—

stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej wniosek o przeniesienie uprawnień emerytalnych na podstawie art. 11 ust. 2 i 3 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i warunków zatrudnienia innych pracowników Unii, wydanej przez Urząd Administrowania i Wypłacania Należności Indywidualnych PMO/2 – Emerytury i renty w dniu 4 sierpnia 2022 r. z sygnaturą „PMO 2, TFT IN, 2833610500, Pers. Nr: 336105”;

—

stwierdzenie nieważności decyzji OUZU (organu upoważnionego do zawierania umów o pracę) z dnia 13 lutego 2023 r., doręczonej tego samego dnia, oddalającej odwołanie (nr R/496/22) złożone na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej od decyzji z dnia 4 sierpnia 2022 r.;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej ze względu na to, że sześciomiesięczny termin jest przewidziany wyłącznie w przepisach wykonawczych, a nie wynika z żadnego przepisu regulaminu pracowniczego. Skarżąca podnosi również na podstawie art. 277 TFUE zarzut niezgodności z prawem ww. ogólnych przepisów wykonawczych ze względu na to, że są one sprzeczne z przepisami wyższego rzędu

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa przy wykładni pojęcia siły wyższej i przepisów finansowych oraz naruszenia obowiązku dbałości i zasady proporcjonalności. Nie ulega wątpliwości, że pandemia COVID-19 stanowi zdarzenie, które jest zarazem anormalne, jak nieprzewidywalne, a tym samym powoduje egzogeniczne skutki, które zakłócają również zarządzanie i planowanie codziennej działalności, w tym, jak w przypadku skarżącej, złożenie wniosku o przeniesienie uprawnień emerytalnych z przekroczeniem sześciomiesięcznego terminu. W niniejszej sprawie odnotowano bowiem istnienie zarówno subiektywnych, jak i obiektywnych okoliczności umożliwiających powołanie się na siłę wyższą.