1)

Υπό περιστάσεις όπως αυτές της κύριας δίκης, κατά τις οποίες υποκείμενος στον φόρο επικαλείται την απόφαση Mensing (1) και προβάλλει ότι η παράδοση αντικειμένων καλλιτεχνικής αξίας τα οποία του παραδόθηκαν σε προγενέστερο στάδιο από τον δημιουργό (ή τους διαδόχους του) στο πλαίσιο απαλλασσόμενης του φόρου ενδοκοινοτικής παραδόσεως υπόκειται επίσης στο καθεστώς του περιθωρίου κέρδους που προβλέπουν τα άρθρα 311 επ. της οδηγίας 2006/112/ΕΚ (2), πρέπει η βάση επιβολής του φόρου να προσδιορίζεται αποκλειστικώς σύμφωνα με το δίκαιο της Ένωσης, κατά τη σκέψη 49 της εν λόγω αποφάσεως, με αποτέλεσμα να είναι απαράδεκτη η ερμηνεία διατάξεως του εθνικού δικαίου (εν προκειμένω: του άρθρου 25a, παράγραφος 3, τρίτη περίοδος, του γερμανικού νόμου περί φόρου κύκλου εργασιών) εκ μέρους του εθνικού δικαστηρίου που δικάζει σε τελευταίο βαθμό βάσει της οποίας ο φόρος που αναλογεί στην ενδοκοινοτική παράδοση δεν περιλαμβάνεται στη βάση επιβολής του φόρου;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: έχουν τα άρθρα 311 επ. της οδηγίας 2006/112 την έννοια ότι, σε περίπτωση εφαρμογής του καθεστώτος του περιθωρίου κέρδους στις παραδόσεις αντικειμένων καλλιτεχνικής αξίας τα οποία είχαν παραδοθεί στο πλαίσιο ενδοκοινοτικής συναλλαγής σε προγενέστερο στάδιο από τον δημιουργό (ή τους διαδόχους του), ο φόρος που αναλογεί στην ενδοκοινοτική απόκτηση μειώνει το περιθώριο κέρδους ή μήπως υφίσταται ακούσιο κενό του δικαίου της Ένωσης το οποίο δεν δύναται να καλυφθεί από τη νομολογία, μέσω νομολογιακής διάπλασης του δικαίου, αλλά μόνον από τον νομοθέτη της Ένωσης;