31.10.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 402/14

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 27 kwietnia 2016 r. w sprawie T-556/11, European Dynamics Luxembourg SA, European Dynamics Belgium SA, Evropaïki Dynamiki – Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 7 lipca 2016 r. przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

(Sprawa C-376/16 P)

(2016/C 402/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: N. Bambara, pełnomocnik, P. Wytinck i B. Hoorelbeke, advocaten)

Druga strona postępowania: European Dynamics Luxembourg SA, European Dynamics Belgium SA, Evropaïki Dynamiki – Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—

tytułem żądania głównego,

—	uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu w całości,

—	oddalenie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji i żądania zasądzenia odszkodowania, przedstawionych przez stronę skarżącą w pierwszej instancji;

—	tytułem żądania ewentualnego, uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—	tytułem dalszego żądania ewentualnego, uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu w zakresie, w jakim nakazano w nim zapłatę odszkodowania na rzecz European Dynamics Luxembourg za utratę szansy zawarcia umowy ramowej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—	obciążenie strony skarżącej w pierwszej instancji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie jest oparte na czterech głównych zarzutach, a mianowicie: 1) Sąd naruszył prawo przy wykładni i stosowaniu zasad równości szans i przejrzystości, a w każdym wypadku przeinaczył okoliczności faktyczne; 2) Sąd naruszył prawo przy wykładni i stosowaniu kryteriów dotyczących oczywistych błędów w ocenie i, w niektórych wypadkach, przeinaczył okoliczności faktyczne; 3) Sąd naruszył prawo przy stosowaniu art. 100 ust. 2 ogólnego rozporządzenia finansowego w związku z art. 296 akapit drugi TFUE; 4) Sąd naruszył prawo, przyznając odszkodowanie ze względu na utratę szansy.

Poprzez zarzut pierwszy wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd orzekł ponad żądanie (ultra petita), naruszając art. 21 statutu Trybunału, art. 76 ust. 1 i art. 84 ust. 1 regulaminu postępowania przed Sądem lub, posiłkowo, naruszył prawo, orzekając: że naruszenie zasad równości szans i staranności może skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji; że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim EUIPO nie zażądał, ani nie otrzymał od Siemens SA i Siemens SL zaświadczeń o niekaralności, wykazujących brak określonych w art. 93 i 94 rozporządzenia finansowego podstaw do wykluczenia. Poprzez drugą część pierwszego zarzutu wnoszący odwołanie wskazuje także, że Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne, orzekając, że EUIPO nie zażądał, ani nie przedstawił dowodów, które – zgodnie z art. 134b zasad wykonania rozporządzenia finansowego – wystarczają, aby wykazać brak podstaw wykluczenia Siemens SL, mając na względzie, iż akta sprawy zawierają wyciąg z „registro mercantil”, który jest dokumentem równoważnym z zaświadczeniem o niekaralności w rozumieniu art. 134b zasad wykonania rozporządzenia finansowego.

Poprzez zarzut drugi wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, nie rozpatrując, czy ustalone oczywiste błędy w ocenie – popełnione przez komisję przetargową w ramach oceny oferty European Dynamics – mogły mieć wpływ na ostateczny rezultat zaskarżonej decyzji o udzieleniu zamówienia. Wnoszący odwołanie podkreśla, że Sąd powinien rozpatrzyć, czy ustalone oczywiste błędy w ocenie skutkowałyby odmiennym wynikiem postępowania w sprawie udzielenia zamówienia, rozpatrując, czy ustalone oczywiste błędy mają wpływ na ocenę przyznaną w odniesieniu do danego kryterium, w wypadku gdy istnieje szereg innych względów (niedotkniętych oczywistym błędem w ocenie), które także mają wpływ na przyznane oceny. Ponadto wnoszący odwołanie wskazuje, że przy licznych okazjach Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne, stosował nieprawidłowe kryteria, aby ustalić oczywiste błędy w ocenie, ograniczając się do zastąpienia własną oceną okoliczności faktycznych oceny dokonanej przez EUIPO, a także naruszył prawo orzekając, że niewystarczające uzasadnienie można uznać za dowód oczywistego błędu w ocenie.

Poprzez zarzut trzeci wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, wymagając, aby w uzasadnieniu decyzji wskazano, w jaki sposób każda (negatywna) uwaga wywarła wpływ na liczbę punktów przyznanych za każde szczegółowe kryterium oraz za każdy podpunkt i – w ten sposób – zastosował bardziej rygorystyczne kryterium w zakresie obowiązku uzasadnienia niż kryterium wynikające z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości. Z tego względu Sąd naruszył prawo, gdy stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji z powodu naruszenia art. 100 ust. 2 ogólnego rozporządzenia finansowego w związku z art. 296 TFUE.

Poprzez zarzut czwarty wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, przyznając odszkodowanie pierwszej ze skarżących w pierwszej instancji, mając na względzie, iż nie została wykazana jedna z kumulatywnych przesłanek powstania odpowiedzialności pozaumownej instytucji Unii (a mianowicie istnienie bezprawnego zachowania). Posiłkowo, wnoszący odwołanie podnosi, że nawet jeśli odwołanie EUIPO nie zostanie uwzględnione na podstawie pierwszego zarzutu, to i tak zaskarżony wyrok należy uchylić w zakresie, w jakim nałożono w nim obowiązek zapłaty odszkodowania, mając na względzie, iż w tej sprawie nie zostało wykazane istnienie związku przyczynowego między pozostałym bezprawnym zachowaniem (oczywistym błędem w ocenie i brakiem uzasadnienia) a podnoszoną szkodą. Alternatywnie, wnoszący odwołanie wykazał, że Sąd naruszył prawo, przyznając odszkodowanie z powodu utraty szansy, mając na względzie, iż taka podstawa przyznania odszkodowania nie może być rozpatrywana jako zasada ogólna, wspólna dla praw państw członkowskich, i w ten sposób naruszył wyraźny przepis art. 340 TFUE.