15.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/68

—

stwierdzenie nieważności decyzji;

—

ewentualnie:

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że podczas kontroli w pomieszczeniach skarżących Komisja, w sposób niezgodny z prawem, skopiowała całe dyski twarde i zabrała ich kopie. Skarżące podnoszą, że w ten sposób Komisja przekroczyła zakres uprawnień, które przysługują jej na podstawie art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1).

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasadę rozsądnego terminu w postępowaniach z zakresu prawa konkurencji, jako że niniejsze postępowanie trwało ponad 62 miesiące. Skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła art. 6 ust. 3 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) i nie zastosowała słusznego obniżenia kwoty grzywien zgodnie z orzecznictwem Sądu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji w zakresie, w jakim nie przeprowadziła śledztwa w staranny i bezstronny sposób ze względu na brak wiarygodności wnioskujących o złagodzenie sankcji. Skarżące twierdzą, że Komisja nie zbadała z ostrożnością wiarygodności zbiorowych oświadczeń złożonych przez wnioskujących o złagodzenie sankcji i nie zebrała niezbędnych dowodów.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja błędnie przypisała Prysmian Cavi e Sistemi S.r.l. odpowiedzialność za okres przed dniem 27 listopada 2001 r., a czyniąc to, naruszyła zasady odpowiedzialności osobistej i równego traktowania.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 w zakresie, w jakim nie rozdzieliła odpowiedzialności między podmioty solidarnie odpowiedzialne.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 101 TFUE w zakresie, w jakim nie udowodniła istnienia jednolitego i ciągłego naruszenia oraz dokonała błędnej oceny charakteru i struktury rynków właściwych, przez co naruszyła prawo skarżących do obrony.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że Komisja nie wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym czasu trwania zarzucanego naruszenia, a w szczególności momentu, w którym się ono rozpoczęło.

8.

Zarzut ósmy dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, zasadę równego traktowania i zasadę proporcjonalności w odniesieniu do określenia kwoty podstawowej grzywny, a w szczególności w odniesieniu do wagi naruszenia. Skarżące podnoszą, że podstawowa kwota grzywny, jak również opłata za wejście są nieproporcjonalne i winny były zostać dostosowane w świetle ograniczonego zakresu naruszenia, braku wpływu na ceny, rozluźnienia zarzucanej koordynacji po 2004 r. oraz znaczącego wpływu kosztu surowców na wartość sprzedaży. Skarżące podnoszą ponadto, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania, ponieważ zastosowała różne współczynniki z tytułu wagi naruszenia oraz opłaty wejściowe do adresatów znajdujących się w porównywalnej sytuacji.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący tego, że Komisja popełniła błąd, zamieszczając nazwisko jednego z kierowników skarżących w rubryce „nazwiska i przebieg kariery zawodowej osób wskazanych w niniejszej decyzji”.