α)

Για την αξιολόγηση τέτοιων περιστάσεων έχει σημασία να υπάρχει μεταξύ του στατικού πολίτη της Ένωσης και του υπηκόου τρίτου κράτους ο οποίος είναι μέλος της οικογένειας του στατικού πολίτη της Ένωσης σχέση εξαρτήσεως η οποία βαίνει πέραν του απλώς και μόνον οικογενειακού δεσμού; Σε καταφατική περίπτωση, ποιοι παράγοντες ασκούν επιρροή για την απόδειξη της υπάρξεως σχέσεως εξαρτήσεως; Είναι εν προκειμένω χρήσιμη η παραπομπή στη νομολογία σχετικά με την ύπαρξη οικογενειακής ζωής κατά την έννοια του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ και του άρθρου 7 του Χάρτη;

β)

Όσον αφορά ειδικά τα ανήλικα τέκνα, απαιτεί το άρθρο 20 ΣΛΕΕ κάτι περισσότερο από έναν βιολογικό δεσμό μεταξύ του γονέα-υπηκόου τρίτου κράτους και του τέκνου-πολίτη της Ένωσης; Έχει συναφώς σημασία η απόδειξη συγκατοικήσεως, ή αρκούν σχέσεις στοργής και οικονομικοί δεσμοί, όπως συμφωνίες σχετικά με τη στέγαση ή την επίσκεψη και η καταβολή διατροφής; Είναι εν προκειμένω χρήσιμη η παραπομπή στο σκεπτικό των αποφάσεων Ogieriakhi (C-244/13, EU:C:2014:2068, σκέψεις 38 και 39)· Singh κ.λπ. (C-218/14, EU:C:2015:476, σκέψη 54), και O. κ.λπ. (C-356/11 και C-357/11, EU:C:2012:776, σκέψη 56); Βλ., συναφώς, επίσης την εκκρεμή αίτηση προδικαστικής αποφάσεως στην υπόθεση C-133/15.

γ)

Για την αξιολόγηση τέτοιων περιστάσεων έχει σημασία το στοιχείο ότι η οικογενειακή ζωή άρχισε σε χρονικό σημείο στο οποίο ο υπήκοος τρίτου κράτους ήταν ήδη το αντικείμενο απαγορεύσεως εισόδου και ως εκ τούτου γνώριζε ότι διαμένει παράνομα στο κράτος μέλος; Δύναται να γίνει λυσιτελώς επίκληση του στοιχείου αυτού για την εναντίωση σε ενδεχόμενη καταστρατήγηση των διαδικασιών διαμονής στο πλαίσιο οικογενειακής επανενώσεως;

δ)

Έχει σημασία για την αξιολόγηση τέτοιων περιστάσεων το στοιχείο ότι ουδέν ένδικο βοήθημα, κατά την έννοια του άρθρου 13, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/115/ΕΚ, ασκήθηκε κατά της αποφάσεως απαγορεύσεως εισόδου ή το στοιχείο ότι απορρίφθηκε ένα τέτοιο ένδικο βοήθημα;

ε)

Ασκεί επιρροή το στοιχείο ότι η απαγόρευση εισόδου επιβλήθηκε για λόγους δημοσίας τάξεως ή λόγω παράνομης διαμονής; Σε καταφατική περίπτωση, πρέπει επίσης να εξεταστεί αν ο ενδιαφερόμενος υπήκοος τρίτου κράτους συνιστά πραγματική, ενεστώσα και αρκούντως σοβαρή απειλή για θεμελιώδες συμφέρον της κοινωνίας; Στο πλαίσιο αυτό, μπορούν να εφαρμοστούν κατ’ αναλογία στα μέλη της οικογένειας στατικών πολιτών της Ένωσης τα άρθρα 27 και 28 της οδηγίας 2004/38/ΕΚ (3), τα οποία μεταφέρθηκαν με τα άρθρα 43 και 45 του νόμου της 15ης Δεκεμβρίου 1980 περί προσβάσεως στην ημεδαπή, διαμονής, εγκαταστάσεως και απομακρύνσεως αλλοδαπών, καθώς και η αντίστοιχη νομολογία του Δικαστηρίου σχετικά με τη δημόσια τάξη (βλ. τις εκκρεμείς αιτήσεις προδικαστικής αποφάσεως στις υποθέσεις C-165/14 και C-304/14);

α)

Πρέπει το άρθρο 11, παράγραφος 3, τρίτο και τέταρτο εδάφιο, της οδηγίας 2008/115/ΕΚ να νοηθεί υπό την έννοια ότι το άρθρο 11, παράγραφος 3, πρώτο εδάφιο, της ίδιας οδηγίας, το οποίο ορίζει ότι η δυνατότητα άρσεως ή αναστολής απαγορεύσεως εισόδου μπορεί να εξεταστεί μόνο αν ο ενδιαφερόμενος υπήκοος τρίτου κράτους αποδεικνύει ότι εγκατέλειψε το σύνολο του εδάφους σε πλήρη συμφωνία με την απόφαση επιστροφής, πρέπει να τηρείται ανεπιφύλακτα σε κάθε επιμέρους περίπτωση ή σε όλες τις κατηγορίες περιπτώσεων;

β)

Αντιτίθενται τα άρθρα 5 και 11 της οδηγίας 2008/115/ΕΚ σε ερμηνεία σύμφωνα με την οποία η αίτηση για τη χορήγηση άδειας διαμονής στο πλαίσιο οικογενειακής επανενώσεως με στατικό πολίτη της Ένωσης, ο οποίος δεν άσκησε το δικαίωμά του ελεύθερης κυκλοφορίας και εγκαταστάσεως, δύναται να εξομοιωθεί με σιωπηρή (προσωρινή) αίτηση για την άρση ή αναστολή της οριστικής και εφαρμοστέας απαγορεύσεως εισόδου η οποία παράγει τα αποτελέσματά της αν προκύπτει ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις διαμονής;

γ)

Ασκεί επιρροή το στοιχείο ότι η υποχρέωση υποβολής, εντός της χώρας καταγωγής, αιτήσεως άρσεως ή αναστολής συνεπάγεται ενδεχομένως προσωρινό χωρισμό μεταξύ του υπηκόου τρίτου κράτους και του στατικού πολίτη της Ένωσης; Υπάρχουν περιστάσεις υπό τις οποίες όμως τα άρθρα 7 και 24 του Χάρτη αντιτίθενται στον προσωρινό χωρισμό;

δ)

Ασκεί επιρροή το στοιχείο ότι η υποχρέωση υποβολής, εντός της χώρας καταγωγής, αιτήσεως άρσεως ή αναστολής έχει ως συνέπεια μόνο ότι ο πολίτης της Ένωσης πρέπει, εν ανάγκη, να εγκαταλείψει το σύνολο του εδάφους της Ένωσης μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα; Υπάρχουν περιστάσεις υπό τις οποίες όμως το άρθρο 20 ΣΛΕΕ αντιτίθεται στο να υποχρεωθεί στατικός πολίτης της Ένωσης να εγκαταλείψει το σύνολο του εδάφους της Ένωσης για περιορισμένο χρονικό διάστημα;