—

uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 4228 final (1) z dnia 11 czerwca 2019 r. w sprawi M.8713 – Tata Steel/thyssenkrupp/JV;

—

ewentualnie, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania zgodnie z wyrokiem Trybunału, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem.

1.

W ramach pierwszego zarzutu odwołania – obejmującego dwa zastrzeżenia – wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd nie przeprowadził w wystarczającym zakresie własnej kontroli merytorycznej zarzutów podniesionych w skardze o stwierdzenie nieważności, ale ograniczył się do wyłącznie do sprawdzenia, czy Komisja zbadała w pierwszej kolejności poszczególne kwestie, i nie zbadał samodzielnie, czy wykorzystane dowody są wiarygodne i czy zostały one prawidłowo zinterpretowane, ani czy wyciągnięte przez Komisję wnioski są poprawne i wystarczająco poparte dowodami, także z punktu widzenia Sądu. Wnoszący odwołanie twierdzi, że wbrew mającym znaczenie dla niniejszej sprawy wcześniejszym wyrokom z dnia 10 lipca 2018 r. Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala (C-413/06 P, EU:C:2008:392) i z dnia 28 maja 2020 r., CK Telecoms UK Investments/Komisja (T-399/16, EU:T:2020:217), Sąd nie zastosował prawidłowego kryterium merytorycznego dla ustalenia, że istnieje wystarczające prawdopodobieństwo, iż w wyniku połączenia wystąpi znaczące zakłócenie efektywnej konkurencji na badanych przez Komisję rynkach produkcji.

2.

W ramach drugiego zarzutu odwołania – obejmującego cztery zastrzeżenia – wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo i przeinaczył dowody, niesłusznie podtrzymując zbyt zawężone definicje kilku rynków produkcji płaskiej blachy stalowej (w szczególności wyrobów ze stali cynkowanej ogniowo do zastosowań motoryzacyjnych oraz laminowanej stali stosowanej w opakowaniach), w odniesieniu do których Komisja uznała, że prawdopodobnym efektem zgłoszonego połączenia przedsiębiorstw jest wystąpienie znaczącego zakłócenia skutecznej konkurencji.

3.

W ramach trzeciego zarzutu odwołania – obejmującego sześć zastrzeżeń – wnoszący odwołanie utrzymuje, że poparte przez Sąd oceny konkurencyjności odnoszące się do przyjętych właściwych rynków stali cynkowanej ogniowo do zastosowań motoryzacyjnych oraz laminowanej stali stosowanej w opakowaniach są błędne, ponieważ Sąd niesłusznie zastosował jednocześnie dwie wzajemnie wykluczające się teorie szkody (pojedynczej dominacji i nieskoordynowanych skutków na rynkach oligopolistycznych), nie określając właściwych kryteriów dla przyjęcia, że Tata Steel jest „istotną siłą konkurencyjną”, oraz w odniesieniu do założonej „bliskości konkurencji”, przeinaczając dowody dotyczące presji wywieranej przez przywóz, nie uznając, że błędne obliczenia HHI miały znaczenie dla procesu podejmowania decyzji przez Komisję oraz nie oceniając w pełni odnoszących się do tych kwestii zarzutów podniesionych w skardze o stwierdzenie nieważności.

4.

W ramach czwartego zarzutu odwołania wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd przeinaczył dowody i nie uszanował jego prawa do obrony, jako że błędnie zinterpretował zarzut dotyczący przedstawionej przez Komisję w pkt 1095 spornej decyzji nowej teorii szkody, nie umożliwiając wnoszącemu odwołanie wcześniejszego wypowiedzenia się w przedmiocie tej kwestii, a jednocześnie zastosował błędne kryterium merytoryczne w odniesieniu do hipotetycznego zachowania się na rynku przez spółkę ArcelorMittal, będącą głównym konkurentem, które Sąd niewątpliwie uwzględnił w celu oddalenia pierwotnego zarzutu.

5.

W ramach zarzutu piątego wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd nie wypowiedział się w przedmiocie siódmego zarzutu skargi o stwierdzenie nieważności w efekcie błędnej interpretacji leżącej u jego podstaw argumentacji, w myśl której Komisja przeinaczyła dowody, opierając argumenty statystyczne na przypadkowych i niekompletnych odpowiedziach stron trzecich na skierowane do nich żądania udzielenia informacji, a tym samym nie zapewniając wyeliminowania błędu selekcji.