—

stwierdzenie nieważności decyzji komisji odwoławczej z dnia 9 grudnia 2022 r. w sprawie o sygnaturze A 0[0]2–2022;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności pierwotnej decyzji pozwanej z dnia 25 lutego 2022 r. (nr 03/2022);

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy

Komisja odwoławcza pozwanej błędnie nie dostrzegła, że decyzja nr 03/2022 dotyczy nie tylko bezpośrednio, ale także indywidualnie skarżącej i że skarżącej przysługuje prawo do odwołania, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/942 (1).

2.

Zarzut drugi

Komisja odwoławcza pozwanej błędnie nie dostrzegła, że prawo do odwołania zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/42 przysługuje również wtedy, gdy zaskarżone działanie jest aktem regulacyjnym, który – jak to ma miejsce w niniejszej sprawie – dotyczy bezpośrednio odwołującej się i nie wymaga środków wykonawczych.

1.

Zarzut pierwszy

Przyjęte w decyzji nr 03/2022 tymczasowe limity cenowe w wysokości około 15 000 EUR/MWh naruszają zakaz stosowania nietechnicznych limitów cenowych na rynkach bilansujących wynikających z art. 10 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/943 (2) w zw. z art. 30 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/2195 (3), gdyż nie spełniają wymogów z art. 30 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/2195, co przyznaje również sama pozwana.

2.

Zarzut drugi

Pozwana błędnie opiera swoją decyzję na art. 5 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2019/942 w związku z art. 5 ust. 2 lit. f) oraz art. 6 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/2195. Powołane przepisy upoważniają pozwaną do weryfikacji i zatwierdzenia propozycji operatorów systemów przesyłowych w sprawie wprowadzenia albo zmiany metody określania cen energii bilansującej zgodnie z art. 30 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2195. Limity cen mogą być częścią takiej propozycji jedynie wtedy, gdy spełniają warunki określone w art. 30 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/2195, co nie miało miejsca w przypadku proponowanych przez operatorów systemów przesyłowych limitów cen. Przyznaje to sama pozwana. Tym samym brakuje propozycji, która mogłaby zostać zatwierdzona albo zweryfikowana, a w konsekwencji brakuje kompetencji decyzyjnych pozwanej wynikających z art. 5 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2019/942.

3.

Zarzut trzeci

Nawet gdyby pozwana była uprawniona do weryfikacji bezprawnych propozycji operatorów systemów przesyłowych w zakresie wprowadzenia limitów cenowych na podstawie art. 5 ust. 2 lit. b rozporządzenia (UE) 2019/942, to nie skorzystałaby z tego uprawnienia. Przeciwnie, nawet zgodnie z jej własnym uzasadnieniem, pozwana przyjęła regulację nie tylko odbiegającą od propozycji operatorów systemów przesyłowych, ale nawet całkowicie samodzielną. W konsekwencji pozwana przyznała sobie prawo inicjatywy, które nie jest przewidziane w prawie Unii.

4.

Zarzut czwarty

Przyjęty przez pozwaną tymczasowy limit cen narusza cele rozporządzenia (UE) 2017/2195 oraz rozporządzenia (UE) 2019/943.

5.

Zarzut piąty

W zaskarżonej decyzji brakuje uzasadnienia wymaganego na podstawie art. 14 ust. 7 rozporządzenia (UE) 2019/942 oraz art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 Karty Praw Podstawowych UE.

6.

Zarzut szósty

Zaskarżona decyzja narusza prawa skarżącej do bycia wysłuchanym zgodnie z art. 41 Karty Praw Podstawowych UE w związku z art. 14 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2019/942, ponieważ pozwana przekazała projekt przyjętych tymczasowych limitów cenowych jedynie operatorom systemów przesyłowych, ENTSO-E (European Network of Transmission System Operators for Electricity) oraz organom regulacyjnym z prośbą o uwagi, a odmówił tej możliwości pozostałym zainteresowanym stronom w rozumieniu art. 14 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2019/942, w tym skarżącej.