7.8.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 256/32

Skarga wniesiona w dniu 30 maja 2017 r. – Air France-KLM/Komisja

(Sprawa T-337/17)

(2017/C 256/38)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Air France-KLM (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Wachsmann i S. Thibault-Liger)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

tytułem żądania głównego, stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa COMP/39258 – Lotniczy transport towarowy) w całości, w zakresie w jakim dotyczy spółki Air France-KLM, jak również uzasadnienia rozstrzygnięcia, na podstawie zarzutu pierwszego;

—

tytułem ewentualnym — w razie gdyby Sąd nie stwierdził nieważności decyzji (2017) 1742 final w całości, na podstawie zarzutu pierwszego:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 akapit pierwszy, art. 1 ust. 1 lit. b), art. 2 lit. b), art. 3 lit. b) i art. 4 lit. b) decyzji nr C(2017) 1742 final oraz ich uzasadnienia, w zakresie w jakim udział w naruszeniu jednolitym i ciągłym został przypisany spółce Air France-KLM na podstawie dowodów dostarczonych przez Lufthansę w ramach wniosku o zwolnienie z grzywny złożonego na podstawie Obwieszczenia Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli z 2002 r., art. 3 lit. b) i d) tej decyzji w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France-KLM dwoma grzywnami o łącznej wysokości 307 360 000 EUR, i art. 4 tej decyzji oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywien zgodnie z zarzutem drugim;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 akapit pierwszy, art. 1 ust. 1 lit. b), art. 2 lit. b), art. 3 lit. b) i art. 4 lit. b) decyzji nr C(2017) 1742 final oraz ich uzasadnienia, w zakresie w jakim wyklucza on z zakresu jednolitego i ciągłego naruszenia przypisywanego spółce Air France-KLM przedsiębiorstwa lotnicze, o których mowa w uzasadnieniu decyzji jako o przedsiębiorstwach biorących udział w praktykach związanych z naruszeniem, art. 3 lit. b) i d) tej decyzji w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France-KLM dwoma grzywnami o łącznej wysokości 307 360 000 EUR, i art. 4 tej decyzji oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywien zgodnie z zarzutem trzecim;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 akapit pierwszy, art. 1 ust. 2 lit. b) i art. 3 lit. b) decyzji nr C(2017) 1742 final oraz ich uzasadnienia, w zakresie w jakim stwierdza, że w zakres jednolitego i ciągłego naruszenia przypisywanego spółce Air France-KLM wchodzą usługi przewozu towarów do EOG (inbound), art. 3 lit. b) i d) tej decyzji w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France-KLM dwoma grzywnami o łącznej wysokości 307 360 000 EUR, i art. 4 tej decyzji oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywien zgodnie z zarzutem czwartym;

—

tytułem ewentualnym, w dalszej kolejności — w razie gdyby Sąd nie stwierdził nieważności decyzji (2017) 1742 final, na podstawie zarzutu drugiego, trzeciego lub czwartego:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 akapit pierwszy, art. 1 lit. b), art. 2 lit. b), art. 3 lit. b) i art. 4 lit. b) decyzji nr C(2017) 1742 final oraz ich uzasadnienia, w zakresie w jakim stwierdza, że odmowa zlecania przewozu spedytorom stanowi odrębny element w jednolitym i ciągłym naruszeniu przypisywanym spółce Air France-KLM, art. 3 lit. b) i d) tej decyzji w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France-KLM dwoma grzywnami w wysokości 307 360 000 EUR i art. 4 tej decyzji oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywien zgodnie z zarzutem piątym;

—

tytułem ewentualnym, w ostatniej kolejności, — w razie gdyby Sąd nie stwierdził nieważności decyzji (2017) 1742 final, na podstawie zarzutu piątego:

—

stwierdzenie nieważności art. 3 lit. b) i d) tej decyzji nr C(2017) 1742 final oraz jego uzasadnienia, w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France-KLM dwoma grzywnami o łącznej wysokości 307 360 000 EUR, z tego względu, że przy obliczenia wysokości grzywien zostały włączone taryfy i 50 % dochodu uzyskanego przez Société Air France i spółkę KLM z połączeń przychodzących do EOG (dochody inbound) (zgodnie z zarzutem szóstym), zawyża ciężar naruszenia przypisywanego spółce Air France-KLM (zgodnie z zarzutem siódmym), określa w błędny sposób czas trwania naruszenia przypisywanego Société Air France (zgodnie z zarzutem ósmym) i stosuje niewystarczające obniżenie grzywny w świetle obowiązujących przepisów (zgodnie z zarzutem dziewiątym), oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywien do odpowiedniej kwoty;

—	w każdym razie obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczy błędnego przypisania spółce Air France-KLM odpowiedzialności za praktyki spółki Air France i spółki KLM. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

—	Cześć pierwsza dotyczy błędnego przypisania spółce Air France-KLM odpowiedzialności za praktyki spółki Air France i spółki KLM od dnia 15 września 2004 r. oraz za praktyki spółki KLM od dnia 5 maja 2004;

—	Część druga dotyczy błędnego przypisania spółki Air France-KLM odpowiedzialności za praktyki spółki Air France od dnia 7 grudnia 1999 r. do dnia 15 września 2004 r.;

Zarzut drugi, dotyczy naruszenia obwieszczenia w sprawie łagodzenia sankcji z 2002 r. oraz zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, równego traktowania, niedyskryminacji pomiędzy spółką Air France-KLM a spółką Lufthansa wpływającego na dopuszczalność dowodów przedstawionych w ramach wniosku spółki Lufthansa o złagodzenie kar.

Zarzut trzeci, dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia i zasad równego traktowania, niedyskryminacji, ochrony przed arbitralną ingerencją Komisji wynikającą z faktu wyłączenia z rozstrzygnięcia decyzji przedsiębiorstw lotniczych, które uczestniczyły w praktykach. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

—	Cześć pierwsza dotyczy argumentu, zgodnie z którym wyłączenie z zakresu rozstrzygnięcia decyzji przedsiębiorstw lotniczych, które uczestniczyły w praktykach było obarczone brakiem uzasadniania;

—	Część druga dotyczy argumentu, zgodnie z którym wyłączenie z zakresu rozstrzygnięcia decyzji przedsiębiorstw lotniczych, które uczestniczyły w praktykach było obarczone naruszeniem zasady równego traktowania, niedyskryminacji i ochrony przed arbitralną ingerencją Komisji;

Zarzut czwarty, dotyczy włączenia połączeń przychodzących do EOG (inbound) do zakresu jednolitego i ciągłego naruszania, co narusza przepisy o właściwości miejscowej Komisji. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

—	Cześć pierwsza dotyczy okoliczności, że praktyki dotyczące połączeń przychodzących do EOG (inbound) nie zostały zrealizowane w obrębie EOG;

—	Część druga: Komisja nie wykazała istnienia kwalifikowanych skutków w obrębie EOG powiązanych z praktykami związanymi z połączeniami przychodzącymi do EOG (inbound);

Zarzut piąty, dotyczy wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia i oczywistego błędu w ocenie obciążającego ustalanie, zgodnie z którym odmowa zlecania przewozu spedytorom stanowiła odrębny element jednolitego i ciągłego naruszenia. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

—	Cześć pierwsza, zgodnie z którą ustalenie to jest obarczone wewnętrznie sprzecznym uzasadnianiem;

—	Część druga, zgodnie z którą ustalenie to jest obarczone oczywistym błędem w ocenie;

Zarzut szósty, dotyczy błędnych wartości sprzedaży, na podstawie których obliczono wysokość nałożonej na spółkę Air France-KLM grzywny; Zarzut ten dzieli się na dwie części:

—	Cześć pierwsza, zgodnie z którą okoliczność włączenie taryf do wartości sprzedaży opierała się na wewnętrznie sprzecznym uzasadnieniu, licznych naruszeniach prawa oraz oczywistym błędzie w ocenie;

—	Cześć druga, zgodnie z którą włączenie 50 % dochodów z połączeń przychodzących do EOG (inbound) do wartości sprzedaży, narusza wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. oraz zasadę non bis in idem;

Zarzut siódmy, dotyczy błędnej oceny wagi naruszenia i składa się z dwóch części:

—	Cześć pierwsza dotyczy argumentu, zgodnie z którym zawyżenie ciężaru praktyk polega na wielu oczywistych błędach w ocenie i na naruszeniu zasady proporcjonalności kar i równego traktowania;

—	Cześć druga dotyczy argumentu, zgodnie z którym zawyżenie ciężaru praktyk wynika z włączenia do zakresu naruszania kontaktów dotyczących praktyk realizowanych poza obrębem EOG z naruszeniem przepisów regulujących właściwość terytorialną Komisji;

8.	Zarzut ósmy, dotyczy błędnego obliczenia czasu trwania naruszenia przypisywanego spółce Air France i określenia na tej podstawie wysokości grzywny nałożonej na spółkę Air France-KLM;

9.	Zarzut dziewiąty, dotyczy braku uzasadniania i niewystarczającego obniżenia grzywny o 15 % przyznanego przez Komisję na podstawie obowiązujących przepisów.