23.4.2018

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 142/33

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Østre Landsret (Δανία) στις 8 Φεβρουαρίου 2018 — A κατά Udlændinge- og Integrationsministeriet

(Υπόθεση C-89/18)

(2018/C 142/44)

Γλώσσα διαδικασίας: η δανική

Αιτούν δικαστήριο

Østre Landsret

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγουσα: A

Καθού: Udlændinge- og Integrationsministeriet

Προδικαστικά ερωτήματα

Μήπως, σε μια κατάσταση όπου εισήχθησαν «νέοι περιορισμοί» σχετικά με την οικογενειακή επανένωση συζύγων, οι οποίοι περιορισμοί παραβιάζουν, prima facie, τη ρήτρα «standstill» του άρθρου 13 της αποφάσεως 1/80 (αποφάσεως 1/80 του Συμβουλίου Συνδέσεως, της 19ης Σεπτεμβρίου 1980, σχετικά με την προώθηση της συνδέσεως, η οποία επισυνάφθηκε στη συμφωνία της 12ης Σεπτεμβρίου 1963 μεταξύ της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Τουρκίας για τη δημιουργία συνδέσεως μεταξύ της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Τουρκίας) και δικαιολογούνται από τον σκοπό «επιτυχούς εντάξεως» που αναγνωρίστηκε από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην απόφαση της 12ης Απριλίου 2016 στην υπόθεση C-561/14 (1), Genc, βλ., επίσης, απόφαση της 10ης Ιουλίου 2014 στην υπόθεση C-138/13 (2), Dogan, δύναται ένας κανόνας όπως το άρθρο 9, παράγραφος 7, του δανικού νόμου περί αλλοδαπών (Udlændingeloven) –κατά τον οποίο γενική προϋπόθεση, μεταξύ άλλων, για την οικογενειακή επανένωση προσώπου, που είναι υπήκοος τρίτης χώρας και διαθέτει άδεια διαμονής στη Δανία, με τη σύζυγό του, είναι να διαθέτει το ζεύγος ισχυρότερο δεσμό με τη Δανία απ’ ό,τι με την Τουρκία– να θεωρηθεί ότι «δικαιολογείται από επιτακτικό λόγο γενικού συμφέροντος, είναι κατάλληλος για την επίτευξη του επιδιωκόμενου θεμιτού σκοπού και δεν βαίνει πέραν του αναγκαίου μέτρου για την επίτευξή του»;

Αν η απάντηση στο ερώτημα 1 είναι καταφατική, με συνέπεια η απαίτηση δεσμού να θεωρηθεί εν γένει ότι είναι κατάλληλη για την επίτευξη του σκοπού εντάξεως, δύναται, χωρίς να παραβιαστούν το κριτήριο υπάρξεως περιορισμού και η απαίτηση αναλογικότητας:

(i)

να εφαρμοστεί μια πρακτική κατά την οποία, όταν ο σύζυγος που διαθέτει την άδεια διαμονής στο κράτος μέλος (το πρόσωπο αναφοράς) εισήλθε για πρώτη φορά στη Δανία σε ηλικία 12-13 ετών ή αργότερα, δίδεται ιδιαίτερη σημασία, κατά την εκτίμηση του δεσμού του προσώπου αναφοράς με το κράτος μέλος, στο εξής:

—	ή στο αν το πρόσωπο αυτό διέμενε νομίμως στο κράτος μέλος επί μακρό χρονικό διάστημα περίπου 12 ετών,

—	ή στο αν διέμενε και κατείχε σταθερή θέση εργασίας στο κράτος μέλος συνεπαγόμενη σημαντικό βαθμό επαφής και επικοινωνίας με συναδέλφους και πελάτες στη γλώσσα του κράτους μέλους, επί συνεχές χρονικό διάστημα, χωρίς σημαντικές διακοπές, τουλάχιστον τεσσάρων ή πέντε ετών,

—	ή διέμενε και κατείχε σταθερή θέση εργασίας μη συνεπαγόμενη σημαντικό βαθμό επαφής και επικοινωνίας με συναδέλφους και πελάτες στη γλώσσα του κράτους μέλους, επί συνεχές χρονικό διάστημα, χωρίς σημαντικές διακοπές, τουλάχιστον επτά έως οκτώ ετών·

(ii)

να εφαρμοστεί μια πρακτική κατά την οποία η διατήρηση από το πρόσωπο αναφοράς σημαντικού δεσμού με τη χώρα καταγωγής, μέσω συχνών ή μακράς διάρκειας επισκέψεων στη χώρα καταγωγής, συνηγορεί υπέρ της απόψεως ότι δεν ικανοποιείται η απαίτηση δεσμού, ενώ σύντομες διακοπές ή βραχυχρόνια διαμονή για εκπαιδευτικούς σκοπούς δεν συνηγορούν υπέρ της απόψεως ότι δεν ικανοποιείται η απαίτηση δεσμού·

(iii)

να εφαρμοστεί μια πρακτική κατά την οποία η ύπαρξη της λεγόμενης καταστάσεως «γάμος, διαζύγιο και νέος γάμος» γέρνει σημαντικά την πλάστιγγα υπέρ της απόψεως ότι δεν ικανοποιείται η απαίτηση δεσμού;

(1) EU:C:2016:247.

(2) EU:C:2014:2066.