1)

Czy w świetle art. 288 [TFUE], art. 14 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3, 5, 7, 11, 20, 34, 35 i 40 dyrektywy 2016/801 Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/801 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu prowadzenia badań naukowych, odbycia studiów, szkoleń, udziału w wolontariacie, programach wymiany młodzieży szkolnej lub projektach edukacyjnych oraz podjęcia pracy w charakterze au pair (wersja przekształcona) (1) i jej motywów 2 i 60, zasady pewności prawa i przejrzystości, możliwość odrzucenia wniosku o pobyt przyznana państwu członkowskiemu na mocy art. 20 ust. 2 lit. f) dyrektywy, aby mogła być realizowana przez to państwo, musi być wyraźnie przewidziana w jego ustawodawstwie? Jeśli tak, to czy w jego ustawodawstwie muszą być określone poważne i obiektywne podstawy?

2)

Czy rozpatrzenie wniosku o wizę studencką wymaga od państwa członkowskiego weryfikacji woli i zamiaru studiowania cudzoziemca, chociaż art. 3 dyrektywy definiuje studenta jako osobę, która została przyjęta do instytucji szkolnictwa wyższego, i chociaż podstawy odrzucenia wniosku określone w art. [20 ust. 2 lit. f) tej dyrektywy] są fakultatywne i nie mają wiążącego charakteru, podobnie jak te określone w art. [20 ust. 1] dyrektywy?

3)

Czy art. 47 Karty praw podstawowych, zasada skuteczności i art. 34 ust. 5 dyrektywy 2016/801 wymagają, aby ustanowiony w prawie krajowym środek zaskarżenia od decyzji o odrzuceniu wniosku o przyjęcie na terytorium celem studiowania umożliwiał sądowi zastąpienie oceny dokonanej przez organ administracji własną oceną i zmianę decyzji tego organu, czy też wystarczająca jest kontrola zgodności z prawem pozwalająca sądowi na wytknięcie niezgodności z prawem, w szczególności oczywistego błędu w ocenie, poprzez stwierdzenie nieważności decyzji organu administracyjnego?