—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2023) 4938, wydanej przez Komisję Europejską w dniu 17 czerwca 2023 r. na podstawie art. 4 przepisów wykonawczych do rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1) w odniesieniu do wniosku o ponowne rozpatrzenie wniosku o dostęp do dokumentów;

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że skarżąca twierdzi, że poprzez odmowę dostępu do dokumentów naruszono zasady dostępu do aktów instytucji Unii Europejskiej. Interes ogólny w powszechnym dostępie do dokumentów instytucji Unii, został wskazany w art. 1 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 42 Karty praw podstawowych Unii Europejskich, i art. 1 i 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (2). Skarżąca twierdzi bowiem, że wspomniane dokumenty są objęte zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, ponieważ chodzi o dokumenty znajdujące się w posiadaniu Komisji lub przez nią przygotowane lub otrzymane przy wykonywaniu jej kompetencji. Komisja Europejska podnosi, że dostęp jest uzasadniony ochroną toczącego się postępowania; tym bardziej, że jak zauważa skarżąca, nie chodzi o dokumenty sądowe, ani dokumenty sądu, które ze względu na ich charakter są wyłączone z prawa dostępu do dokumentów przyznanego przez rozporządzenie. Ponadto skarżąca twierdzi i wykazuje, iż istnieje nadrzędny interes powszechny, który przemawia za ich ujawnieniem i ma pierwszeństwo przed wyjątkiem, na który błędnie powołuje się Komisja.

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, że Komisja nie wykazała w świetle decyzji o odmowie dostępu, iż dokonała jakiejkolwiek kazuistycznej oceny wyważenia konkretnych interesów pozostających w konflikcie, jak tego wymaga rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 i orzecznictwo. Pomimo że Komisja może posłużyć się ogólnymi domniemaniami w celu odmowy dostępu, to jednak po wykazaniu istnienia nadrzędnego interesu publicznego, należało przeanalizować ten interes. Teza, zgodnie z którą odmowa dostępu do dokumentów, której dotyczy spór, oparta na art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, nie może zostać uznana, ponieważ postępowanie dotyczące kontroli wdrożenia spornej pomocy państwa, już się zakończyło; nawet jeżeliby przyjąć, że decydującą chwilą miałoby być zakończenie etapu sądowego, to mielibyśmy do czynienia z ograniczeniem zasady jak najszerszego dostępu do dokumentów instytucji, poprzez uzależnienie dostępu do tych dokumentów od przyszłego i niepewnego zdarzenia. Dodaje, że również niemożliwe okazuje się twierdzenie, iż udostępnienie wnioskowanych dokumentów naruszyłoby ochronę postępowań sądowych lub cele czynności kontrolnych, dochodzenia i audytu, ponieważ wiadomo, że postępowanie kontrolne/dochodzeniowe dotyczące spornych pomocy państwa zostało zakończone. Wreszcie, skarżąca przypomina w odniesieniu do istnienia poważnych i ważkich względów nadrzędnego interesu publicznego wyjątki, na które błędnie powołała się Komisja: i) poza tym, iż dokumenty są bezpośrednio konieczne dla obrony osób, które zaskarżyły decyzję Komisji C(2023) 4938, dostęp do nich jest związany z: i) decyzją, która miała wpływ na gospodarkę Regionu Madery, która, z jednej strony, dotyczyła 300 przedsiębiorstw i ich działalności, a z drugiej strony, oznacza zwrot ok. 1000 milionów euro; ii) zasadą przejrzystości i swobody informacji, oraz iii) prawem dostępu do informacji.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zdaniem skarżącej z utrwalonego orzecznictwa wynika, że na instytucjach Unii ciąży ogólny obowiązek uzasadniania, który w niniejszym przypadku nie został wykonany przez Komisję, ponieważ przedstawiła ona ogólne i stereotypowe informacje odnośnie do powodów, dla których odmówiła dostępu do wnioskowanych dokumentów. W rzeczywistości bowiem sporna decyzja odmowna nie wyjaśnia ani nie wymienia podstaw, na jakich się opiera, a szczególności sposobów, w jaki zostały uwzględnione poszczególne wchodzące w grę interesy. Skarżąca nie może rozstrzygnąć na podstawie powodów odmowy dostępu, czy podniesiony wyjątek jest rzeczywisty, czy nie, a tym samym, jaki jest powód odstępstwa od jej prawa do dostępu do dokumentów chronionego przez wspomniane dokumenty, Traktat o Unii Europejskiej i przez Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej.