of the country’s other partners. This principle of ownership must be adapted in the event of difficult partnerships or post-crisis situations in particular, and alternative approaches must be sought (shadow alignment, work with civil society, etc). Where this foundation exists, the EC, Member States and, possibly, other donors will harmonise their cooperation aid as far as possible.

3. CHAPTER 3: OVERVIEW OF COOPERATION AND POLITICAL DIALOGUE, COMPLEMENTARITY AND CONSISTENCY

3.1. Overview of the donor’s past and present cooperation (lessons learned)

In the event of joint programming, each donor will draw up a separate chapter providing an overview of its cooperation with the partner country.

The CSP must contain a summary of the results of the donor’s past and present cooperation with the partner country and of the lessons learned in order to update knowledge and incorporate best practices. It is important that this statement should cover all external aid instruments for the country, including regional cooperation, issue-based programmes, global initiatives and humanitarian aid.

The previous CSP’s sectors of intervention must be evaluated in the light of the results obtained so far on the basis of progressive qualitative and quantitative performance indicators, with due regard for the requisite flexibility.

Account will be taken of general recommendations specifically made in evaluations of strategies by the partner country, if there are any, evaluations of specific sectors and projects and annual reports.

3.2. Information on the programmes of other donors (complementarity)

This section must provide as accurate and comprehensive a picture as possible of the programmes of the Member States and other donors, indicating how they complement each other. Specify as far as possible the amounts involved and their breakdown by intervention sector. Where they exist, the partner country’s analytical instruments (PRSP, etc.) will be used.

This section should also discuss what type of instruments the donors are using in their cooperation and whether there is a sectoral or regional focus to their efforts.

A prospective financial matrix of donors will be annexed for detailed information.

3.3. Description of the political dialogue between the donor and the partner country

This section will cover the development of the political dialogue between the government and the donor, in particular concerning aspects such as the human rights situation, governance, the rule of law, etc.

3.4. Description of the state of the partnership with the partner country and progress towards harmonisation

The CSP must describe progress towards improving the coordination of policies, the harmonisation of procedures for programming rounds and the alignment on the partner country’s budget cycles. This analysis will be based inter alia on the progress indicators laid down in the Paris Declaration.

More specifically, this section will report on the progress of any coordination/harmonisation process in the country at European level, and in particular on the dialogue between the Commission and the Member States and the existing coordination system, briefly describe the guidelines in the “road map” on the EU’s harmonisation and alignment in the partner country, describe the application of the common framework at European level and explain the stage/type of joint programming chosen for the country. It will state the future guidelines and implementation plan for joint programming. Where relevant, it will describe the other harmonisation processes under way in the country and the donors’ position on these initiatives, and their complementarity and links with the harmonisation process at European level.

This section will provide information on the donors’ initiatives to align on the partner country’s multiannual programming rounds (poverty reduction strategies and budget processes).

It will describe the role, attitude and position of the partner country in the harmonisation and alignment process and its capacity/willingness to play a leading role.

3.5. Analysis of consistency with the donor’s other policies

It is widely recognised that development policy alone will not enable the developing countries to progress.

Policies other than aid policy are at least as important in so far as they contribute or affect developing countries in their efforts to achieve the Millennium Development Goals.

The principle of consistency with other EU policies requires special attention. This section must, where relevant, address the following areas: trade, the environment, climate change, security, agriculture, fish, the social dimension of globalisation, employment and decent work, migration, research and innovation, the information society, transport and energy.

The objective is to promote the possible synergies between other EU policies and development policy in the response strategy.

4. CHAPTER 4: THE DONOR’S RESPONSE STRATEGY

This section should set out the strategic choices for cooperation in the partner country on the basis of its needs, strategies, priorities and resources and according to the evaluation of:

- the partner country’s development strategy and the viability of interventions in the light of the country’s political and institutional, economic, trade, social and environmental situation;

- the objectives of the donor’s development policy, other aspects of external action and other policies;

- the country’s needs and progress towards the MDGs and its commitment to achieving them, referring where possible to indicators and statistics delivered by the national statistical system;

- the relative magnitude of the financial and administrative resources to be made available and their potential impact (for example, in terms of improved country economic performance and poverty reduction);

- the comparative advantages of the donor in relation to complementarity/the division of labour between development partners, especially vis-à-vis the Member States and/or the Commission;

- where relevant, the results of the analysis of the consistency between the donors’ other policies and the development objectives;

- any risks associated with the strategy that could jeopardise its success (political, economic, security, environmental impact).

The programming process must be guided by the principle of concentration. This means selecting a limited number of sectors of intervention rather than scattering efforts across too many different sectors. This is crucial to the effectiveness of aid.

The choice of implementation method must also be explained, given the principle of switching from a project-based to a programme-based approach, accompanied, wherever possible, by structural/sectoral aid.

For each selected focal area, the CSP should define overall and specific objectives.

If there is a joint response strategy, this section must contain a division of labour between development partners. If not, it must provide a specific justification of the value added by the EC as compared to other donors.

Cross-cutting issues must be mainstreamed in each priority area: i) democracy, good governance, human rights, the rights of the child and the rights of indigenous peoples; ii) gender equality; iii) environmental sustainability; iv) HIV/AIDS.

The partner country’s commitments, drawn up in cooperation with the government, will be listed and the risks of the response strategy analysed.

In order to determine whether the priority sectors have a potential environmental impact, a reference will be made to a clear commitment to carry out a strategic environmental assessment.

PART 2: WORK PROGRAMME

All the aspects examined in the CSP feed into a work programme or NIP.

The NIP is essentially a management tool covering a period of several years to identify and define, in a transparent manner, the selected areas/sectors of cooperation for financing and appropriate measures and actions for attaining the objectives set down. More specifically, it must set out the overall and specific objectives, the target groups, the expected results, the programmes to be implemented to achieve the objectives, the type of assistance to be provided and a calendar. The commitments agreed with the partner country will be reiterated.

In this connection, performance indicators must be fixed for each sector in partnership with the partner country and the other partners. These indicators must be confined to a few essential indicators of different types (inputs, direct achievements, results and impact). There should be a particular emphasis on results-based indicators, which have the advantage of increasing the partner country’s ownership of the policies to be applied to achieve the objectives. The indicators must also be clearly defined and measurable. In this connection, the donors need to agree to use common indicators to assess performance in each sector against the objectives. In the countries concerned, this should be done using the monitoring system laid down in the PRSP, which should be incorporated into the national budget cycle.

Where appropriate, the work programme should also give an approximate idea of the resources allocated, the financing method (aid, projects, budget support) and the financial legal basis.

ANNEXES

1. Summary table for the country

This table provides basic information on the country concerned. The tables showing the macroeconomic indicators and the 10 key poverty indicators will be included in it.

2. Country environmental profile

This analysis of the environmental conditions in a country or sector includes the following information: a description of the natural and human environment, including the profile of vulnerability and exposure to the risk of natural disaster, the legislative and institutional framework, information on the links between the social, economic and environmental situations, key data on areas where environmental action is needed and recommendations for the future, an analysis of the cooperation from an environmental point of view as to its integration in programs and projects in other areas and/or as to its integration as focal sector.

3. Prospective financial matrix of donors

This annex summarises the known interventions of other donors, including the Member States and multilateral donors. It will transparently reflect at least the results of the local coordination/harmonisation referred to above. It will highlight, where relevant, the division of labour and/or complementarity. The matrix will be both retrospective and prospective, covering both the past and the period 2006-2013.

This matrix will also be a useful contribution to the CDF/PRSP exercise if that is being developed in the partner country.

4. Country migration profile (where necessary)

A migration profile must be drawn up for every country in which migration (South/North or South/South) and/or asylum issues could influence development prospects.

It contains any information relevant to the design and management of a common migration and development policy. It includes information on migratory flows (refugees and economic migrants), taking in gender issues and the situation of children. It also provides information on the country’s skills needs, skills available in the diaspora and remittances to the country. Where relevant, the profile will analyse the routes taken by illegal migrants and the activities of people-trafficking networks.

5. Description of the CSP drafting process, stressing the involvement of non-state actors and local authorities

This involves, in particular, explaining how non-state actors and local authorities were involved in the programming discussions and, more generally, assessing the progress made and to be made towards consolidating the involvement of these actors in the development process (discussion of the country’s development priorities in the framework of the PRSP, the participatory nature of the budgetary processes, the capacities, potential and constraints of different types of actors, etc.).

6. Harmonisation road map (where there is one)

[1] Συμπεράσματα του Συμβουλίου της 10ης Νοεμβρίου 2000 σχετικά με το εναρμονισμένο πλαίσιο για τα έγγραφα στρατηγικής ανά χώρα, σημείο III, SEC(2000)/1049.

[2] Συμπεράσματα του Συμβουλίου που εκδόθηκαν στο πλαίσιο του ΣΓΥΕΣ της 18ης Μαρτίου 2003, έγγραφο 6941/03.

[3] Σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές για την ενίσχυση του επιχειρησιακού συντονισμού μεταξύ της ΕΚ και των κρατών μελών, που εγκρίθηκαν από το Συμβούλιο τον Ιανουάριο του 2001.

[4] Έκθεση της ομάδας ad hoc για την εναρμόνιση – Ενίσχυση του συντονισμού, της εναρμόνισης και της ευθυγράμμισης: η συμβολή της ΕΕ, 14670/04, 15 Νοεμβρίου 2004, σ. 37.

[5] Η διατύπωση του κάθε τίτλου θα αναπροσαρμόζεται ανάλογα με το συντάκτη του ΕΣΧ και τη χώρα εταίρο. Δηλαδή, ο όρος «χορηγός βοήθειας» θα αντικαθίσταται από το όνομα του συντάκτη και ο όρος « χώρα εταίρος » από το όνομα της χώρας εταίρου.

[6] The OECD-DAC defines the security system as the body of institutions and other agencies involved in maintaining the security of the state and its citizens. Security System Reform and Governance, Policy and Practice , DAC Guidelines and Reference Series (Paris: OECD 2004).