Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2019 r. — Broughton/Eurojust

(Sprawa T-87/19)

(2019/C 139/71)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Jon Broughton (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat D.C. Coppens)

Strona pozwana: Eurojust

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności podważanych decyzji Eurojust 62/2018/AD z dnia 20 listopada 2018 r., AD 2018-26 i AD 2018-27 z dnia 4 maja 2018 r. oraz decyzji w sprawie windykacji środków z dnia 4 maja 2018 r. na podstawie art. 270 TFUE;

—	stwierdzenie, że francuski należy uznać za drugi język J. Broughtona, a niderlandzki za jego trzeci język;

—	stwierdzenie, że zarządzona wobec skarżącego windykacja jest niezgodna z prawem i nakazanie jej zaprzestania oraz stwierdzenie, że skarżący musi otrzymać zwrot kwot pobranych przez Eurojust;

—	stwierdzenie, że Eurojust musi przywrócić skarżącego do takiej samej sytuacji prawnej, w jakiej znajdował się przed wydaniem zaskarżonych decyzji;

—	obciążenie Eurojustu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy skierowany przeciwko wszystkim podważanym decyzjom:

—	dochodzenie nie zostało przeprowadzone w sposób obiektywny i staranny;

—	okoliczności stanowiące podstawę podważanych decyzji nie zostały ustalone w oparciu o staranne i bezstronne dochodzenie;

—	decyzja jest bezzasadna pod względem faktycznym;

—	interesy skarżącego nie zostały wystarczająco uwzględnione, z naruszeniem zasady „równości broni”.

Zarzut drugi dotyczący, skierowany przeciwko nakazom AD 2018-26 i AD 2018-27: decyzje są bezzasadne pod względem faktycznym

—	fakty leżące u podstaw decyzji nie mogą stanowić uzasadnienia dla decyzji;

—	fakty zostały nieprawidłowo ustalone;

—	dowody zostały nieprawidłowo ocenione.

Zarzut trzeci dotyczący decyzji o windykacji należności

—	decyzja jest bezzasadna pod względem faktycznym;

—	decyzja jest niewystarczająco uzasadniona.