13.7.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/18

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1, art. 1 ust. 2 oraz (w zakresie, w jakim dotyczą one art. 1 ust. 1 i art. 1 ust. 2) art. 3, 4 i 5 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.22614 stwierdzającej, że Ryanair i Airport Marketing Services otrzymały bezprawną i niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa od Chambre de Commerce et d’Industrie de Pau-Béarn oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy opiera się na twierdzeniu, że decyzja narusza art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zasadę dobrej administracji i prawo skarżących do obrony, ponieważ Komisja nie zezwoliła skarżącym na dostęp do akt postępowania wyjaśniającego i nie dała im możliwości efektywnego przedstawienia swojego stanowiska.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE poprzez to, że Komisja niesłusznie przypisała sporne środki państwu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE poprzez to, że Komisja błędnie odmówiła oparcia się na porównywalnej analizie, która doprowadziłaby do wniosku, że nie nastąpiło udzielenie pomocy na rzecz skarżących. Tytułem zarzutu ewentualnego twierdzi, że Komisja nie podała właściwych wartości usług marketingowych, niesłusznie odrzuciła uzasadnienie, dlaczego lotnisko podjęło decyzję zakupu takich usług, błędnie odrzuciła możliwość, że część usług marketingowych mogła być nabyta w celach związanych z interesem ogólnym, nie dokonała oceny porozumień handlowych z odrębnych punktów widzenia prywatnego inwestora właściciela i zarządcy lotniska, oparła swe wnioski na niepełnych i niewłaściwych danych w celu obliczenia rentowności portu lotniczego, zastosowała nadmiernie krótki horyzont czasowy, niesłusznie oparła swą ocenę tylko na uzgodnionych trasach oraz nie uwzględniła efektów sieciowych, jakich lotnisko mogło spodziewać się uzyskać ze swojego związku z Ryanair. W każdym wypadku, nawet gdyby skarżący odnieśli korzyść, Komisja nie wykazała, że korzyść ta miała selektywny charakter.

4.

Zarzut czwarty, podniesiony pomocniczo, dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 i art. 108 ust. 2 TFUE, poprzez to, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła prawo, stwierdziwszy, iż pomoc dla Ryanair i AMS była równa łącznym krańcowym stratom lotniska w Pau, a nie faktyczną korzyścią Ryanair i AMS. Komisja powinna była zbadać zakres, w jakim sporna korzyść została naprawdę przeniesiona na pasażerów Ryanair. Następnie Komisja nie określiła ilościowo jakiejkolwiek przewagi konkurencyjnej, jaką uzyskał Ryanair przez (rzekome) przepływy płatności poniżej kosztów lotniska w Pau. W końcu Komisja nie wyjaśniła właściwie, dlaczego odzyskanie sumy pomocy określonej w decyzji było konieczne dla zapewnienia przywrócenia sytuacji sprzed wypłacenia pomocy.