1)

Czy przepisy art. 2 ust. 2 oraz art. 4, 11, 12, 14, 16 i 17 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1) stoją na przeszkodzie temu, by ustawa wspólnoty autonomicznej [Ley 4/1996, de 12 de julio, de Caza de Castilla y León (ustawa 4/1996 z dnia 12 lipca 1996 r. w sprawie łowiectwa w Kastylii i Leónie), a następnie Ley 4/2021, de 1 de julio, de Caza y de Gestión Sostenible de los Recursos Cinegéticos de Castilla y León (ustawa 4/2021 z dnia 1 lipca 2021 r. w sprawie łowiectwa i zrównoważonego zarządzania zasobami łowieckimi w Kastylii i Leónie)] uznawała wilka za gatunek łowny, na który można polować, a w konsekwencji zezwalała na lokalną eksploatację wilka na terenach łowieckich w sezonach 2019/2020, 2020/2021 i 2021/2022, gdy stan jego ochrony jest niekorzystny–nieodpowiedni według sprawozdania za sześcioletni okres 2013–2018, które Hiszpania przesłała Komisji Europejskiej w 2019 r., wskutek czego państwo (państwo członkowskie, art. 4 dyrektywy siedliskowej) wpisało wszystkie hiszpańskie populacje wilka do wykazu dzikich gatunków objętych systemem szczególnej ochrony oraz do hiszpańskiego rejestru gatunków zagrożonych, przyznając ścisłą ochronę także populacjom występującym na północ od Duero?

2)

Czy zgodne z tym celem jest przyznanie wilkowi odmiennej ochrony w zależności od tego, czy znajduje się on na północ, czy na południe od rzeki Duero, biorąc pod uwagę: (i) że z naukowego punktu widzenia to rozróżnienie jest obecnie uważane za niewłaściwe, (ii) że ocena stanu ochrony wilka w trzech regionach, które zajmuje w Hiszpanii, mianowicie w regionie alpejskim, atlantyckim i śródziemnomorskim, w okresie 2013–2018 jest niekorzystna, (iii) że jest to gatunek ściśle chroniony praktycznie we wszystkich państwach członkowskich, a w szczególności, ze względu na współdzielenie regionu, w Portugalii, oraz (iv) orzecznictwo Trybunału dotyczące naturalnego zasięgu i zakresu terytorialnego, które należy uwzględnić przy ocenie jego stanu ochrony, przy czym bardziej zgodne ze wspomnianą dyrektywą i nieskutkujące pominięciem przepisów art. 2 ust. 3 byłoby włączenie wilka do załącznika II i IV bez rozróżnienia populacji na północ i na południe od Duero, tak aby jego chwytanie i zabijanie było możliwe jedynie wtedy, gdy nie ma zadawalającej alternatywy, na warunkach i przy spełnieniu wymogów określonych w art. 16?

W przypadku uznania, że rozróżnienie to jest uzasadnione:

3)

Czy określenie „eksploatacja”, ujęte w art. 14 dyrektywy, obejmuje wykorzystywanie łowieckie, czyli polowanie na ten gatunek w świetle jego szczególnego znaczenia (jest gatunkiem o znaczeniu priorytetowym na pozostałych obszarach terytorialnych), biorąc pod uwagę, że polowanie na niego było dotychczas dozwolone, a jego sytuację w okresie 2013–2018 uznano za niekorzystną?

4)

Czy art. 14 dyrektywy stoi na przeszkodzie uznaniu w drodze ustawy wilka na północ od Duero za gatunek łowny, na który można polować (art. 7 i załącznik I do ustawy 4/1996 z dnia 12 lipca 1996 r. w sprawie łowiectwa w Kastylii i Leónie oraz art. 6 i załącznik I do ustawy 4/2021 z dnia 1 lipca 2021 r. w sprawie łowiectwa i zrównoważonego zarządzania zasobami łowieckimi w Kastylii i Leónie), oraz zatwierdzeniu planu lokalnej eksploatacji wilka na terenach łowieckich położonych na północ od rzeki Duero w Kastylii i Leónie w sezonach 2019/2020, 2020/2021 i 2021/2022, bez danych umożliwiających ocenę, czy prowadzono nadzór przewidziany w art. 11 dyrektywy, bez przeprowadzenia spisu od 2012–2013 oraz bez przekazania wystarczających, obiektywnych, naukowych i aktualnych informacji o sytuacji wilka w aktach, które posłużyły do sporządzenia planu lokalnej eksploatacji, podczas gdy w odniesieniu do okresu 2013–2018 w trzech regionach zajmowanych przez wilka w Hiszpanii, mianowicie w regionach alpejskim, atlantyckim i śródziemnomorskim, ocena stanu jego ochrony jest niekorzystna?

5)

Czy na mocy przepisów art. 4, 11 i 17 dyrektywy siedliskowej sprawozdaniami, które należy uwzględnić w celu określenia stanu ochrony wilka (aktualne i rzeczywiste poziomy populacji, aktualne rozmieszczenie geograficzne, wskaźnik reprodukcji itp.), są sprawozdania sporządzane przez państwo członkowskie co sześć lat lub, w razie potrzeby, w krótszych okresach za pośrednictwem komitetu naukowego, takiego jak utworzony na mocy Real Decreto 139/2011 (dekretu królewskiego 139/2011), biorąc pod uwagę fakt, że populacje wilka występują na obszarach różnych wspólnot autonomicznych, oraz potrzebę przeprowadzenia oceny środków obejmujących lokalną populację „na większym obszarze” zgodnie z wyrokiem Trybunału z dnia 10 października 2019 r., Luonnonsuojeluyhdistys Tapiola (C-674/17) (2)?