18.12.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 437/33

Skarga wniesiona w dniu 21 września 2017 r. – Alkarim for Trade and Industry / Rada

(Sprawa T-667/17)

(2017/C 437/41)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alkarim for Trade and Industry LLC (Tal Kurdi, Syria) (przedstawiciele: adwokaci J.P. Buyle oraz L. Cloquet)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2017/1245 z dnia 10 lipca 2017 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/1241 z dnia 10 lipca 2017 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych, jako że Rada nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność, iż skarżąca jest syryjskim konglomeratem, uznanym na arenie międzynarodowej.

Zdaniem skarżącej powyższe twierdzenie Rady jest całkowicie błędne i świadczy o szeregu nieścisłościach w ustaleniach faktycznych po stronie Rady.

Skarżąca twierdzi ponadto, że dowiodła, iż nie jest dużą spółką, ale należy do grupy małych i średnich przedsiębiorstw zgodnie z definicją przyjętą w ustawodawstwie europejskim, oraz że nie jest podmiotem cieszącym się renomą na arenie międzynarodowej.

Twierdzi również, że Rada nie wzięła pod uwagę ani wyroku z dnia 6 kwietnia 2017 r., Alkarim for Trade and Industry/Rada (T-35/15, niepublikowany, EU:T:2017:262), ani wyroku z dnia 11 maja 2017 r., Abdulkarim/Rada (T-304/15, niepublikowany, EU:T:2017:327), w których to wyrokach Sąd stwierdził nieważność sankcji zastosowanych wobec, odpowiednio, skarżącej oraz Waela Abdulkarima ze względu na oczywiste błędy w ocenie, które popełniła Rada.

2.

Zarzut drugi, dotyczący ogólnej zasady proporcjonalności w zakresie, w jakim:

—

zaskarżone środki oznaczają koniec obecności skarżącej na arenie międzynarodowej, jako że transakcje z europejskimi dostawcami i klientami stanowią istotną część jej działalności handlowej;

—

zaskarżone środki powodują, że wiele obecnych umów skarżących stało się niemożliwych do wykonania, co w sposób nieuzasadniony skutkuje powstaniem jej odpowiedzialności umownej lub quasi-umownej z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania wobec jej klientów i kontrahentów. Zdaniem skarżącej tego rodzaju sankcja jest zupełnie nieproporcjonalna.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący nieproporcjonalnego naruszenia prawa własności oraz prawa do wykonywania działalności zawodowej, z uwagi na to, że wskutek przyjęcia omawianych sankcji Rada siłą rzeczy naruszyła prawo własności skarżącej, jak również jej prawo do prowadzenia działalności gospodarczej z naruszeniem pierwszego protokołu dodatkowego do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. W ocenie skarżącej nie można pozbawić jej prawa do nieskrępowanego korzystania z jej majątku i swobody gospodarczej, co uzasadnia stwierdzenie nieważności zaskarżonych środków w zakresie, w jakim one jej dotyczą.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący nadużycia władzy w zakresie, w jakim reżim syryjski nie odczuwa żadnych skutków zaskarżonych środków przyjętych przez Radę, oraz w zakresie, w jakim skarżąca nigdy nie była zależna od jakichkolwiek osób sprawujących aktualnie władzę. W związku z tym skarżąca jest zdania, że decyzja Rady o nałożeniu na nią sankcji są bezpodstawna oraz niepoparta żadnymi dowodami, zaś sankcje nie są wymierzone w reżim syryjski, ale – z nieznanych dla niej przyczyn – w samą skarżącą.

5.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). W tym względzie skarżąca podnosi, że przedstawione przez Radę uzasadnienie zaskarżonych środków jest niejasne i w żaden sposób nie odnosi się do jakichkolwiek konkretnych dowodów, które pozwoliłyby skarżącej na poznanie powodów, dla których uznano ją za „syryjski konglomerat, uznawany na arenie międzynarodowej, powiązany z Waelem Abdulkarimem, który został umieszczony w wykazie jako wiodący biznesmen działający w Syrii”.