20.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 392/15

1)

Czy prawo Unii stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie (w niniejszej sprawie: Niemcy) w ramach transpozycji upoważnienia zawartego w art. 33 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2013/32/UE (1) lub poprzedzającego uregulowania zawartego w art. 25 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2005/85/WE (2) odrzuciło wniosek o udzielnie ochrony międzynarodowej z uwagi na niedopuszczalność ze względu na nadanie statusu uchodźcy w innym państwie członkowskim (w niniejszej sprawie: Włochy), jeżeli konstrukcja ochrony międzynarodowej, a mianowicie warunki życiowe osób uznanych za uchodźców w tym innym państwie członkowskim, które udzieliło już wnioskodawcy ochrony międzynarodowej (w niniejszej sprawie: Włochy), nie spełnia wymogów z art. 20 i nast. dyrektywy 2011/95/UE, chociaż jeszcze nie narusza art. 4 karty prawa podstawowych lub art. 3 EKPC?

2)

W razie udzielania odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy dotyczy to także sytuacji, w której osoby uznane za uchodźców w państwie członkowskim nadania im tego statusu (w niniejszej sprawie: Włochy):

3)

Czy art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 2013/32/UE lub poprzedzające uregulowanie zawarte w art. 12 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 2005/85/WE stoją na przeszkodzie stosowaniu krajowego przepisu, zgodnie z którym brak przesłuchania wnioskodawcy w wypadku odrzucenia wniosku o udzielenie azylu przez organ rozstrzygający z uwagi na jego niedopuszczalność w ramach transpozycji upoważnienia zawartego w art. 33 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2013/32/UE lub poprzedzającego uregulowania zawartego w art. 25 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2005/85/WE nie prowadzi do uchylenia tej decyzji z uwagi na brak przesłuchania, jeżeli wnioskodawca ma okazję przedstawić w postępowaniu odwoławczym wszelkie okoliczności przemawiające przeciwko decyzji o odrzuceniu, a w danej sprawie także przy uwzględnieniu tych argumentów nie można wydać innego rozstrzygnięcia?