29.11.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 348/12

(1)

Decyzja była skierowana do 62 osób prawnych należących do 17 przedsiębiorstw prowadzących działalność w branży wyposażenia i instalacje do łazienek i dotyczyła naruszenia przepisów art. 101 TFUE oraz art. 53 Porozumienia EOG. W okresie od dnia 16 października 1992 r. do dnia 9 listopada 2004 r. adresaci decyzji brali udział w pojedynczym, złożonym i ciągłym naruszeniu przepisów, obejmującym terytoria Austrii, Niemiec, Niderlandów, Włoch, Belgii oraz Francji, polegającym na koordynowaniu rocznych wzrostów cen oraz koordynowaniu wzrostów cen wynikających ze szczególnych okoliczności (takich jak wzrost cen surowców, wprowadzenie opłat drogowych, wprowadzenie euro), ustalaniu cen minimalnych i rabatów oraz wymianie szczególnie chronionych informacji dotyczących działalności gospodarczej.

(2)

Postępowanie wszczęto w dniu 15 lipca 2004 r. na podstawie wniosku o zwolnienie z grzywny złożonego przez Masco na podstawie obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2002 r. Komisja zebrała dalszy materiał dowodowy podczas kontroli, które przeprowadzono w listopadzie 2004 r. w kilku przedsiębiorstwach, do których skierowana była decyzja, w Austrii, Belgii, Niemczech, Włoszech i Niderlandach. Po przeprowadzeniu kontroli Komisja otrzymała wnioski o złagodzenie sankcji od przedsiębiorstw Grohe, Ideal Standard, Hansa, Dornbracht, Roca oraz Artweger, jak również zwróciła się do kilku podmiotów o udzielenie dalszych informacji.

(3)

W dniu 26 marca 2007 r. przedstawiono pisemne zgłoszenie zastrzeżeń. Wszyscy przedsiębiorcy mieli możliwość dostępu do akt sprawy oraz możliwość obrony wobec wstępnego stanowiska Komisji na piśmie, zaś w dniach 12–14 listopada 2007 r. – podczas składania ustnych wyjaśnień na spotkaniu wyjaśniającym. Na posiedzeniach w dniach 25 maja 2010 r. i 18 czerwca 2010 r. Komitet Doradczy ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących wydał przychylną opinię, zaś w dniu 23 czerwca 2010 r. Komisja przyjęła przedmiotową decyzję.

(4)

Decyzja dotyczy pojedynczego i ciągłego naruszania przepisów art. 101 TFUE oraz art. 53 Porozumienia EOG w odniesieniu do sektora wyposażenia i instalacji do łazienek dla następujących grup produktów: krany i mocowania, ceramiczne urządzenia sanitarne oraz kabiny prysznicowe.

(5)

Naruszenie polegało na koordynowaniu rocznych wzrostów cen oraz koordynowaniu wzrostów cen wynikających ze szczególnych okoliczności (takich jak wzrost cen surowców, wprowadzenie opłat drogowych, wprowadzenie euro), ustalaniu cen minimalnych i rabatów oraz wymianie szczególnie chronionych informacji dotyczących działalności gospodarczej. Koordynację cenową przeprowadzano w okresie między 1992 r. a 2004 r., głównie przy okazji posiedzeń, które się odbywały w 13 różnych stowarzyszeniach handlowych, a dodatkowo poprzez kontakty dwustronne między niektórymi przedsiębiorstwami. Koordynowano przede wszystkim wysokość cen, po których producenci sprzedawali swoje produkty hurtownikom.

(6)

Zasięg kartelu rozszerzył się do sześciu państw członkowskich, a mianowicie Niemiec, Austrii, Włoch, Belgii, Francji i Niderlandów. W przypadku Niderlandów w decyzji stwierdzono naruszenie, jednak nie nałożono żadnych grzywien, jako że ustalono, iż dotyczy ono okresu od dnia 31 grudnia 2009 r.

(7)

W decyzji uznano, że w wymienionych sześciu państwach członkowskich miało miejsce pojedyncze, złożone i ciągłe naruszenie (PZCN) w odniesieniu do trzech grup produktów. Uznano, że 8 z 17 przedsiębiorstw ponosi odpowiedzialność za PZCN we wszystkich sześciu państwach (tj. Masco, American Standard, Grohe, Hansa, Duravit, Duscholux, Sanitec oraz Villeroy & Boch), jako że ustalono, iż nie jest możliwe, że przedsiębiorstwa te nie wiedziały o ogólnym zasięgu i podstawowych cechach kartelu. Pozostałe przedsiębiorstwa są odpowiedzialne za PZCN jedynie w państwie, w którym działały jako część kartelu, jako że nie można było ustalić, czy wiedziały one o ogólnym zasięgu geograficznym działalności kartelu (2).

(8)

Zakres odpowiedzialności każdego z adresatów decyzji ustala się w oparciu o stopień zaangażowania w ustalenia kartelu, tj. albo jako bezpośredniego uczestnika porozumienia, lub – w przypadku spółki dominującej – uwzględniając, że odpowiedzialność za działania spółki zależnej można przypisać spółce dominującej, jeżeli miała ona decydujący wpływ na zachowanie spółek zależnych w czasie, kiedy doszło do naruszenia prawa.

(9)

Decyzja jest skierowana do 62 osób prawnych, które należą do 17 przedsiębiorstw: Masco, Grohe, Ideal Standard (3), Roca, Hansa, Dornbracht, Sanitec, Villeroy & Boch, Duravit, Duscholux, Kludi, Artweger, Cisal, Mamoli, RAF, Teorema oraz Zucchetti.

(10)

Czas trwania w przypadku poszczególnych adresatów decyzji jest następujący:

(11)

W przypadku niniejszej decyzji mają zastosowanie wytyczne w sprawie grzywien z 2006 r. (4).

(12)

Podstawową kwotę grzywny ustalono poprzez pomnożenie proporcjonalnej części wartości sprzedaży wyposażenia i instalacji do łazienek hurtownikom dokonanej przez każde z przedsiębiorstw na danym obszarze geograficznym w ostatnim roku, w którym występowało naruszenie (dla większości przedsiębiorstw był to 2003 r.) przez liczbę lat i miesięcy, w czasie których dane przedsiębiorstwo uczestniczyło w naruszeniu („kwota zmienna”), a następnie doliczenie dodatkowej kwoty, której wysokość również obliczono jako proporcjonalną część wartości sprzedaży, w celu zniechęcenia przedsiębiorstw do zawierania porozumień horyzontalnych dotyczących ustalania cen („opłata za przystąpienie do porozumienia”).

(13)

Biorąc pod uwagę charakter naruszenia, łączny udział w rynku przedsiębiorstw biorących udział w porozumieniu, zakres geograficzny naruszenia i jego wdrożenie, zarówno kwota zmienna jak i opłata za przystąpienie do porozumienia zostały ustalone na poziomie 15 %.

(14)

W niniejszej sprawie nie występują okoliczności obciążające lub łagodzące. Nie zastosowano podwyższenia grzywny dla zapewnienia skutku odstraszającego.

(15)

W przypadku wszystkich przedsiębiorstw, z wyjątkiem dwóch, kwota grzywny osiągnęła pułap 10 % obrotów, o którym mowa w art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. Nałożone grzywny zostały odpowiednio dostosowane.

(16)

Na skutek zastosowania obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2002 r. przedsiębiorstwo Masco otrzymuje pełne zwolnienie z grzywny. Grzywny dla przedsiębiorstw Grohe oraz Ideal Standard zmniejszono o 30 %. Ponadto, zgodnie z ust. 23 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2002 r., przy ustalaniu wysokości grzywny dla Ideal Standard Komisja nie uwzględniła informacji dotyczących wyrobów ceramicznych w Belgii oraz kranów, mocowań i wyrobów ceramicznych we Francji. Było to spowodowane faktem, iż Ideal Standard było pierwszym przedsiębiorstwem, które zawiadomiło Komisję o naruszeniu w związku z tymi grupami produktów i państwami, a informacje te nie były wcześniej znane Komisji. Wnioski o złagodzenie sankcji przedłożone przez przedsiębiorstwa Hansa, Roca, Dornbracht oraz Artweger zostały odrzucone, jako że nie dostarczyły wystarczającej wartości dodanej w porównaniu do informacji, którymi dysponowała Komisja.

(17)

Dziesięć przedsiębiorstw powołało się na niewypłacalność na mocy pkt 35 wytycznych w sprawie grzywien z 2006 r. Komisja rozpatrzyła te wnioski i dokładnie zbadała sytuację finansową tych przedsiębiorstw oraz ich szczególną sytuację społeczno-gospodarczą.

(18)

Oceniając sytuację finansową przedsiębiorstw, Komisja sprawdziła bieżące i ostatnie sprawozdania finansowe przedsiębiorstw oraz ich prognozy na kolejne lata. Komisja uwzględniła szereg wskaźników finansowych mierzących stabilność przedsiębiorstw, ich wypłacalność i płynność oraz sytuację w zakresie kapitału własnego i przepływów pieniężnych. Ponadto Komisja zbadała stosunki z zewnętrznymi partnerami finansowymi takimi jak banki oraz stosunki z udziałowcami i akcjonariuszami. W analizie uwzględniono także plany restrukturyzacji.

(19)

Komisja dokonała oceny szczególnej sytuacji społeczno-gospodarczej dla każdego przedsiębiorstwa, którego sytuacja finansowa została uznana za wystarczająco trudną. W tym kontekście wzięto pod uwagę wpływ światowego kryzysu gospodarczego i finansowego na sektor produkcji wyposażenia łazienek. W przypadku pięciu przedsiębiorstw Komisja stwierdziła, że nałożenie grzywny spowodowałoby znaczną utratę wartości ich majątku.

(20)

W wyniku analizy przeprowadzonej przez Komisję, z powodu trudnej sytuacji finansowej o 50 % zmniejszono grzywny nałożone na trzy przedsiębiorstwa, a o 25 % – grzywny nałożone na dwa inne przedsiębiorstwa.