Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2023 r. – eClear/Komisja

(Sprawa T-127/23)

(2023/C 155/87)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: eClear AG (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: R. Thomas, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności dorozumianego odrzucenia w dniu 4 stycznia 2023 r. wniosku skarżącej o dostęp do dokumentów Komisji z dnia 14 września 2022 r. – sygnatura GESTDEM 2022/5489 – w celu uzyskania dostępu do wszystkich decyzji w sprawie wiążących informacji taryfowych od 2004 r.

—	obciążenie skarżącej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 2 ust. 1 rozporządzenia 1049/2001 (1)

—	Żądane decyzje w sprawie wiążących informacji taryfowych są dokumentami w rozumieniu rozporządzenia 1049/2001.

—	W decyzji w sprawie pierwotnego wniosku Komisja nie wzięła pod uwagę, że decyzje w sprawie wiążących informacji taryfowych zostały jej w przeszłości przesłane w formie papierowej i wszystkie one wchodzą w zakres pojęcia dokumentów, o którym mowa w rozporządzeniu nr 1049/2001.

—

Komisja niesłusznie wychodzi z założenia, że nieważne decyzje w sprawie wiążących informacji taryfowych, do których nie ma już publicznego dostępu przez Internet, nie są dokumentami w rozumieniu rozporządzenia nr 1049/2001. Zdaniem skarżącej baza danych wiążących informacji taryfowych jako całość jest dokumentem, który może zostać udostępniony skarżącej.

—	Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości poszczególne decyzje w sprawie wiążących informacji taryfowych są również dokumentami w rozumieniu rozporządzenia, ponieważ urzędnicy Unii mogą mieć do nich wgląd za pomocą dostępnych im narzędzi.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 42 Karty praw podstawowych

—

Gdyby konstrukcja bazy danych decyzji w sprawie wiążących informacji taryfowych prowadziła do tego, że nieważne decyzje nie wchodziłyby już w zakres pojęcia dokumentów w rozumieniu rozporządzenia 1049/2001, stanowiłoby to naruszenie art. 42 karty praw podstawowych i Komisja nie mogłaby się na to powoływać.

—	Ważne decyzje w sprawie wiążących informacji taryfowych, do których można było mieć dostęp w bazie danych, były niewątpliwie dokumentami w rozumieniu rozporządzenia 1049/2001.

—

Jeżeli faktyczne działanie organu Unii – w niniejszym przypadku programowanie bazy danych – prowadziłoby do tego, że pewne dokumenty przestałyby wchodzić w zakres stosowania rozporządzenia 1049/2001, stanowiłoby to ingerencję w prawo dostępu do dokumentów organów. Ingerencję tę należy oceniać w świetle art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych.

—	W niniejszym przypadku brak jest podstawy prawnej, która pozwalałaby Komisji na usunięcie decyzji w sprawie wiążących informacji taryfowych z zakresu stosowania karty praw podstawowych po ich wygaśnięciu.

—	Ponadto nie jest jasne, jaki interes prywatny lub publiczny w rozumieniu art. 15 ust. 3 TFUE jest realizowany poprzez ingerencję w art. 42 Karty praw podstawowych.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).