Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 8 lutego 2023 r. w sprawie T-522/20, Carpatair/Komisja, wniesione w dniu 17 kwietnia 2023 przez Komisję Europejską

(Sprawa C-244/23 P)

(2023/C 235/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Georgiopoulos, F. Tomat, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Carpatair SA, Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.), Societatea Naţională „Aeroportul Internaţional Timişoara – Traian Vuia” SA (AITTV)

Żądania strony wnoszącej odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) z dnia 8 lutego 2023 r. w sprawie T-522/20 Carpatair/Komisja, w zakresie, w jakim uwzględnił on drugi zarzut w tej sprawie i stwierdził, że Komisja naruszyła prawo, uznając, że umowy zawarte w latach 2008 i 2010 między Societatea Națională „Aeroportul Internaţional Timişoara – Traian Vuia” SA (AITTV) a Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.) nie przyniosły korzyści Wizz Airowi;

—	oddalenie drugiego zarzutu w sprawie T-522/20, oraz

—	obciążenie Carpatair SA kosztami obu postępowań.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonym wyroku Sąd stwierdził nieważność art. 2 decyzji Komisji (UE) 2021/1428 (1) z dnia 24 lutego 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA. 31662 – C/2011 (ex NN/2011) wdrożonej przez Rumunię na rzecz międzynarodowego portu lotniczego w Timișoarze – Wizz Air w zakresie, w jakim stwierdza on, że opłaty lotniskowe ogłoszone w zbiorze informacji lotniczych z 2010 r. oraz umowy zawarte pomiędzy Societatea Națională „Aeroportul Internaţional Timişoara – Traian Vuia” SA (AITTV) a Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.) w 2008 r. (w tym aneksy do tych umów z 2010 r.) nie stanowią pomocy państwa.

Na poparcie odwołania od wyroku Komisja podnosi jeden zarzut.

Uzasadnienie odwołania: w pkt 179–201 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, uchybił ciążącemu na nim obowiązkowi uzasadnienia, przedstawiając niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie oraz błędnie przedstawiając i interpretując zaskarżoną decyzję. Zarzut ten składa się z pięciu części:

—

Część pierwsza: w pkt 186–192 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności w odniesieniu do zastosowania kryterium podmiotu prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej. Sąd naruszył prawo, uznając, że brak uprzedniej oceny jest sam w sobie decydującym elementem stosowania tego kryterium.

—

Część druga: w pkt 186–192 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności w odniesieniu do zastosowania kryterium podmiotu prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej, odrzucając znaczenie analiz rentowności ex ante odtworzonych ex post w oparciu o dostępne dane i rozwój sytuacji możliwy do przewidzenia w chwili podjęcia decyzji o przyjęciu środka.

—

Część trzecia: w pkt 179–185 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności w odniesieniu do zastosowania kryterium podmiotu prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej i rodzaju dowodów wymaganych do zastosowania tego kryterium. Ponadto w pkt 182 i 184 zaskarżonego wyroku Sąd uchybił obowiązkowi uzasadnienia przedstawiając niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie.

—

Część czwarta: w pkt 186–192 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności w odniesieniu do stosowania zasady podmiotu prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej oraz znaczenia czynników pojawiających się po podjęciu środka. Sąd nie dokonał bowiem rozróżnienia między czynnikami, które pojawiły się po przyjęciu środka, a badaniami i analizami ekonomicznymi, które zostały przeprowadzone po przyjęciu tego środka, ale opierają się na informacjach dostępnych i rozwoju sytuacji możliwym do przewidzenia w chwili wydania decyzji o przyjęciu środka. Ponadto w pkt 196 i 197 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie przedstawił i zinterpretował decyzję Komisji (UE) 2021/1428 z dnia 24 lutego 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.31662.

—

Część piąta: w pkt 193 i 195 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, uchybił ciążącemu na nim obowiązkowi uzasadnienia przedstawiając niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie, błędnie przedstawił i zinterpretował decyzję Komisji (UE) 2021/1428 z dnia 24 lutego 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.31662.

Wreszcie Sąd w sposób niedopuszczalny rozszerzył wnioski wyciągnięte w odniesieniu do umów z 2008 r. na aneksy do tych umów z 2010 r. Ustalenia zawarte w pkt 170–198 zaskarżonego wyroku dotyczą wyłącznie umów z 2008 r. Tymczasem pkt 199 i pkt 1 zaskarżonego wyroku dotyczą wyłącznie umów z 2010 r. Jednakże pkt 199 i pkt 1 sentencji tego wyroku odnoszą się również do aneksów do tych umów z 2010 r.; odniesienia te nie są poparte ustaleniami zawartymi w zaskarżonym wyroku. Dlatego zaskarżony wyrok jest wadliwy z powodu braku uzasadnienia.

(1) Dz.U. 2021, L 308, s. 1.