—

uchylenie pkt 1 sentencji wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 11 maja 2022 r., Republika Czeska/Komisja (T-151/20, EU:T:2022:281);

—

oddalenie skargi w sprawie T-151/20 lub ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd tych zastrzeżeń, które nie były dotychczas zbadane;

—

jeżeli Trybunał wyda orzeczenie kończące postępowanie w tej sprawie – obciążenie Republiki Czeskiej kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską w ramach postępowania przed Sądem Unii Europejskiej i Trybunałem, lub – w przypadku przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd – pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

1.

Po pierwsze, Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni art. 6 ust. 3 lit. b) i art. 17 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 (1) z dnia 22 maja 2000 r., ze zmianami.

W tym względzie Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni art. 6 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia, gdy orzekł, że wykazanie kwoty odpowiadającej tytułom dochodów budżetowych ustalonym na mocy art. 2 tego rozporządzenia na rachunkach B jest operacją czysto księgową, a terminy tego wykazania powinny zatem być obliczane nie od dnia, w którym sporne tytuły dochodów budżetowych powinny były zostać ustalone zgodnie z art. 2 rozporządzenia nr 1150/2000, lecz od dnia, w którym zostały one rzeczywiście ustalone przez właściwe władze Republiki Czeskiej.

W konsekwencji Sąd również naruszył prawo, gdy orzekł że Republika Czeska może powołać się na możliwość zwolnienia jej z obowiązku udostępnienia Komisji spornej kwoty na podstawie art. 17 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia (zarzut dotyczący pkt 85–93 zaskarżonego wyroku).

2.

Po drugie, Sąd naruszył prawo także przy dokonywaniu wykładni art. 2 ust. 1 i art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1150/2000, w związku z art. 217 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (2) z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny oraz z art. 325 TFUE, który zobowiązuje państwa członkowskie do zwalczania nadużyć finansowych i wszelkich innych działań nielegalne naruszających interesy finansowe Unii, orzekając, że Republika Czeska nie ustaliła odnośnych należności celnych z opóźnieniem, w sytuacji gdy nie dokonała tego ustalenia w dniach następujących po powrocie przedstawicielki czeskich władz celnych, która uczestniczyła w misji kontrolnej przeprowadzonej przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) w Laosie w listopadzie 2007 r. (zarzut dotyczący pkt 94–126 zaskarżonego wyroku).

Sąd błędnie ocenił zatem stosowanie ram prawnych, uznając, że miały one umożliwić Republice Czeskiej oczekiwanie do momentu, w którym OLAF udostępni dowody zebrane podczas misji (i tym samym uchybienie zobowiązaniom do stwierdzenia tytułu Unii do środków własnych), ze szkodą dla interesów finansowych Unii. Sąd powinien dokonać wykładni mającego zastosowanie prawa Unii w ten sposób, że zgodnie z zasadą staranności Republika Czeska była zobowiązana zażądać od OLAF-u – bezzwłocznie po powrocie swej przedstawicielki z misji kontrolnej – dowodów zgromadzonych podczas tej misji, co umożliwiłoby jej ustalenie tytułu Unii do zasobów własnych w dniach następujących po powrocie czeskiej przedstawicielki z misji kontrolnej w Laosie.