24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/62

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w całości lub w części;

—

w dalszej kolejności lub tytułem żądania ewentualnego, w ramach służącego Sądowi nieograniczonego prawa orzekania, uchylenie lub istotne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na stronę skarżącą w zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo lub istotne wymogi proceduralne, przyjmując decyzję stwierdzającą istnienie naruszenia, opierającą się na dwóch niespójnych ocenach okoliczności faktycznych i stanu prawnego, co skutkowało jej wewnętrzną niespójnością, jej sprzecznością z zasadą pewności prawa oraz możliwością powodowania niejasności w ramach porządku prawnego UE.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym, Komisja wydając ponownie decyzję przyjęła środek, który miał na celu usunięcie podstawowych błędów wskazanych przez Sąd w wyroku wydanym w sprawie T-48/11 tymczasem błędy te uwypuklił zamiast naprawić, w związku z czym Komisja naruszyła obowiązek ciążący na niej na mocy art. 266 TFUE.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo lub istotne wymogi proceduralne, nie przedstawiając stosownego uzasadniania nałożenia grzywny na stronę skarżącą. W opinii strony skarżącej, podstawą nałożenia grzywny były ustalenia dotyczące naruszenia nie figurujące w spornej decyzji, a które pozostawały w sprzeczności z ustaleniami zawartym w tej decyzji. W dalszej kolejności lub tytułem żądania ewentualnego strona skarżąca podnosi, że Komisja przekroczyła w tym zakresie swe kompetencje.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja nie ma kompetencji do stosowania art. 101 TFUE/art. 53 porozumienia EOG w odniesieniu do zarzucanych ograniczeń konkurencji w zakresie świadczenia usług lotniczego przewozu towarów na połączeniach przychodzących do UE/EOG. Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że tego rodzaju ograniczenia nie wchodzą w terytorialny zakres zastosowania art. 101 TFUE ani art. 53 porozumienia EOG.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja błędnie zastosowała art. 101 TFUE/art. 53 porozumienia EOG do koordynacji w zakresie dopłat za usługi lotniczego przewozu towarów do/z niektórych państw z powodu znajdujących zastosowanie systemów prawnych i uregulowań oraz ich praktycznych skutków, oraz że zastosowane w tym przypadku obniżenie grzywny było arbitralne i nieodpowiednie. Strona skarżąca podnosi jednocześnie, że w każdym wypadku rozumowanie Komisji w odniesieniu do niektórych państw, których sprawa dotyczy jest w sposób oczywisty błędne.

6.

Zarzut szósty, zgodnie z którym Komisja doszła od błędnego wniosku o udziale strony skarżącej w naruszeniu dotyczącym (nie)uiszczenia prowizji od dopłat.

7.

Zarzut siódmy, zgodnie z którym Komisja błędnie ustaliła „wartość sprzedaży” w celu określenia w decyzji kwoty grzywny. Zdaniem strony skarżącej, Komisja powinna była uznać, że znaczenie mają wyłącznie przychody pochodzące z dopłat, wyłączając tym samym obrót związany z usługami w zakresie połączeń przychodzących do UE/EOG.

8.

Zarzut ósmy, zgodnie z którym Komisja błędnie stwierdziła, że strona skarżąca była dziewiątym podmiotem składającym wiosek o złagodzenie sankcji, w związku z czym ma prawo wyłącznie do 10 % obniżenia grzywny, mimo że w istocie strona skarżąca jako pierwsza złożyła wniosek o złagodzenie sankcji po podmiocie wnioskującym o zwolnienie z grzywny oraz że dostarczyła istotnych informacji.

9.

Zarzut dziewiąty, zgodnie z którym Komisja błędnie ustaliła datę rozpoczęcia naruszenia przez stronę skarżącą. Zdaniem strony skarżącej, prawidłową datą początkową był październik 2001 r. a dowody przedstawione w celu wykazania prawdziwości innej daty wcześniejszej nie spełnią przewidzianych prawem wymogów.