26.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 202/25

—

stwierdzenie dopuszczalności skargi;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 8 lutego 2017 r. [C(2017) 900 final] dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie w jakim zgodnie z zaskarżoną decyzją strona skarżąca naruszyła art. 101 TFUE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim wymierza stronie skarżącej grzywnę w wysokości 8 158 000,00 EUR oraz obniżenie grzywny zgodnie z argumentacją skargi;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący licznych uchybień o charakterze proceduralnym w tym braku uzasadnienia wysokości grzywny oraz w szczególności konieczności dostosowania wysokości grzywny zgodnie z pkt 37 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (1) oraz odsetka zastosowanego podwyższenia. Strona skarżąca podnosi jednocześnie, że Komisja naruszyła ich prawo do obrony, prawo do bycia wysłuchanym oraz zasadę dobrej administracji, nie wskazując w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, ani w jakimkolwiek innym dodatkowym piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, swego zamiaru zastosowania podwyższenia [wymiaru grzywny] na podstawie art. 37 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien. Strona skarżąca powołuje się również na naruszenie obowiązku uzasadnienia, zasady pewności prawa, równego traktowania i proporcjonalności, ponieważ Komisja podwyższyła kwotę grzywny nałożonej na stronę skarżącą o 10 %, opierając się na pkt 37 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien oraz zastosowała to podwyższenie w sposób jednolity do wszystkich przedsiębiorstw uczestniczących w zarzucanym naruszeniu, nie zważając na fakt, że indywidulany udział poszczególnych przedsiębiorstw po stornie skarżącej różnił się w istotny sposób od udziału innych przedsiębiorstw uczestniczących w naruszeniu.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza prawo, ponieważ nie wykazała w sposób wymagany prawem, że strona skarżąca naruszyła art. 101 TFUE. Storna skarżąca powołuje się w tym zakresie na błędną ocenę dowodów dokonaną w zaskarżonej decyzji oraz na słabość dowodów podniesionych na okoliczność udziału strony skarżącej w naruszeniu stwierdzonym jej w art. 1.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony tytułem ewentualnym, na wypadek gdyby Sąd uznał, że strona skarżąca uczestniczyła w porozumieniu lub praktyce sprzecznej z art. 101 ust. 1 TFUE, dotyczący naruszenia art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 (2) oraz wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien z powodu błędnej oceny wagi i czasu trwania naruszania, a także okoliczności łagodzących oraz naruszenia zakazu dyskryminacji przy obliczaniu podstawowej kwoty grzywny.

4.

Zarzut czwarty, podniesiony tytułem ewentualnym, na wypadek gdyby Sąd nie stwierdził nieważności zaskarżonej decyzji z powodu uchybień proceduralnych, na które strona skarżąca powołuje się w ramach zarzutu pierwszego, zgodnie z którym wspomniane uchybienia powinny przynajmniej uzasadniać unieważnienie podwyższenia wysokości grzywny zastosowanego na podstawie pkt 37 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien.