13.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 69/23

(1)

Usługi płatnicze oferowane drogą elektroniczną powinny być wykonywane w sposób bezpieczny, z użyciem technologii będących w stanie zagwarantować bezpieczne uwierzytelnianie użytkownika i w jak największym stopniu ograniczyć ryzyko oszustw. Procedura uwierzytelniania zasadniczo powinna obejmować mechanizmy monitorowania transakcji w celu wykrywania prób wykorzystania utraconych, skradzionych lub przywłaszczonych indywidualnych danych uwierzytelniających użytkownika usług płatniczych, a także powinna zapewniać, aby użytkownik usług płatniczych był użytkownikiem uprawnionym, a zatem wyraża zgodę na transfer środków pieniężnych i dostęp do informacji o swoim rachunku w ramach zwykłego stosowania indywidualnych danych uwierzytelniających. Ponadto konieczne jest określenie wymogów dotyczących silnego uwierzytelniania klienta, które należy stosować każdorazowo wówczas, gdy płatnik uzyskuje dostęp do swojego rachunku płatniczego w trybie online, inicjuje elektroniczną transakcję płatniczą lub przeprowadza czynność za pomocą kanału zdalnego, która może wiązać się z ryzykiem oszustwa płatniczego lub innych nadużyć, poprzez wprowadzenie wymogu generowania kodu uwierzytelniającego odpornego na ryzyko sfałszowania w całości lub na skutek ujawnienia dowolnych elementów, z których kod został wygenerowany.

(2)

Mając na względzie, że metody dokonywania oszustw stale ewoluują, w ramach wymogów dotyczących silnego uwierzytelniania klienta należy dopuścić możliwość innowacji w zakresie rozwiązań technicznych, stanowiących odpowiedź na pojawianie się nowych zagrożeń dla bezpieczeństwa płatności elektronicznych. W celu zapewnienia nieprzerwanego skutecznego wdrażania wymogów, które zostaną sformułowane, należy również wymagać, aby środki bezpieczeństwa w zakresie stosowania silnego uwierzytelniania klienta i wyłączeń w tym zakresie, środki służące ochronie poufności i integralności indywidualnych danych uwierzytelniających oraz środki ustanawiające wspólne i bezpieczne otwarte standardy komunikacji były dokumentowane, okresowo badane, poddawane ocenie i audytowi przez audytorów posiadających wiedzę ekspercką w zakresie bezpieczeństwa informatycznego i płatności elektronicznych, którzy działają niezależnie. Aby właściwe organy mogły monitorować jakość przeglądu takich środków, przeglądy te należy udostępniać organom na ich żądanie.

(3)

Zważywszy na fakt, że elektroniczne zdalne transakcje płatnicze obarczone są większym ryzykiem oszustwa, należy wprowadzić dodatkowe wymogi dotyczące silnego uwierzytelniania klienta w przypadku tych transakcji, zapewniające, aby elementy objęte uwierzytelnieniem dynamicznie łączyły transakcję z kwotą i odbiorcą określonymi przez płatnika w momencie zainicjowania transakcji.

(4)

Dynamiczne łączenie można uzyskać poprzez generowanie kodów uwierzytelniających, które podlega zestawowi restrykcyjnych wymogów bezpieczeństwa. Aby zapewnić neutralność pod względem technologicznym, nie należy wymagać stosowania konkretnej technologii do celów wdrożenia kodów uwierzytelniających. Kody uwierzytelniające powinny zatem opierać się na takich rozwiązaniach, jak: generowanie i walidacja jednorazowych haseł, podpisy cyfrowe lub innego rodzaju metody stwierdzania ważności oparte na mechanizmach kryptograficznych z zastosowaniem kluczy lub materiału kryptograficznego przechowywanego w elementach uwierzytelnienia, z zastrzeżeniem spełnienia wymogów bezpieczeństwa.

(5)

Należy określić szczegółowe wymogi dotyczące sytuacji, w której w momencie zainicjowania elektronicznej zdalnej transakcji płatniczej przez płatnika ostateczna kwota transakcji nie jest znana, w celu zapewnienia, aby silne uwierzytelnianie klienta dotyczyło konkretnie maksymalnej kwoty, na jaką płatnik wyraził zgodę, jak określono w dyrektywie (UE) 2015/2366.

(6)

Aby zagwarantować stosowanie silnego uwierzytelniania klienta, konieczny jest również wymóg zapewnienia odpowiednich zabezpieczeń w przypadku elementów silnego uwierzytelniania klienta, którymi to zabezpieczeniami mogą być: w przypadku elementów należących do kategorii „wiedza” (coś, co wie wyłącznie użytkownik) – długość lub złożoność; w przypadku elementów należących do kategorii „posiadanie” (coś, co posiada wyłącznie użytkownik) – specyfikacja algorytmu, długość klucza i entropia informacyjna; oraz w przypadku urządzeń i oprogramowania do odczytu elementów należących do kategorii „cechy klienta” (coś, czym jest użytkownik) – specyfikacja algorytmu, zabezpieczenia czytnika i wzorca biometrycznego, przy czym zabezpieczenia te są szczególnie istotne w celu ograniczenia ryzyka, że elementy te zostaną odkryte przez osoby niepowołane, ujawnione takim osobom lub przez nie wykorzystane. Konieczne jest również określenie wymogów w celu zapewnienia, aby elementy te były niezależne, tak aby naruszenie jednego z nich nie osłabiało wiarygodności pozostałych, w szczególności jeżeli którykolwiek z tych elementów jest stosowany w urządzeniu wielofunkcyjnym, czyli w urządzaniu takim jak tablet lub telefon komórkowy, które można wykorzystać zarówno do wydania dyspozycji płatności, jak i w procesie uwierzytelniania.

(7)

Wymogi dotyczące silnego uwierzytelniania klienta mają zastosowanie do płatności zainicjowanych przez płatnika, niezależnie od tego, czy płatnik jest osobą fizyczną czy osobą prawną.

(8)

Płatności dokonywane za pomocą instrumentów płatniczych używanych anonimowo ze względu na swój charakter nie podlegają obowiązkowi silnego uwierzytelniania klienta. Jeżeli na podstawie postanowień umowy lub przepisów prawa możliwość anonimowego używania takich instrumentów zostanie zniesiona, wówczas płatności podlegają wymogom bezpieczeństwa wynikającym z dyrektywy (UE) 2015/2366 i z przedmiotowego regulacyjnego standardu technicznego.

(9)

Zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/2366 wyłączenia z obowiązku stosowania zasady silnego uwierzytelniania klienta określono na podstawie poziomu ryzyka związanego z transakcją płatniczą, kwoty transakcji, powtarzalnego charakteru transakcji i kanału płatności używanego do wykonania transakcji płatniczej.

(10)

Czynności, które wiążą się z dostępem do salda rachunku płatniczego i ostatnich transakcji na rachunku płatniczym bez ujawniania szczególnie chronionych danych dotyczących płatności, powtarzającymi się płatnościami na rzecz tych samych odbiorców, które zostały uprzednio ustanowione lub potwierdzone przez płatnika z zastosowaniem silnego uwierzytelnienia klienta, a także płatnościami dokonywanymi na rzecz tej samej osoby fizycznej lub prawnej posiadającej rachunek u tego samego dostawcy usług płatniczych oraz płatnościami dokonywanymi przez taką osobę, charakteryzują się niskim poziomem ryzyka, w związku z czym dostawcy usług płatniczych nie muszą stosować silnego uwierzytelniania klienta. Niezależnie do powyższego, zgodnie z art. 65, 66 i 67 dyrektywy (UE) 2015/2366 dostawcy świadczący usługę inicjowania płatności, dostawcy usług płatniczych wydający instrumenty płatnicze oparte na karcie i dostawcy świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku powinni występować do dostawcy usług płatniczych prowadzącego rachunek o niezbędne i istotne informacje na potrzeby świadczenia danej usługi płatniczej i je od niego uzyskiwać wyłącznie za zgodą użytkownika usług płatniczych. Taka zgoda może zostać udzielona indywidualnie w odniesieniu do poszczególnych wniosków o udzielenie informacji lub inicjowanych płatności lub, w przypadku dostawców świadczących usługę dostępu do informacji o rachunku, jako upoważnienie w odniesieniu do wyznaczonego rachunku płatniczego i powiązanych transakcji płatniczych określonych w ramach uzgodnienia umownego z użytkownikiem usług płatniczych.

(11)

Należy przewidzieć wyłączenia dotyczące niskokwotowych płatności zbliżeniowych w punktach sprzedaży, uwzględniające również maksymalną liczbę następujących po sobie transakcji lub pewną ustaloną maksymalną wartość następujących po sobie transakcji, które nie wymagają stosowania silnego uwierzytelniania klienta, gdyż takie wyłączenia pozwalają na rozwój usług płatniczych przyjaznych użytkownikowi i obarczonych niskim ryzykiem. Należy również wprowadzić wyłączenie dotyczące elektronicznych transakcji płatniczych inicjowanych za pomocą terminali samoobsługowych w sytuacjach, w których zastosowanie silnego uwierzytelnienia klienta może nie zawsze być łatwe ze względów operacyjnych (np. w celu uniknięcia kolejek i ewentualnych wypadków w bramkach poboru opłat za przejazd lub ze względu na innego rodzaju ryzyko w zakresie bezpieczeństwa lub ochrony).

(12)

Podobnie jak w przypadku wyłączenia dotyczącego niskokwotowych płatności zbliżeniowych w punkcie sprzedaży należy osiągnąć właściwą równowagę między koniecznością osiągnięcia większego bezpieczeństwa zdalnych transakcji płatniczych a potrzebą zapewnienia, aby płatności w obszarze handlu elektronicznego były przyjazne użytkownikowi i łatwo dostępne. W myśl tych zasad progi, poniżej których nie trzeba stosować żadnego silnego uwierzytelniania klienta, należy określać w sposób ostrożny, tak aby uwzględnić wyłącznie zakupy przez internet o niskiej wartości. Progi w odniesieniu do zakupów przez internet należy określać w sposób bardziej ostrożny, ponieważ brak fizycznej obecności danej osoby przy dokonywaniu zakupu stwarza nieznacznie większe ryzyko dla bezpieczeństwa.

(13)

Wymogi dotyczące silnego uwierzytelniania klienta mają zastosowanie do płatności zainicjowanych przez płatnika, niezależnie od tego, czy płatnik jest osobą fizyczną czy osobą prawną. Wiele płatności korporacyjnych jest inicjowanych za pomocą specjalnych procesów lub protokołów gwarantujących wysokie poziomy bezpieczeństwa płatności, które dyrektywa (UE) 2015/2366 ma na celu osiągnąć za pomocą silnego uwierzytelniania klienta. Jeżeli właściwe organy ustalą, że takie procesy lub protokoły płatności – dostępne wyłącznie dla płatników, którzy nie są konsumentami – zapewniają osiągnięcie celów w zakresie bezpieczeństwa określonych w dyrektywie (UE) 2015/2366, dostawcy usług płatniczych mogą, w odniesieniu do takich procesów lub protokołów, zostać zwolnieni z wymogu stosowania silnego uwierzytelniania klienta.

(14)

Jeżeli w ramach analizy ryzyka transakcji w czasie rzeczywistym dana transakcja płatnicza zostaje uznana za transakcję niskiego ryzyka, wówczas również stosowne jest wprowadzenie wyłączenia wobec dostawcy usług płatniczych, który nie zamierza stosować silnego uwierzytelniania klienta, przyjmując zamiast tego skuteczne wymogi oparte na analizie ryzyka, które gwarantują bezpieczeństwo środków pieniężnych i danych osobowych użytkownika usług płatniczych. Takie wymogi oparte na analizie ryzyka powinny uwzględniać wyniki analizy ryzyka – potwierdzające, że nie odnotowano żadnego nadzwyczajnego schematu wydatków ani wzorca zachowań ze strony płatnika, z uwzględnieniem innych czynników ryzyka, w tym informacji na temat lokalizacji płatnika i odbiorcy – w połączeniu z progami kwotowymi opartymi na wskaźnikach oszustw obliczonych dla zdalnych transakcji płatniczych. Jeżeli – na podstawie analizy ryzyka transakcji w czasie rzeczywistym – danej płatności nie można uznać za płatność charakteryzującą się niskim poziomem ryzyka, dostawca usług płatniczych powinien powrócić do stosowania silnego uwierzytelniania klienta. Maksymalną wartość, której może dotyczyć tego rodzaju wyłączenie na podstawie analizy ryzyka, należy określić w sposób zapewniający bardzo niski odnośny wskaźnik oszustw, również w porównaniu ze wskaźnikami oszustw dla wszystkich transakcji płatniczych realizowanych przez danego dostawcę usług płatniczych, w tym transakcji uwierzytelnionych z zastosowaniem silnego uwierzytelnienia klienta, w określonym przedziale czasowym i w ujęciu kroczącym.

(15)

Do celów zapewnienia skutecznego egzekwowania wyłączeń dostawcy usług płatniczych, którzy pragną korzystać z wyłączeń z obowiązku stosowania silnego uwierzytelniania klienta, powinni regularnie monitorować i udostępniać właściwym organom i Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego (EUNB), na ich żądanie i w odniesieniu do każdego rodzaju transakcji płatniczych, wartość nielegalnych lub nieautoryzowanych transakcji płatniczych i odnotowane wskaźniki oszustw w odniesieniu do wszystkich realizowanych przez nich transakcji płatniczych, zarówno tych uwierzytelnionych z zastosowaniem silnego uwierzytelniania klienta, jak i tych realizowanych w oparciu o stosowne wyłączenie.

(16)

Gromadzenie tych nowych danych historycznych dotyczących wskaźników oszustw w przypadku elektronicznych transakcji płatniczych przyczyni się również do skutecznego przeglądu progów dokonywanego przez EUNB na potrzeby wyłączenia z obowiązku stosowania silnego uwierzytelniania klienta na podstawie analizy ryzyka transakcji w czasie rzeczywistym. EUNB powinien dokonywać przeglądu przedmiotowych regulacyjnych standardów technicznych i, w stosownych przypadkach, przedłożyć Komisji wniosek dotyczący ich aktualizacji, przedstawiając projekty nowych progów i stosownych wskaźników oszustw w celu zwiększenia bezpieczeństwa zdalnych płatności elektronicznych zgodnie z art. 98 ust. 5 dyrektywy (UE) 2015/2366 i art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (2).

(17)

Dostawcy usług płatniczych korzystający z przewidzianych wyłączeń powinni w każdej chwili mieć możliwość podjęcia decyzji o stosowaniu silnego uwierzytelniania klienta w odniesieniu do czynności i transakcji płatniczych, o których mowa w tych przepisach.

(18)

Środki służące ochronie poufności i integralności indywidualnych danych uwierzytelniających, jak również urządzenia i oprogramowanie uwierzytelniające powinny ograniczać ryzyko związane z oszustwami popełnianymi w ramach nieuprawnionego lub nielegalnego użycia instrumentów płatniczych oraz nieuprawnionego dostępu do rachunków płatniczych. W tym celu konieczne jest wprowadzenie wymogów dotyczących bezpiecznego tworzenia oraz dostarczania indywidualnych danych uwierzytelniających i ich powiązania z użytkownikiem usług płatniczych, a także określenie warunków odnowienia i dezaktywacji takich danych uwierzytelniających.

(19)

Aby zapewnić skuteczną i bezpieczną komunikację między odpowiednimi podmiotami w kontekście usług dostępu do informacji o rachunku, usług inicjowania płatności i potwierdzania dostępności środków pieniężnych, konieczne jest określenie wymogów w zakresie wspólnych i bezpiecznych otwartych standardów komunikacji, których muszą przestrzegać wszyscy odpowiedni dostawcy usług płatniczych. W dyrektywie (UE) 2015/2366 przewidziano dostęp dostawców świadczących usługę dostępu do informacji o rachunku do informacji o rachunku płatniczym i korzystanie przez nich z takich informacji. Niniejsze rozporządzenie nie zmienia zatem zasad dotyczących dostępu do rachunków innych niż rachunki płatnicze.

(20)

Każdy dostawca usług płatniczych prowadzący rachunek, który obsługuje rachunki płatnicze dostępne za pośrednictwem internetu, powinien zapewnić co najmniej jeden interfejs dostępu umożliwiający bezpieczną komunikację z dostawcami świadczącymi usługę dostępu do informacji o rachunku, dostawcami świadczącymi usługę inicjowania płatności i dostawcami usług płatniczych wydającymi instrumenty płatnicze oparte na karcie. Taki interfejs powinien zapewniać dostawcom świadczącym usługę dostępu do informacji o rachunku, dostawcom świadczącym usługę inicjowania płatności i dostawcom usług płatniczych wydającym instrumenty płatnicze oparte na karcie możliwość identyfikacji siebie wobec dostawcy usług płatniczych prowadzącego rachunek. Taki interfejs powinien również umożliwiać dostawcom świadczącym usługę dostępu do informacji o rachunku i dostawcom świadczącym usługę inicjowania płatności poleganie na procedurach uwierzytelniania zapewnianych użytkownikowi usług płatniczych przez dostawcę usług płatniczych prowadzącego rachunek. Aby zapewnić neutralność technologii i modelu biznesowego, dostawcy usług płatniczych prowadzący rachunek powinni mieć możliwość dokonania wyboru, czy zapewnią osobny interfejs przeznaczony do komunikacji z dostawcami świadczącymi usługę dostępu do informacji o rachunku, dostawcami świadczącymi usługę inicjowania płatności i dostawcami usług płatniczych wydającymi instrumenty płatnicze oparte na karcie, czy też dopuszczą, do celów takiej komunikacji, stosowanie interfejsu służącego do identyfikacji użytkowników usług płatniczych dostawców usług płatniczych prowadzących rachunek i do komunikacji z takimi użytkownikami.

(21)

Specyfikacja techniczna interfejsu powinna być odpowiednio udokumentowana i podana do wiadomości publicznej, aby dostawcy świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku, dostawcy świadczący usługę inicjowania płatności i dostawcy usług płatniczych wydający instrumenty płatnicze oparte na karcie mogli opracować swoje rozwiązania techniczne. Ponadto dostawca usług płatniczych prowadzący rachunek powinien zapewnić mechanizm umożliwiający dostawcom usług płatniczych przetestowanie swoich rozwiązań technicznych co najmniej na sześć miesięcy przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszych standardów regulacyjnych lub, jeżeli uruchomienie takich rozwiązań następuje po dacie rozpoczęcia stosowania niniejszych standardów, przed datą wprowadzenia interfejsu na rynek. Aby zapewnić interoperacyjność różnych technologicznych rozwiązań komunikacyjnych, interfejs musi opierać się na standardach komunikacji opracowanych przez międzynarodowe lub europejskie organizacje normalizacyjne.

(22)

Jakość usług świadczonych przez dostawców świadczących usługę dostępu do informacji o rachunku i dostawców świadczących usługę inicjowania płatności będzie zależeć od prawidłowego działania interfejsów wprowadzonych lub dostosowanych przez dostawców usług płatniczych prowadzących rachunek. Ważne jest zatem, aby w przypadku braku zgodności takich interfejsów z przepisami określonymi w przedmiotowych standardach podejmowano środki gwarantujące ciągłość działania z myślą o użytkownikach przedmiotowych usług. Właściwe organy krajowe odpowiadają za zapewnienie, aby nie dochodziło do blokowania ani zakłócania usług świadczonych przez dostawców świadczących usługę dostępu do informacji o rachunku i dostawców świadczących usługę inicjowania płatności.

(23)

Jeżeli dostęp do rachunków płatniczych odbywa się za pośrednictwem specjalnego interfejsu, aby zapewnić użytkownikom usług płatniczych prawo do korzystania z usług dostawców świadczących usługę inicjowania płatności i z usług umożliwiających dostęp do informacji o rachunku, jak przewidziano w dyrektywie (UE) 2015/2366, konieczne jest określenie wymogu, zgodnie z którym poziom dostępności i efektywności specjalnych interfejsów musi odpowiadać poziomowi dostępności i efektywności interfejsu dostępnego dla użytkownika usług płatniczych. Dostawcy usług płatniczych prowadzący rachunek powinni również określić przejrzyste kluczowe wskaźniki efektywności i cele w zakresie gwarantowanego poziomu usług w odniesieniu do dostępności i efektywności specjalnych interfejsów, które to wskaźniki i cele powinny być przynajmniej w równym stopniu rygorystyczne co wskaźniki i cele wykorzystywane w odniesieniu do interfejsu stosowanego na potrzeby ich użytkowników usług płatniczych. Takie interfejsy powinny być testowane przez dostawców usług płatniczych, którzy będą z nich korzystać, i powinny podlegać testom warunków skrajnych i monitorowaniu prowadzonym przez właściwe organy.

(24)

W celu zagwarantowania, aby dostawcy usług płatniczych świadczący usługi w oparciu o specjalny interfejs mogli nadal świadczyć swoje usługi w przypadku wystąpienia problemów związanych z dostępnością lub nieprawidłowym działaniem tego interfejsu, konieczne jest zapewnienie, z zastrzeżeniem rygorystycznych warunków, mechanizmu rezerwowego umożliwiającego takim dostawcom korzystanie z interfejsu utrzymywanego przez dostawcę usług płatniczych prowadzącego rachunek do celów identyfikacji swoich własnych użytkowników usług płatniczych i komunikacji z nimi. Niektórzy dostawcy usług płatniczych prowadzący rachunek zostaną wyłączeni z obowiązku zapewnienia takiego mechanizmu rezerwowego za pośrednictwem stosowanego przez nich interfejsu widocznego dla klienta, jeżeli właściwe organy, którym podlegają, stwierdzą, że specjalne interfejsy spełniają szczegółowe warunki zapewniające niezakłóconą konkurencję. Jeżeli specjalne interfejsy objęte wyłączeniem nie spełniają koniecznych warunków, odpowiednie właściwe organy cofają udzielone wyłączenia.

(25)

Aby właściwe organy mogły skutecznie nadzorować i monitorować wdrażanie interfejsów komunikacyjnych i zarządzanie nimi, dostawcy usług płatniczych prowadzący rachunek powinni udostępniać na swojej stronie internetowej podsumowanie odpowiedniej dokumentacji i udostępniać właściwym organom na żądanie dokumentację rozwiązań na wypadek wystąpienia sytuacji nadzwyczajnych. Dostawcy usług płatniczych prowadzący rachunek powinni również podawać do wiadomości publicznej dane statystyczne dotyczące dostępności i efektywności interfejsu.

(26)

Aby zagwarantować poufność i integralność danych, konieczne jest zapewnienie bezpieczeństwa sesji komunikacyjnych między dostawcami usług płatniczych prowadzącymi rachunek, dostawcami świadczącymi usługę dostępu do informacji o rachunku, dostawcami świadczącymi usługę inicjowania płatności i dostawcami usług płatniczych wydającymi instrumenty płatnicze oparte na karcie. Należy w szczególności wprowadzić wymóg, by stosowano bezpieczne szyfrowanie podczas wymiany danych między dostawcami świadczącymi usługę dostępu do informacji o rachunku, dostawcami świadczącymi usługę inicjowania płatności i dostawcami usług płatniczych wydającymi instrumenty płatnicze oparte na karcie a dostawcami usług płatniczych prowadzącymi rachunek.

(27)

Aby zwiększyć zaufanie użytkowników i zapewnić silne uwierzytelnianie klienta, należy uwzględnić stosowanie środków identyfikacji elektronicznej i usług zaufania określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 (3), w szczególności w odniesieniu do notyfikowanych systemów identyfikacji elektronicznej.

(28)

W celu zapewnienia jednolitych dat rozpoczęcia stosowania niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od tego samego dnia, od którego państwa członkowskie muszą zapewnić stosowanie środków bezpieczeństwa, o których mowa w art. 65, 66, 67 i 97 dyrektywy (UE) 2015/2366.

(29)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).

(30)

EUNB przeprowadził otwarte przejrzyste konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o opinię do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010,

a)

stosowanie procedury silnego uwierzytelniania klienta zgodnie z art. 97 dyrektywy (UE) 2015/2366;

b)

skorzystanie z wyłączenia z obowiązku stosowania wymogów bezpieczeństwa dotyczących silnego uwierzytelniania klienta pod warunkiem spełnienia określonych i ograniczonych warunków, które zależą od poziomu ryzyka, kwoty i powtarzalnego charakteru transakcji płatniczej oraz kanału płatności wykorzystanego do jej dokonania;

c)

ochrona poufności i integralności indywidualnych danych uwierzytelniających użytkowników usług płatniczych;

d)

określenie wspólnych, bezpiecznych i otwartych standardów komunikacji między dostawcami usług płatniczych prowadzącymi rachunek, dostawcami świadczącymi usługę inicjowania płatności, dostawcami świadczącymi usługę dostępu do informacji o rachunku, płatnikami, odbiorcami i innymi dostawcami usług płatniczych w odniesieniu do świadczenia i korzystania z usług płatniczych przy stosowaniu tytułu IV dyrektywy (UE) 2015/2366.

a)

wykazów elementów uwierzytelnienia, które użyto w sposób nieuprawniony lub skradziono;

b)

kwoty każdej transakcji płatniczej;

c)

znanych scenariuszy oszustw w zakresie świadczenia usług płatniczych;

d)

sygnałów wskazujących na obecność złośliwego oprogramowania w którejkolwiek sesji procesu uwierzytelniania;

e)

w przypadku udostępniania urządzenia lub oprogramowania dostępowego przez dostawcę usług płatniczych – historii stosowania urządzenia lub oprogramowania dostępowego przekazanego użytkownikowi usług płatniczych i niestandardowego korzystania z urządzenia lub oprogramowania dostępowego.

a)

z ujawnionego kodu uwierzytelniającego nie można pozyskać żadnych informacji dotyczących elementów, o których mowa w ust. 1;

b)

wygenerowanie nowego kodu uwierzytelniającego nie jest możliwe na podstawie znajomości jakiegokolwiek innego kodu uwierzytelniającego wygenerowanego wcześniej;

c)

kodu uwierzytelniającego nie można sfałszować.

a)

jeżeli uwierzytelnianie na potrzeby dostępu zdalnego, zdalnych płatności elektronicznych i wszelkich innych czynności przeprowadzanych za pomocą kanału zdalnego, które mogą wiązać się z ryzykiem oszustwa płatniczego lub innych nadużyć, nie wygenerowało kodu uwierzytelniającego do celów ust. 1, nie jest możliwe ustalenie, który z elementów, o których mowa w tym ustępie, był błędny;

b)

liczba mogących nastąpić po sobie nieudanych prób uwierzytelnienia, po przekroczeniu której wykonanie czynności, o których mowa w art. 97 ust. 1 dyrektywy (UE) 2015/2366, zostaje tymczasowo lub stale zablokowane, nie przekracza pięciu prób w określonym okresie;

c)

sesje komunikacyjne są chronione przed przechwyceniem danych uwierzytelniających przekazywanych podczas uwierzytelniania oraz przed manipulacją ze strony osób niepowołanych, zgodnie z wymogami określonymi w rozdziale V;

d)

maksymalny czas bezczynności płatnika po jego uwierzytelnieniu na potrzeby dostępu do jego rachunku płatniczego w trybie online nie przekracza pięciu minut.

a)

płatnika powiadamia się o kwocie transakcji płatniczej oraz o odbiorcy;

b)

wygenerowany kod uwierzytelniający jest przypisany do kwoty transakcji płatniczej oraz do odbiorcy, które płatnik zaakceptował podczas inicjowania transakcji;

c)

kod uwierzytelniający przyjęty przez dostawcę usług płatniczych odpowiada pierwotnej konkretnej kwocie transakcji płatniczej oraz tożsamości odbiorcy, które płatnik zaakceptował;

d)

wszelkie zmiany kwoty lub odbiorcy skutkują unieważnieniem wygenerowanego kodu uwierzytelniającego.

a)

kwoty transakcji i odbiorcy na wszystkich etapach uwierzytelniania;

b)

informacji wyświetlanych płatnikowi na wszystkich etapach uwierzytelniania, w tym podczas generowania, przekazywania i wykorzystania kodu uwierzytelniającego.

a)

w stosunku do transakcji płatniczych realizowanych w oparciu o kartę, w odniesieniu do których płatnik udzielił zgody na zablokowanie konkretnej kwoty środków pieniężnych zgodnie z art. 75 ust. 1 przedmiotowej dyrektywy, kod uwierzytelniający jest przypisany do kwoty, na zablokowanie której płatnik udzielił zgody i na którą przystał podczas inicjowania transakcji;

b)

w stosunku do transakcji płatniczych, w odniesieniu do których płatnik udzielił zgody na przeprowadzenie serii zdalnych elektronicznych transakcji płatniczych na rzecz jednego odbiorcy lub wielu odbiorców, kod uwierzytelniający jest przypisany do całkowitej kwoty serii transakcji płatniczych oraz do określonych odbiorców.

a)

stosowanie osobnych bezpiecznych środowisk uruchomieniowych za pośrednictwem oprogramowania zainstalowanego na urządzeniu wielofunkcyjnym;

b)

mechanizmy zapewniające, aby płatnik lub osoba trzecia nie dokonali zmian w oprogramowaniu bądź urządzeniu;

c)

jeżeli wprowadzono zmiany – mechanizmy łagodzące konsekwencje wprowadzonych zmian.

a)

salda jednego wyznaczonego rachunku płatniczego lub większej liczby wyznaczonych rachunków płatniczych;

b)

transakcji płatniczych przeprowadzonych w ciągu ostatnich 90 dni za pośrednictwem jednego wyznaczonego rachunku płatniczego lub większej ich liczby.

a)

użytkownik usług płatniczych uzyskuje dostęp do informacji określonych w ust. 1 w trybie online po raz pierwszy;

b)

minęło więcej niż 90 dni odkąd użytkownik usług płatniczych po raz ostatni uzyskał dostęp do informacji określonych w ust. 1 lit. b) w trybie online oraz odkąd ostatni raz zastosowano silne uwierzytelnianie klienta.

a)

pojedyncza kwota zbliżeniowej elektronicznej transakcji płatniczej nie przekracza 50 EUR; oraz

b)

łączna kwota poprzednich zbliżeniowych elektronicznych transakcji płatniczych zainicjowanych za pomocą instrumentu płatniczego posiadającego funkcję płatności zbliżeniowej od dnia ostatniego zastosowania silnego uwierzytelnienia klienta nie przekracza 150 EUR; lub

c)

liczba następujących po sobie zbliżeniowych elektronicznych transakcji płatniczych zainicjowanych za pomocą instrumentu płatniczego posiadającego funkcję płatności zbliżeniowej od dnia ostatniego zastosowania silnego uwierzytelnienia klienta nie przekracza pięciu.

a)

kwota zdalnej elektronicznej transakcji płatniczej nie przekracza 30 EUR; oraz

b)

łączna kwota poprzednich zdalnych elektronicznych transakcji płatniczych zainicjowanych przez płatnika od dnia ostatniego zastosowania silnego uwierzytelnienia klienta nie przekracza 100 EUR; lub

c)

liczba poprzednio wykonanych zdalnych elektronicznych transakcji płatniczych zainicjowanych przez płatnika od dnia ostatniego zastosowania silnego uwierzytelnienia klienta nie przekracza pięciu następujących po sobie, pojedynczych zdalnych elektronicznych transakcji płatniczych.

a)

wskaźnik oszustw dla tego rodzaju transakcji, zgłoszony przez dostawcę usług płatniczych i obliczony zgodnie z art. 19, wynosi nie więcej niż referencyjne wskaźniki oszustw określone w tabeli zamieszczonej w załączniku odpowiednio dla „zdalnych płatności elektronicznych realizowanych w oparciu o kartę” i „zdalnych elektronicznych poleceń przelewu”;

b)

kwota transakcji nie przekracza odpowiedniej wartości progu wyłączenia określonej w tabeli zamieszczonej w załączniku;

c)

po przeprowadzeniu analizy ryzyka w czasie rzeczywistym dostawcy usług płatniczych nie stwierdzili występowania żadnego z następujących elementów:

a)

poprzednie schematy wydatków indywidualnego użytkownika usług płatniczych;

b)

historię transakcji płatniczych każdego użytkownika usług płatniczych danego dostawcy usług płatniczych;

c)

lokalizację płatnika i odbiorcy podczas transakcji płatniczej, w przypadku gdy urządzenie lub oprogramowanie dostępowe pochodzi od dostawcy usług płatniczych;

d)

identyfikację niestandardowych wzorców płatności użytkownika usług płatniczych w stosunku do historii transakcji płatniczych tego użytkownika.

a)

całkowitą wartość nieautoryzowanych lub nielegalnych transakcji płatniczych zgodnie z art. 64 ust. 2 dyrektywy (UE) 2015/2366, całkowitą wartość wszystkich transakcji płatniczych i wynikający z nich wskaźnik oszustw z wyszczególnieniem transakcji płatniczych zainicjowanych za pośrednictwem silnego uwierzytelniania klienta i w ramach każdego z wyłączeń;

b)

średnią wartość transakcji z wyszczególnieniem transakcji płatniczych zainicjowanych za pośrednictwem silnego uwierzytelniania klienta i w ramach każdego z wyłączeń;

c)

liczbę transakcji płatniczych, w stosunku do których zastosowano poszczególne wyłączenia, oraz ich udział procentowy w odniesieniu do całkowitej liczby transakcji płatniczych.

a)

indywidualne dane uwierzytelniające są maskowane podczas ich wyświetlania i nie można ich w pełni odczytać, kiedy użytkownik usług płatniczych wprowadza je podczas uwierzytelnienia;

b)

indywidualnych danych uwierzytelniających w formacie danych oraz materiałów kryptograficznych powiązanych z szyfrowaniem indywidualnych danych uwierzytelniających nie przechowuje się jako zwykłego tekstu;

c)

tajny materiał kryptograficzny jest chroniony przed nieautoryzowanym ujawnieniem.

a)

do powiązania tożsamości użytkownika usług płatniczych z indywidualnymi danymi uwierzytelniającymi, urządzeniami uwierzytelniającymi i oprogramowaniem uwierzytelniającym dochodzi w bezpiecznym środowisku, za które odpowiedzialność ponosi dostawca usług płatniczych i do którego zaliczają się co najmniej lokale dostawcy usług płatniczych, środowisko internetowe zapewnione przez dostawcę usług płatniczych lub inne podobne bezpieczne strony internetowe wykorzystywane przez dostawcę usług płatniczych oraz jego bankomaty, a także przy uwzględnieniu ryzyka związanego z urządzeniami i podstawowymi elementami wykorzystanymi podczas procesu powiązania, za które dostawca usług płatniczych nie ponosi odpowiedzialności;

b)

powiązanie tożsamości użytkownika usług płatniczych z indywidualnymi danymi uwierzytelniającymi, urządzeniami uwierzytelniającymi lub oprogramowaniem uwierzytelniającym za pomocą kanału zdalnego przeprowadza się z zastosowaniem silnego uwierzytelniania klienta.

a)

skuteczne i bezpieczne mechanizmy dostawy zapewniające dostarczenie indywidualnych danych uwierzytelniających, urządzeń uwierzytelniających i oprogramowania uwierzytelniającego uprawnionemu użytkownikowi usług płatniczych;

b)

mechanizmy umożliwiające dostawcy usług płatniczych weryfikację autentyczności oprogramowania uwierzytelniającego dostarczonego użytkownikowi usług płatniczych za pośrednictwem internetu;

c)

w przypadku gdy dostarczenie indywidualnych danych uwierzytelniających ma miejsce poza lokalem dostawcy usług płatniczych lub za pośrednictwem kanału zdalnego, rozwiązania zapewniające:

d)

rozwiązania zapewniające, aby w przypadku gdy indywidualne dane uwierzytelniające, urządzenia uwierzytelniające lub oprogramowanie uwierzytelniające wymagają aktywacji przed ich pierwszym użyciem, aktywacja miała miejsce w bezpiecznym środowisku i odbywała się zgodnie z procedurami powiązania, o których mowa w art. 24.

a)

bezpiecznego zniszczenia, dezaktywacji lub unieważnienia indywidualnych danych uwierzytelniających, urządzeń uwierzytelniających i oprogramowania uwierzytelniającego;

b)

jeżeli dostawca usług płatniczych udostępnia urządzenia uwierzytelniające i oprogramowanie uwierzytelniające wielokrotnego użytku, urządzenie lub oprogramowanie przywraca się do stanu umożliwiającego jego bezpieczne ponowne wykorzystanie, a proces ten dokumentuje się i realizuje przed udostępnieniem ich innemu użytkownikowi usług płatniczych;

c)

dezaktywacji lub unieważnienia informacji związanych z indywidualnymi danymi uwierzytelniającymi przechowywanych w systemach i bazach danych dostawcy usług płatniczych oraz – w stosownych przypadkach – w publicznych repozytoriach.

a)

niepowtarzalnym identyfikatorze sesji;

b)

mechanizmach bezpieczeństwa umożliwiających szczegółowe rejestrowanie transakcji, w tym numeru transakcji, znaczników czasu i wszystkich istotnych danych związanych z transakcją;

c)

znacznikach czasu, które opierają się na ujednoliconym systemie odniesienia czasowego i które są synchronizowane zgodnie z oficjalnym sygnałem czasu.

a)

dostawcy świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku, dostawcy świadczący usługę inicjowania płatności i dostawcy usług płatniczych wydający instrumenty płatnicze oparte na karcie są w stanie zidentyfikować się wobec dostawcy usług płatniczych prowadzącego rachunek;

b)

dostawcy świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku są w stanie bezpiecznie komunikować się w celu wystąpienia o informacje i uzyskania informacji na temat jednego wyznaczonego rachunku płatniczego lub większej ich liczby i powiązanych transakcji płatniczych;

c)

dostawcy świadczący usługę inicjowania płatności są w stanie bezpiecznie komunikować się w celu zainicjowania zlecenia płatniczego z rachunku płatniczego płatnika i uzyskania wszystkich informacji dotyczących zainicjowania transakcji płatniczej oraz wszystkich informacji dotyczących realizacji transakcji płatniczej, do których dostęp mają dostawcy usług płatniczych prowadzący rachunek.

a)

dostawca świadczący usługę inicjowania płatności lub dostawca świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku jest w stanie zlecić dostawcy usług płatniczych prowadzącemu rachunek rozpoczęcie uwierzytelniania na podstawie zgody wyrażonej przez użytkownika usług płatniczych;

b)

sesje komunikacyjne, w których uczestniczą dostawca usług płatniczych prowadzący rachunek, dostawca świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku, dostawca świadczący usługę inicjowania płatności i jakikolwiek zainteresowany użytkownik usług płatniczych, ustanawia się i utrzymuje przez cały czas trwania procesu uwierzytelnienia;

c)

zapewniona jest integralność i poufność indywidualnych danych uwierzytelniających i kodów uwierzytelniających przekazywanych przez dostawcę świadczącego usługę inicjowania płatności lub dostawcę świadczącego usługę dostępu do informacji o rachunku lub za pośrednictwem tych dostawców.

a)

wprowadzają niezbędne środki w celu zapewnienia, aby nie mieli oni dostępu do danych, nie przechowywali ani nie przetwarzali ich w celach innych niż świadczenie usług zleconych przez użytkownika usług płatniczych;

b)

w dalszym ciągu przestrzegają obowiązków wynikających odpowiednio z art. 66 ust. 3 i art. 67 ust. 2 dyrektywy (UE) 2015/2366;

c)

rejestrują dane, do których dostęp uzyskano za pośrednictwem interfejsu prowadzonego przez dostawcę usług płatniczych prowadzącego rachunek na potrzeby swoich użytkowników usług płatniczych, i na wniosek bez zbędnej zwłoki przedstawiają pliki rejestrów właściwemu organowi krajowemu;

d)

na wniosek i bez zbędnej zwłoki uzasadniają należycie właściwemu organowi krajowemu korzystanie z interfejsu udostępnionego użytkownikom usług płatniczych w celu bezpośredniego dostępu do rachunku płatniczego w trybie online;

e)

odpowiednio informują dostawców usług płatniczych prowadzących rachunek.

a)

spełnia wszystkie obowiązki dotyczące specjalnych interfejsów określone w art. 32;

b)

opracowano i przetestowano go zgodnie z art. 30 ust. 5 w sposób zadowalający dostawców usług płatniczych, o których mowa w przytoczonym artykule;

c)

od co najmniej trzech miesięcy jest powszechnie stosowany przez dostawców usług płatniczych w celu świadczenia usług dostępu do informacji o rachunku, usług inicjowania płatności i przedstawiania potwierdzenia dostępności środków pieniężnych w przypadku płatności realizowanych w oparciu o kartę;

d)

wszelkie problemy związane ze specjalnym interfejsem rozwiązano bez zbędnej zwłoki.

a)

roli dostawcy usług płatniczych, która może obejmować jedno z następujących działań lub większą ich liczbę:

b)

nazwy właściwych organów, w których dostawca usług płatniczych jest zarejestrowany.

a)

użytkownika lub użytkowników usług płatniczych oraz odpowiadającej im sesji komunikacyjnej, aby rozróżnić między wieloma żądaniami pochodzącymi od tego samego użytkownika lub tych samych użytkowników usług płatniczych;

b)

w przypadku usług inicjowania płatności – niepowtarzalnie identyfikowanej transakcji płatniczej, którą zainicjowano;

c)

w przypadku potwierdzenia dostępności środków pieniężnych, niepowtarzalnie identyfikowanego żądania związanego z kwotą niezbędną do dokonania transakcji płatniczej realizowanej w oparciu o kartę.

a)

przekazują dostawcom świadczącym usługę dostępu do informacji o rachunku te same informacje na temat wyznaczonych rachunków płatniczych i powiązanych transakcji płatniczych, które udostępniają użytkownikowi usług płatniczych, gdy ten bezpośrednio żąda dostępu do informacji o rachunku, pod warunkiem że informacje te nie zawierają szczególnie chronionych danych dotyczących płatności;

b)

bezzwłocznie po otrzymaniu zlecenia płatniczego udostępniają oni dostawcom świadczącym usługę inicjowania płatności te same informacje na temat inicjowania i przeprowadzenia transakcji płatniczej, które przekazują lub udostępniają użytkownikowi usług płatniczych, gdy ten bezpośrednio zainicjuje transakcję;

c)

na wniosek bezzwłocznie przekazują oni dostawcom usług płatniczych potwierdzenie dostępności na rachunku płatniczym płatnika kwoty koniecznej do przeprowadzenia transakcji płatniczej w prostym formacie „tak” lub „nie”.

a)

zawsze, gdy użytkownik usług płatniczych czynnie żąda takich informacji;

b)

jeżeli użytkownik usług płatniczych nie żąda czynnie takich informacji, nie więcej niż cztery razy w ciągu 24 godzin, chyba że – za zgodą użytkownika usług płatniczych – dostawca świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku i dostawca usług płatniczych prowadzący rachunek uzgodnią większą częstotliwość.