—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) 2022/1273 z dnia 21 lipca 2022 r. dotyczącego zmiany rozporządzenia (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (1) w zakresie dotyczącym skarżących;

i

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku podstawy prawnej. Zdaniem skarżących Rada nie może nakładać obowiązków pozytywnych, tym bardziej tak dotkliwych, na podmioty, wobec których stosuje sankcje.

2.

Zarzut drugi dotyczący braku podstawy prawnej oraz naruszenia art. 4, 5, 25 i 40 TUE, a także art. 3, 4, 82, 83 i 215 TFUE. Skarżący podnoszą w tym względzie, że zobowiązując państwa członkowskie do uznania za obchodzenie sankcji każdego uchybienia wprowadzonemu przez nią obowiązkowi ujawnienia posiadanego majątku, Rada – która wiedziała, że 25 z 27 państw członkowskich penalizuje obchodzenie sankcji – przypisała sobie rolę ustawodawcy w sprawach karnych.