[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH | Bruksela, dnia 19.9.2007 KOM(2007) 532 wersja ostateczna 2007/0199 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego (przedstawiona przez Komisję){SEK(2007) 1179}{SEK(2007) 1180} UZASADNIENIE Energia elektryczna i gaz są centralnym czynnikiem dobrobytu Europy. Bez konkurencyjnego i skutecznego europejskiego rynku energii elektrycznej i gazu obywatele Europy będą płacić zawyżoną cenę za to, co stanowi jedną z ich podstawowych codziennych potrzeb. Rynek energii elektrycznej i gazu jest również istotny dla konkurencyjności Europy, jako że energia stanowi ważny czynnik dla przemysłu europejskiego. Po drugie, konkurencyjny i wydajny rynek energii elektrycznej i gazu stanowi warunek wstępny dla rozwiązania problemu zmian klimatu. Jedynie przy sprawnie funkcjonującym rynku możliwe będzie powstanie wydajnie funkcjonującego mechanizmu handlu uprawnieniami do emisji oraz przemysłu odnawialnej energii, które sprostają ambitnemu celowi uzgodnionemu przez Radę Europejską, zakładającemu, że do 2020 r. 20 % energii w Unii Europejskiej ma pochodzić z odnawialnych źródeł energii. Po trzecie, konkurencyjny rynek energii elektrycznej i gazu obejmujący całą Unię Europejską jest niezbędny, by zapewnić bezpieczeństwo dostaw energii dla Europy, jako że jedynie konkurencyjny i obejmujący całą Europę rynek generuje własciwe sygnały dotyczące inwestycji i oferuje dobry dostęp do sieci dla potencjalnych inwestorów, a także dostarcza prawdziwych i skutecznych korzyści zarówno dla operatorów sieci jak i dla producentów energii, stanowiąc zachętę do zainwestowania miliardów euro, bo tego rzędu inwestycje potrzebne będą Unii Europejskiej w przeciągu następnych dwóch dekad. Proces liberalizacji rynku energii elektrycznej i gazu rozpoczął się około 10 lat temu. Podczas tych 10 lat wielu obywateli Europy skorzystało z większych mozliwości wyboru i większej konkurencji, co wpłynęło na usprawnienie usług i zwiekszenie bezpieczeństwa. Jednakże ocena przeprowadzona przez Komisję oraz europejskie organy regulacyjne sektora energetycznego wykazała, że proces rozwoju naprawdę konkurencyjnych rynków nie jest jeszcze zakończony. W praktyce zbyt wielu obywateli i zbyt wiele firm nie posiada realnych możliwości wyboru dostawcy. Fragmentacja rynku związana z granicami państw, wysoki stopień pionowej integracji oraz silna koncentracja rynku powodują, że prawdziwie wewnętrzny rynek jeszcze nie istnieje. Odkąd w czerwcu 2003 r. weszły w życie obecne dyrektywy dotyczące energii elektrycznej i gazu, Komisja stale monitoruje ich wdrażanie i wpływ na rynek oraz jest cały czas w kontakcie ze wszystkimi zainteresowanymi stronami. Komisja w sposób szczególny zajęła się coroczną publikacją raportu porównawczego dotyczącego wdrażania wewnętrznego rynku energii elektrycznej i gazu. Zorganizowała również Forum Regulacji Energii Elektrycznej we Florencji oraz Forum Regulacji Gazu w Madrycie, regularnie gromadzące ministrów, krajowe władze nadzorujące, Komisję, operatorów systemów przesyłowych, dostawców, handlowców, konsumentów, związki zawodowe, użytkowników sieci oraz giełdy energii. Pod koniec roku 2005, Rada Europejska w Hampton Court zaapelowała o stworzenie prawdziwej europejskiej polityki energetycznej. W odpowiedzi na ten apel Komisja w dniu 8 marca 2006 r. opublikowała Zieloną Księgę dotyczącą stworzenia wspólnej, spójnej europejskiej polityki energetycznej. W ramach publicznych konsultacji uzyskano 1 680 odpowiedzi. Już w 2005 r. Komisja rozpoczęła badania konkurencyjności rynków gazu i energii elektrycznej. Badanie dotyczące energii odpowiadało na obawy zgłaszane przez konsumentów i nowych uczestników sektora dotyczące rozwoju rynków hurtowego handlu gazem i energią elektryczną oraz ograniczonego wyboru dla konsumentów. Dnia 10 stycznia 2007 r. Komisja przyjęła raport końcowy z przeprowadzonego badania wraz z obszernym, wszechstronnym pakietem działań, w celu przedstawienia wniosku w sprawie nowej polityki energetycznej dla Europy. Komunikat Komisji z dnia 10 stycznia 2007 r. „Europejska polityka energetyczna”[1] podkreślił znaczenie zakończenia procesu tworzenia rynku wewnętrznego energii elektrycznej i gazu ziemnego. Komunikat ten został poparty kompleksowym sprawozdaniem na temat rynku wewnętrznego, badaniem sektorowym konkurencji oraz głębokimi analizami sytuacji krajowych rynków energii elektrycznej i gazu. Równolegle Komisja przeprowadziła ocenę wpływu, w celu określenia dostępnych opcji polityki dotyczących pełnego wdrożenia wewnętrznego rynku gazu i energii elektrycznej. Ocena wpływu zawierała opinie zainteresowanych stron. Instytucje pochodzące z 19 różnych krajów wypełniły 339 ankiet. Ponadto otrzymano 73 ankiety instytucji niezwiązanych z konkretnymi państwami. Przeprowadzono również rozmowy z 56 zainteresowanymi stronami, głównie firmami, na które polityka wywarłaby wpływ w postaci podziału ich aktywów lub zwiększonych wymagań dotyczących przejrzystości. Podczas wiosennego posiedzenia Rady Europejskiej w 2007 r. Komisja została poproszona o zaproponowanie dalszych środków, takich jak: - skuteczny rozdział działalności w zakresie dostaw i produkcji od eksploatacji sieci; - dalsza harmonizacja uprawnień i wzmacnianie niezależności krajowych organów regulacyjnych; - ustanowienie niezależnego mechanizmu wspomagającego współpracę pomiędzy krajowymi organami regulacyjnymi; - stworzenie mechanizmu dla operatorów systemów przesyłowych w celu poprawy koordynacji w zakresie funkcjonowania i bezpieczeństwa sieci, handlu transgranicznego oraz eksploatacji sieci; - zwiększonej przejrzystości operacji na rynku energetycznym. Rada Europejska podkreśliła również potrzebę wzmocnienia bezpieczeństwa dostaw w duchu solidarności pomiędzy państwami członkowskimi. Parlament Europejski w swojej rezolucji w sprawie perspektyw rynku wewnętrznego gazu i energii elektrycznej przyjętej w dniu 10 lipca 2007 r. wyraził silne poparcie polityczne dla wspólnej polityki energetycznej, z uwagi na fakt, iż „wydzielenie własnościowe w zakresie przesyłu stanowi najskuteczniejsze narzędzie służące niedyskryminującemu promowaniu inwestycji w infrastrukturę, sprawiedliwego dostępu do sieci dla nowych uczestników rynku oraz przejrzystości rynku”. Parlament podkreślił jednak, że konieczne będą również inne środki oraz że różnice istniejące pomiędzy rynkami energii elektrycznej i gazu mogą wymagać częściowo odmiennego sposobu wdrożenia. Parlament Europejski wypowiedział się również za wzmocnieniem „współpracy pomiędzy krajowymi organami regulacyjnymi na poziomie europejskim, poprzez podmiot UE, jako sposobem propagowania bardziej europejskiego podejścia do zagadnienia regulacji kwestii transgranicznych”. Rada Europejskich Regulatorów Energetyki (CEER) przyjęła z zadowoleniem komunikat Komisji z dnia 10 stycznia oraz mocno poparła apel o nowe działania legislacyjne na szczeblu UE, w celu sprowadzenia projektu wspólnego rynku energetycznego z powrotem na właściwe tory. Dnia 6 czerwca 2007 r. europejskie organy regulacji energetyki opublikowali sześć dokumentów zawierających opinie dotyczące głównych obszarów nowej legislacji dotyczącej energetyki. Poparli w szczególności propozycję Komisji w sprawie zwiększenia niezależności nadzoru na poziomie krajowym i unijnym oraz w sprawie skutecznego wydzielenia sieci przesyłu. Regulatorzy w sposób wyraźny zalecają, by podział własności w zakresie przesyłu był co do zasady modelem wymaganym przez prawodawstwo UE, oraz stwierdzają, że powinien on dotyczyć zarówno energii elektrycznej jak i gazu. Elementy te zostały w pełni uwzględnione podczas przygotowywania bieżących wniosków, streszczonych poniżej. 1. SKUTECZNE ODDZIELENIE DZIAłALNOśCI W ZAKRESIE DOSTAW I PRODUKCJI OD EKSPLOATACJI SIECI 1.1. Istniejące przepisy dotyczące rozdziału nie są wystarczające do zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku Istniejące prawodawstwo wymaga oddzielenia pod względem prawnym oraz funkcjonalnym eksploatacji sieci od działań w zakresie dostaw i produkcji energii. Państwa członkowskie przestrzegały tego wymogu poprzez stosowanie różnorodnych struktur organizacyjnych. Kilka państw członkowskich stworzyło całkowicie odrębne przedsiębiorstwa do obsługi sieci, inne powołały podmioty prawne w ramach zintegrowanych przedsiębiorstw. Wymagania w zakresie rozdziału prawnego i funkcjonalnego rzeczywiście przyczyniły się pozytywnie do powstania konkurencyjnych rynków energii elektrycznej i gazu w kilku państwach członkowskich. Jednakże doświadczenie pokazało, że tam gdzie operator systemu przesyłowego jest podmiotem prawnym w ramach zintegrowanego przedsiębiorstwa, pojawiają się trzy rodzaje problemów. Po pierwsze, operator systemu przesyłowego może traktować swoje spółki stowarzyszone lepiej niż konkurencyjne strony trzecie. Przedsiębiorstwa zintegrowane mogą w rzeczywistości wykorzystywać aktywa sieciowe w celu utrudniania wejścia na rynek konkurentom. Głównym tego powodem jest fakt, że rozdział prawny i funkcjonalny nie rozwiązuje podstawowego konfliktu interesów wewnątrz przedsiębiorstw zintegrowanych, gdzie interesy w zakresie dostaw i produkcji mają na celu zmaksymalizowanie sprzedaży i udziału w rynku, podczas gdy operator sieci ma obowiązek oferowania niedyskryminujących warunków dostępu dla konkurentów. Monitorowanie tego nieuchronnego konfliktu interesów za pomocą środków regulacyjnych jest niemal niemożliwe, jako że niezależność operatora systemu przesyłowego nie jest możliwa do kontrolowania bez przesadnie uciążliwych i inwazyjnych przepisów. Po drugie, na mocy obecnych zasad dotyczących rozdziału nie można zagwarantować niedyskryminującego dostępu do informacji, jako że nie można skutecznie zapobiec ujawnianiu przez operatorów sieci przesyłowych istotnych informacji rynkowych zintegrowanym z nimi przedsiębiorstwom wytwarzającym lub dostarczającym energię. Po trzecie, wewnątrz zintegrowanego przedsiębiorstwa zakłóceniu ulega funkcjonowanie zachęt inwestycyjnych. Pionowo zintegrowane przedsiębiorstwa operatorów sieci nie są zainteresowane rozwijaniem sieci w ogólnym interesie rynku ani umożliwianiem dostępu do nich nowym uczestnikom prowadzącym działalność w zakresie produkcji i dostaw energii. Zamiast tego, w ich interesie leży ograniczanie nowych inwestycji, z których korzyści odnosiłyby konkurencyjne wobec nich przedsiębiorstwa, co zwiększałoby konkurencję na rynku. Decyzje inwestycyjne przedsiębiorstw pionowo zintegrowanych są często dostosowane do zapotrzebowania na dostawy dla ich filii. Takie przedsiębiorstwa są zazwyczaj szczególnie nieprzychylne zwiększaniu zdolności przesyłowych połączeń wzajemnych czy zdolności importowych gazu, ponieważ skutkowałoby to zwiększeniem konkurencji na własnym rynku operatora zasiedziałego na szkodę rynku wewnętrznego. Podsumowując, firma, która pozostaje przedsiębiorstwem zintegrowanym pionowo, ma wewnętrzne bodźce do niewystarczającego inwestowania w nowe sieci (obawa, że takie inwestycje pozwoliłyby konkurencyjnym przedsiębiorstwom na prosperowanie na „własnym” rynku takiej firmy) oraz – tam gdzie to możliwe – do faworyzowania własnych przedsiębiorstw zajmujacych się sprzedażą energii w zakresie dostępu do sieci. Szkodzi to konkurencyjności oraz bezpieczeństwu dostaw na rynku UE oraz stoi na przeszkodzie osiągnięciu celów UE związanych ze zmianami klimatu i ochroną środowiska. Dane z ubiegłych lat dotyczące inwestycji wykazują, co następuje: w ubiegłych latach przedsiębiorstwa zintegrowane pionowo reinwestowały znacznie mniej z transgranicznych różnic cen energii elektrycznej w nowe gazociągi międzysystemowe niż przedsiębiorstwa, w których nastąpiło całkowite wydzielenie własnościowe. Skuteczne wydzielenie własnościowe usuwa tego typu negatywne bodźce inwestycyjne typowe dla pionowo zintegrowanych przedsiębiorstw operatorów sieci przesyłowych. W ten sposób propaguje bezpieczeństwo dostaw. Komisja zauważyła, że skuteczne wydzielenie własnościowe w stosunku do operatorów systemów przesyłowych (OSP) przyczynia się do wzrostu aktywności inwestycyjnej tych ostatnich. Państwa członkowskie, w których dokonano rozdziału, w konsekwencji przyciągnęły nowych inwestorów infrastrukturalnych, którzy na przykład zajęli się budową terminali skroplonego gazu ziemnego (LNG). Ponadto cena energii elektrycznej na różnych rynkach w ubiegłych latach wskazuje na korzyści płynące z wydzielenia własnościowego: w ciągu ostanich 10 lat przedsiębiorstwa zintegrowane pionowo podniosły ceny więcej niż raz oraz utrzymują wyższy poziom cen niż przedsiębiorstwa, w których nastąpiło całkowite wydzielenie własnościowe. 1.2. Skuteczniejsze rozdzielenie operatorów systemów przesyłowych jest więc w sposób oczywisty niezbędne We wniosku jasno określa się wydzielenie właśnościowe jako opcję preferowaną przez Komisję. W praktyce oznacza to, że państwa członkowskie muszą zagwarantować, że osoba lub osoby, które upoważnione są do sprawowania kontroli nad przedsiębiorstwem dostawczym, nie będą równocześnie posiadać żadnych udziałów w przedsiębiorstwie operatora systemu przesyłowego ani wykonywać żadnych praw w tym przedsiębiorstwie. Ten przepis ma również zastosowanie vice versa , to znaczy, sprawowanie kontroli nad operatorem systemu przesyłowego pozbawia możliwości posiadania jakichkolwiek udziałów lub sprawowania jakichkolwiek praw nad przedsiębiorstwem dostawczym. Ta opcja dopuszcza sytuację, w której ta sama osoba, na przykład fundusz emerytalny, posiada mniejszościowe udziały niedające kontroli, zarówno w przedsiębiorstwie operatora systemu przesyłowego jak i w przedsiębiorstwie dostawcy energii. Jednakże taki udziałowiec mniejszościowy nie może posiadać praw do blokowania decyzji w obu przedsiębiorstwach, nie może też powoływać członków ich zarządów, ani też żadna osoba nie może być jednocześnie członkiem zarządów obu przedsiębiorstw. Ta opcja, w sposób przejrzysty rozdzielająca operatorów systemu przesyłowego od przedsiębiorstw transportowych, stanowi najlepszy sposób osiągnięcia skutecznego rozdziału sieci przesyłowej, w ten sposób rozwiązując nieusuwalny konflikt interesów. Aby wdrożyć tę opcję, państwa członkowskie mogą wybrać następujący sposób postępowania, umożliwiający pełną ochronę interesów udziałowców w przedsiębiorstwach zintegrowanych pionowo. Udziały w przedsiębiorstwach zintegrowanych pionowo można z jednej strony podzielić na udziały przedsiębiorstwa będącego właścicielem sieci przesyłowej, z drugiej na udziały przedsiębiorstwa dostawcy energii. Następnie udziały te można przypisać udziałowcom uprzednio zintegrowanego pionowo przedsiębiorstwa. Mimo iż Komisja uważa wydzielenie własnościowe za najlepszą opcję, przewiduje również alternatywę dla państw członkowskich, które nie zdecydują się na to rozwiązanie. Ta alternatywna opcja musi jednak w takim samym stopniu gwarantować niezależność działań sieci, której dotyczy, oraz zapewniac taki sam poziom bodźców dla sieci do inwestowania w nową infrastrukturę mogącą przynieść korzyści konkurencyjnym przedsiębiorstwom. Opcja ta, stanowiąca odstępstwo od podstawowej zasady wydzielania własnościowego, określana jest mianem „niezależnego operatora systemu”. Pozwala ona przedsiębiorstwom zintegrowanym pionowo na zachowanie własności aktywów sieci, ale wymaga, aby sieć przesyłowa była zarządzana przez niezależnego operatora systemu, tj. przedsiębiorstwo lub podmiot całkowicie odrębny od pionowo zintegrowanego przedsiębiorstwa, pełniący wszystkie funkcje operatora sieci. Ponadto w celu zapewnienia pełnej niezależności operatora i jego działań od pionowo zintegrowanego przedsiębiorstwa należy wprowadzić odpowiednie uregulowania oraz stałą kontrolę ustawowę. W niektórych przypadkach, w celu przestrzegania wymogów w zakresie skutecznego rozdziału, przedsiębiorstwa energetyczne zorientowane pionowo mogą zostać zmuszone do sprzedaży niektórych swoich aktywów, zwłaszcza swoich sieci przesyłowych, lub też do przekazania obsługi takich aktywów stronie trzeciej. Wydaje się jednak, że nie ma żadnej alternatywy dla proponowanych opcji, jeżeli mamy zapewnić operatorom systemów przesyłowych (OSP) pełną niezależność. Powyższe dwie opcje mają jednakowe zastosowanie w sektorach energii elektrycznej i gazu. Komisja uznaje wprawdzie, że ogólnie rzecz biorąc postęp w kierunku wydzielenia własnościowego jest obecnie bardziej zaawansowany w sektorze energii elektrycznej UE, jednak nie znajduje przekonywującego argumentu, który uzasadniałby odmienne traktowanie tych dwóch sektorów. W szczególności zasadniczy konflikt interesów pomiędzy działalnością w zakresie dostaw i produkcji z jednej strony, a eksploatacją i rozwojem sieci z drugiej strony, dotyczy jednakowo obu sektorów. Ponadto kluczem do zawierania długoterminowych umów w sprawie dostaw z czołowymi producentami gazu nie jest posiadanie własności sieci, lecz istnienie silnej bazy klientów. Niezależnie od struktury własności przedsiębiorstw-nabywców, UE pozostaje niewątpliwie wysoce atrakcyjnym rynkiem dla dostawców gazu, który po dokonaniu skutecznego rozdzielenia będzie mógł na równym poziomie konkurować w dziedzinie gazu. Komisja uznaje ponadto, że transport gazu, w przeciwieństwie do przesyłu energii elektrycznej, wymaga fizycznego ruchu molekuł gazu w gazociągach. Z tego powodu operatorzy sieci przesyłowych (OSP) mają większą kontrolę w zakresie określania kierunku, w którym płynie gaz, oraz wykorzystania zdolności przesyłowej w systemie. Oznacza to, że skuteczne wydzielenie własnościowe w zakresie sieci gazowych jest co najmniej tak samo ważne jak w zakresie sieci elektroenergetycznych. Z uwagi na potrzebę zachęcenia przedsiębiorstw dostarczających i produkujących energię do prowadzenia inwestycji w nową infrastrukturę, niniejszy wniosek przewiduje możliwość czasowych odstępstw od zasady wydzielenia własnościowego, dokonywanych z myślą o budowie nowej infrastruktury. Z takiego wyłączenia będzie można korzystać w indywidualnych przypadkach, a przy jego udzielaniu uwzględniany będzie aspekt ekonomiczny nowej inwestycji, założenia rynku wewnętrznego oraz cel bezpieczeństwa dostaw. Zgodnie z art. 295 WE wniosek stosuje się w taki sam sposób do przedsiębiorstw publicznych jak i prywatnych. Oznacza to, że bez względu na to, czy operator systemu przesyłowego bądź dostawca lub producent energii ma charakter publiczny czy też prywatny, żadna osoba ani grupa osób nie będzie mogła sama ani zbiorowo wpływać na skład, prawa głosu lub decyzyjność jego organów. Ten wymóg sprawia, że tam, gdzie działalność w zakresie dostaw lub produkcji jest prowadzona przez przedsiębiorstwo publiczne, niezależność publicznego operatora systemu przesyłowego nadal jest gwarantowana; chociaż wniosek nie wymaga od przedsiębiorstw należących do państwa, aby sprzedawały swoje sieci przedsiębiorstwom prywatnym. Dla uzyskania zgodności z tym wymogiem podmiot publiczny lub państwo może przekazać prawa (dające możliwość „wpływu”) innym publicznym lub prywatnym osobom prawnym. Istotne jest, że w każdym przypadku, kiedy przeprowadzane jest wydzielenie własnościowe, dane państwo członkowskie musi w praktyce wykazać prawdziwą skuteczność tych działań oraz dowieść, że przedsiębiorstwa funkcjonują w sposób w pełni odrębny od siebie nawzajem, co umożliwi realne stworzenie równych reguł gry w całej UE. Wreszcie, zapisy dotyczące wydzielenia własnościowego w stosunku do sieci przesyłowych nie dotyczą państw członkowskich, które nie posiadają sieci przesyłu gazu ani energii elektrycznej, a jedynie sieci dystrybucji. 1.3. Aspekty dotyczące krajów trzecich Niniejszy wniosek wymaga skutecznego rozdzielenia działalności operatorów systemów przesyłowych od działań w zakresie dostaw i produkcji energii, nie tylko na szczeblu krajowym, lecz również na poziomie całej UE. Oznacza to w szczególności, że żadne przedsiębiorstwo dostarczające lub produkujące energię, działające gdziekolwiek na terenie UE, nie może posiadać ani obsługiwać sieci przesyłowej w jakimkolwiek innym państwie członkowskim UE. Wymóg ten jest stosowany jednakowo w stosunku do przedsiębiorstw w UE i poza nią. Pakiet zawiera pewne środki ochrony gwarantujace, że w przypadku, kiedy przedsiębiorstwo z kraju trzeciego zechce uzyskać znaczący udział w sieci w Unii Europejskiej lub kontrolę nad taką siecią, będzie ono musiało w sposób możliwy do udowodnienia i bezwarunkowy sprostać tym samym wymogom dotyczącym wydzielenia własnościowego, co przedsiębiorstwa w Unii Europejskiej. Komisja ma prawo interwencji w przypadku, gdy podmiot nabywający udziały nie jest w stanie wykazać braku bezpośredniej i pośredniej zależności od działań w zakresie dostaw i generacji energii. Dobrze funkcjonujące rynki i sieci są również istotne dla uzyskania konkurencyjności gospodarki oraz dla dobrobytu obywateli. Celem niniejszego wniosku jest zwiększenie konkurencji na europejskich rynkach energetycznych oraz polepszenie funkcjonowania tych rynków. W tym kontekście absolutnie konieczne jest – bez uszczerbku dla międzynarodowych zobowiązań Wspólnoty - zapewnienie poszanowania zasad dotyczących inwestorów działających na rynku przez wszystkie podmioty gospodarcze europejskiego rynku energetycznego. Dlatego też Komisja wnioskuje o wprowadzenie wymogu, aby osoby z państw trzecich oraz państwa trzecie nie miały możliwości uzykiwania kontroli nad systemami przesyłowymi ani operatorami systemów przesyłowych Wspólnoty, chyba że podpisana zostanie umowa między Unią Europejską a danym krajem trzecim zezwalająca na uzykanie takiej kontroli. Ma to na celu zagwarantowanie, że firmy z państw trzecich będą przestrzegać tych samych zasad, tj. zarówno litery jak i ducha prawa, które odnoszą się do przedsiębiorstw pochodzących z Unii Europejskiej, nie zaś dyskryminację przedsiębiorstw z krajów trzecich. Komisja przeprowadzi szybki i szczegółowy przegląd szerszych aspektów polityki zewnętrznej UE dotyczącej sektora energetycznego oraz upubliczni wyniki tej pracy. Podsumowując istotną kwestię wydzielenia własnościowego, przedstawiane niniejszym wnioski dotyczące skutecznego wydzielenia własnościowego są koniecznym i decydującym krokiem na drodze do stworzenia w pełni zintegrowanego rynku w całej Unii Europejskiej. Może to przyczynić się do stworzenia ponadnarodowych przedsiębiorstw-operatorów systemów przesyłowych, czemu na przeszkodzie nie będzie już stać wzajemny brak zaufania operatorów. Jednocześnie trzeba pamiętać, że gdyby ponadnarodowe przedsiębiorstwa-operatorów systemów przesyłowych były tworzone bez zapewnienia ich całkowitej niezależności, konkurencyjność pomiędzy stowarzyszonymi z nimi przedsiębiorstwami dostawców i producentów energii prawdopodobnie zotałaby osłabiona z uwagi na ryzyko zmowy cenowej. Prezentowane wnioski zawierają kilka dodatkowych środków mających na celu propagowanie integracji rynku UE, odnoszącyh się w szczególności do poprawy współpracy pomiędzy operatorami systemów przesyłowych. 2. WZMOCNIENIE UPRAWNIEń ORAZ NIEZALEżNOśCI KRAJOWYCH ORGANÓW REGULACYJNYCH 2.1. Wzmocnienie pozycji krajowych organów regulacyjnych nadzorujących funkcjonowanie rynków energii elektrycznej i gazu Istniejące dyrektywy dotyczące energii elektrycznych i gazu wymagają od państw członkowskich powołania organów regulacyjnych. W kilku państwach członkowskich, organy regulacyjne są dobrze rozwiniętymi organami posiadającymi znaczące uprawnienia i zasoby pozwalające im na zapewnienie odpowiedniej regulacji rynku. W pozostałych państwach członkowskich organy regulacyjne zostały powołane dopiero niedawno, a zakres ich uprawnień jest mniejszy lub też uprawnienia te są one rozproszone pomiędzy różnymi instytucjami. Obszerny przegląd sytuacji w poszczególnych krajach dokonany przez Komisję ujawnił tę niejednorodność, a w wielu przypadkach wykazał słabość organów regulacyjnych. Doświadczenie tych państw członkowskich, w których od kilku lat istnieją rynki otwarte, jak również przykład innych sektorów użyteczności publicznej otwartych na konkurencję, wyraźnie wskazują, że organy regulacyjne o mocnej pozycji są konieczne, aby zapewnić właściwe funkcjonowanie rynku, w szczególności w odniesieniu do korzystania z infrastruktury sieci. Z tych względów niniejszy wniosek ma na celu wzmocnienie uprawnień organów regulacyjnych. Po pierwsze, zostanie na nie nałożony wyraźny obowiązek współdziałania na poziomie europejskim, w ścisłej współpracy z Agencją ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki oraz z Komisją w celu zapewnienia konkurencyjnego, bezpiecznego oraz zrównoważonego pod względem ekologicznym wewnętrznego rynku energii elektrycznej i gazu w Unii Europejskiej, a także skutecznego otwarcia rynku dla wszystkich konsumentów i dostawców. Po drugie, wnioskuje się o wzmocnienie ich uprawnień w zakresie regulacji rynku, zwłaszcza w następujących obszarach: - kontroli przestrzegania przez operatorów systemów przesyłowych i dystrybucyjnych zasad dotyczących dostępu dla stron trzecich, obowiązków rozdziału, mechanizmów równowagi, zarządzania w sytuacjach przeciążenia oraz zarządzania połączeniami wzajemnymi; - przeglądu planów inwestycyjnych operatorów systemów przesyłowych oraz przedstawiania w sprawozdaniach rocznych oceny planów inwestycyjnych operatorów systemów przesyłowych pod kątem ich spójności z ogólnoeuropejskim 10-letnim planem rozwoju sieci; kontrolowania bezpieczeństwa i niezawodności sieci oraz przeglądu zasad bezpieczeństwa i niezawodności sieci; - kontroli zobowiązań w zakresie przejrzystości; - kontroli poziomu otwarcia rynku oraz konkurencji na rynku, a także promowania skutecznej konkurencji we współpracy z organami ochrony konkurencji; oraz - zapewnienia skuteczności środków ochrony konsumentów. Energia elektryczna i gaz różnią się zasadniczo od innych towarów handlowych, ponieważ są produktami funkcjonującymi w sieciach, a ich magazynowanie jest niemożliwe lub kosztowne. To sprawia, że są podatne na nadużycia na rynku, w związku z czym należy zwiększyć nadzór regulacyjny nad przedsiębiorstwami działającymi na na rynku energii elektrycznej i gazu. Dlatego też organy regulacyjne muszą posiadać dostęp do informacji dotyczących decyzji operacyjnych tych przedsiębiorstw. Wnioskuje się o nałożenie na przedsiębiorstwa obowiązku przechowywania rejestrów danych związanych z ich decyzjami operacyjnymi przez pięć lat, do wglądu przez krajowe organy regulacyjne, urzędy ds. konkurencji oraz Komisję, w celu skutecznego kontrolowania zarzutów dotyczących nadużyć na rynku. Pozwoli to na ograniczenie zakresu nadużyć na rynku, zwiększenie zaufania do rynku i w ten sposób przyczyni się do wzrostu obrotów i konkurencyjności. Na niektóre typy przedsiębiorstw handlowych (np. banki), na mocy dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych są już obecnie nałożone tego typu zobowiązania, zatem przedsiębiorstwa te nie powinny podlegać podwójnym zobowiązaniom. W związku z tym zobowiązania do przechowywania rejestrów nie powinny naruszać istniejących przepisów wspólnotowych w sprawie rynków finansowych i powinny być z nimi zgodne. Konieczne jest, by organy regulacji rynków energii elektrycznej i gazu współpracowały organami regulacji rynków finansowych, tak aby umożliwić sobie nawzajem uzyskanie ogólnego zarysu sytuacji na poszczególnych rynkach. Przed przyjęciem wytycznych określających wymogi dotyczące przechowywania rejestrów Agencja ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki oraz Komitet Europejskich Regulatorów Rynku Papierów Wartościowych (CESR) są proszone o podjęcie współpracy z Komisją i doradztwo w sprawie treści wytycznych. Aby móc wykonywać swoje obowiązki, organy regulacyjne otrzymają uprawnienia do prowadzenia dochodzeń, żądania wszelkich niezbędnych informacji oraz nakładania sankcji o charakterze odstraszającym. Podczas wykonywania funkcji regulacyjnych od organów tych wymaga się pełnego uwzględnienia celów dotyczących wydajności energetycznej. 2.2. Możliwa do udowodnienia niezależność organów regulacyjnych jako czynnik budujący zaufanie rynku Niezależność organów regulacyjnych stanowi kluczową zasadę dobrego zarządzania oraz jest podstawowym warunkiem zapewnienia zaufania rynku. Istniejące prawodawstwo wymaga od organów regulacyjnych pełnej niezależności od interesów przedstawicieli branży gazowej i elektroenergetycznej. Nie określa jednak, jak niezależność tę należy zapewnić w sposób dający się udowodnić, ani też nie gwarantuje niezależności od interesów politycznych. Jak podkreślono w konkluzjach wiosennego posiedzenia Rady Europejskiej w 2007 r. oraz dokumentach Parlamentu Europejskiego, wzmocnienie niezależności krajowych organów regulacyjnych sektora energetycznego jest zatem priorytetem. Wnioskuje się, aby organ regulacyjny był odrębny prawnie oraz funkcjonalnie niezależny od wszelkich innych podmiotów publicznych lub prywatnych, oraz aby jego personel, jak również wszyscy członkowie jego organu decyzyjnego, działali niezależnie od jakichkolwiek interesów rynkowych oraz aby nie otrzymywali żadnych poleceń od jakiegokolwiek podmiotu rządowego, publicznego czy prywatnego ani też nie zwracali się o takie polecenia. W tym celu wnioskuje się o to, aby organ regulacyjny posiadał osobowość prawną, autonomię budżetową, odpowiednie zasoby ludzkie i finansowe oraz niezależne kierownictwo. 3. NIEZALEżNY MECHANIZM PROWADZENIA WSPÓłPRACY I PODEJMOWANIA DECYZJI DLA KRAJOWYCH ORGANÓW REGULACYJNYCH: AGENCJA DS. WSPÓłPRACY ORGANÓW REGULACJI ENERGETYKI 3.1. Stworzenie formalnej struktury współpracy na podstawie pozytywnych doświadczeń ERGEG Pomimo znacznego rozwoju, jaki nastąpił na wewnętrznym rynku energetycznym, nadal istnieje luka w przepisach w zakresie problemów transgranicznych. W celu rozwiązania tego problemu Komisja zainicjowała fora samoregulujące takie jak forum florenckie (dotyczące energii elektrycznej) oraz madryckie (dotyczące gazu). Fora te zgromadziły zainteresowane strony w celu zacieśnienia współpracy. Ponadto w 2003 r. została powołana przez Komisję niezależna grupa doradcza ds. energii elektrycznej i gazu, zwana „Grupą Europejskich Organów Regulacyjnych ds. Energii Elektrycznej i Gazu” (ERGEG), z zadaniem ułatwienia konsultacji, koordynacji i współpracy między krajowymi organami regulacyjnymi w państwach członkowskich, oraz między tymi organami a Komisją, w związku z potrzebą konsolidacji rynku wewnętrznego energii elektrycznej i gazu. Grupa ERGEG złożona jest z przedstawicieli krajowych organów regulacyjnych. Działania ERGEG prowadzone w ostatnich latach, polegające na wydawaniu niewiążących wytycznych oraz przedstawianiu Komisji zaleceń i opinii, bardzo pozytywnie przyczyniły się do postępów procesu tworzenia wewnętrznego rynku gazu i energii elektrycznej. Mimo to organizacja forów samoregulujących oraz założenie ERGEG nie stanowiło prawdziwie mocnego bodźca do stworzenia wspólnych standardów i wspólnego podejścia, koniecznych do urzeczywistnienia handlu transgranicznego oraz rozwoju pierwszych rynków regionalnych, a w efekcie europejskiego rynku energetycznego. W miarę upływu czasu sektor energetyczny stawał się coraz bardziej złożony i w coraz większym stopniu krzyżowały się w nim różne interesy finansowe. Obecny sposób funkcjonowania ERGEG, zgodnie z którym w praktyce do osiągnięcia porozumienia potrzebna jest zazwyczaj zgoda 27 organów regulacyjnych oraz ponad 30 operatorów systemów przesyłowych, nie daje wystarczających rezultatów. Doprowadziło to do stworzenia pewnej liczby niewiążących kodeksów oraz działań w kierunku osiągnięcia zgodności co do wspólnego podejścia poprzez „stopniową konwergencję”, ale nie doprowadziło do podjęcia koniecznych decyzji w sprawie trudnych problemów mających rzeczywiste znaczenie. Obecnie w zasadach technicznych, zwanych też „kodeksami sieci”, zgodnie z którymi muszą działać przedsiębiorstwa energetyczne, istnieją znaczące różnice pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi lub nawet wewnątrz poszczególnych państw członkowskich. Jeżeli rynki energetyczne w Unii Europejskiej mają zostać zintegrowane, kodeksy te muszą zostać poddane procesowi konwergencji, a następnie harmonizacji. Komisja dokonała oceny różnych możliwości wykonania wymaganych zadań, z uwzględnieniem możliwości wykonania tych zadań przez samą Komisję. Harmonizacja omawianych zagadnień oraz zapewnianie postępów w tworzeniu nowej infrastruktury nie są typowymi zadaniami leżącymi w sferze działalności Komisji. Do tej pory Komisja nie prowadziła tego typu działań. Ich przeprowadzenie wymaga wiedzy specjalistycznej, jaką posiada 27 krajowych urzędów regulacyjnych (NRA); to właśnie one muszą uzgodnić poprawki, jakie należy wprowadzić do kodeksów sieci. W praktyce jedynie krajowe organy regulacyjne mają potencjał wiedzy niezbędny do skutecznego działania w tej dziedzinie. Agencja może za pośrednictwem swojej Rady Regulacyjnej – składającej się z przedstawicieli krajowych urzędów regulacyjnych – czerpać z wiedzy pracowników tych organów. Komisja nie ma takich możliwości. Komisja zdecydowała, że wymagane zadania najlepiej wykonywać będzie odrębny podmiot, niezależny od niej oraz niebędący jej częścią. Zarówno wiosenna Rada Europejska w 2007 r. jak i najnowsze postanowienia Parlamentu Europejskiego potwierdziły ten wniosek[2]. W związku z tym rozważono stworzenie sieci krajowych organów regulacyjnych sektora energetycznego wyposażonej w większe uprawnienia. Wzór dla niej może stanowić sieć organów ochrony konkurencji stworzona w 2004 r. zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1/2003. To jednak wymagałoby nadania Komisji autonomicznych uprawnień w sektorze energetycznym (obecnie takie uprawnienia funkcjonują jedynie w zakresie zasad dotyczących ochrony konkurencji). Należy jednak tak czy inaczej wzmocnić i zharmonizować uprawnienia NRA. Inną możliwością jest zastosowanie modelu systemu Europejskich Banków Centralnych, ale dla takiego systemu brakuje podstawy prawnej w Traktacie. Taki model wymagałby jedynie wniesienia poprawki do Traktatu. W związku z tym Komisja doszła do wniosku, że skoro zachodzi potrzeba powołania niezależnego podmiotu, który mógłby składać do Komisji wnioski dotyczące decyzji merytorycznych oraz podejmować wiążące dla stron trzecich decyzje regulacyjne dotyczące konkretnych problemów technicznych wchodzących w zakres kompetencji takiego podmiotu, jedynym rozwiązaniem będzie stworzenie Agencji. Główne zadania przewidziane dla Agencji uzupełniałyby na poziomie europejskim zadania regulacyjne wykonywane przez krajowe organy regulacyjne. Struktura ta powinna stanowić ramy dla współpracy krajowych organów regulacyjnych oraz dla przeglądu regulacyjnego współpracy pomiędzy operatorami systemów przesyłowych, a także umożliwiać podejmowanie indywidualnych decyzji dotyczących infrastruktury obejmującej terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego. Analiza ta jest zgodna z zasadami określonymi przez Komisję w projekcie porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie utworzenia ram prawnych dla europejskich agencji regulacyjnych[3], w szczególności w zakresie uprawnień do przyjmowania decyzji prawnie wiążących wobec stron trzecich. Poniższy wniosek opiera się na opcji „ERGEG+”, wspomnianej w komunikacie Komisji z dnia 10 stycznia 2007 r. „Europejska polityka energetyczna”[4]. 3.2. Główne zadania Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki, której dotyczy wniosek Proponowane zadania Agencji uzupełniałyby na poziomie europejskim zadania regulacyjne realizowane przez organy regulacyjne na szczeblu krajowym poprzez: - Zapewnienie ram współpracy krajowym organom regulacyjnym. Wnioskuje się o poprawę możliwości rozwiązywania sytuacji transgranicznych. Agencja określi procedury współpracy pomiędzy krajowymi organami regulacyjnymi, zwłaszcza w odniesieniu do wymiany informacji oraz podziału kompetencji w przypadkach dotyczących kilku państw członkowskich. Ramy te będą ponadto propagowały współpracę krajowych organów regulacyjnych na szczeblu regionalnym. - Nadzór regulacyjny nad współpracą pomiędzy operatorami sieci przesyłowych. Agencja będzie odpowiedzialna za sprawowanie kontroli nad działalnością Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Energii Elektrycznej oraz Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu, oraz za dokonywanie przeglądów ich działań. W szczególności będzie zaangażowana w wyznaczanie priorytetów za pomocą programu prac tych podmiotów, przeglądu ich 10-letnich planów inwestycyjnych oraz przygotowywania kodeksów technicznych i rynkowych. Przegląd planu inwestycyjnego nie ma wpływu na odpowiedzialność operatorów systemów przesyłowych wynikającą z przepisów prawa danego państwa. Jeżeli chodzi o wspomniane kodeksy techniczne i rynkowe, należy podkreślić, że Agencja będzie mogła zwrócić się do operatorów systemów przesyłowych o wprowadzenie zmian do swoich projektów lub opracowanie określonych zagadnień w sposób bardziej szczegółowy. Będzie również mogła zalecić Komisji nadanie im wiążącej mocy prawnej tam, gdzie dobrowolne ich stosowanie przez operatorów systemów przesyłowych jest niewystarczające lub nie odpowiada pewnym kwestiom. Agencja może zalecić wprowadzenie zmian do projektu opracowanego przez operatorów przesyłowych lub zalecić Komisji stworzenie dodatkowych przepisów. W praktyce mechanizm ten przyjmie formę konstruktywnego i ciągłego dialogu pomiędzy Agencją, operatorami systemów przesyłowych oraz Komisją. Zaangażowanie Agencji w tych obszarach będzie kluczowe dla zapewnienia, skutecznej i jawnej współpracy operatorów systemów przesyłowych, z korzyścią dla rynku wewnętrznego. - Indywidualne uprawnienia decyzyjne. Aby umożliwić Agencji skuteczne rozwiązywanie określonych kwestii transgranicznych wnioskuje się o powierzenie jej indywidualnych uprawnień do podejmowania decyzji w kwestii wniosków o zastosowanie odstępstwa[5] dotyczącego aktywów infrastruktury o znaczeniu europejskim oraz w zakresie decyzji w sprawie uregulowań mających zastosowanie do infrastruktury leżącej na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego. Ponadto Agencja mogłaby podejmować konkretne decyzje w sprawie problemów technicznych, o ile takie uprawnienia zostaną jej nadane zgodnie ze szczegółowymi wytycznymi przyjętymi na mocy dyrektyw dotyczących gazu i elektryczności, w ramach procedury komitologii. - Ogólna rola doradcza. Agencja pełniłaby również rolę doradczą wobec Komisji w zakresie kwestii regulacji rynku oraz mogłaby wydawać niewiążące wytyczne w celu rozpowszechniania dobrych praktyk wśród krajowych organów regulacyjnych. W zależności od pojawiających się potrzeb, miałaby również uprawnienia do dokonywania przeglądu wszelkich decyzji przyjmowanych przez krajowe urzędy regulacyjne, mających bezpośredni wpływ na wewnętrzny rynek, w kontekście środków wykonawczych przyjętych przez Komisję w zastosowaniu prawa wspólnotowego dotyczącego sektora gazu i energii elektrycznej, oraz do przekazywania swoich opinii Komisji. Pomimo że te uprawnienia nie mogą zostać rozszerzone na decyzje normatywne (takie jak oficjalne przyjmowanie obowiązkowych wytycznych), nowa Agencja będzie odgrywać niezmiernie istotną rolę w rozwoju i wdrażaniu zasad europejskiego rynku gazu i energii elektrycznej. 3.3. Zarządzanie Agencją ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki Ramy instytucjonalne oraz zasady zarządzania Agencją ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki opierają się na standardowych zasadach i praktykach funkcjonowania agencji regulacyjnych we Wspólnocie. Należy jednak koniecznie uwzględnić niezależność funkcji regulacyjnych. W tym celu, poza radą administracyjną odpowiedzialną za wszelkie kwestie administracyjne i budżetowe, wnioskuje się o stworzenie rady organów regulacyjnych odpowiadającej za wszelkie kwestie i decyzje regulacyjne. Dyrektor, powoływany przez radę administracyjną, zostanie wybrany z ostatecznej listy przyjętej przez Komisję. Dyrektor będzie reprezentować Agencję oraz odpowiadać za bieżące zarządzanie nią. Ponadto struktura Agencji przewiduje także istnienie komisji odwoławczej, która będzie posiadać kompetencje w zakresie rozpatrywania odwołań przeciwko decyzjom przyjmowanym przez Agencję. 3.4. Aspekty finansowe Proponuje się, aby Agencja, biorąc pod uwagę jej zadania, posiadała liczbę pracowników ograniczoną do 40-50 osób. Liczba ta opiera się na dogłębnej analizie wymagań co do liczby pracowników krajowych urzędów regulacyjnych oraz dokładnej analizie minimalnych zasobów niezbędnych do wykonywania przewidywanych zadań, w szczególności w kontekście zapewniania synergii w wykorzystywaniu zasobów wewnątrz krajowych urzędów regulacyjnych do wsparcia pracy agencji. Przewidywana liczba pracowników jest zgodna z potrzebami tych urzędów[6]. Jak wspomniano powyżej, jeżeli Komisja miałaby podjąć się wykonywania zadań Agencji, liczba pracowników musiałaby być znacznie wyższa. Szacuje się, że całkowite roczne wydatki Agencji wyniosą około 6-7 milionów EUR rocznie, z czego 5 milionów EUR na wydatki związane z personelem (biorąc pod uwagę średni koszt na jednego pracownika Komisji Europejskiej, tj. 0,117 miliona EUR rocznie, z włączeniem wydatków związanych z budynkami i innymi kosztami administracyjnymi), 1 milion EUR na koszty operacyjne (zebrania, badania, jak również koszty tłumaczenia, publikacji oraz public relations) oraz reszta na wydatki inwestycyjne (związane z nabyciem ruchomości oraz związanych z tym wydatków) oraz wydatki ponoszone w trakcie delegacji służbowych. Roczne koszty Agencji zostaną pokryte z dotacji wspólnotowych. Agencja posiada ograniczone dochody pochodzące z opłat wnoszonych przez strony trzecie a naliczanych przez Agencję przy podejmowaniu określonych decyzji. 3.5. Rola Komisji Istnieją w zasadzie trzy różne środki służące zabezpieczeniu pozycji Komisji i jej roli jako strażnika Traktatu. Po pierwsze, każda decyzja podejmowana przez Agencję będzie wiążąca jedynie w zakresie konkretnych sytuacji technicznych, w sposób jasny określonych w rozporządzeniach i dyrektywach lub indywidualnych przypadków przewidzianych w wiążących wytycznych. Poza tymi ramami Agencja nie miałaby możliwości podejmowania własnych decyzji politycznych. Po drugie, jeżeli współpraca operatorów systemów przesyłowych (OSP) lub decyzje podejmowane przez krajowe urzędy regulacyjne (NRA) będą zagrażać skutecznej konkurencji oraz sprawnemu funkcjonowaniu rynku, Agencja natychmiast poinformuje o tym Komisję, która będzie mogła w konsekwencji podjąć działania konieczne do zaradzenia sytuacji. Komisja może również podjąć działania z własnej inicjatywy. Po trzecie, w przypadku gdy zachodzi potrzeba podjęcia istotnej decyzji, może ją jedynie podjąć Komisja. W tych przypadkach Agencja pełni tylko rolę przygotowawczą i doradczą. Służba Prawna Komisji zbadała dokładnie tekst pod tym względem, aby dopilnować, że Agencja nie będzie posiadać uprawnień do podejmowania istotnych decyzji według własnego uznania. Ponadto rolą Komisji będzie dalsze określenie i wytyczenie roli Agencji przez przyjęcie wiążących wytycznych. 4. SKUTECZNA WSPÓłPRACA POMIęDZY OPERATORAMI SYSTEMÓW PRZESYłOWYCH 4.1. Ścisła współpraca pomiędzy operatorami systemów przesyłowych jako konieczny warunek integracji rynków energii elektrycznej i gazu S kuteczna współpraca pomiędzy operatorami systemów przesyłowych oraz ustanowienie jasnych i stabilnych ram regulacyjnych, a także koordynacja działań regulacyjnych, są niezbędnym warunkiem integracji rynków. Wymaga to zgodności w zakresie zasad dostępu do sieci oraz zasad operacyjnych, skutecznej wymiany informacji pomiędzy operatorami systemów przesyłowych oraz wysokiego stopnia koordynacji nowych inwestycji w celu zwiększenia zdolności przesyłowych połączeń wzajemnych. Operatorzy systemów przemysłowych gazu i energii elektrycznej już teraz współpracują dobrowolnie w ramach istniejących struktur, takich jak ETSO (Stowarzyszenie Europejskich Operatorów Systemów Przesyłowych) oraz GTE (Europejskie Stowarzyszenie Przesyłania Gazu). Prowadzą one współpracę dotyczącą kwestii operacyjnych na szczeblu regionalnym oraz biorą udział w działalności organów technicznych, takich jak UCTE (Unia ds. Koordynacji Przesyłu Energii Elektrycznej) czy EASEE-Gas (Europejskie Stowarzyszenie na rzecz Płynności Wymiany Energii). Te wielopłaszczyznowe inicjatywy współpracy znacznie przyczyniły się do rozwoju rynku wewnętrznego oraz do poprawy wydajności i bezpieczeństwa sieci. Okazało się jednak, że dobrowolna współpraca ma pewne ograniczenia, czego przykładem mogą być awarie sieci oraz przerwy w dostawach energii elektryczenj wynikające ze złej koordynacji funkcjonowania sieci lub braku połączeń w sieciach energii elektrycznej lub gazu oraz problemy w zakresie proponowania lub uzgadniania wspólnych standardów technicznych. Stąd wnioskuje się o wyznaczenie operatorom sieci przesyłowych zadania wzmocnienia prowadzonej przez nich współpracy w pewnych obszarach o kluczowym znaczeniu, które sprowadzają się do trzech głównych zagadnień. - Rozwój rynku i opracowanie kodeksów technicznych . Dla integracji rynków energii elektrycznej i gazu konieczny jest spójny zbiór kodeksów technicznych i rynkowych. Obecnie istnieją kodeksy funkcjonujące w poszczególnych państwach lub rekomendowane przez instytucje takie jak UCTE (Unia Koordynacyjna Przesyłu Energii) lub EASEE-gas (Europejskie Stowarzyszenie na rzecz Płynności Wymiany Energii). Problem dotyczący obecnej sytuacji posiada trzy aspekty: po pierwsze, istniejące zasady nie obejmują wszystkich obszarów, które muszą zostać zharmonizowane w celu umożliwienia funkcjonowania zintegrowanego rynku, po drugie, krajowe kodeksy często nie są zgodne ze sobą, a po trzecie, często nie są one prawnie wiążące lub też nie są egzekwowalne. Przykłady takich kodeksów to podręcznik operacyjny dotyczący bezpieczeństwa i niezawodności sieci przesyłowych energii elektrycznej UCTE oraz zalecenia EASEE-gas w sprawie jakości gazu. - We wniosku utrzymano dobrowolne działanie operatorów systemów przesyłowych jako pragmatyczny sposób tworzenia szczegółowych kodeksów technicznych i rynkowych. Kodeksy te są często złożone technicznie i konieczny jest dobrze funkcjonujący proces, umożliwiający w razie potrzeby wnoszenie do nich poprawek. Wniosek wprowadza szerokie uprawnienia dotyczące nadzoru regulacyjnego nad treścią oraz i kontroli zgodności oraz egzekwowania tych zasad przez krajowe urzędy regulujące, Agencję, i/lub Komisję, w zależności od charakteru danej propozycji. W przypadku, gdy operatorzy systemów przesyłowych nie byliby w stanie osiągnąć zgodności co do koniecznych kodeksów technicznych lub rynkowych lub też nie byliby w stanie ich wdrożyć, istnieje możliwość sforumłowania tych zasad we wniosku przedstawionym przez Komisję, który może następnie zostać przyjęty w ramach procedury komitologii. - Ogółem niniejszy wniosek określa jedenaście głównych obszarów współpracy. Roczne programy Europejskiej Sieci operatorów systemów przesyłowych (zob. rozdział 1.2), przygotowane w porozumieniu ze wszystkimi zainteresowanymi stronami oraz nową Agencją ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (zob. rozdział 3), wyznaczą priorytety oraz określą w sposób bardziej szczegółowy jakie kodeksy techniczne i rynkowe należy opracować. Współpraca pomiędzy operatorami systemów przesyłowych powinna również obejmować kontrolę wdrażania kodeksów technicznych i rynkowych. - Działania w zakresie badań i innowacji we wspólnym interesie : współpraca OSP powinna stanowić ramy dla określenienia, finansowania i zarządzania działaniami w zakresie koniecznych badań i innowacji przyczyniających się do solidnego rozwoju technicznego oraz ewolucji europejskich sieci energii elektrycznej i gazu, a w szczególności do propagowania bezpieczeństwa dostaw i wydajności energetycznej oraz upowszechniania technologii niskoemisyjnych. - Koordynacja eksploatacji sieci : Współpraca OSP obejmowałaby wspólną obsługę sieci według uzgodnionych kodeksów rynkowych i technicznych. Ponadto obejmowałaby wymianę informacji operacyjnych koniecznych do skutecznej eksploatacji sieci oraz skoordynowanego ujawniania informacji na temat dostępu do danej sieci, na przykład za pomocą wspólnej platformy na rzecz przejrzystości. - Planowanie inwestycyjne: Aby umożliwić udostępnienie wystarczającej zdolności przesyłowej w celu zaspokojenia popytu i zintegrowania rynków krajowych, operatorzy sieci będą potrzebować długoterminowego planowania rozwoju sieci, którego celem będzie zaprojektowanie inwestycji w sieć oraz monitorowanie rozwoju zdolności przesyłowych. Przewiduje się, że Europejska Sieć OSP opublikuje plany rozwoju sieci, które obejmą modelowanie sieci zintegrowanej, opracowanie różnych wariantów oraz ocenę pojemności energetycznej oraz zdolności sieci zintegrowanej do dostarczenia określonej ilości energii w danym czasie. Taki plan rozwoju powinien w wystarczającym zakresie wybiegać w przyszłość (np. na co najmniej 10 lat), umożliwiając tym samym wczesne wykrycie braków inwestycyjnych, w szczególności w odniesieniu do możliwości przesyłu transgranicznego. Szczególnie w zakresie dwóch ostatnich zadań inicjatywy regionalne pozytywnie przyczyniają się do integracji rynku. Współpraca operatorów systemów przesyłowych na poziomie europejskim powinna w istocie być uzupełniana na szczeblu regionalnym, w celu zapewnienia rzeczywistego postępu w praktyce, a w szczególności w celu zapewnienia optymalnego zarządzania siecią[7] oraz odpowiedniego planowania inwestycji i ich realizacji. Ramy regulacyjne powinny propagować, koordynować i wpływać na rozwój inicjatyw regionalnych, jak ma to miejsce w przypadku inicjatyw regionalnych prowadzonych przez ERGEG oraz inicjatyw takich jak Forum Pięciostronne w Europie Północnej, zgodnie z zaleceniami głównych zainteresowanych stron takich jak Eurelectric. 4.2. Poprawa mechanizmu współpracy Ważne jest, aby struktury współpracy operatorów systemów przesyłowych były w pełni uznawane na poziomie europejskim jako posiadające kompetencje niezbędne do wykonywania wyżej wspomnianych zadań. W tym celu Komisja formalnie wyznaczy europejskie sieci operatorów systemów przesyłowych (gazu i energii elektrycznej) jako podmioty odpowiedzialne za te zadania. Będąc przedsiębiorstwami, operatorzy systemów przesyłowych muszą zadecydować o formie oraz zasadach swojej współpracy w sposób jawny. Mogą opierać się na istniejących strukturach, takich jak GTE czy ETSO. Zadania oraz obowiązki nakładane na operatorów systemów przesyłowych w zakresie struktury ich współpracy będą jednak wymagać centralnej i stałej infrastruktury oraz praktycznych narzędzi planowania i obsługi sieci. Sposób wykonania zadań nałożonych na europejską sieć będzie nadzorowany przez Agencję ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki. Zaangażowanie zainteresowanych stron, takich jak producenci, przedsiębiorstwa dostawcze, klienci oraz firmy dystrybucyjne, a także konsultacje z nimi, będą stanowić standardową praktykę operatorów systemów przesyłowych od początku ich prac nad określonym zagadnieniem. W związku z tym zainteresowane strony będą proszone o konsultacje w trakcie przygotowywania projektu kodeksu rynkowego i technicznego sporządzanego przez operatorów systemów przesyłowych oraz będą miały możliwość wyrażenia uwag na temat rocznego programu prac operatorów systemów przesyłowych. Nad właściwym sposobem przeprowadzenia konsultacji nadzór sprawować będzie Agencja. 5. POPRAWA FUNKCJONOWANIA RYNKU Niniejszy wniosek ma również na celu udoskonalenie ram prawnych, tak aby ułatwić stronom trzecim dostęp do kluczowych elementów infrastruktury, poprawę przejrzystości rynku, zwiększenie integracji rynku oraz lepszy dostęp do niego dla klientów detalicznych. 5.1. System wyłączeń Obecne prawodawstwo przewiduje możliwość wyłączenia głównej nowej infrastruktury spod określonych prawnie zasad dostępu dla stron trzecich na wstępnie określony okres czasu. Z możliwości tej skorzystano już przy tworzeniu kilku obiektów, w tym przyłączy energii elektrycznej i gazu oraz instalacji dla skroplonego gazu ziemnego. Pomogło to w przyspieszeniu realizacji pewnych projektów, które przynoszą korzyści w zakresie bezpieczeństwa dostaw oraz konkurencji. Jednocześnie dotychczasowe doświadczenie sugeruje, że podmioty przygotowujące projekty, organy regulacyjne oraz Komisja mogłyby skorzystać z uproszczenia procedury składania wniosków oraz przyznawania wyłączenia, jak również z wyjaśnienia pewnych jej warunków. Aby jednak zapewnić optymalne wykorzystanie wyłączonej infrastruktury przez rynek, wnioskuje się o wprowadzenie ogólnych minimalnych wymogów w zakresie alokacji zdolności przesyłowej oraz przepisów dotyczących zarządzania w sytuacjach przeciążenia dla nowej infrastruktury (do tej pory wymogi takie stosowane były w poszczególnych przypadkach). 5.2. Przejrzystość Wewnętrznemu rynkowi energii elektrycznej brakuje płynności i przejrzystości, co stoi na przeszkodzie wydajnej alokacji zasobów, ograniczając możliwości minimalizowania ryzyka oraz blokując wchodzenie nowych przedsiębiorstw na rynek. Zaufanie do rynku, jego płynność oraz liczba uczestników musi się zwiększać, czmu sprzyja zwiększanie liczby informacji dostępnych dla rynku. Obecne wymogi dotyczące przejrzystości koncentrują się na publikowaniu danych dotyczących zdolności przesyłowej sieci, tak aby podmioty działające na rynku mogły ocenić, czy taka zdolność przesyłowa jest osiągalna, oraz czy na rynku jest oferowana cała dostępna zdolność przesyłowa. Podmioty działające na rynku muszą również posiadać jednakowy dostęp do informacji decydujących o wahaniach cen hurtowych. Obecnie przedsiębiorstwa zasiedziałe odpowiadające za największe ilości przepływu gazu i energii elektrycznej, które jednocześnie są właścicielami większości aktywów na rynku, mają większy i lepszy dostęp do informacji niż nowe podmioty wkraczające na rynek. W sektorze energii elektrycznej istnieją wymogi w postaci wytycznych załączonych do rozporządzenia, określających wymogi przejrzystości w zakresie wytwarzania energii elektrycznej, jednak nie są one wystarczające, a w odniesieniu do gazu w chwili obecnej takie wymogi nie istnieją. Stąd wnioskuje się o rozszerzenie wymogów przejrzystości na rezerwy gazu, prognozy popytu i podaży, koszty utrzymania równowagi sieci oraz koszty handlowe. Krajowe organy regulacyjne powinny monitorować i kontrolować poprawne i pełne stosowanie tych wymogów, dlatego też należy odpowiednio wzmocnić ich uprawnienia. W związku z istnieniem problemu przejrzystości dotyczącego derywatów i instrumentów finansowych, w odniesieniu do którego niniejsze wnioski nie przewidują dodatkowych wymogów wobec zainteresowanych przedsiębiorstw, w pierwszej połowie 2008 r. Komisja zbada ten problem szczegółowo i wyciągnie wnioski. Agencja ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki oraz Komitet Europejskich Regulatorów Rynku Papierów Wartościowych są zaproszone do współpracy w celu dalszego zbadania kwestii konieczności podlegania transakcji dotyczących umów o dostawy gazu i energii elektrycznej oraz derywatów gazu i energii elektrycznej wymogom przejrzystości przed i/lub po sprzedaży, i do zapewnienia doradztwa w tej sprawie. 5.3. Dostęp do infrastruktury magazynowania Istniejąca dyrektywa dotycząca wewnętrznego rynku gazu przewiduje, że w przypadkach, kiedy instalacje do magazynowania są niezbędne dla umożliwienia dostaw do klientów, operatorzy instalacji magazynowych muszą zapewnić dostęp do nich stronom trzecim. Państwa członkowskie mają wybór co do sposobu zapewnienia takiego dostępu, który może być udzielany albo na warunkach określonych przez organ regulacyjny albo poprzez zobowiązanie operatorów systemów magazynowania do negocjowania z klientami warunków dostępu. Wymogi ujęte w dyrektywie są ograniczone do zasad oraz pozostawiają państwom członkowskim dużą dowolność w zakresie określania własnych ram regulacyjnych. Zasadom tym nadano konkretny kształt poprzez forum madryckie, na którym wszystkie zainteresowane strony wyraziły zgodę na stosowanie dobrowolnych „Wytycznych w sprawie zasad dostępu stron trzecich do magazynów gazu” (GGPSSO). ERGEG stwierdził jednak, że ogólnie rzecz biorąc wdrażanie tych wytycznych pozostawia wiele do życzenia. Aby wytyczne te można było skutecznie stosować, Komisja proponuje wprowadzenie czterech środków: - nadanie zasadom zawartym w wytycznych wiążącej mocy prawnej oraz umożliwienie szczegółowego wdrożenia wytycznych przez komitologię; - ustanowienie prawnego i funkcjonalnego rozdziału podmiotów odpowiedzialnych za sieć magazynową od przedsiębiorstw dostawczych; - poszerzenie uprawnień krajowych organów regulacyjnych o uprawnienia w zakresie nadzoru nad dostępem do instalacji magazynowych; - ustanowienie wymogu przejrzystości w odniesieniu do systemu regulacyjnego mającego zastosowanie do instalacji magazynowych. Aby nadać wytycznym wiążącą moc prawną, rozporządzenie zostanie rozszerzone, tak aby określać, w jaki sposób podmioty odpowiedzialne za sieć magazynową powinny oferować stronom trzecim usługi dostępu, jak będą one alokować zdolność przesyłową oraz zarządzać nią w sytuacjach przeciążenia. Będzie ono również określać wymogi przejrzystości oraz środki umożliwiające rozwój rynku wtórnego zdolności magazynowej. Zasady te powinny sprawić, że wszelkie zapasy magazynowe dostępne dla stron trzecich będą oferowane na rynku w sposób niedyskryminacyjny i jawny, oraz aby zdecydowanie zniechęcać do gromadzenia nadmiernej zdolności przesyłowej. Zasady te mają również na celu zapewnienie spójności z proponowanym minimum wymogów co do wyłączonej infrastruktury. Poprzez zastosowanie wymogu rozdzielenia prawnego i funkcjonalnego podmiotów odpowiedzialnych za sieć magazynową, skuteczny dostęp do zasobów magazynowych zostanie znacznie wzmocniony. Fakt że obecnie, w przypadku gdy dostawcy potrzebują dostępu do instalacji magazynowych, aby uzyskać taki dostęp muszą kontaktować się ze swoją konkurencją, nie zwiększa zaufania do rynku oraz stanowi poważną barierę dla wkraczania nowych przedsiębiorstw na rynek. Wymóg dotyczący wydzielenia własnościowego wobec operatorów instalacji magazynowych przyczyni się do poprawy sytuacji oraz umożliwi konkurencyjnym przedsiębiorstwom i organom regulacyjnym dopilnowanie, by cała dostępna pojemność magazynowa była oferowana na rynku. Komisja wnioskuje o usunięcie istniejących niejasności co do proporcji możliwości magazynowych oferowanych na rynku poprzez wprowadzenie wymogu, aby państwa członkowskie definiowały kryteria co do okresu i sposobu udzielania dostępu stronom trzecim oraz konieczności publikowania tych informacji. W związku z tym organ regulacyjny będzie zobowiązany do kontroli stosowania tych zasad wobec wszystkich instalacji magazynowych. 5.4. Dostep do terminali LNG Skroplony gaz ziemny odgrywa coraz ważniejszą rolę w dostawach gazu do Unii Europejskiej, a w planach lub w fazie realizacji jest wiele inwestycji w terminale LNG. Z tego powodu potrzebne są przejrzyste zasady dostępu do terminali LNG. Organy regulacyjne zidentyfikowały potrzebę, a Grupa Europejskich Organów Regulacyjnych ds. Energii Elektrycznej i Gazu (ERGEG) przygotowała wytyczne mające na celu wypracowanie wspólnego podejścia do dostępu do terminali LNG dla stron trzecich. Mimo że wiele zbudowanych terminali LNG skorzystało z możliwości wyłączenia spod zasad dostępu stron trzecich oraz interwencji regulacyjnej na mocy art. 22 dyrektywy, istnieją również terminale LNG, do których zasady te mają zastosowanie. Ponieważ obecna dyrektywa narzuca jedynie ogólny wymóg regulacji dostępu, pozostawia to pole dla różnych interpretacji przez państwa członkowskie. Ponadto wyłączenie na mocy art. 22 jest zawsze tymczasowe, a po upłynięciu terminu wyłączenia terminale LNG zaczną podlegać regulacji. Dlatego też Komisja wnioskuje o wprowadzenie precyzyjniej określonych zasad dostępu stron trzecich do terminali LNG. Aby te wytyczne stały się obowiązujące, rozporządzenie zostanie rozszerzone, tak aby określać sposób, w jaki operatorzy terminali mają oferować usługi dostępu stronom trzecim, jak będą oni alokować zdolność przesyłową oraz zarządzać terminalami w sytuacjach przeciążenia. Rozporządzenie będzie również określać wymogi przejrzystości oraz sposoby umożliwiające rozwój rynku wtórnego w zakresie przepustowości terminalu. Zasady te będą również służyć zapewnieniu spójności z proponowanym minimum wymogów wobec wyłączonej infrastruktury. 5.5. Długoterminowe umowy o dostawach Dwustronne umowy dotyczące dostaw do odbiorców końcowych dają energochłonnym sektorom przemysłu możliwość uzyskania bardziej przewidywalnych cen. Jednakże takie umowy niosą ze sobą ryzyko ograniczeń funkcjonowania rynku przez uniemożliwianie klientom zmiany i w ten sposób ograniczanie konkurencji. Aby zredukować niepewność na rynku, w nadchodzących miesiącach Komisja zapewni w odpowiedniej formie wskazówki co do zgodności długoterminowych umów dwustronnych dotyczących dostaw do odbiorców końcowych z prawem dotyczącym ochrony konkurencji w WE. 5.6. Ramy do stopniowego tworzenia europejskiego rynku detalicznego Ani w przypadku rynku energii elektrycznej, ani w przypadku rynku gazu nie można jeszcze mówić o istnieniu europejskiego rynku detalicznego (gospodarstw domowych i małych przedsiębiorstw), jako że konsumenci, nawet jeśli mają jakąś możliwość wyboru, są nadal zmuszeni korzystać z usług rodzimych dostawców energii elektrycznej. Stworzenie prawdziwego rynku konsumenckiego w Europie stanowi ostateczny cel wewnętrznych rynków energii elektrycznej i gazu – jest ono konieczne do stworzenia rynków konkurencyjnych oraz osiągnięcia maksymalnej wydajności. Liberalizacja rynku detalicznego jest konieczna, aby wszyscy obywatele UE mogli czerpać korzyści z konkurencji. Gdyby liberalizacja dotyczyła jedynie znaczących konsumentów, europejskie gospodarstwa domowe mogłyby w efekcie zostać zmuszone do subwencjonowania swojego przemysłu, a sygnały dotyczące zapotrzebowania na nowe inwestycje w dziedzinie produkcji i dostaw mogłyby zostać zniekształcone. Z dniem 1 lipca 2007 r. wszystkie rynki detaliczne w UE zostały otwarte na konkurencję, jednak w praktyce wielu konsumentów jest związanych ze swoimi dostawcami historycznymi, jako że nie wprowadzono dotąd w życie, zgodnie z wymogami, odpowiednich ram prawnych. Europejski rynek detaliczny może zostać stworzony jedynie w sposób stopniowy. Aby ożywić ten proces, Komisja rozważa powołanie forum detalicznego przez analogię do pozytywnych doświadczeń z forum florenckim i forum madryckim. Forum to pozwoliłoby na skoncentrowanie się na konkretnych problemach handlu detalicznego oraz powinno posłużyć jako platforma dla wszystkich zainteresowanych stron promująca budowę rynku detalicznego w całej UE. Forum zapewniłoby wskazówki na temat proponowanych zobowiązań dla państw członkowskich oraz urzędów regulacyjnych w zakresie ustanowienia jasnych zasad konkurencji na rynku detalicznym, które stopniowo zostałyby zharmonizowane z zasadami rynkowymi, umożliwiając powstanie rynków transgranicznych. Dobrze funkcjonujące rynki detaliczne odegrają również bardzo istotną rolę w zwiększaniu świadomości obywateli co do krajowego zużycia energii oraz kosztów energii, jako że wszelkie środki mające na celu zmniejszenie emisji CO2 oraz zwiększenie wydajności energetycznej wymagają udziału gospodarstw domowych. Obecne praktyki, w ramach których konsumenci otrzymują jedynie ostateczny rachunek za roczne zużycie energii, nie przyczyniają się do pobudzenia takiej świadomości, ani też nie stwarzają dostawcom możliwości stworzenia konkurencyjnych usług dostosowanych do zróżnicowanych potrzeb poszczególnych gospodarstw domowych. Dlatego też konieczne jest przekazywanie przez dostawców większej ilości informacji, tak aby umożliwić klientom częstszy dostęp do informacji na temat zużycia energii i jej kosztów. Oczywiste jest, że wolności wyboru dla konksumentów muszą towarzyszyć mocne gwarancje dotyczące praw klientów. Wrażliwi klieci korzystają obecnie z wysokiego poziomu ochrony w ramach obowiązującej dyrektywy, zapewniającego im dostęp do energii, której potrzebują, by prowadzić normalne życie. Środki te jednak w niektórych państwach są niewłaściwie stosowane, więc w celu bardziej jasnego określenia ram Komisja wnioskuje o zdefiniowanie wiążących wytycznych. Równocześnie Komisja wnioskuje o wzmocnienie praw wszystkich klientów, między innymi poprzez nadanie im prawa do zmiany dostawcy w każdej chwili oraz nałożenie na przedsiębiorstw sektora energetycznego wymogu, by rachunki rozliczane były w ciągu miesiąca od zmiany dostawcy przez klienta. Komisja doszła do wniosku, że obecne prawne i funkcjonalne zasady wydzielenia własnościowego dotyczące operatorów systemu dystrybucji (DSO) są wystarczające. Nie wnioskuje więc o rozszerzenie zasad wydzielenia własnościowego opisanych w rozdziale 4 na DSO. 6. WSPÓłPRACA W CELU WZMOCNIENIA BEZPIECZEńSTWA DOSTAW 6.1. Monitorowanie bezpieczeństwa dostaw przez operatorów systemów przesyłowych Ważne jest zagwarantowanie, by systemy energii elektrycznej i gazu były w stanie zaspokoić popyt nawet w godzinach szczytu. W przypadku elektryczności jest to możliwe jedynie pod warunkiem istnienia wystarczającej zdolności generacyjnej (adekwatność generacyjna) oraz sieci zdolnej do przesyłu energii z zakładów produkujących energię elektryczną do końcowych użytkowników (adekwatność sieci). W przypadku gazu musi istnieć wystarczająca zdolność importowa i magazynowa. Dyrektywa 2005/89/WE wymaga od krajowych organów regulacyjnych, by z pomocą operatorów systemów przesyłowych składali Komisji roczne sprawozdania dotyczące bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Dyrektywa 2004/67/WE wymaga od państw członkowskich składania sprawozdań dotyczących bezpieczeństwa dostaw gazu oraz ram regulacyjnych zwiększania inwestycji w infrastrukturę. Proponowane poprawki do rozporządzeń (WE) nr 1228/2003 oraz (WE) nr 1775/2005 nakładają na Europejskie Stowarzyszenie Operatorów Systemów Przesyłowych zadanie publikowania prognoz dotyczących adekwatności systemu w każdym okresie letnim i zimowym oraz prognoz długoterminowych. Aby uwzględnić możliwości eksportu i importu energii elektrycznej i gazu w warunkach szczytowego popytu konieczne jest przyjęcie perspektywy europejskiej. Ze względu na istnienie transgranicznych przepływów energii elektrycznej i gazu w obrębie wewnętrznego rynku taka prognoza musi zostać opracowana na poziomie europejskim. 6.2. Współpraca państw członkowskich Prawodawstwo UE podejmuje kwestię bezpieczeństwa dostaw gazu za pomocą dwóch instrumentów. Dyrektywa 2003/55/WE nakłada na państwa członkowskie ogólne obowiązki w zakresie monitorowania. Przedmiotem dyrektywy 2004/67/WE są konkretne środki zapewniające bezpieczeństwo dostaw gazu. Ta ostatnia dyrektywa powołuje grupę koordynacyjną ds. gazu oraz określa „mechanizm wspólnotowy” na wypadek zaburzenia dostaw. Instrumenty te przewidują powstanie platformy koordynacyjnej. Nie określają celów ilościowych w odniesieniu do bezpieczeństwa dostaw, ani też nie przewidują żadnych zobowiązań w zakresie rezerw gazu. Nie przewidują również ram regionalnej współpracy na wypadek poważnych zakłóceń w dostawach. Dyrektywa 2004/67/WE została przetransponowana przez państwa członkowskie dopiero niedawno. Jej art. 10 przewiduje, że do dnia 19 maja 2008 r. Komisja przedstawi sprawozdanie z realizacji dyrektywy, dotyczące w szczególności skuteczności jej instrumentów, oraz że będzie mogła wydać dalsze wnioski dotyczące bezpieczeństwa dostaw. W szczególności, sprawozdanie to ma poruszać kwestię środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw w odniesieniu do rezerw gazu. Z tego powodu przedstawiane wnioski, będące pierwszym krokiem, nie modyfikują dyrektywy 2004/67/WE, a jedynie poruszają dwie kwestie: - zwiększenie obowiązków w zakresie przejrzystości na poziomie rezerw handlowych. Każdy podmiot odpowiedzialny za magazynowanie byłby zobowiązany publikować każdego dnia dane dotyczące ilości zasobów operacyjnych gazu w swoich obiektach. Taki obowiązek znacznie zwiększyłby wzajemne zaufanie dla wsparcia regionalnego i dwustronnego w przypadku poważnych zakłóceń dostaw. - Solidarność Wnioskuje się, by państwa członkowskie współpracowały w celu propagowania solidarności regionalnej i dwustronnej. Przewiduje się, że taka współpraca obejmie sytuacje, które mogłyby spowodować poważne zakłócenia w dostawach gazu w państwie członkowskim. Przykładem takiej koordynacji jest ujednolicenie krajowych środków postępowania w razie nagłych sytuacji oraz opracowanie praktycznych metod wzajemnej współpracy. W razie konieczności Komisja przyjmie wytyczne w sprawie regionalnych porozumień o solidarności. 2007/0199 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego (Tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95, uwzględniając wniosek Komisji[8], uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[9], uwzględniając opinię Komitetu Regionów[10], stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu[11], a także mając na uwadze, co następuje: 1. Wewnętrzny rynek gazu, który jest stopniowo wprowadzany od 1999 r., ma na celu zapewnienie prawdziwej możliwości wyboru wszystkim obywatelom i przedsiębiorstwom we Wspólnocie, stworzenie nowych możliwości gospodarczych oraz zwiększenie poziomu handlu transgranicznego, co ma służyć osiągnięciu korzyści wynikających z energooszczędności, konkurencyjnych cen i wyższych standardów obsługi, jak również przyczynić się do bezpieczeństwa dostaw i racjonalnego wykorzystania energii. 2. Dyrektywa 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 98/30/WE[12] oraz rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 września 2005 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego[13] wniosły znaczący wkład w utworzenie takiego wewnętrznego rynku gazu. 3. Obecnie jednak nie można zagwarantować żadnemu przedsiębiorstwu we Wspólnocie prawa do sprzedawania gazu w innym państwie członkowskim na równych prawach z przedsiębiorstwami krajowymi, bez dyskryminacji i występowania ze słabszej pozycji. W szczególności nie istnieje jeszcze niedyskryminacyjny dostęp do sieci ani równie skuteczny nadzór regulacyjny we wszystkich państwach członkowskich. 4. W komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowanym „Europejska polityka energetyczna”[14] zwrócono szczególną uwagę na zasadnicze znaczenie, jakie ma zakończenie budowy wewnętrznego rynku gazu ziemnego oraz stworzenie jednakowych warunków konkurencji dla wszystkich przedsiębiorstw gazowych we Wspólnocie. Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie perspektyw wewnętrznego rynku gazu i energii elektrycznej[15] oraz Komunikat Komisji „Badanie europejskiego sektora gazu i energii elektrycznej na podstawie art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (raport końcowy)”[16] wykazały, że obecne przepisy i środki nie zapewniają podstaw niezbędnych dla osiągnięcia celu, jakim jest właściwie funkcjonujący rynek wewnętrzny. 5. Rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 powinno zostać dostosowane zgodnie z tymi komunikatami w celu poprawy ram regulacyjnych wewnętrznego rynku gazu. 6. W szczególności niezbędna jest wzmocniona współpraca i koordynacja między operatorami systemów przesyłowych, tak by zapewnić coraz większą zgodność przepisów technicznych i handlowych dotyczących udostępnienia skutecznego transgranicznego dostępu do sieci przesyłowych i zarządzania nim, jak również zapewnić skoordynowane i dostatecznie wybiegające w przyszłość planowanie i właściwą ewolucję techniczną systemu przesyłowego we Wspólnocie, z odpowiednim uwzględnieniem środowiska naturalnego i przy wspieraniu energooszczędności oraz badań i innowacji, zwłaszcza w zakresie zwiększenia udziału odnawialnych źródeł energii i upowszechniania technologii niskowęglowych. Operatorzy systemów przesyłowych powinni eksploatować swoje sieci zgodnie z tymi przepisami technicznymi i handlowymi. 7. W celu zapewnienia optymalnego zarządzania siecią przesyłu gazu we Wspólnocie, należy stworzyć europejską sieć operatorów systemów przesyłowych. Jej zadania powinny być realizowane zgodnie ze wspólnotowymi zasadami konkurencji, które będą miały zastosowanie do decyzji podejmowanych przez europejską sieć operatorów sieci przesyłowych. Jej zadania powinny być ściśle określone, zaś jej metoda pracy powinna gwarantować skuteczność, reprezentatywność i przejrzystość. Biorąc pod uwagę, że większy postęp można osiągnąć poprzez podejście na szczeblu regionalnym, operatorzy systemów przesyłowych powinni ustanowić struktury regionalne w ramach ogólnej struktury współpracy, przy jednoczesnym zapewnieniu, że wyniki na szczeblu regionalnym zachowają zgodność z przepisami i planami inwestycyjnymi określonymi na szczeblu Wspólnoty. Współpraca w ramach takich struktur regionalnych zakłada rzeczywiste oddzielenie działalności związanej z funkcjonowaniem sieci od produkcji i dostaw. W sytuacji jego braku współpraca regionalna między operatorami systemów przesyłowych stwarza ryzyko zachowania antykonkurencyjnego. 8. Wszyscy uczestnicy rynku są zainteresowani pracami, których wykonania oczekuje się od europejskiej sieci operatorów systemu przesyłowego. Z tego względu proces konsultacji ma kluczowe znaczenie i istotną rolę powinny odegrać istniejące struktury, które zostały ustanowione w celu ułatwienia i usprawnienia procesu konsultacji, takie jak EASEE-gas (Europejskie Stowarzyszenie na rzecz Usprawniania Wymiany Energii). 9. Aby doprowadzić do wzmocnienia konkurencji za pośrednictwem płynnych hurtowych rynków gazu ważne jest, aby handel gazem mógł przebiegać niezależnie od jego umiejscowienia w systemie. Cel ten może zostać osiągnięty jedynie w drodze zapewnienia użytkownikom sieci swobody rezerwowania przepustowości na wejściu i wyjściu z systemu w sposób niezależny, w następstwie czego przesył gazu następuje w ramach stref, a nie ścieżek kontraktowych. Priorytetowe traktowanie systemów wejścia-wyjścia w celu wspierania konkurencji zostało już wyrażone przez większość stron zainteresowanych na VI Forum Madryckim. 10. W sieciach gazowych mają miejsce znaczne ograniczenia przesyłowe wynikające z kontraktów. Dlatego zasady zarządzania ograniczeniami przesyłowymi i alokacji przepustowości w przypadku nowych lub nowo negocjowanych kontraktów opierają się na zwolnieniu niewykorzystanej przepustowości poprzez umożliwienie użytkownikom sieci podnajmu lub odsprzedaży zakontraktowanej przepustowości i zobowiązaniu operatorów sieci przesyłowych do oferowania niewykorzystanej przepustowości na rynku z co najmniej jednodniowym wyprzedzeniem, bez gwarancji ciągłości dostaw. Z uwagi na znaczny udział aktualnie obowiązujących kontraktów i konieczność stworzenia naprawdę równych warunków konkurencji dla użytkowników nowej i istniejącej przepustowości, zasady te muszą obejmować całą zakontraktowaną przepustowość, łącznie z obecnie obowiązującymi kontraktami. 11. Monitorowanie rynku, przeprowadzane w ciągu ostatnich lat przez krajowe urzędy regulacji oraz przez Komisję wykazało, że obecne wymogi przejrzystości oraz reguły określające dostęp do infrastruktury nie są wystarczające. 12. Niezbędny jest równy dostęp do informacji dotyczących rzeczywistego stanu systemu przesyłowego, tak aby wszyscy uczestnicy rynku mieli możliwość oceny ogólnej sytuacji w zakresie popytu i podaży oraz zidentyfikowania przyczyn wahań cen hurtowych. Obejmuje to dokładniejsze informacje dotyczące podaży i popytu, przepustowości sieci, przepływów oraz konserwacji i remontów, bilansowania oraz dostępności i wykorzystania instalacji magazynowych. Znaczenie tych informacji dla funkcjonowania rynku wymaga zniesienia ograniczeń publikacji wynikających z zasady zachowania poufności. 13. Zwiększenie zaufania do rynku wymaga, by jego uczestnicy nie mieli wątpliwości, że zachowania antykonkurencyjne zostaną ukarane. Właściwe organy powinny być uprawnione do skutecznego prowadzenia dochodzeń w przypadku zarzutów o nadużycie pozycji rynkowej. W związku z tym właściwe organy muszą mieć dostęp do danych, które pozwolą uzyskać informacje o operacyjnych decyzjach podejmowanych przez przedsiębiorstwa zajmujące się dostawą gazu. Na rynku gazu wszystkie te decyzje są przekazywane operatorom sieci przesyłowych w postaci rezerwacji przepustowości, zgłoszeń zapotrzebowania oraz zrealizowanych przepływów. Operatorzy systemów powinni przechowywać te informacje przez określony okres czasu, tak aby były one dostępne dla właściwych organów. 14. Konkurencja w zakresie dostaw dla gospodarstw domowych wymaga, aby dostawcy nie byli blokowani, gdy pragną wejść na nowe rynki detaliczne. Tym samym reguły i obowiązki panujące w łańcuchu dostaw muszą być znane wszystkim uczestnikom rynku, a także wymagają harmonizacji w celu zwiększenia integracji rynkowej we Wspólnocie. 15. Dostęp do instalacji magazynowych gazu i instalacji LNG jest niewystarczający, w związku z czym niezbędne jest ulepszenie reguł. W następstwie obserwacji rynku przeprowadzonej przez Europejski Organ Nadzoru Energii Elektrycznej i Gazu (ERGEG) stwierdzono, że dobrowolne wytyczne dotyczące dobrych praktyk w zakresie dostępu stron trzecich dla operatorów systemu magazynowego, ustalone wspólnie przez wszystkie zainteresowane strony sektora podczas forum w Madrycie, są niewystarczająco stosowane, w związku z czym należy im nadać moc wiążącą. 16. Rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 stanowi, że określone środki należy przyjąć zgodnie z decyzją 1999/468/WE z 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji[17]. 17. Decyzja 1999/468/WE została zmieniona decyzją 2006/512/WE, która wprowadziła procedurę regulacyjną połączoną z kontrolą w odniesieniu do środków o ogólnym zasięgu, mających na celu zmianę innych niż istotne elementów aktu podstawowego przyjętego zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 251 Traktatu, w tym poprzez wykreślenie niektórych z tych elementów lub dodanie nowych elementów, innych niż istotne. 18. Zgodnie ze wspólnym oświadczeniem Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji[18] w sprawie decyzji 2006/512/WE, aby ta nowa procedura mogła być stosowana do już obowiązujących aktów prawnych przyjętych zgodnie z art. 251 Traktatu, akty te należy odpowiednio dostosować zgodnie z obowiązującymi procedurami. 19. Co się tyczy rozporządzenia (WE) nr 1775/2005, należy przyznać Komisji uprawnienia w szczególności do ustanowienia lub przyjęcia wytycznych niezbędnych do zapewnienia minimalnego stopnia harmonizacji wymaganego dla osiągnięcia celu niniejszego rozporządzenia. Ponieważ środki te mają ogólny zasięg, a ich celem jest zmiana innych niż istotne elementów rozporządzenia (WE) nr 1775/2005 oraz dodanie nowych, innych niż istotne elementów do rozporządzenia (WE) nr 1775/2005, należy je przyjąć zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 5a decyzji 1999/468/WE. 20. Rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 powinno w związku z tym zostać odpowiednio zmienione, PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W rozporządzeniu (WE) nr 1775/2005 wprowadza się następujące zmiany: 21. Artykuł 1 otrzymuje następujące brzmienie: „Artykuł 1 Przedmiot i zakres Celem niniejszego rozporządzenia jest: a) ustanowienie niedyskryminacyjnych zasad określających warunki dostępu do systemów przesyłowych gazu ziemnego z uwzględnieniem specyfiki rynków krajowych i regionalnych w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania wewnętrznego rynku gazu; b) ustanowienie niedyskryminacyjnych zasad określających warunki dostępu do instalacji LNG i instalacji magazynowych; c) ułatwienie powstania właściwie funkcjonujących i przejrzystych transgranicznych rynków detalicznych oraz właściwie funkcjonującego i przejrzystego rynku hurtowego; wprowadza ono mechanizmy na rzecz harmonizacji tych zasad, tak by umożliwić transgraniczny handel i transgraniczne dostarczanie gazu odbiorcom detalicznym. Niniejsze rozporządzenie, z wyjątkiem art. 6a ust. 4, ma zastosowanie wyłącznie do instalacji magazynowych, których dotyczy art. 19 ust. 3 lub 4 dyrektywy 2003/55/WE. Cele wymienione w akapicie pierwszym obejmują ustanawianie zharmonizowanych zasad dotyczących taryf lub metod ich obliczania oraz dostępu do sieci, ustanawianie usług dostępu dla osób trzecich i zharmonizowanych zasad alokacji zdolności przesyłowej i zarządzania ograniczeniami w przesyle, określanie wymogów w zakresie przejrzystości, zasad bilansowania i naliczania opłat za niezbilansowanie oraz ułatwianie obrotu zdolnościami przesyłowymi.” 22. W art. 2 dokonuje się następujących zmian: (a) w ust. 1 dodaje się definicje w brzmieniu: „24) „przepustowość instalacji LNG” oznacza zdolność terminalu LNG do skraplania gazu ziemnego albo do importu, wyładunku, tymczasowego magazynowania i regazyfikacji LNG oraz odpowiednie usługi pomocnicze; 25) „przestrzeń” oznacza objętość gazu, do której magazynowania jest uprawniony użytkownik instalacji magazynowej; 26) „zdolność dostawcza” oznacza szybkość, z którą użytkownik instalacji magazynowej może odbierać gaz z instalacji magazynowej; 27) „zdolność wprowadzania” oznacza szybkość, z którą użytkownik instalacji magazynowej może wprowadzać gaz do instalacji magazynowej; 28) „pojemność magazynowa” oznacza każde połączenie przestrzeni, zdolności wprowadzania i zdolności dostawczej; 29) „Agencja” oznacza Agencję ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki ustanowioną rozporządzeniem (WE) nr …[19].” (b) ustęp 2 otrzymuje następujące brzmienie: „2. Bez uszczerbku dla definicji podanych w ust. 1 niniejszego artykułu, definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 2003/55/WE dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia również mają zastosowanie, z wyjątkiem definicji przesyłu w punkcie 3 tego artykułu. Odnoszące się do przesyłu definicje w pkt 3 do 23 w ust. 1 niniejszego artykułu mają przez analogię zastosowanie do instalacji magazynowych i instalacji LNG.” 23. Dodaje się art. 2a do 2h w brzmieniu: „Artykuł 2a Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu Wszyscy operatorzy systemów przesyłowych prowadzą współpracę na szczeblu wspólnotowym dzięki powołaniu Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu w celu zapewnienia optymalnego zarządzania europejską siecią przesyłową gazu i jej odpowiedniego rozwoju technicznego. Artykuł 2b Ustanowienie Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu 1. Nie później niż do [...] operatorzy systemów przesyłowych gazu przedstawią Komisji i Agencji projekt statutu, wykaz przyszłych członków oraz projekt regulaminu wewnętrznego, w tym regulamin wewnętrzny dotyczący konsultacji z innymi zainteresowanymi stronami przyszłej Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu. 2. Agencja przedstawia Komisji opinię o projekcie statutu, wykazie członków i projekcie regulaminu w ciągu sześciu tygodni od ich otrzymania. 3. Komisja wydaje opinię o projekcie statutu, wykazie członków i projekcie regulaminu w ciągu trzech miesięcy od otrzymania opinii Agencji. 4. W ciągu trzech miesięcy od otrzymania opinii Komisji operatorzy systemów przesyłowych ustanowią Europejską Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu, przyjmą jej statut oraz regulamin i opublikują je. Artykuł 2c Zadania Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu 24. Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu przyjmuje: a) przepisy techniczne i rynkowe w dziedzinach, o których mowa w ust. 3; b) wspólne narzędzia eksploatacji sieci oraz plany badań; c) dziesięcioletni plan inwestycyjny aktualizowany co dwa lata; d) roczny program prac; e) sprawozdanie roczne; f) coroczne letnie i zimowe prognozy dotyczące dostaw. 25. Roczny program prac wymieniony w ust. 1 lit. d) zawiera wykaz i opis przepisów technicznych i rynkowych oraz plan koordynacji eksploatacji sieci i działań w zakresie badań i rozwoju, jakie zostaną sporządzone w danym roku, jak również orientacyjny harmonogram. 26. Szczegółowe przepisy techniczne i rynkowe obejmują następujące dziedziny zgodnie z priorytetami określonymi w rocznym programie prac: a) zasady bezpieczeństwa i niezawodności; b) zasady przyłączenia i dostępu do sieci; c) zasady wymiany danych i rozliczeń; d) zasady współdziałania; e) procedury operacyjne w sytuacjach awaryjnych; f) zasady alokacji zdolności przesyłowej i zarządzania ograniczeniami w przesyle; g) zasady handlu; h) zasady przejrzystości; i) zasady bilansowania, w tym zasady dotyczące procedur zgłaszania zapotrzebowania, zasady dotyczące opłat za niezbilansowanie oraz zasady bilansowania operacyjnego pomiędzy systemami operatorów systemów przesyłowych; j) zasady dotyczące zharmonizowanych struktur taryf przesyłowych; k) energooszczędność sieci gazowych. 27. Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu monitoruje wdrażanie przepisów technicznych i rynkowych, jak również uwzględnia wyniki swoich działań monitorujących w sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w ust. 1 lit. e). 28. Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu publikuje co dwa lata ogólnowspólnotowy 10-letni plan inwestycji sieciowych. Ten plan inwestycyjny obejmuje modelowanie zintegrowanej sieci, opracowanie scenariuszy, sprawozdanie w sprawie adekwatności podaży i popytu oraz ocenę odporności systemu. Plan inwestycyjny jest przygotowywany zwłaszcza na podstawie krajowych planów inwestycyjnych oraz wytycznych dla transeuropejskich sieci energetycznych, zgodnie z decyzją nr 1364/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[20]. W planie inwestycyjnym wskazywane są luki inwestycyjne, zwłaszcza w zakresie transgranicznych zdolności przesyłowych. 29. Na wniosek Komisji Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu doradza Komisji w sprawie przyjęcia wytycznych określonych w art. 9. Artykuł 2d Kontrola dokonywana przez Agencję 1. Agencja kontroluje realizację zadań Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu wymienionych w art. 2c ust. 1. 2. Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu przedstawia Agencji projekt przepisów technicznych i rynkowych, projekt dziesięcioletniego planu inwestycyjnego i projekt rocznego programu prac, w tym informacje o procesie konsultacji. Agencja może przedstawić Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu opinię w ciągu 3 miesięcy. Agencja przedstawia Komisji opinię wraz z uzasadnieniem, jeżeli uzna, że projekt rocznego programu prac lub projekt dziesięcioletniego planu inwestycyjnego nie zapewnia niedyskryminacji, skutecznej konkurencji i sprawnego funkcjonowania rynku. Artykuł2e Ustanowienie i ocena przepisów technicznych i rynkowych 1. Po konsultacjach z Agencją Komisja może poprosić Europejską Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu do przygotowania w odpowiednim terminie przepisów w obszarach wymienionych w art. 2c ust. 3, jeżeli uzna, że przepisy te są niezbędne dla sprawnego funkcjonowania rynku. 2. Agencja przedstawia Komisji opinię wraz z uzasadnieniem, jeżeli uzna, że: a) przepis techniczny lub rynkowy przyjęty przez Europejską Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu w obszarach wymienionych w art. 2c ust. 3 nie zapewnia niedyskryminacji, skutecznej konkurencji i sprawnego funkcjonowania rynku; b) Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu nie uzgodniła w odpowiednim terminie przepisu rynkowego lub technicznego w obszarach wymienionych w art. 2c ust. 3; c) operatorzy systemów przesyłowych nie wdrożą przepisu technicznego lub rynkowego przyjętego przez Europejską Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu w obszarach wymienionych w art. 2c ust. 3. 3. Komisja może przyjąć z własnej inicjatywy lub na zalecenie Agencji wytyczne w obszarach wymienionych w art. 2c ust. 3, jeżeli uzna, że: a) przepis techniczny lub rynkowy przyjęty przez Europejską Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu w obszarach wymienionych w art. 2c ust. 3 nie zapewnia niedyskryminacji, skutecznej konkurencji i sprawnego funkcjonowania rynku; b) Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu nie uzgodniła w odpowiednim terminie przepisu rynkowego lub technicznego w obszarach wymienionych w art. 2c ust. 3; c) operatorzy systemów przesyłowych nie wdrożą przepisu technicznego lub rynkowego przyjętego przez Europejską Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu w obszarach wymienionych w art. 2c ust. 3. Środki te, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 14 ust. 2. 4. Ustęp 3 nie narusza prawa Komisji do przyjmowania i zmiany wytycznych zgodnie z art. 9. Artykuł 2f Konsultacje 1. Realizując swoje zadania, Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu prowadzi na wczesnym etapie szeroko zakrojone, otwarte, przejrzyste konsultacje ze wszystkimi odpowiednimi uczestnikami rynku, w szczególności podczas przygotowywania przepisów technicznych i rynkowych oraz rocznego programu prac wymienionych w art. 2c ust. 1 i 3; konsultacje obejmują przedsiębiorstwa dostarczające energię, klientów, użytkowników systemów, operatorów systemów dystrybucyjnych, operatorów systemów LNG i operatorów systemów magazynowych, w tym odpowiednie stowarzyszenia (branżowe), organy techniczne i grupy osób zainteresowanych. 2. Wszystkie dokumenty i protokoły spotkań dotyczących zagadnień wymienionych w ust. 1 podaje się do wiadomości publicznej. 3. Przed przyjęciem rocznego programu prac oraz przepisów technicznych i rynkowych wymienionych w art. 2c ust. 1 i 3, Europejska Sieć Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu ogłasza uwagi otrzymane podczas konsultacji i wskazuje sposób uwzględnienia tych uwag. Podaje ona również przyczyny ewentualnego nieuwzględnienia uwag. Artykuł 2g Koszty Koszty związane z obszarami działalności Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu, o których mowa w art. 2a do 2h, ponoszą operatorzy systemów przesyłowych i są one uwzględniane przy obliczaniu taryf. Artykuł 2h Współpraca regionalna operatorów systemów przesyłowych 1. Operatorzy systemów przesyłowych nawiązują współpracę regionalną w ramach Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu w celu wniesienia wkładu w realizację zadań, o których mowa w art. 2c ust. 1. W szczególności co dwa lata publikują oni regionalny plan inwestycyjny, a także mogą podejmować decyzje inwestycyjne w oparciu o regionalny plan inwestycyjny. Regionalny plan inwestycyjny nie może być sprzeczny z dziesięcioletnim planem inwestycyjnym wymienionym w art. 2c ust. 1 lit. c). 2. Operatorzy sieci przesyłowych wspierają również uregulowania operacyjne w celu zapewnienia optymalnego zarządzania siecią, a także wspierają rozwój giełd energii, alokację transgranicznej zdolności przesyłowej za pośrednictwem aukcji typu implicite oraz integrację mechanizmów bilansowania. 3. Obszar geograficzny objęty przez poszczególne struktury współpracy regionalnej może zostać określony przez Komisję. Środek ten, mający na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 14 ust. 2. 4. W tym celu Komisja może konsultować się z Europejską Siecią Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu oraz z Agencją.” 30. Do art. 3 ust. 1 dodaje się akapit czwarty w brzmieniu: „Taryfy dla użytkowników sieci są ustalane odrębnie i niezależnie dla poszczególnych punktów wejścia do lub wyjścia z systemu przesyłowego. Opłaty sieciowe nie są obliczane na podstawie ścieżek kontraktowych.” 31. Tytuł art. 4 otrzymuje brzmienie: „Usługi związane z dostępem stron trzecich dotyczące operatorów systemów przesyłowych”; 32. Dodaje się art. 4a w brzmieniu: „Artykuł 4a Usługi związane z dostępem stron trzecich w zakresie instalacji magazynowych oraz instalacji LNG 1. Operatorzy instalacji LNG oraz instalacji magazynowych są zobowiązani: a) zapewnić oferowanie swoich usług wszystkim użytkownikom sieci w sposób niedyskryminacyjny, dostosowując je do popytu rynkowego; w szczególności, jeżeli operator instalacji LNG lub instalacji magazynowych oferuje te same usługi różnym odbiorcom, powinien oferować je na równoważnych warunkach umownych; b) oferować usługi, które są zgodne z wykorzystaniem połączonego systemu transportu gazu, a także ułatwiać dostęp dzięki współpracy z operatorem systemu przesyłowego; c) podawać do wiadomości publicznej stosowne informacje, w szczególności dane dotyczące wykorzystania i dostępności usług, w ramach czasowych kompatybilnych z odpowiednimi potrzebami handlowymi użytkowników instalacji magazynowych i instalacji LNG. 2. Operatorzy instalacji magazynowych są zobowiązani: a) zapewniać zarówno ciągłe, jak i przerywane usługi w zakresie dostępu stron trzecich; cena przerywanej zdolności przesyłowej odzwierciedla prawdopodobieństwo wystąpienia przerw; b) oferować użytkownikom instalacji magazynowych usługi zarówno krótko-, jak i długoterminowe; c) oferować użytkownikom instalacji magazynowych usługi świadczone zarówno łącznie, jak też oddzielnie w zakresie przestrzeni magazynowej, zdolności wprowadzania i zdolności dostawczej. 3. Umowy w zakresie instalacji LNG oraz instalacji magazynowych nie mogą powodować dowolnego stosowania wyższych taryf, jeżeli są podpisane: (a) poza rokiem gazowym z niestandardowymi datami rozpoczęcia lub (b) z okresem trwania krótszym niż w przypadku standardowej rocznej umowy przesyłowej i magazynowej w ujęciu rocznym. 4. W stosownych przypadkach usługi związane z dostępem stron trzecich mogą być świadczone pod warunkiem przedstawienia odpowiednich gwarancji ze strony użytkowników sieci odnośnie do ich wiarygodności finansowej. Gwarancje takie nie mogą stanowić nieuzasadnionych barier wejścia na rynek i muszą być niedyskryminacyjne, przejrzyste i proporcjonalne. 5. Limity umowne w odniesieniu do wymaganej minimalnej przepustowości instalacji LNG i pojemności magazynowej są uzasadnione w oparciu o ograniczenia techniczne i umożliwiają mniejszym użytkownikom instalacji magazynowych uzyskanie dostępu do usług magazynowych.” 33. W art. 5 dokonuje się następujących zmian: (a) tytuł otrzymuje brzmienie: „Zasady dotyczące mechanizmów alokacji zdolności przesyłowej i procedur zarządzania ograniczeniami w przesyle dotyczące operatorów systemów przesyłowych”; (b) ustęp 3 otrzymuje brzmienie: „3. Operatorzy systemów przesyłowych wdrażają i podają do publicznej wiadomości niedyskryminacyjne, przejrzyste procedury zarządzania ograniczeniami w przesyle, oparte na następujących zasadach: a) w przypadku ograniczeń kontraktowych w przesyle operator systemu przesyłowego oferuje niewykorzystaną zdolność przesyłową na rynku pierwotnym z co najmniej jednodniowym wyprzedzeniem, bez gwarancji ciągłości dostaw; b) użytkownikom sieci pragnącym odsprzedać lub poddzierżawić niewykorzystaną, zakontraktowaną zdolność przesyłową na rynku wtórnym przysługuje takie prawo. Państwa członkowskie mogą wymagać zawiadomienia lub poinformowania operatora systemu przesyłowego przez użytkowników sieci.” (c) skreśla się ust. 4; (d) dodaje się ust. 6 w brzmieniu: „6. Operatorzy systemu przesyłowego regularnie oceniają popyt rynkowy na nowe inwestycje. W przypadku planowania nowych inwestycji operatorzy systemu przesyłowego regularnie oceniają popyt rynkowy.” 34. Dodaje się art. 5a w brzmieniu: „Artykuł 5a Zasady dotyczące mechanizmów alokacji przepustowości i pojemności oraz procedur zarządzania ograniczeniami w przesyle w zakresie instalacji magazynowych oraz instalacji LNG 35. Maksymalna przepustowość instalacji magazynowych jest udostępniana uczestnikom rynku z uwzględnieniem integralności systemu i jego funkcjonowania. 36. Operatorzy instalacji LNG oraz instalacji magazynowych wprowadzają w życie i publikują niedyskryminacyjne i przejrzyste mechanizmy alokacji przepustowości, które: a) zapewniają właściwe bodźce ekonomiczne dla efektywnego i maksymalnego wykorzystania przepustowości i ułatwiają inwestowanie w nową infrastrukturę; b) są kompatybilne z mechanizmami rynkowymi, w tym z mechanizmami rynków umów natychmiastowych i węzłów wymiany handlowej, zarazem zachowując elastyczność i możliwość dostosowywania się do zmieniających się uwarunkowań rynkowych; c) są zgodne z przyłączonymi systemami dostępu do sieci. 37. Umowy w zakresie instalacji LNG oraz instalacji magazynowych obejmują środki przeciwdziałające akumulacji rezerw przepustowości dzięki uwzględnieniu następujących zasad, które stosuje się w przypadkach kontraktowego ograniczenia przepustowości: a) operator systemu oferuje niewykorzystaną przepustowość instalacji LNG oraz instalacji magazynowych na rynku pierwotnym; w przypadku instalacji magazynowych następuje to z przynajmniej jednodniowym wyprzedzeniem i w ramach umowy bez gwarancji dostaw; b) użytkownikom instalacji LNG oraz instalacji magazynowych, którzy chcą odsprzedać swoją zakontraktowaną przepustowość na rynku wtórnym, przysługuje takie prawo.” 38. W art. 6 dokonuje się następujących zmian: (a) tytuł otrzymuje brzmienie: „Wymogi przejrzystości dotyczące operatorów systemów przesyłowych”; (b) skreśla się ust. 5; (c) dodaje się ust. 7 w brzmieniu: „7. Operatorzy systemów przesyłowych podają do wiadomości publicznej informacje ex-post i ex-ante dotyczące podaży i popytu, oparte na zgłoszeniach zapotrzebowania, prognozach oraz zrealizowanych przepływach do i z systemu. Poziom szczegółowości informacji podawanych do wiadomości publicznej odzwierciedla informacje, którymi dysponuje operator systemu przesyłowego. Operatorzy systemów przesyłowych podają do wiadomości publicznej informacje o działaniach podjętych w celu zbilansowania systemu, jak również o poniesionych w związku z tym kosztach i wygenerowanych dochodach. Zainteresowani uczestnicy rynku przekazują operatorom systemów przesyłowych dane określone w niniejszym artykule.” 39. Dodaje się art. 6a i 6b w brzmieniu: „Artykuł 6a Wymogi przejrzystości w zakresie instalacji magazynowych i instalacji LNG 1. Operatorzy instalacji LNG oraz instalacji magazynowych podają do wiadomości publicznej szczegółowe informacje dotyczące oferowanych przez nich usług, jak również stosowanych warunków, wraz z informacjami technicznymi potrzebnymi użytkownikom instalacji LNG oraz instalacji magazynowych do uzyskania skutecznego dostępu do instalacji LNG oraz instalacji magazynowych. 2. Każdy operator instalacji LNG oraz instalacji magazynowych w odniesieniu do świadczonych przez siebie usług podaje do wiadomości publicznej informacje liczbowe o zakontraktowanej i dostępnej przepustowości instalacji LNG i pojemności instalacji magazynowych. Informacje te powinny być podawane regularnie i z zachowaniem ciągłości, w formie znormalizowanej i przyjaznej dla użytkownika. 3. Informacje ujawniane przez operatorów instalacji LNG oraz instalacji magazynowych, wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, powinny być w każdym przypadku zrozumiałe, zawierać jasno przedstawione dane liczbowe, powinny być łatwo dostępne i podawane w sposób niedyskryminacyjny. 4. Wszyscy operatorzy instalacji LNG i instalacji magazynowych podają do wiadomości publicznej informacje o ilości gazu w każdej instalacji magazynowej lub instalacji LNG, ilościach gazu wprowadzonych i odebranych, jak również o dostępnej pojemności instalacji magazynowych i dostępnej przepustowości instalacji LNG, w tym w odniesieniu do instalacji wyłączonych z dostępu stron trzecich. Informacje te są również przekazywane operatorom systemów przesyłowych, którzy podają je do wiadomości publicznej w ujęciu zbiorczym dla systemu lub podsystemu określonych poprzez odpowiednie punkty. Informacje powinny być aktualizowane co najmniej raz dziennie. Artykuł 6b Wymogi w zakresie przechowywania danych dotyczące operatorów systemów przesyłowych „Operatorzy systemów przesyłowych, operatorzy instalacji magazynowych i operatorzy instalacji LNG przechowują przez pięć lat do dyspozycji krajowego urzędu regulacji, krajowego organu ds. konkurencji i Komisji wszystkie dane, o których mowa w art. 6 i 6a oraz w części 3 załącznika.” 40. W art. 7 wprowadza się następujące zmiany: (a) na końcu ust. 1 dodaje się zdanie w brzmieniu: „Zasady bilansowania muszą mieć charakter rynkowy.”; (b) ustęp 2 otrzymuje następujące brzmienie: „2. Aby umożliwić użytkownikom sieci podejmowanie środków zaradczych w odpowiednim czasie, operatorzy systemów przesyłowych przekazują on-line wystarczające, terminowe i wiarygodne informacje na temat statusu bilansowania użytkownika sieci. Przekazywane informacje powinny odzwierciedlać poziom informacji, jakim dysponuje operator systemu przesyłowego oraz okres rozliczeniowy, za który naliczane są opłaty za niezbilansowanie. Za przekazywanie takich informacji nie pobiera się opłat.” (c) skreśla się ust. 4, 5 i 6; 41. Artykuł 8 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 8 Handel prawami do zdolności przesyłowej, przepustowości i pojemności Każdy operator systemu przesyłowego, instalacji magazynowych oraz instalacji LNG podejmuje odpowiednie kroki mające na celu umożliwienie i ułatwienie wolnego handlu prawami do zdolności przesyłowej, przepustowości instalacji LNG i pojemności instalacji magazynowych. Każdy taki operator opracowuje zharmonizowane umowy przesyłowe oraz korzystania z instalacji LNG i instalacji magazynowych oraz procedury obowiązujące na rynku pierwotnym w celu ułatwienia handlu prawami do zdolności przesyłowej, przepustowości i pojemności na rynku wtórnym oraz uznaje przeniesienia pierwotnych praw do korzystania ze zdolności przesyłowej, przepustowości i pojemności w przypadku, gdy zostanie o tym powiadomiony przez użytkowników sieci. Urzędy regulacji będą powiadamiane o zharmonizowanych umowach i procedurach w zakresie przesyłu oraz korzystania z instalacji LNG i magazynowych”. 42. Dodaje się art. 8a w brzmieniu: „Artykuł 8a Rynki detaliczne W celu sprzyjania powstaniu właściwie funkcjonujących i przejrzystych transgranicznych rynków detalicznych o skali regionalnej i wspólnotowej, państwa członkowskie zapewniają określenie funkcji i zakresu odpowiedzialności operatorów systemów przesyłowych, operatorów systemów dystrybucyjnych, dostawców i odbiorców oraz, w razie konieczności, innych uczestników rynku w odniesieniu do uzgodnień umownych, zobowiązań względem odbiorców, zasad dotyczących wymiany danych i rozliczeń, własności danych i odpowiedzialności za dokonywanie pomiarów zużycia. Zasady te są podawane do wiadomości publicznej, są opracowywane z zamiarem zharmonizowania transgranicznego dostępu do odbiorców i podlegają przeglądowi przeprowadzanemu przez urzędy regulacji”. 43. W art. 9 ust. 1 i ust. 2 otrzymują następujące brzmienie: „1. W odpowiednich przypadkach wytyczne zapewniające minimalny stopień harmonizacji niezbędny do realizacji celu niniejszego rozporządzenia określają: a) szczegóły dotyczące usług związanych z dostępem stron trzecich, w tym charakter, czas trwania i inne wymogi dotyczące tych usług zgodnie z art. 4 i 4a; b) szczegóły dotyczące zasad będących podstawą mechanizmu alokacji zdolności przesyłowej oraz stosowania procedur zarządzania ograniczeniami w przesyle w przypadku ograniczeń kontraktowych w przesyle zgodnie z art. 5 i 5a; c) szczegóły dotyczące przekazywania informacji i określenie informacji technicznych niezbędnych użytkownikom sieci w celu uzyskania efektywnego dostępu do systemu oraz określenie wszystkich odpowiednich punktów w celu spełnienia wymogów w zakresie przejrzystości, w tym informacji, które mają zostać opublikowane dla wszystkich odpowiednich punktów, oraz harmonogramu publikacji informacji zgodnie z art. 6 i 6a; d) szczegóły dotyczące metodologii obliczania taryf zgodnie z art. 3; e) szczegóły dotyczące zasad bilansowania zgodnie z art. 7; f) szczegóły dotyczące procedur obowiązujących na rynku pierwotnym w celu ułatwienia handlu prawami do zdolności przesyłowej na rynku wtórnym oraz przenoszenia pierwotnych praw do korzystania ze zdolności przesyłowej pomiędzy użytkownikami sieci zgodnie z art. 8; g) szczegóły dotyczące zagadnień związanych z rynkami detalicznymi zgodnie z art. 8a; h) szczegóły dotyczące zagadnień wyszczególnionych w art. 2c ust. 3. 2. Wytyczne w sprawie zagadnień wymienionych w ust. 1 lit. a), b) i c), dotyczące operatorów systemów przesyłowych, zawarte są w Załączniku. Komisja może dokonać zmian wytycznych, o których mowa w akapicie pierwszym, oraz przyjąć wytyczne w sprawie zagadnień wymienionych w ust. 1. Środki te, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 14 ust. 2.” 44. Artykuł 14 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie: „2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1 do 4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE z uwzględnieniem przepisów art. 8 tej decyzji.” 45. Art. 16 lit. b) otrzymuje następujące brzmienie: „b) gazociągów międzysystemowych między państwami członkowskimi, instalacji LNG i instalacji magazynowych oraz znacznego zwiększenia zdolności przesyłowej lub pojemności istniejącej infrastruktury oraz modyfikacji tej infrastruktury, umożliwiających dostęp do nowych źródeł dostaw gazu, wymienionych w art. 22 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/55/WE i wyłączonych ze stosowania postanowień art. 7, 18, 19, 20 lub 25 ust. 2, 3 i 4 tej dyrektywy, o ile są one wyłączone ze stosowania przepisów wymienionych w niniejszym akapicie, z wyjątkiem art. 6a ust. 4 niniejszego rozporządzenia; lub” 46. W załączniku dokonuje się następujących zmian: (a) tytuł punktu 1 otrzymuje brzmienie: „ Usługi związane z dostępem stron trzecich dotyczące operatorów systemów przesyłowych”; (b) tytuł punktu 2 otrzymuje brzmienie: „Zasady działania mechanizmów alokacji zdolności przesyłowej i procedury zarządzania ograniczeniami w przesyle dotyczące operatorów systemów przesyłowych oraz ich stosowanie w przypadku ograniczeń kontraktowych w przesyle, oraz”. Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej . Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia […] r. W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący […] […] [1] KOM(2007) 1. [2] Rada Europejska jest zgodna co do jego postanowień dotyczących ustanowienia niezależnego mechanizmu współpracy krajowych organów regulacyjnych oraz podejmowania przez nie decyzji dotyczących ważnych problemów transgranicznych, natomiast w przyjętym sprawozdaniu Vidal Quadras stwierdza, że PE „z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie zacieśnienia współpracy krajowych organów regulacyjnych na szczeblu UE, za pośrednictwem podmiotu działającego na płaszczyźnie unijnej, jako jednego ze sposobów promowania bardziej europejskiego podejścia do uregulowania kwestii transgranicznych; uważa, że większa konwergencja i harmonizacja ich kompetencji jest warunkiem zniwelowania różnic technicznych i regulacyjnych stanowiących poważne przeszkody dla transgranicznego handlu i połączeń międzysieciowych; podkreśla, że Komisja powinna odgrywać decydującą rolę, nie ograniczając jednak niezależności organów regulacyjnych; uważa, że decyzje organów regulacyjnych powinny być podejmowane w ściśle określonych kwestiach natury technicznej i handlowej oraz w oparciu o stosowne informacje, w razie potrzeby przy uwzględnieniu opinii operatorów systemów przesyłowych i innych zainteresowanych podmiotów oraz że powinny one mieć charakter wiążący”. [3] KOM(2005) 59. [4] Dz.U. C , , str. . [5] Jak określono w art. 22 dyrektywy 2003/55/WE oraz w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1228/2003. [6] Schemat organizacyjny zostanie dołączony do uzasadnienia. [7] Na przykład, w sektorze energii elektrycznej, oczywiste jest, że należy określić sytuację dla kodeksów technicznych, dla każdego ze zsychronizowanych obszarów. [8] Dz.U. C z , str. . [9] Dz.U. C z , str. . [10] Dz.U. C z , str. . [11] Dz.U. C z , str. . [12] Dz.U. L 176 z 15.7.2003, str. 57. [13] Dz.U. L nr 289 z 3.11.2005, str.1. [14] KOM(2007) 1. [15] KOM(2006) 841. [16] SEK(2006) 1724. [17] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11). [18] Dz.U. C 255 z 21.10.2006, str. 1. [19] Dz.U. L… [20] Dz.U. L 262 z 22.9.2006, str.1.