—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia (UE) 2022/1273 (1), w zakresie, w jakim zmieniono w nim art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) 269/2014 (2) i ustanowiono obowiązek złożenia oświadczenia przez skarżących;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący przekroczenia kompetencji przez Radę w dziedzinie środków ograniczających. Zdaniem skarżących obowiązek złożenia oświadczenia nie jest środkiem niezbędnym dla wywołania skutków przez decyzję 2014/145/WPZiB (3) i przepis ten narusza zatem właściwość państw członkowskich w zakresie stosowania środków ograniczających. Ponadto Rada nie była właściwa do samodzielnego ustanowienia i zdefiniowania naruszenia dotyczącego obowiązku złożenia oświadczenia, który nie jest objęty środkiem ograniczającym, ani do harmonizacji sankcji mających na celu karanie tego naruszenia.

2.

Zarzut drugi dotyczący nadużycia władzy, ponieważ obowiązek złożenia oświadczenia w ścisłym terminie – połączony z nałożonym na państwa członkowskie obowiązkiem sankcjonowania braku przestrzegania wspomnianego obowiązku poprzez reżim sankcji polegających w szczególności na konfiskacie – został przyjęty w wyłącznym celu, lub co najmniej zasadniczym, osiągnięcia rezultatów innych niż podnoszone.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na to, że obowiązek złożenia oświadczenia nie jest niezbędny i że skutki związane z brakiem przestrzegania obowiązku złożenia oświadczenia są zatem nieproporcjonalne w świetle zamierzonego w rozporządzeniu celu.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa ze względu na to, że art. 1 ust. 4 zaskarżonego rozporządzenia nie jest ani jasny, ani precyzyjny, zaś jego stosowanie nie jest przewidywalne.