—

να ακυρώσει την απόφαση της 27ης Αυγούστου 2018 του Γραφείου Διαχείρισης και Εκκαθάρισης των Ατομικών Δικαιωμάτων της Επιτροπής, με την οποία δεν του χορηγήθηκε επίδομα αποδημίας·

—

να αποφανθεί κατά νόμο επί των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως ο προσφεύγων υποστηρίζει, επικαλούμενος τη σκέψη 48 της απόφασης της 14ης Δεκεμβρίου 1995 στην υπόθεση T-72/94, Διαμαντάρας κατά Επιτροπής (EU:T:1995:212) και τη σκέψη 57 της απόφασης της 9ης Μαρτίου 2010 στην υπόθεση F-33/09, Tzvetanova κατά Επιτροπής (EU:F:2010:18), ότι δεν είχε την κύρια επαγγελματική του δραστηριότητα/τη μόνιμη διαμονή του στο Βέλγιο καθ’ όλη την περίοδο αναφοράς. Ως εκ τούτου, δικαιούται το πλήρες επίδομα αποδημίας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως ο προσφεύγων υποστηρίζει, επικαλούμενος τη διάταξη της 26ης Σεπτεμβρίου 2007 στην υπόθεση F-129/06, Rocío Salvador Roldán κατά Επιτροπής (EU:F:2007:166), ότι η δημιουργία εταιρίας και η αγορά ακινήτου σε μια χώρα αποτελούν σαφή ένδειξη για την ύπαρξη σταθερών δεσμών με τη χώρα αυτή (εν προκειμένω τη Ρουμανία). Δεδομένου ότι στην περίπτωσή του ισχύει κάτι τέτοιο, ο προσφεύγων δικαιούται το πλήρες επίδομα αποδημίας.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως ο προσφεύγων υποστηρίζει, επικαλούμενος την προαναφερθείσα απόφαση στην υπόθεση F-33/09 Tzvetanova κατά Επιτροπής, ότι οι πληροφορίες του βελγικού Δήμου στις οποίες στηρίχθηκε η καθής στην απάντησή της ήταν τυπικής φύσεως και δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προς απόδειξη της συνήθους διαμονής. Ως εκ τούτου, ο προσφεύγων δικαιούται το πλήρες επίδομα αποδημίας.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως ο προσφεύγων, επικαλούμενος τις σκέψεις 32 και 33 της απόφασης της 24ης Απριλίου 2001 στην υπόθεση T-37/99, Miranda κατά Επιτροπής (EU:T:2001:122), τη νομολογία Del Vaglio (που ολοκληρώθηκε με τη διάταξη της 12ης Οκτωβρίου στην υπόθεση C-352/03 P, Del Vaglio κατά Επιτροπής, EU:C:2004:613) και την απόφαση της 15ης Μαρτίου 2011 στην υπόθεση F-28/10, Gaëtan Barthélémy Maxence Mioni κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής (EU:F:2011:23), υποστηρίζει ότι η πρόθεσή του να προσδώσει σταθερό χαρακτήρα στο κέντρο των ενδιαφερόντων του, παραδείγματος χάριν να έχει εκεί μόνιμη διαμονή, δεν αφορούσε το Βέλγιο, δεδομένου ότι, μεταξύ άλλων, κατά τη διάρκεια της περιόδου αναφοράς είχε προβεί σε «δήλωση Limosa». Ως εκ τούτου, ο προσφεύγων δικαιούται το πλήρες επίδομα αποδημίας. Περαιτέρω, υπογραμμίζει ότι η καθής στην απάντησή της κακώς δίνει έμφαση μόνο στη φυσική παρουσία του προσφεύγοντος στο Βέλγιο.