2.5.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 156/24

1)

Πρέπει το άρθρο 3, παράγραφος 2, της οδηγίας 2013/11 (1), κατά το μέρος που ορίζει ότι η εν λόγω οδηγία εφαρμόζεται «με την επιφύλαξη της οδηγίας 2008/52 (2)», να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι επιφυλάσσει στα επιμέρους κράτη μέλη τη δυνατότητα να προβλέπουν υποχρεωτική διαμεσολάβηση μόνο για τις περιπτώσεις που δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 2013/11, δηλαδή για τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο άρθρο 2, παράγραφος 2, της οδηγίας 2013/11, τις συμβατικές διαφορές που απορρέουν από συμβάσεις άλλες από τις συμβάσεις πωλήσεως ή παροχής υπηρεσιών, καθώς και εκείνες που δεν αφορούν τους καταναλωτές;

2)

Πρέπει το άρθρο 1 […] της οδηγίας 2013/11, κατά το μέρος που διασφαλίζει στους καταναλωτές τη δυνατότητα να υποβάλουν καταγγελία κατά επαγγελματιών σε συσταθέντες προς τούτο φορείς εναλλακτικής επιλύσεως διαφορών, να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει την προσφυγή στη διαμεσολάβηση, σε μια από τις διαφορές τις οποίες αφορά το άρθρο 2, παράγραφος 1, της οδηγίας 2013/11, ως προϋπόθεση του παραδεκτού του ενδίκου βοηθήματος που ασκήθηκε από το μέρος που έχει την ιδιότητα του καταναλωτή και, εν πάση περιπτώσει, σε εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει την υποχρεωτική επικουρία από δικηγόρο και τα σχετικά έξοδα για τον καταναλωτή που μετέχει στη διαμεσολάβηση σε μια από τις προαναφερθείσες διαφορές, καθώς και τη δυνατότητα μη συμμετοχής στη διαμεσολάβηση μόνο όταν συντρέχει δικαιολογητικός λόγος;