4.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/39

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 stycznia 2018 r. (dotyczycącej sprawy AT.40529 – TSMC), opartej na art. 18 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych ze względu na fakt, że adresat decyzji nie został wskazany w sposób wystarczająco jasny i możliwy do określenia.

2.

Zarzut drugi: brak właściwości w zakresie, w jakim skarżąca w pkt 2 powinna być uznana za adresata zaskarżonej decyzji.

Skarżące podnoszą, że Komisja nie jest właściwa do wydawania aktów mających skutki prawne wykraczające poza terytorium Unii Europejskiej i że nie może nakładać obowiązków na spółki z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki w celu dostarczenia informacji.

3.

Zarzut trzeci: naruszenie traktatów i norm prawnych mających zastosowanie w celu wykonania traktatów, ponieważ skarżącą w pkt 2 należało uznać za adresata zaskarżonej decyzji.

W odniesieniu do tego zarzutu wskazano, że Komisja nie może nakładać obowiązków na przedsiębiorstwa mające siedzibę w Stanach Zjednoczonych w zakresie udzielania informacji i że nie może podawać nieprawdziwych informacji dotyczących możliwości nałożenia grzywien.

4.

Zarzut czwarty: naruszenie traktatów i norm prawnych mających zastosowanie w wykonywaniu traktatów.

Ponadto skarżące twierdzą, że zgodnie z motywem 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 Komisja nie może żądać informacji dotyczących wszystkich przedsiębiorstw w grupie przedsiębiorstw na poziomie światowym, lecz jedynie informacji, które dotyczą rynku europejskiego.

5.

Zarzut piąty: naruszenie traktatów i norm prawnych mających zastosowanie w wykonywaniu traktatów.

Skarżące twierdzą również, że ma miejsce naruszenie zasady proporcjonalności, w wypadu gdy żądanie udzielenia informacji obejmuje informacje dotyczące rynków poza Unią Europejską.

6.

Zarzut szósty: naruszenie traktatów i norm prawnych mające zastosowanie przy wykonywaniu traktatów, ponieważ skarżąca skarżącą w pkt 1 należało uznać za adresata zaskarżonej decyzji.

W drodze tego zarzutu skarżące twierdzą, że okoliczność żądania od spółki zależnej w Unii Europejskiej dostarczenia informacji o spółce dominującej w Stanach Zjednoczonych Ameryki i innych powiązanych przedsiębiorstwach w Europie jest sprzeczne z zasadą proporcjonalności.

7.

Zarzut siódmy: nadużycie władzy.

Skarżące twierdzą, że okoliczność żądania informacji na temat przedsiębiorstw powiązanych w Unii Europejskiej stanowi nadużycie władzy, ponieważ przedsiębiorstwa te mogą być bezpośrednio zobowiązane do udzielenia informacji.

8.

Zarzut ósmy: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych z powodu niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

9.

Zarzut dziewiąty: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych z powodu niewystarczającego wskazania celu żądania udzielenia informacji.

10.

Zarzut dziesiąty: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ pytania zadane w zaskarżonej decyzji są niedopuszczalne.

11.

Zarzut jedenasty: naruszenie traktatów i norm prawnych mających zastosowanie przy wykonywaniu traktatów z uwagi na fakt, że pytania postawione poprzez zaskarżoną decyzję są nieokreślone.

12.

Zarzut dwunasty: naruszenie traktatów i naruszenie norm prawnych mających zastosowanie przy wykonywaniu traktatów.