1)

Έχει το άρθρο 23, παράγραφος 4, της οδηγίας [2019/1023] (1) την έννοια ότι η εξαίρεση άλλων χρεών (πέραν των απαριθμούμενων στα αντίστοιχα στοιχεία της διάταξης) επιτρέπεται μόνον όταν «αιτιολογ[είται] δεόντως»;

2)

Πρέπει να θεωρηθεί ότι η δυνατότητα των κρατών μελών να εξαιρούν συγκεκριμένες κατηγορίες χρεών από την απαλλαγή από τα χρέη (εφόσον η εν λόγω εξαίρεση αιτιολογείται δεόντως, κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 23, παράγραφος 4, της οδηγίας 2019/1023) έχει την έννοια ότι επιτρέπει στα κράτη μέλη να εξαιρούν τις φορολογικές απαιτήσεις (που δεν μνημονεύονται στο εν λόγω άρθρο), με αποτέλεσμα να περιέρχονται σε προνομιακή θέση έναντι των λοιπών πιστωτών;

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στα δύο πρώτα προδικαστικά ερωτήματα, ποια κριτήρια πρέπει να πληροί η εν λόγω αιτιολόγηση, κατά το δίκαιο της Ένωσης, προκειμένου να τηρεί τις γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης και να σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που υπέχουν τόσο ο Ευρωπαίος όσο και ο εθνικός νομοθέτης [«απαγόρευση διακρίσεων λόγω ιθαγένειας» (άρθρο 18 ΣΛΕΕ) και «επιχειρηματική ελευθερία» (άρθρο 16 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης), καθώς και θεμελιώδεις οικονομικές ελευθερίες της εσωτερικής αγοράς];

4)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στα δύο πρώτα προδικαστικά ερωτήματα, πρέπει να θεωρηθεί ότι οι ορισμοί (κατά το δίκαιο της Ένωσης και για τον σκοπό της ερμηνείας της επίμαχης οδηγίας) των εννοιών των «χρεών που προκύπτουν από ή σε σχέση με ποινικές κυρώσεις» και των «χρεών που προκύπτουν από αδικοπρακτική ευθύνη» περιλαμβάνουν επίσης τις φορολογικές οφειλές, κατά τα προβλεπόμενα στην εσωτερική νομοθετική πράξη περί μεταφοράς στο εθνικό δίκαιο της οδηγίας 2019/1023 (νόμος 9/2022 της 11ης Ιανουαρίου 2022);