—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji z dnia 25 lipca 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante Hypo Vorarlberg AG i Portigon AG za rok 2017 na rzecz Jednolitego Funduszu Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB/ES/2022/41), w tym załączników, a w każdym razie w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej, oraz

—

obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.

1.

Pierwszy zarzut: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na niekompletne podanie do wiadomości zaskarżonej decyzji

Zaskarżona decyzja nie została w całości podana do wiadomości skarżącej, z z naruszeniem art. 1 ust. 2 TUE, art. 15, art. 296 i art. 298 TFUE oraz art. 42 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”). Znajomość niezakomunikowanych danych, jako centralnego elementu decyzji, jest konieczna, aby zrozumieć, w jaki sposób indywidualna sytuacja skarżącej została uwzględniona przy obliczaniu składek, biorąc pod uwagę sytuację wszystkich innych instytucji, których to dotyczy.

2.

Zarzut drugi: Naruszenie zasady pewności prawa poprzez wydanie zaskarżonej decyzji z mocą wsteczną

Wydanie zaskarżonej decyzji z mocą wsteczną narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie jest konieczne do osiągnięcia zamierzonego celu.

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 102 dyrektywy 2014/59/UE (1), art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (2), art. 3 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 2015/63 (3), a także naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na nieprawidłowe określenie poziomu docelowego, ponieważ pozwana ustanowiła nadmierny poziom docelowy sprzeczny z unijnymi ramami prawnymi.

4.

Zarzut czwarty: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na niedostateczne uzasadnienie decyzji

Zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 ust. 2 TFUE oraz w art. 41 ust. 1 i 2 lit. c) karty ze względu na to, że ujawniono niewiele wybranych wyników częściowych. Wymogi dotyczące zakresu obowiązku uzasadnienia, ustanowione przez Trybunał w sprawie C-584/20 P (4), nie zostały spełnione.

5.

Zarzut piąty: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na niedostateczne uzasadnienie wyczerpania istotnych uprawnień dyskrecjonalnych

Zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia w zakresie, w jakim w odniesieniu do zakresu uznania, jakim dysponuje pozwana, nie wyjaśniono, jakich ocen i na jakiej podstawie dokonała pozwana. Nie można zatem wykluczyć arbitralnego korzystania przez pozwaną z uprawnień dyskrecjonalnych.

6.

Zarzut szósty: Naruszenie art. 102 dyrektywy 2014/59/UE, art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 806/2014, art. 4 ust. 2, art. 6 ust. 2 lit. a), art. 7 ust. 2 lit. a) i art. 17 ust. 3 i 4 oraz załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, a także zasad skutecznej ochrony sądowej i proporcjonalności z powodu nieuwzględnienia stanu faktycznego.

Zaskarżona decyzja narusza unijne ramy prawne oraz zasady skutecznej ochrony prawnej i proporcjonalności, ponieważ strona pozwana nie uwzględniła aktualnego stanu faktycznego w chwili wydania zaskarżonej decyzji i oparła ją na błędnych prognozach (w szczególności w odniesieniu do poziomu docelowego).

7.

Zarzut siódmy: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na brak wysłuchania i naruszenie prawa do bycia wysłuchanym

Skarżąca nie została wysłuchana ani przed wydaniem zaskarżonej decyzji, ani przed wydaniem opartej na niej decyzji w sprawie poboru składek, wbrew temu, co przewiduje art. 41 ust. 1 i 2 lit. a) karty. Przeprowadzona konsultacja nie umożliwiła skutecznego i wyczerpującego zajęcia stanowiska.

8.

Zarzut ósmy: Niezgodność z prawem rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jako podstawy upoważnienia do wydania zaskarżonej decyzji oraz niezgodność z prawem metodologii korekty w zależności od profilu ryzyka ustalonego przez rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 i zakresu uznania pozostawionego SRB

Artykuły 4–7 i 9 oraz załącznik I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, na których opiera się zaskarżona decyzja, tworzą nietransparentny system ustalania składek, sprzeczny z art. 16, 17, 41 i 47 karty, w ramach którego przestrzeganie art. 20 i 21 karty oraz poszanowanie zasad proporcjonalności i pewności prawa nie są zagwarantowane. Pozwana dysponuje uprawnieniami dyskrecjonalnymi w wielu aspektach, których wyczerpanie jest nieweryfikowalne.

9.

Zarzut dziewiąty: Niezgodność z prawem rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 2015/81 (5) jako podstawy zaskarżonej decyzji

Zaskarżona decyzja narusza traktaty, ponieważ art. 8 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81 wykracza poza granice określone w art. 70 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 w związku z art. 291 TFUE, a ani rozporządzenie wykonawcze, ani podstawa do jego wydania nie zawierają uzasadnienia zgodnego z art. 296 ust. 2 TFUE. Ta niezgodność z prawem powoduje niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji.

10.

Zarzut dziesiąty: Niezgodność z prawem dyrektywy 2014/59/UE i rozporządzenia (UE) nr 806/2014 jako podstawy do wydania rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 i rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81, a tym samym zaskarżonej decyzji

Pomocniczo podnosi się niezgodność z prawem przepisów dyrektywy 2014/59/UE i rozporządzenia (UE) nr 806/2014, które przewidują w sposób wiążący system składek i przyznają pozwanej zbyt daleko idące uprawnienia dyskrecjonalne. Ponieważ przepisy te nie mogą być przedmiotem wykładni zgodnej z prawem pierwotnym, są one sprzeczne z zasadą ustanawiająca obowiązek uzasadnienia, z zasadą pewności prawa oraz traktatami (w szczególności z art. 1 ust. 2 TUE, art. 15, 296 i 298 TFUE) oraz karty (w szczególności z art. 16, 17, 41, 42 i 47 karty).