24.7.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/64

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2017 r. – Cathay Pacific Airways/Komisja

(Sprawa T-343/17)

(2017/C 239/76)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cathay Pacific Airways Ltd (Hong Kong, Chiny) (przedstawiciele: R. Kreisberger, Barrister i N. Grubeck, Barrister, M. Rees, Solicitor i adwokat E. Estellon)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w zakresie w jakim dotyczy strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności art. 3 zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim nakłada na stronę skarżącą grzywnę w kwocie 57 120 000 EUR lub tytułem żądania ewentualnego, obniżenie kwoty grzywny;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu strona skarżąca formułuje siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo i dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych, a także nie spełniła wymogów dowodowych czyniąc stronę skarżącą w art. 1 ust. 1 i 4 rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji jej adresatem oraz stwierdzając, że uczestniczyła ona w jednolitym i ciągłym naruszeniu

—	Strona skarżąca podnosi, że brak jest podstawy prawnej do obciążenia jej odpowiedzialnością za naruszenia wewnątrz europejskie.

—	Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że brak jest stosowanej podstawy faktycznej do obciążenia jej odpowiedzialnością za naruszenia wewnątrz europejskie.

—	Strona skarżąca twierdzi również, że powołanie się przez Komisję na nowe argumenty stanowi naruszenie jej prawa do obrony.

—	Wreszcie strona skarżąca twierdzi, że fakt, iż Komisja niezgodnie z prawem wymieniła ją w art. 1 ust. 1–4 , unicestwia jej próby ustalenia, że strona skarżąca uczestniczyła w zarzucanym jednolitym i ciągłym naruszeniu.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja przyjmując drugą decyzję w odniesieniu do strony skarżącej, w której przypisała jej odpowiedzialność za nowe zachowania stanowiące naruszenia, naruszyła art. 25 rozporządzenia 1/2003, a także zasadę pewności prawa, sprawiedliwości i dobrej administracji w wymiarze sprawiedliwości.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja nie wykazała w sposób wymagany prawem, że strona skarżąca ponosi odpowiedzialność za udział w zarzucanym jednolitym i ciągłym naruszeniu.

—	W opinii strony skarżącej Komisja nie poświęciła stronie skrzącej odrębnej uwagi oraz nie ustaliła indywidualnych składników jednolitego i ciągłego naruszenia, w którym udział jej zarzuca.

—	Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że nie wykazała istnienia ogólnego planu realizacji wspólnego celu.

—	Strona skarżąca twierdzi również, że Komisję nie wykazała by strona skarżąca uczestniczyła w jednolitym i ciągłym naruszeniu lub posiadała konieczny zamiar uczestniczenia w nim.

—	Wreszcie strona skarżąca podnosi, że brak jest dowodów na okoliczność, iż posiadała ona konieczną wiedzę o naruszeniu.

4.	Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja nie uzasadniła w sposób wystarczający ustalenia jakoby strona skarżąca miała uczestniczyć w zarzucanym jednolitym i ciągłym naruszeniu.

Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja błędnie oparła się na działalności strony skarżącej na gruncie systemów prawnych państwach trzecich jako na dowodach na jej udział zarzucanym jednolitym i ciągłym naruszeniu oraz nie uzasadniła swego stanowiska w tym zakresie.

—	W opinii strony skarżącej Komisja nie podjęła spoczywającego na niej ciężaru dowodu w stosunku do zachowania strony skarżącej na terytorium Hong Kongu oraz nie uzasadniła swego stanowiska w tym zakresie.

—	Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że Komisja nie wykazała by zachowanie strony skarżącej na terytorium Hong Kongu miało anykonkurencyjny cel.

—	Strona skarżąca twierdzi również, że była zobowiązana systemem prawnym Hong Kongu do złożenia zbiorowych wniosków.

—	Wreszcie strona skarżąca powołuje się na naruszenie zasad kurtuazji i nieingerencji.

6.	Zarzut szósty, zgodnie z którym Komisja nie posiada kompetencji do stosowania art. 101 TFUE w odniesieniu do zachowań dotyczących lotów przychodzących, to jest, do usług lotniczego przewozu towarów z państw trzecich do Europy.

7.	Zarzut siódmy, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo obliczając kwotę grzywny nałożonej na stronę skarżącą.